Aphex Twin – Syro

Ο Aphex Twin κυκλοφορούσε δίσκους από την εποχή που ακόμα υπήρχε διαφωνία μεταξύ μουσικόφιλων για το αν αυτό που βγαίνει αποκλειστικά από υπολογιστή νοείται ως μουσική. Την εποχή που έπρεπε κανείς να έχει διαλέξει μουσικό, και όχι μόνο, στρατόπεδο και υποχρεούνταν να υποδεχθεί με αυγά τους οπαδούς του άλλου. Ωραίες εποχές. Μέχρι που ήρθαν κάποιοι τύποι, σαν τον Aphex, και μας το χάλασαν. Έκαναν τόσο ενδιαφέροντα πράγματα που δεν μπορούσαν να μην εκτιμηθούν από όλες τις μουσικές κάστες.

Πρωτοπόρος και πολύ ιδιαίτερος, ήταν ένας από αυτούς που χαρακτήρισαν τον ηλεκτρονικό ήχο της εποχής, καθορίζοντας μία ολόκληρη σχολή που εκφράστηκε από εταιρίες όπως η Warp, η Skam και άλλες.

Η είδηση της κυκλοφορίας νέου άλμπουμ, μετά το Drukqs του 2001, μας ενθουσίασε. Όχι γιατί περιμέναμε πως ο Aphex θα θέσει πάλι νέα standards ή θα στιγματίσει εκ νέου τη μουσική. Αυτό το αφήνουμε πλέον σε νεότερα μέλη της κοινότητας αυτής όπως ο Burial (εδώ το review του καταπληκτικού Rival Dealer), ο Kanye West και άλλοι που εξελίσσονται συνεχώς.

Θα περιμέναμε όμως από τον Aphex να ακούσουμε κάτι τολμηρό και αντισυμβατικό. Σε μία εποχή γεμάτη καλές κυκλοφορίες, οι οποίες όμως ακούγονται πολύ συμβιβασμένες, όπως των Cut Copy, του Caribou κτλ.

Τελικά, δεν συμβαίνει αυτό. Η έκπληξη που είχαμε νιώσει ακούγοντας για πρώτη φορά το Drukqs ή Come To Daddy δεν επαναλαμβάνεται και μάλλον δεν θα επαναληφθεί ξανά από αυτόν τον καλλιτέχνη.

Αντ’ αυτού όμως μας παρουσιάζει μία πάρα πολύ ποιοτική δουλειά. Ένα δίσκο που ακούγεται από την αρχή μέχρι το τέλος πολύ ευχάριστα. Πιο κοντά στο ύφος του Richard D. James άλμπουμ, γεμάτο από τα χαρακτηριστικά clicks and pops, φαίνεται σαν το ιδανικό soundtrack πιο χαλαρών στιγμών.

Η δουλειά του είναι αρκετά ατμοσφαιρική, αλλά γεμάτη έντονα και πολύπλοκα beats. Τα τελευταία συμπληρώνονται από απλές αλλά ευφυέστατες Trance/Ambient μελωδίες, ενώ τα φωνητικά που έχει επιλέξει δουλεύουν ως τέλειο συμπλήρωμα της μουσικής του, καθοδηγώντας μας ακόμα ευκολότερα στα μονοπάτια που φανταζόμαστε ότι θα ήθελε ο ίδιος.

Τελικά, το Syro θα προσγειώσει τους οπαδούς του Aphex Twin στην πραγματικότητα. Δηλαδή οτι ο ίδιος πρωτοπορούσε σε μία άλλη, περασμένη, εποχή. Αυτό όμως μας κάνει ακόμα περισσότερο να εκτιμήσουμε το γεγονός ότι καταφέρνει το 2014 να βγάλει ένα δίσκο που έχει λόγο ύπαρξης σήμερα. Ένα δίσκο τον οποίο λογικά θα συνεχίσουμε να ακούμε για πάρα πολύ καιρό. Και αυτό είναι και το ζητούμενο ίσως. Σε μία εποχή όπου τα καλά άλμπουμ λήγουν πιο γρήγορα και από τον φρέσκο χυμό στο ψυγείο. Και πολύ λέω!

Υ.Γ.

Δύσκολη η βαθμολογία για αυτό το δίσκο. Σε σχέση με τον μουσικό του ανταγωνισμό τη φετινή χρονιά θα πρέπει να είναι τέλεια. Σε σχέση με τις αρχικές προσδοκίες μας, πιο μικρή. Και επειδή δεν έχει και τόσο σημασία, ας πούμε 7.

Warp, 19.09.2014