Frank Ocean - Blonde
Ιούλιος 2012, το άλμπουμ "Channel Orange" κυκλοφορεί επίσημα και ο ήχος που έφτασε στα αυτιά του κόσμου ήταν για πολλούς αριστουργηματικός και θα έλεγα - μετά από αρκετά χρόνια - ότι επιβεβαιώνω και προσωπικά αυτόν τον χαρακτηρισμό. Βέβαια μετά από ένα "αριστούργημα" οι προσδοκίες είναι υψηλές και η μετάβαση από το "Channel Orange" στο "Βlonde", με 4 (!) χρόνια αναμονής δημιούργησε ανεπανάληπτο hype για τον συγκεκριμένο καλλιτέχνη.
Ο λόγος βέβαια για τον Frank Ocean. Όλα αυτά, απ' ότι φάνηκε, το hype για το άλμπουμ του, ο δρόμος που έχουν τραβήξει η mainstream hip hop και η r 'n' b πλέον με ύμνους για drugs, αμάξια κλπ., δεν επηρέασαν το ύφος του Ocean καθόλου.
Αντίθετα, το ταξίδι του "Blonde" έχει να κάνει με άλλα πράγματα.
Το σήμερα, το χθες, τον έρωτα, τη μετάνοια, την απόρριψη, τη μοναξιά. Ο Ocean για πρώτη φορά στην καριέρα του παρουσιάζει μια δουλειά έχοντας όλα τα βλέμματα στραμμένα πάνω του και φαίνεται να είναι πιο "χαμένος" και "κλεισμένος" στον εαυτό του περισσότερο από ποτέ, γεγονός που κάνει το "Blonde" ένα πραγματικά εξαιρετικό άκουσμα.
Η πρώτη γεύση για την αισθητική του άλμπουμ ήρθε από το Nikes. Το lead single του άλμπουμ, "ξενέρωσε" πολύ κόσμο με την τροποποιημένη φωνή του Frank (κάτι που ισχύει και για μένα), αλλά μπορώ να παραδεχτώ ότι με τη δεύτερη ακρόαση και μετά έγινε από τα αγαπημένα μου και ειδικά η video version. Μια pitched up φωνή που μιλάει για τον υλισμό της εποχής μας κάνοντας λόγο για "real" και "fake" Nikes, ένα εθιστικό beat και ατμοσφαιρικά pads, έως ότου έρθει στο τέλος ένα hook με την πραγματική φωνή του Ocean. Τι καλύτερο;
Άλλα ένα κομμάτι που ξεχωρίζει είναι το Ivy, που ακούγεται σα μπαλάντα για έναν νεανικό έρωτα, "If I could see through walls / I could see you're faking / If you could see my thoughts / You would see our face".
Επίσης, οι εικόνες του White Ferrari με την εκπληκτική ερμηνεία του Ocean και τη συμμετοχή του James Blake στην παραγωγή δίνουν ένα πολύ συναισθηματικό αποτέλεσμα.
Προσωπικό αγαπημένο είναι το Solo Reprise σε παραγωγή του Mike Dean, με το verse του André 3000 να δίνει μια διαφορετική πνοή στο άλμπουμ.
Πέρα από το μέρος των στίχων και της ερμηνείας του Frank Ocean, ο δίσκος είναι πολύ ιδιαίτερος από μουσικής πλευράς. Σε αντίθεση με τον lo-fi ύφος του visual album με τίτλο "Endless" που κυκλοφόρησε σχεδόν ταυτόχρονα με το "Blonde", εδώ έχουμε πολύ "καθαρό" και αρμoνικό αποτέλεσμα, τα lead και τα synths έχουν παραγκωνιστεί και τον πρωταγωνιστικό ρόλο έχουν πάρει πλέον οι κιθάρες, πολλές κιθάρες. Αναμενόμενο βέβαια ένα τέτοιο αποτέλεσμα με συντελεστές όπως James Blake, Pharrell Williams, Mike Dean, Jamie xx και πολλούς άλλους που αναφέρονται στα credits του δίσκου, οι οποίοι είτε συμμετείχαν με διαφορετικούς τρόπους στη δημιουργία του άλμπουμ.
Τελικά ο Frank Ocean ανταποκρίθηκε στους φαν του και σε όλο τον κόσμο που περίμενε 4 χρόνια αυτό το άλμπουμ;
Σίγουρα ναι, και με το παραπάνω. Αν και προσωπικά πιστεύω ότι το "Channel Orange" ήταν καλύτερο άκουσμα, το "Blonde" κρατάει ψηλά τον πήχη και δικαίως έχει απασχολήσει τόσο πολύ το κοινό. Το θέμα είναι να μην περιμένουμε την επόμενη ... Ολυμπιάδα για το επόμενο ολοκληρωμένο δείγμα του ξεχωριστού ταλέντου του Frank Ocean.
Def Jam Recordings, 20.08.2016
