James Blake – Assume Form

Το ήσυχο, επιτέλους, ξέσπασμα του μεγάλου πλέον James Blake.

Ο αυθόρμητος τίτλος για τον συνολικό χαρακτηρισμό του νέου δίσκου του James Blake.

Έχοντας παρακολουθήσει πολλές εμφανίσεις του, θεωρώ ότι η κορυφαία του κυκλοφορία ήταν και είναι ακόμα το ντεμπούτο άλμπουμ του. Αξεπέραστη μέχρι σήμερα δουλειά του. Ένα άλμπουμ που είχε καταφθάσει το 2011 για να αλλάξει τα δεδομένα στο μουσικό στερέωμα και μαζί του να καταφθάνουν η αδιανόητη διασκευή του Limit To Your Love και τα αριστουργηματικά Lindesfarne I & II. Ένα δημιούργημα που τόσο η στουντιακή του έκδοση όσο και η ζωντανή θα αποτελεί ορόσημο για τα 10’s και ενδεχόμενα να πάρει μέρος στην προσωπική top 10 λίστα των δίσκων της 10-ετίας.

Οι επόμενοι δύο δίσκοι του «Overgrown» (2013) και «The Colour In Anything» (2016) αποτέλεσαν πολύ καλά ερευνητικά πεδία και εργαλεία για τον ίδιο έτσι ώστε να μπορέσει να δει που θα μπορούσε να κατευθύνει τον ήχο του μετά το ανεπανάληπτο ντεμπούτο του. Δεν με είχαν φέρει ποτέ ξανά στην αρχική ανάταση, αλλά ούτε και με είχαν απογοητεύσει ή μειώσει την εκτίμηση για τις ικανότητές του. Οι προσδοκίες για τον James Blake ήταν πάντοτε μεγάλες και πάντα με όποιον τύχαινε να συζητάω, πάντα μοιραζόμουν τον ενθουσιασμό μου για τον καλλιτέχνη.

Και τελικά στις αρχές της χρονιάς έφτασε το πλήρωμα για το νέο αριστούργημα του Blake, “Assume Form”. Τα ακούσματα αλλεπάλληλα, συνοδευόμενα με συναισθήματα ανακάλυψης νέων σημείων και λεπτομερειών στα "μουσικά σπήλαια" του δίσκου και τελικά της διαπίστωσης ότι αυτό το τρομερό παιδί από την Αγγλία κατάφερε να φτιάξει ένα σχεδόν τέλειο παζλ ήχων. Μαζί βέβαια με την σταθερή ομάδα του, τους Ben Assiter (Drums) και Rob McAndrews (Guitar/Sampler) και άλλους επισκέπτες...

Ο James Blake έχει φθάσει σε ένα σημείο ωρίμανσης ώστε να καταφέρνει να με μια χαρακτηριστική ευστοχία να διατηρεί μεν το ήχο με τον οποίο όλοι μας τον αναγνωρίζουμε και παράλληλα να αξιοποιεί τις επιμέρους συνεργασίες του με τον βέλτιστο τρόπο.

Στο Mile High οι Metro Boomin και Travis Scott επεμβαίνουν τόσο όσο… και παραδίδουν ένα από τα διαμάντια του "Assume Form". Το αριστουργηματικό Barefoot In The Park ανυψώνει τη Rosalía στα ουράνια με ένα κομμάτι που ήρθε για να κολλήσει στο μυαλό μας. Blake στα καλύτερά του και σε λατινικούς ρυθμούς.

Τα Assume Form, Into The Red και το Are You In Love? είναι μερικά από τα κομμάτια στα οποία η χαρακτηριστική φωνή του Blake δένει με το σύνολο όλων των υπόλοιπων συνεργατικών κομματιών.

Ένα από τα highlights του δίσκου είναι το Where Is The Catch? με τον André 3000 των OutKast. Ένα κομμάτι σύνθεσης για το οποίο ένα ζευγάρι ακουστικών ή ένα καλό ηχοσύστημα μπορεί να αποκαλύψει την κορυφαία παραγωγή και γενικά την πολυπλοκότητα των ήχων και των εναλλαγών. Ένα κομμάτι που προστίθεται σε αυτά που μ' άφησαν με το στόμα ανοικτό. Και ίσως από αυτά που στέλνουν το δίσκο κατευθείαν τις end of the year τοπ λίστες.

Στη συνέχεια ο δίσκος παραδίδει κορυφαίες μουσικές και αποδεικνύει σε κάθε άκουσμα, κάθε στροφή, κάθε τρεμόπαιγμα της φωνής του Blake (I’ll Come Too, Power On) ότι λογικά θα αποτελέσει έναν από τους δίσκους της χρονιάς.

Και στο σημείο που σαν ακροατής είσαι ικανοποιημένος από όλα, καταφθάνει το Power On. Με ποδοσφαιρικούς όρους και σε ένα παράλληλο σύμπαν ο Blake θα ήταν το 10-αρι της ομάδας η οποία έχει φθάσει σε τέτοιο σημείο τελειότητας, όπου του "βγαίνουν" όλες οι φάσεις. Έτσι και εδώ κατά ριπάς απεμπολεί το ένα μετά το άλλο κομμάτι συνεπαίρνοντας το κοινό του.

Και τη στιγμή που τα γράφω αυτά έχω αρχίσει να σκέφτομαι πως θα ακουστεί ζωντανά ο δίσκος. Πολύ μπάσο, ξεσπάσματα και με την ελπίδα το καλοκαίρι που έρχεται κάποιος καλούλης promoter να καταφέρει να τον φέρει από τα μέρη μας.

Σε κάθε κομμάτι και ειδικά μετά το κάθε νέο άκουσμα ανακάλυπτα νέες λεπτομέρειες, εκεί όπου διαπίστωσα το μεγαλείο του Blake και της ομάδας του που ηχογράφησαν ένα τέχνημα. Μια ιδιαίτερη ηρεμία με «ήσυχα» μουσικά ξεσπάσματα που προέρχονταν και από την επαναληπτικότητα (“Can’t Believe The Way We Flow”) που σου φέρνουν στο μυαλό μια jazz ψυχεδέλεια.

Το “Assume Form” αποτελεί μια βεντάλια αναφορών σε διάφορα μουσικά είδη με γνώμονα την post-dubstep, αναδεικνύοντας την πιο ώριμη περίοδο του James Blake μέχρι σήμερα.

Polydor, 18.01.2019