Pixies - Indie Cindy

Είναι αρκετά δύσκολο για μένα να γράφω για τους Pixies χωρίς να επηρεάζομαι από το γεγονός ότι είναι μια από τις αγαπημένες μου μπάντες. Συνεπώς σε αυτή την κριτική του δίσκου θα πρέπει να ισορροπήσω την γνώμη μου ως μεγάλη φαν τους που ψάχνει σαν τρελή να ακούσει τη μουσική τους (θα είναι δύσκολο, αλλά θα προσπαθήσω να το κάνω) και τη γνώμη μίας απλής λάτρης της μουσικής και ακροάτριας που προσπαθεί να είναι όσο αντικειμενική και επαγγελματική γίνεται.

Ας ξεκινήσουμε από το γεγονός ότι οι Pixies είναι ένα από τα πιο σημαντικά σχήματα στην ιστορία της μουσικής. Ο ήχος τους και η επιρροή τους στα τέλη της δεκαετίας του '80 ήταν σημαντική για τα χρόνια που ακολούθησαν μετά την κυκλοφορία του Surfer Rosa το 1988. Επανήλθαν στην επικαιρότητα με την κυκλοφορία ​​μίας σειράς από EP που κυκλοφόρησαν από τον Σεπτέμβρη του 2013, συνοδευόμενων από μια παγκόσμια περιοδεία, και στη συνέχεια με την κυκλοφορία του νέου άλμπουμ Indie Cindy περίπου 23 χρόνια μετά τον τελευταίο τους full-length άλμπουμ Trompe Le Monde το 1991. Ομολογώ πως μερικά χρόνια πριν (περίπου 7 ή 8) ανακάλυψα τη μουσική τους και έχουν γίνει η αγαπημένη μου μπάντα παρόλη την ύπαρξη πολύ ποιοτικών και πιο σύγχρονων συγκροτημάτων. Αυτό είναι πολύ ιδιαίτερο και σπάνιο δεδομένου ότι δεν είχαν κυκλοφορήσει τίποτα από το 1991 και μετά, έτσι ώστε να κρατηθούν στη μουσική επικαιρότητα.

Η είδηση ​​της αποχώρησης της Kim Deal από το συγκρότημα απογοήτευσε πολλούς και κάποιοι πίστευαν ότι δεν μπορούν να υπάρξουν οι Pixies χωρίς την Kim. Εν μέρει είναι αλήθεια. Η Kim Deal, όπως και κάθε μέλος της μπάντας, ήταν πολύ σημαντική για την εξέλιξη των Pixies και τον καθορισμό του ήχου και του στυλ τους. Ο τρόπος με τον οποίο παίζει το μπάσο ήταν μοναδικός και έχει επηρεάσει πολλά συγκροτήματα. Τα φωνητικά της, η στάση της στη σκηνή, οι στίχοι και ο ήχος της δε μπορούν να ξεχαστούν εύκολα και αυτό λείπει από το νέο άλμπουμ. Νομίζω ότι, κατά κάποιον τρόπο, αυτός ο δίσκος θα μπορούσε να ήταν ένας φόρος τιμής σε αυτήν, και μια ελπίδα ότι, κάποια μέρα, θα επιστρέψει στις ρίζες της και θα ενταχθεί και πάλι στους Pixies.

Το What Goes Boom είναι το πρώτο κομμάτι του άλμπουμ και ξεκινάει με ένα μεταλλικό riff. Οι στίχοι όμως και η φωνή του Black Francis μας μεταφέρουν αμέσως στο κλίμα των Pixies. Ειδικά ο στίχος "I like that slinky little punky, little bit funky, itty bitty chunky right there" είναι ένα πολύ καλό ρεφρέν που θα σας μείνει στο μυαλό, και θα πιάσετε τον εαυτό σας, μετά την ακρόαση του άλμπουμ, να το τραγουδάει οδηγώντας για τη δουλειά.

Στο Green and Blues βρίσκουμε τον τυπικό ήχο της κιθάρας του Joey Santiagο. Μερικές ψηλές νότες και μια παραμορφωμένη ακουστική κιθάρα από τον Black Francis.

Το Another Τoe Ιn Τhe Οcean είναι επίσης ένα καλό κομμάτι με ονειρικούς στίχους και μια δυνατή bassline.

Το Indie Cindy είναι το τραγούδι που ενέπνευσε τον τίτλο του άλμπουμ. Είναι ένα ρομαντικό τραγούδι στο τυπικό στυλ των Pixies, με πνευματώδεις στίχους.

Στο Bagboy μπορούμε να ακούσουμε μια εξέλιξη στη μουσική τους, με την χρήση του drum machine να έχει ίσως δυσαρεστήσει ένα μέρος του κοινού τους. Η γνώμη μου είναι όμως πως η εξέλιξη αποτελεί ένα σημαντικό μέρος της ζωής ενός καλλιτέχνη. Και εξέλιξη η οποία συμβαδίζει με τον κλασικό ήχο των Pixies είναι σίγουρα ευπρόσδεκτη.

Το Andro Queen είναι μια υποβλητική μπαλάντα. Το Magdalena εμπνεύστηκε από την 318 Magdalena, η οποία είναι μια ζώνη αστεροειδών μέσα στο ηλιακό μας σύστημα. Όπως είπε ο Black Francis σε μια συνέντευξη περιγράφοντας το τραγούδι, “οι Pixies είχαν βρεθεί μακριά από τη γη για περίπου 20 χρόνια, και τώρα μπορείτε να ακούσετε ότι τελικά επέστρεψαν στο σπίτι”.

Άκουσα αρκετά αρνητικά σχόλια για αυτό το άλμπουμ και είμαι σίγουρη ότι αν είχε κυκλοφορήσει από μια άγνωστη μπάντα θα είχε θεωρηθεί ως ένα καλό άλμπουμ, ίσως και ένα από τα καλύτερα του 2014. Όμως τελικά: Στο Indie Cindy δε χάνουμε τους παλιούς Pixies. Aποτελεί μια καλή δουλειά, γεμάτη με τα ίδια παραμορφωμένα riffs, ψυχαναγκαστικούς ρυθμούς και το ίδιο πνεύμα στους στίχους. Πιστεύω ότι θα βρεθεί στην προσωπική σας playlist για αρκετό καιρό. Μπορεί να μην μπει στις λίστες των δίσκων της χρονιάς τελικά, αλλά είναι πολύ καλός και μας θυμίζει ότι οι Pixies έχουν κάτι ακόμα να μας πουν.

Pixiesmusic, 29.04.2014