NOS Primavera Sound Porto: Aphex Twin, Elza Soares, Japandroids, Metronomy, Sampha (Day 3)

Πριν καλά καλά το πάρουμε είδηση, είχε ήδη φτάσει το Σάββατο 10 Ιουνίου, εθνική γιορτή για τους Πορτογάλους και, δυστυχώς, τρίτη και τελευταία μέρα του NOS Primavera.

Οι δύο προηγούμενες μέρες είχαν κυλήσει ευχάριστα και ο ενθουσιασμός μας ήταν αντιστρόφως ανάλογος της κούρασης. Εξοικειωμένοι πλέον με τον χώρο του φεστιβάλ - αλλά και με την πόλη, την οποία είχαμε τον χρόνο να γνωρίσουμε έστω και λίγο - ήμασταν πανέτοιμοι για μια ακόμα γερή δόση από πολλά υποσχόμενες live εμπειρίες.

 

Elza Soares

Από νωρίς στην πρώτη γραμμή του Super Bock stage για ζήσουμε από κοντά άλλη μία από τις πολύαναμενόμενες στιγμές του φεστιβάλ. Αρκετά προσωπική και υποκειμενική η ανυπομονησία για το set της αειθαλούς Βραζιλιάνας ντίβας Elza Soares, αλλά πάντως ο χαρακτηρισμός της ως «ζωντανού θρύλου» της παγκόσμιας μουσικής δεν είναι υπερβολικός.

Κατευθείαν από τις φαβέλες του Ρίο, με μια ζωή βγαλμένη από ταινία (μάλλον δραματική) και έξι δεκαετίες μουσικής καριέρας στις μικροκαμωμένες πλάτες της, η εκκεντρική Elzinha βρέθηκε στην σκηνή του NOS Primavera, για να μας γοητεύσει, να μας συγκινήσει αλλά και να μας ξεσηκώσει με το ανεπιτήδευτο βραζιλιάνικο μπρίο της.

Παρά τα 80 της σχεδόν χρόνια και τα προβλήματα υγείας που πλέον την ταλαιπωρούν, δεν δυσκολεύτηκε καθόλου να μαγέψει κυριολεκτικά το κοινό που πραγματικά κρεμόταν από τα χείλη της. Τι κι αν δεν καταλαβαίναμε όλους τους στίχους από τα τραγούδια της; Για κάτι παραπάνω από μία ώρα, η μελωδία, ο ρυθμός και η βροντερή φωνή της ήταν οι καλύτεροι διερμηνείς που θα μπορούσαμε να έχουμε.

 

 

Ανεβασμένη σε έναν εντυπωσιακό θρόνο καθ’ όλη την διάρκεια της συναυλίας, μας κοιτούσε από ψηλά αλλά όχι αφ’ υψηλού˙ εξαιρετικά επικοινωνιακή και προσιτή, δεν έπαψε ούτε λεπτό να επαναλαμβάνει το πόσο ευγνώμων ένιωθε που ήταν εκεί μπροστά μας. Και μας παρακινούσε να φωνάξουμε, να χορέψουμε και να παρασυρθούμε. Γνωστή για την ακούραστη ακτιβιστική δραστηριότητά της ενάντια στην σεξιστική (και όχι μόνο) βία και την ομοφοβία μεταξύ άλλων, δεν παρέλειψε να μετατρέψει σε ξεκάθαρα συνθήματα πολλά από τα θέματα των τραγουδιών της.

 

 

Ιδανική η έναρξη με το Coraçao Do Mar, σε a capella εκτέλεση, όπως αυτή του τελευταίου της δίσκου, καθηλωτική. Συνέχεια με A Mulher Do Fin Do Mundo, ένα από τα αγαπημένα κομμάτια της ίδιας δουλειάς. Και η γιορτή είχε πλέον ξεκινήσει.

Δύσκολο να ξεχωρίσουμε τις κορυφαίες στιγμές του live, αλλά σίγουρα η εμφάνιση στην σκηνή του Wilton Alves de França, a.k.a Rubi, για το κομμάτι Benedita θα ήταν σίγουρα μία από αυτές.

Κάπου μεταξύ samba-jazz, MPB και punk με Pra Fuder, Malandro και Solto και η τραχιά φωνή της Elza δεν έπαψε να αντηχεί σε όλο το πάρκο. «Diosa! Gustosa!», οι επευφημίες και το χειροκρότημα δεν έλειψαν ούτε στιγμή.

Ιστορίες τραγικές όσο και πραγματικές που έγιναν τραγούδια. Δύναμη, συναίσθημα και συγκίνηση, χωρίς υπερβολή. Το δεύτερο κομμάτι του encore, Pressentimento, μας άφησε με μια μελαγχολικό χαμόγελο και ένα μεγάλο «obrigados» στα χείλη.

Απλά υπέροχη.

 

 

 

Sampha

Τελικά το Super Bock stage έγινε μάλλον το αγαπημένο μας στέκι... Στο ίδιο σημείο, λοιπόν, και αφού ακόμα αντηχούσε στα αφτιά και το μυαλό μας η φωνή της Elza, βρεθήκαμε ξανά συνεπείς στο ραντεβού μας με τη «νέα ελπίδα» της electro-soul, Sampha Sisay.

Έχοντας ακούσει το πολύ καλό ντεμπούτο του "Process" (διαβάστε εδώ την κριτική μας) είχαμε πραγματικά περιέργεια να τον δούμε και να τον ακούσουμε στην σκηνή. Πλαισιωμένος από samplers, ηλεκτρονικά ντραμς και πλήκτρα, μας προϊδέασε για κάτι που άργησε λιγάκι να φανεί.

Παρά την πολύ καλή φωνή και αισθαντική ερμηνεία  του, οι πρώτες εκτελέσεις μας άφησαν λιγάκι αδιάφορους. Το εναρκτήριο Timmy’s Prayer δεν κατάφερε να μας βάλει στο κλίμα αμέσως και η αλήθεια είναι (υποκειμενική, αλλά παραμένει αλήθεια!) ότι αργήσαμε να αφεθούμε και να απολαύσουμε πραγματικά τα όσα διαδραματίζονταν στη σκηνή.

 

 

Κάτι το σούρουπο κάτι η καλή χημεία της μπάντας του και σίγουρα ο ίδιος ο Sampha που άρχισε να δείχνει πιο κοντινός και «ζεσταμένος», καταφέραμε κι εμείς να ζεσταθούμε και να απολαύσουμε την τελική ευθεία του set.

Με αποκορύφωμα, βέβαια, το Blood On Me με αποθεωτικό φινάλε και το φορτισμένο encore του (No One Knows Me) Like The Piano, που φυσικά και περιμέναμε.   

 

 

Metronomy

Είναι γεγονός ότι, συχνά, τα μουσικά comeback του είδους συχνά αποδεικνύονται απεγνωσμένες απόπειρες επιβίωσης και επιστροφής σε ένα διαρκώς μεταλλασσόμενο προσκήνιο που μοιάζει ήδη κορεσμένο. Ομολογουμένως, το όνομα των Metronomy δεν ήταν από τα πρώτα που μας τράβηξαν την προσοχή και μας γέμισαν με ανυπομονησία... θέμα γούστου, φυσικά.

Παρ’ όλα αυτά όμως, μια μικρή περιέργεια - σε συνδυασμό με την μηδαμινή σχεδόν απόσταση της κεντρικής σκηνής από το «στρατόπεδό» μας, το Super Bock- μας παρακίνησε να λάβουμε θέση μπροστά-μπροστά και, τελικά, να περάσουμε μια πολύ ευχάριστη συναυλιακή ώρα!

 

 

Θετικά vibes, pop ανεμελιά, άκρως μεταδοτικός ρυθμός και εξίσου κολλητικά ρεφρέν πλημμύρισαν τον περίγυρο. Χωρίς περιττές εξάρσεις αλλά ούτε παύσεις και άβολα κενά μεταξύ των κομματιών ενός setlist μεστού και διανθισμένου, όπως θα περίμενε κανείς, με όλα τα χιτάκια των Βρετανών: 16 Beat, I’m Aquarius, Love Letters, The Look.

Κάπου μεταξύ ABBA, OMD και Zita Swoon, ένα λαχταριστό μείγμα από old-school electro-pop και χαλαρή disco με τις απαραίτητες δόσεις funk, μας συνεπήρε. Έξτρα πόντοι για την Anna Prior στα ντραμς που μάλλον διεύρυνε το fan club της κατά δύο τουλάχιστον μέλη – ο εφτάχρονος μαθητευόμενος ντράμερ ακριβώς πίσω μας ήταν σίγουρα το ένα από δύο και σίγουρα κέρδισε τον δικό μας θαυμασμό! 

 

 

Setlist

1. Miami Logic 
2. Old Skool
3. 16 Beat
4. I'm Aquarius
5. Love Letters
6. Night Owl
7. Corinne
8. The Look
9. Reservoir

 

Japandroids

Η μέρα πλησίαζε προς το τέλος της, αλλά η αυλαία για NOS Primavera κάθε άλλο παρά είχε πέσει. Για να σκληρύνουμε λίγο τον ήχο της βραδιάς και επειδή πολλά είχαμε διαβάσει και ακούσει για το garaje/punk duo από τον Καναδά, επιστρέψαμε - πού αλλού; - στη σκηνή του Super Bock για να επιβεβαιώσουμε ή να διαψεύσουμε τις...φήμες.

Το setlist ήταν μάλλον σύντομο ή έτσι μας φάνηκε, ενώ περιμέναμε κάτι να συμβεί που να μας εκπλήξει. Near To The Wild Heart of Life, Wet Hair, The Nights of Wine and Roses και κλείσιμο με The House That Heaven Built˙ κομμάτια τόσο από την τελευταία (διαβάστε εδώ την κριτική μας) όσο και από προηγούμενες δουλειές τους, που όμως ακούγονταν λιγάκι κουρασμένα.

Παράδοξο, με δεδομένο ότι και οι δυο τους φαίνονταν απόλυτα αφοσιωμένοι, παρόντες 100% κατά τη διάρκεια του set. Αλλά κάτι μας έλειψε από την δύναμη του δίσκου.

 

 

Η μόνη ίσως εκπληξούλα ήρθε όταν ο Brian King αποκάλυψε ότι το βίντεο του North East South West ήταν γυρισμένο στο Porto. Δεν ξέρουμε αν ήταν αυτό που ανέβασε το ηθικό και ξεσήκωσε κάπως τα πλήθη, ή αν ήταν αρκετό για να καλοπιάσουν τους οικοδεσπότες τους. Εμείς οι επισκέπτες πάντως χρειαζόμασταν κάτι παραπάνω για να συγκινηθούμε. 

 

 

Aphex Twin

Μιλώντας για πολυαναμενόμενες επιστροφές, αν υπήρχε ένα όνομα στο lineup του φετινού NOS Primavera Sound που δεν θα μπορούσε παρά να είναι headliner, είναι σίγουρα αυτό του Aphex Twin, κατά κόσμον Richard D. James. Οι φήμες ότι υπήρξαν εισιτήρια που αγοράστηκαν αποκλειστικά εξαιτίας του, ακούγονταν αρκετά πειστικές και επιβεβαιώθηκαν περίτρανα όταν βρεθήκαμε επιτέλους στην κεντρική σκηνή, το βράδυ του Σαββάτου, με σκοπό να παρακολουθήσουμε από κοντά το set του ζωντανού θρύλου της ηλεκτρονικής μουσικής.

 

 

Στην πρώτη γραμμή συναντήσαμε ορκισμένους fans, που είχαν σχεδόν κατασκηνώσει μπροστά στην σκηνή – από το προηγούμενο βράδυ ίσως! – και των οποίων ο ενθουσιασμός γινόταν ολοένα και πιο έκδηλος όσο πλησίαζε η έναρξη του πολυπόθητου live. 

Πραγματικά, η εισαγωγή και η είσοδος του Aphex Twin δεν θα μπορούσε να αφήσει κανέναν ασυγκίνητο. Όπως και η συνέχεια, η μέση και το φινάλε του σόου που διαδραματίστηκε πάνω στην σκηνή για την επόμενη μιάμιση (;) ώρα.

Και αυτό ακριβώς είναι ένα από τα «κλειδιά» της μουσικής εμπειρίας που προσφέρει. Η ικανότητα να κρατάει το συνωστισμένο πλήθος σχεδόν υπνωτισμένο με μάτια και αφτιά καρφωμένα στο NOS Stage. Όπως επίσης και η ευκολία με την οποία το δικό του, πολύ ιδιαίτερο μουσικό ιδίωμα, μπορεί εύκολα να μεταφραστεί στην γλώσσα των φιλόμουσων με τελείως διαφορετικές προτιμήσεις.

 

 

Εμφανίστηκε και παρέμεινε καλά κρυμμένος πίσω από τεράστιες οθόνες προβολής που μας βομβάρδιζαν ακατάπαυστα και ανελέητα με χρώματα και παραμορφωμένες εικόνες κάθε λογής, και που μάλιστα για αρκετή ώρα έμοιαζαν με καθρέφτη βουτηγμένο σε LSD, καθώς αντικατόπτριζαν πρόσωπα από το κοινό παραμορφωμένα, κατακερματιζόμενα στον ρυθμό της μουσικής.

Κομμάτια σε ακατάπαυστη διαδοχή, το ένα μετά το άλλο, χωρίς εξάρσεις και καμία κορύφωση, ενίοτε χωρίς προφανή λογική φόρμα, να παρασύρουν το μυαλό μας σε ένα ταξίδι - ή ψυχεδελικό τριπάκι, όπως την άκουγε κανείς - και το σώμα να ακολουθεί.

Φυσικά, ο καθένας μας βίωσε την όλη εμπειρία διαφορετικά. Aπό τον ενθουσιασμό σε βαθμό παράλυσης μέχρι τα πρόθυρα του επιληπτικού σοκ, όλο το φάσμα των πιθανών αντιδράσεων ήταν απολύτως αποδεκτό!

Και αυτό είναι ένα άλλο από τα κλειδιά της ιδιοφυΐας του πρωτοπόρου πειραματιστή Aphex Twin: μυημένοι θαυμαστές και αμύητοι ακροατές, επικριτές ή απλώς περίεργοι περαστικοί, όλοι οι καλοί χωράνε στο φαντασμαγορικό μουσικό του σύμπαν. Αν και μάλλον δεν ανήκουμε στην πρώτη κατηγορία της λίστας, σίγουρα νιώθουμε τυχεροί που είχαμε την σπάνια ευκαιρία να ζήσουμε αυτήν την εμπειρία και, ναι, την συνιστούμε. Με ένα ίχνος μόνο επιφύλαξης, αμελητέο.

 

Setlist  

1. Pretend Analog extmix 2B
2. Untitled 7
3. Meadow
4. umil 25-01
5. 3 Notes Con
6. Fredugolon 6
7. Juniper
8. 3000000 (W3C Remix)
9. Mi Raza
10. Point of No Return
11. Ziberterai
12. Apathetic (W3C Remix)
13. Boxing Day
14. Dance2TheBeat
15. Mangle 11 (Circuit Bent VIP Mix)
16. Acid Beat Test
17. Phase 4
18. The Garden Of Linmiri
19. PAPAT4 (pineal mix)
20. Win In The Flat World
21. Physically
22. Meshes 
23. Clissold VIP
24. Worldwide Shit

 

Against Me!

Και επειδή η κούραση δεν μπόρεσε να υπερνικήσει την όρεξή μας για περισσότερη φεστιβαλική απόλαυση, είπαμε να εκμεταλλευτούμε τις λιγοστές ώρες που μας απέμεναν και ανηφορίσαμε κατά το Pitchfork Stage. Εκεί μας περίμενε μια μπάντα που θα μπορούσε να συμπεριληφθεί στη λίστα με τους τελευταίους αυθεντικούς εκπροσώπους του punk στις μέρες μας.

 

 

Η Laura De Grace, πρώην frontman και νυν frontwoman των Against Me! πραγματικά μας κέρδισε τόσο με τις ερμηνείες της, όσο και και με την ειλικρίνεια και αμεσότητά της. Και φυσικά δεν έλειψαν τα μηνύματα προς το κοινό και οι προσωπικές αφηγήσεις, στην ίδια γραμμή άλλωστε με τον τελευταίο προφανώς αυτοβιογραφικό δίσκο του σχήματος με τίτλο Shape Shift With Me, από τον οποίο προερχόταν μεγάλο μέρος του setlist. Εκτόνωση, δύναμη και όρεξη για μουσική και ζωή γενικότερα που ήταν άκρως μεταδοτικές.

 

 

Ό,τι έπρεπε για να αποχαιρετίσουμε το NOS Primavera Sound για φέτος, με την ελπίδα ότι οι τελευταίες τρεις μέρες δεν ήταν παρά μόνο η καθιέρωση μιας νέας φεστιβαλικής «παράδοσης».  

 

 

Θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε ιδιαίτερα την Inês και το τμήμα επικοινωνίας του NOS Primavera Sound στο Πόρτο για την ευγενική τους πρόσκληση με την οποία είχαμε την ευκαιρία να καλύψουμε επίσημα, για πρώτη φορά, ένα από τα καλύτερα φεστιβάλ της Ευρώπης σε μια πανέμορφη πόλη.

Επίσης την HUGO LIMA Photography για το φωτογραφικό υλικό.