NOS Primavera Sound Porto: Run The Jewels, Flying Lotus, Justice, Arab Strap (Day 1)

Με ήδη πέντε επιτυχημένες εκδόσεις στο ενεργητικό του, το NOS Primavera Sound, το μικρό «αδερφάκι» του βαρκελωνέζικου Primavera Sound, φαίνεται ότι διεκδικεί επάξια μια θέση ανάμεσα στα σημαντικότερα καλοκαιρινά φεστιβάλ της Ευρώπης.

Μικρό αλλά θαυματουργό θα έλεγε κανείς, αν και τα 80 εκτάρια του ειδυλλιακού Parque da Cidade, στην παραλία του γραφικού Porto, ίσως να μην συνάδουν απόλυτα με τον χαρακτηρισμό. Το line-up πάντως παραμένει λίγο πιο περιορισμένο, όπως επίσης και το περιφραγμένο κομμάτι του πάρκου που προοριζόταν αποκλειστικά για το φεστιβάλ.

Κάτι το οποίο, παρεμπιπτόντως, κάθε άλλο παρά αρνητικό αποδείχθηκε, μιας και οι μικρές - σχετικά πάντα - αποστάσεις μεταξύ των stages μας διευκόλυναν αρκετά και σε πολλές περιπτώσεις μας απάλλασσαν από δυσάρεστα διλήμματα.

Σε αυτό σίγουρα συνέβαλαν και τα ωράρια, παρότι, όπως ήταν αναμενόμενο, η επιλογή μεταξύ live ήταν αναπόφευκτη. Αναπόφευκτη – αλλά και πάλι, λογική και αναμενόμενη – ήταν και η ενοχλητική παρουσία του ήλιου, ειδικά την δεύτερη και την τρίτη μέρα, καθώς οι συναυλίες ξεκινούσαν αρκετά πριν από την δύση του. 

Κατά τα άλλα, λιγοστά έως ανύπαρκτα ψεγάδια θα μπορούσαμε να βρούμε στην οργάνωση του φεστιβάλ: ο χώρος, ούτως ή άλλως πανέμορφος, ήταν πολύ σωστά διαμορφωμένος και φιλόξενος, και με όλα τα...κομφόρ!

Από ποικιλία φαγητού και ποτού και ειδικούς χώρους για chill-out μέχρι εισιτήρια για το λεωφορείο/μετρό και powebanks, οι παρευρισκόμενοι δεν θα μπορούσαν να έχουν παράπονο!

 

 

Το ίδιο ισχύει και για την φιλοξενία που επιφύλασσαν οι διοργανωτές στον τύπο: ένας λόγος παραπάνω για να μην θέλουμε να τελειώσει ποτέ αυτή η γιορτή! Αλλά επειδή λίγη εποικοδομητική γκρίνια ποτέ δεν έβλαψε κανέναν, ένα μικρό παράπονο: ίσως η διαφήμιση στην πόλη και, κυρίως, ο χάρτης για τον ακριβή εντοπισμό του venue θα μπορούσαν να είναι λιγότερο διακριτικοί και περισσότερο λεπτομερείς... Οι αφηρημένοι και ονειροπόλοι επισκέπτες - κάτοχοι εισιτηρίων για το φεστιβάλ θα ήταν σίγουρα ευγνώμονες!

Για να περάσουμε στο δια ταύτα όμως, ορίστε οι εμπειρίες μας από την πρώτη μέρα του NOS Primavera Sound.

 

Cigarettes After Sex

Το εναρκτήριο λάκτισμα για το μουσικό τριήμερο κλήθηκαν να δώσουν οι Τεξανοί Cigarettes After Sex, που βρέθηκαν για δεύτερη φορά στο φεστιβάλ για να παρουσιάσουν τον πρώτο ολοκληρωμένο τους δίσκο, που θα κυκλοφορούσε ακριβώς την επόμενη μέρα. Παρά την ώρα της ημέρας, ο συννεφιασμένος ουρανός ευνόησε αρκετά την dreampop μελαγχολία που επιχείρησε να μας μεταδώσει ο Greg Gonzalez και η παρέα του.

 

 

Καλό το ξεκίνημα με το Κ, κατάφερε να μας «ζεστάνει» γρήγορα, όπως και οι εκτελέσεις των Starry Eyes και, φυσικά, το Affection, με την απαραίτητη επεξήγηση των στίχων από τον Gonzalez: «όταν είσαι πραγματικά λιώμα και μιλάς πραγματικά άσχημα σε κάποιον που σου αρέσει». Μάλλον η καλύτερη στιγμή ενός set, που σε γενικές γραμμές δεν απογοήτευσε.

 

 

Setlist

1. K.
2. Starry Eyes 
3. Dreaming Of You
4. Every Time You Fall In Love
5. Sunsetz
6. Nothing's Gonna Hurt You Baby
7. Keep On Loving You (REO Speedwagon cover)
8. Affection
9. Apocalypse

 

Rodrigo Leão – Scott Matthew

Ακριβώς μετά και ακριβώς δίπλα – οι μικρές αποστάσεις που λέγαμε - μεταφερθήκαμε στο Super Bock stage. Μπροστά στη σκηνή αυτή τη φορά, μιας και λίγες ώρες νωρίτερα, είχαμε βρεθεί στο backstage όπου Leão και  Matthew μας υποδέχτηκαν για μια σύντομη συνέντευξη (διαβάστε εδώ).

Η αλήθεια είναι ότι, αν και ίσως να μην ήταν από τα πιο «φανταχτερά» ονόματα του line-up, τόσο το άκουσμα του δίσκου τους "Life is Long" όσο και η γνωριμία μας μαζί τους, μας είχαν κινήσει το ενδιαφέρον.

Και η εμφάνισή τους στάθηκε αντάξια των προσδοκιών μας. Από την πρώτη κιόλας στιγμή πάνω στη σκηνή φάνηκε η ειλικρινής και αβίαστη όρεξη που είχαν να μας παρουσιάσουν την δουλειά τους, πλαισιωμένοι από τέσσερις ακόμα εξαιρετικούς μουσικούς - μεταξύ των οποίων ένας νεαρότατος ντράμερ.

 

 

Η δομή του set βασιζόταν στην εναλλαγή ορχηστρικών κομματιών από προηγούμενες δουλειές του Leão και καινούριων κομματιών με τη φωνή του Matthew. Μια φωνή πολύ δυνατή και, κατά τη γνώμη μας, υπέροχη, η χροιά της οποίας κάποιες φορές θυμίζει κάτι από Elvis Costello.

Ο Scott Matthew, φάνταζε ένας μελαγχολικός γίγαντας πάνω στη σκηνή˙ αυτοσαρκαστικός αλλά και με μια σχεδόν παιδική αίσθηση του χιούμορ που τον έκανε ακόμα πιο προσιτό και συμπαθή: «Μάλλον θα αναρωτιέστε ποιος στο καλό είναι αυτός ο παράξενος τύπος μαζί με τον Rodrigo!».

Το setlist, από την άλλη, ήταν κατάλληλα προσαρμοσμένο στην περίσταση - με δεδομένο το είδος της μουσικής. Η μελωδική εσωστρέφεια κομματιών όπως το That’s Life, εναλλασσόταν με στιγμές χορευτικής ανάτασης με ικανές δόσεις funk (βλ.την εκτέλεση του M.U.V.) και jazz. Κάποια στιγμή προς το τέλος, ο Matthew βρέθηκε ολομόναχος στη σκηνή και, αφού ομολόγησε την νευρικότητά του (;;) βάλθηκε να μας συγκινήσει με δύο πολύ όμορφες διασκευές των πασίγνωστων Smile και I Wanna Dance with Somebody από τον προσωπικό του δίσκο Unlearned.

Αποχώρηση, δύο ακόμα ορχηστρικά, και επιστροφή για το φινάλε με Nothing’s Wrong και, φυσικά, Life is Long. Αποχαιρετισμός και θερμές ευχαριστίες, που ήταν αμοιβαίες. Εμείς οι «lovely people» είχαμε σίγουρα κάθε λόγο να τους ευχαριστούμε για μια από τις (πολλές) καλές στιγμές του φεστιβάλ.

 

 

Setlist

1. Intro
2. Enemies
3. The Fallen
4. Abandoned
5. That’s Life
6. MUV
7. In The End
8. Unnatural Disaster
9.  Smile
10. I Wanna Dance
11. A Estrada
12. A Comedia de Deus
13. Nothing’s Wrong
14. Life Is Long

 

Arab Strap

Επιστροφή και πάλι στο Super Bock stage, ενώ το διπλανό NOS stage παλλόταν ήδη στους r’n’b ρυθμούς του Miguel. Το δικό μας πρόγραμμα όμως ήταν αρκετά διαφορετικό και περιλάμβανε επιστροφή στο παρελθόν σε slowcore ρυθμούς δια χειρός Arab Strap.

Αν και οι συγκυρίες που οδήγησαν τελικά στην συμμετοχή τους στο φετινό line-up ήταν μάλλον ατυχείς, η ευκαιρία να τους δούμε και να τους ακούσουμε ζωντανά δεν θα μπορούσε παρά να είναι καλό νέο.

 

 

Το πέρασμα μιας δεκαετίας είναι λογικό να αφήσει τα σημάδια του: ο Aidan Moffat γκριζαρισμένος, νέα μέλη να πλαισιώνουν το πάλαι ποτέ duo, ενώ το ηλεκτρονικό στοιχείο στη μουσική τους μοιάζει να είναι πλέον κυρίαρχο, παρά περιστασιακό.

Δυνατή είσοδος στη σκηνή με σκωτσέζικες γκάιντες να αντηχούν σ’ όλο το πάρκο, ως δήλωση ταυτότητας αλλά και ηχηρή υπενθύμιση ότι έχουμε μπροστά μας μία από σημαντικότερες μπάντες της μουσικής σκηνής της Γλασκώβης αλλά και της indie γενικότερα κατά την δεκαετία του ’90.

Κλασικά κομμάτια όπως τα Stink, Here We Go μας κράτησαν σε εγρήγορση, καθώς ο Moffat με μια μπύρα στο χέρι έκοβε βόλτες πάνω στη σκηνή, έριχνε μικρόφωνα και αντάλλαζε «fuck the tories» με το βρετανικό κοινό - ημέρα εκλογών γαρ.

 

 

Ξεσηκωτικό το New Birds με τον «πειραγμένο» ρυθμό του και δύο κομμάτια αργότερα, έφτασε το The First Big Weekend για τον αποχαιρετισμό. Μπορεί ο Moffat να μην ήταν στην καλύτερή του φόρμα αλλά τον συγχωρούμε και εξακολουθούμε να νιώθουμε τυχεροί που παρευρεθήκαμε σε αυτό το απροσδόκητο και ταυτόχρονα πολυαναμενόμενο live.

Setlist

• Stink
• Fucking Little Bastards
• Girls of Summer
• Rocket, Take Your Turn
• Here We Go
• Turbulence
• New Birds
• Speed-Date
• The Shy Retirer
• The First Big Weekend

 

 

Run The Jewels

Είναι αρκετά συνηθισμένο οι προσδοκίες μας για ένα live να είναι στα ύψη και αυτή ακριβώς ήταν η περίπτωση των Run The Jewels – για του λόγου το αληθές, αυτό συνέβη με αρκετούς καλλιτέχνες στο NOS. Το κατά πόσον αυτές οι προσδοκίες οδηγούν σε απογοήτευση ή όχι, είναι βέβαια άλλη ιστορία.

Μια ιστορία που δεν θα αναλύσουμε εδώ, πολύ απλά γιατί δεν υπάρχει απολύτως κανένας λόγος. Φανατικοί θαυμαστές και μη, όλοι περιμέναμε ένα δυνατό live, ένα πάρτι, μια γιορτή... και ακριβώς αυτό πήραμε!!

 

 

Υπό τους ήχους του We Are The Champions, οι El-P και Killer Mike κατέλαβαν τη σκηνή, όπου και παρέμειναν για κάτι παραπάνω από μία ώρα. Ακούραστοι, φοβερά επικοινωνιακοί και 100% παρόντες, δεν δυσκολεύτηκαν ιδιαίτερα να αποδείξουν ότι είναι από καλύτερα σχήματα της rap αυτήν την στιγμή στον πλανήτη.

Talk to me, Nobody Speak, Lie Cheat Steal… Βομβαρδισμός από μπάρες και πολιτικά μηνύματα και ιαχές - «If you’re free make some noise!».  Αν και η πρόταση του El-P για παράταση του show 2 ωρίτσες τελικά δεν εισακούστηκε, το set μάλλον ξεπέρασε την προκαθορισμένη διάρκεια, με αμείωτη ένταση και ρυθμό, αλλά και μπόλικο χιούμορ και πολλή... αγάπη, ευγενική χορηγία του αγαπημένου μας - επισήμως πλέον - ακτιβιστή Killer Mike.

 

 

Αν δεν είχαμε ένα εξίσου σημαντικό ραντεβού ακριβώς δίπλα, θα μπορούσαμε να συνεχίζουμε το πάρτι μαζί τους μέχρι το ξημέρωμα...    

Setlist

1. Talk to me
2. Legend
3. Ticketron
4. Blockbuster Night Pt.1
5. Darling
6. Nobody Speak
7. Hey Kids
8. Panther
9. Gold
10. Captured
11. Sea Legs
12. Close Your Eyes
13. Lie Cheat Steal
14. Early
15. Shareholders
16. Down

 

Flying Lotus

Όπως συνέβη με όλες τις συναυλίες της πρώτης μέρας, για το επόμενο ραντεβού μας δεν είχαμε παρά να κάνουμε πέντε βηματάκια αριστερά - κυριολεκτικά - και ιδού το Super Bock stage ξανά.

 

 

Ανυπομονησία και λίγη νευρικότητα που ολοένα και εντεινόταν, από ένα κοινό έτοιμο να αφεθεί σε ένα ψυχεδελικό ταξίδι ρυθμών, αισθήσεων και... παραισθήσεων! Και πράγματι, αυτό που μας προσέφερε ο φοβερός dj/rapper /παραγωγός και γενικά πολυπράγμων Steven Ellison ήταν μια ολοκληρωμένη οπτικοακουστική εμπειρία, από την αρχή μέχρι το τέλος.

 

 

Κρυμμένος πίσω από την οθόνη προβολής κατά το μεγαλύτερο μέρος του σετ, αλλά κάθε άλλο παρά απόμακρος, κατάφερε με θαυμαστή άνεση να μας κρατήσει προσηλωμένους με άλλοτε downtempo, ονειρικά και άλλοτε καταιγιστικά beats, συνοδευόμενα από πολύ προσεγμένα visuals που υπνώτιζαν αλλά και κάποιες στιγμές σόκαραν, θυμίζοντας ενίοτε την τελευταία ταινία του, με τίτλο Kuso.

Night Grows Pale, Eyes Above καθώς και remixes του Antidote (Travis Scott) και του κεντρικού θέματος του Twin Peaks. Κλείσιμο με σπινταριστό d’n’b και το πολυαναμενόμενο Never Catch Me - με τον Kendrick Lamar φυσικά στα φωνητικά - και αποθέωση! Αναμφίβολα από τις καλύτερες εμπειρίες μας στο φεστιβάλ.

 

Justice

Το επιδόρπιο της πρώτης μέρας - το ωράριο ήταν πιο περιορισμένο, καθότι η εβδομάδα δεν είχε τελειώσει ακόμα - ήταν μια δοκιμασμένη και αρκούντως επιτυχημένη συνταγή γαλλικής pâtisserie, δια χειρός Gaspard Augé και Xavier de Rosnay, a.k.a. Justice.

 

 

Μια αφράτη βάση από nu-disco ρυθμούς (αλά Daft Punk), με μια γερή δόση ανελέητα χορευτικού house, και πασπαλισμένη με μπόλικη 00's nostalgia. Και φυσικά, τα φαντασμαγορικά φωτορυθμικά δεν θα μπορούσαν να λείπουν. Μια μόνο μερίδα ήταν αρκετή για να ξεσηκώσει ακόμα και τους πιο κουρασμένους του κοινού. Χορέψαμε στο άκουσμα των κλασικών D.A.N.C.E., Civilization και We Are Your Friends όπως και των πιο πρόσφατων Alakazam!, Fire και Safe and Sound.

 

 

Ένα set χωρίς ιδιαίτερες εκπλήξεις, που ίσως και να ήταν περιττές, που μας άφησε μια γλυκιά επίγευση ενάντια στην κούραση της ημέρας αλλά και όρεξη για αυτήν που θα ακολουθούσε (Day 2).