Best Kept Secret Festival: Day 2

Δεύτερη μέρα στο Best Kept Secret. Ξυπνάμε φυσικά κουρασμένοι, γεγονός που αποδεικνύει ότι η προηγούμενη βραδιά ήταν πετυχημένη. Δεν μπορούσαμε όμως να μην μπούμε από νωρίς στο χώρο των συναυλιών, αφού η main stage άνοιγε με τους The Bots! Τα δύο αδέρφια από το Los Angeles. Το πρώτο τους άλμπουμ είχε κυκλοφορήσει όταν εκείνοι ήταν 15 και 12 ετών (!), ενώ τώρα, έξι χρόνια μετά, έχουν καταφέρει να κάνουν ένα μεγάλο μέρος του μουσικού κόσμου να μιλάει για αυτούς.

Και βλέποντάς τους καταλαβαίνει κανείς το γιατί. Αυθεντικό, τραχύ rock 'n' roll μόνο από μία κιθάρα και ντραμς. Το τελευταίο αλλά και η μουσική τους μας φέρνει στο νου τους μεγάλους White Stripes. Τα ρυθμικά μέρη και τα riffs είχαν ένα punk rock ύφος των 70s (Stooges κτλ). Τα solo του Mikaiah Lei (φωνητικά, κιθάρα) καταπληκτικά και αρκετά παρανοϊκά, εμφανώς επιρεασμένα από τον Jimi Hendrix ή τον πρώιμο Jack White. Ο Anaiah Lei (ντραμς) στήριζε με πολύ ιδιαίτερους ρυθμούς και ένα πολύ γεμάτο παίξιμο. Από τις λίγες φορές που ακούμε ένα ντράμερ στην εποχή μας με ένα καταπληκτικό 70s ύφος.

Για εμένα προσωπικά οι μικροί ήταν από τα highlights του φεστιβάλ. Για τον λόγο αυτό δεν μπορούσαμε να αντισταθούμε να κάνουμε μία κουβέντα μαζί τους. Μετά το τέλος του live τους βρήκαμε backstage και κάναμε μία (τελείως απροετοίμαστη) συνέντευξη κουβέντα, η οποία θα δημοσιευθεί τις επόμενες μέρες.

 

 

Ύστερα, είπαμε να εκμεταλλευτούμε ο γεγονός ότι δεν υπήρχε κάποια μπάντα που να μας ενδιαφέρει ιδιαίτερα για τις επόμενες 2,5 ώρες. Οπότε κάναμε μια βόλτα στα παρασκήνια, όπου και συναντήσαμε, μεταξύ άλλων, τους Franz Ferdinand (τον βασικό λόγο για τον οποίο ήμουν προσωπικά στο φεστιβάλ). Πολύ φιλικοί, στο οποίο βοήθησε ίσως και το γεγονός ότι είμασταν από την Ελλάδα, όπως και ο Alex Kapranos. Δυστυχώς δεν μπορούμε να δημοσιεύσουμε όσα ειπώθηκαν καθώς ήταν μια καθαρά φιλική unofficial συζήτηση. Την επόμενη φορά όμως σίγουρα.

 

 

Στις 16:45 ήταν η ώρα των Wild Beasts, τους οποίους είχαμε δει και λίγες μέρες πριν στο Plissken Festival. Η αλήθεια είναι ότι ήταν πολύ πιο εντυπωσιακοί στο BKS σε σχέση με το Plissken, ίσως και λόγο του τέλειου πραγματικά ήχου που είχαν. Το live τους ήταν απόλαυση και ευχόμασταν να παίζανε λίγο παραπάνω.

 

 

 

Δυστυχώς δεν είδαμε τον Miles Kane αλλά ετοιμαστήκαμε με τα απαραίτητα (μπύρες) για το live των Slowdive. Αν και ποτέ δεν μου άρεσαν ιδιαίτερα, ήθελα να τους δω γιατί (1) τους έχασα στο Primavera και (2) να δω προς τι όλη αυτή η φασαρία για αυτό το reunion. Και τελικά ήταν εκπληκτικοί! Τρομερός ήχος, φοβερές φωνές και μία ψυχεδελική ατμόσφαιρα που έκανε το κοινό να καταλάβει τι σημαίνει αυθεντικό shoegaze. Έτσι όπως παίζονταν στην εποχή που έπρεπε από τους ίδιους, τους Ride και άλλους. Μεγάλη έκπληξη για μένα η οποία με έκανε να ψάξω να βρω που έχω το Souvlaki στην συλλογή μου και να τους δώσω ξανά αρκετές ευκαιρίες. Τρία κομμάτια ακούστηκαν από αυτό το άλμπουμ (Machine Gun, Souvlaki Space Station, When The Sun Hits), ενώ το live τελείωσε με την φοβερή διασκευή στο Golden Hair του Syd Barret.

 

 

Συνέχεια με Babyshambles και τον αντιπαθητικό Pete Doherty. Ο οποίος ήταν όμως αρκετά καλός. Με όρεξη και ενέργεια, παραδόξως. Σε στιγμές θύμιζε αρκετά τον John Lydon της εποχής PIL. Ξεσήκωσε μεγάλο μέρος του κοινού, ειδικά στην διασκευή του Blitzkrieg Bop (Ramones) και στο Fuck Forever το οποίο έκλεισε και τη συναυλία.

Δείτε εδώ την εμφάνισή τους. 

 

 

Για τους War On Drugs που είδαμε μετά, δεν υπάρχουν πολλά να πούμε. Με ένα καταπληκτικό άλμπουμ, μία πολυμελείς μπάντα επί σκηνής, φοβερά δεμένη και με τρομερή απόδοση. Όπως και στο Primavera, το σετ τους στηρίχθηκε στο Lost In The Dream. Θεωρώ ότι εδώ όμως έπαιξαν πολύ καλύτερα από ότι στο Primavera, με περισσότερο πάθος. Η φωνή του Adam Granduciel ήταν ακριβώς όπως την απολαύσαμε στο άλμπουμ. Και για του λόγου το αληθές, εδώ είναι το link με ολόκληρο το live τους. 

 

 

Και ήρθε η ώρα που περιμέναμε. Οι Franz Ferdinand βγαίνουν στη σκηνή με το Right Action και συνεχίζουν με το The Dark Of The Matinee, το οποίο έδωσε ουσιαστικά το έναυσμα για τον ατελείωτο χορό που ακολούθησε από όλο το κοινό, και δεν σταμάτησε μέχρι να σταματήσουν και εκείνοι να παίζουν. Το setlist τους ήταν τέλειο, με 6 κομμάτια από το ντεμπούτο άλμπουμ. Στα Take Me Out, Michael και This Fire δεν πρέπει να υπήρχε ούτε ένας από τους χιλιάδες θεατές που να μην χοροπηδούσε σαν τρελός. Οι Franz Ferdinand απέδειξαν περίτρανα ότι παραμένουν μία από τις κορυφαίες μπάντες του χώρου. Είναι από τους λίγους «λευκούς» της εποχής που μπορούν να παίξουν τόσο καλό funk, το οποίο όσο περνάει ο καιρός πλησιάζει όλο και περισσότερο σε αυτό των Talking Heads.

Χωρίς να χάσουμε στιγμή, και με κεκτημένη ταχύτητα από τους Franz Ferdinand, πήγαμε να συνεχίσουμε το πάρτυ στον Larry Gus! Το πόσο έχει εξελιχθεί αυτός ο μουσικός το ακούμε και στα άλμπουμ του. Το ακούσαμε και στην ζωντανή εμφάνισή του. Πολύ πειραγμένοι ήχοι και φωνές, και με τα bpm να ανεβοκατεβαίνουν όλη την ώρα κρατώντας συνεχώς το ενδιαφέρον μας ζωντανό. Είναι αρκετά τα πράγματα που έχει διαλέξει να κάνει μόνος του επί σκηνής και σε στιγμές έτρεχε «πανικόβλητος» για να προλάβει, πάντα φυσικά με επιτυχία. Πολύ ωραίο κλείσιμο για μία καταπληκτική συναυλιακή ημέρα.

 

*Η φωτογραφία των Slowdive ανήκει στον Matt Loftin (@m_ttloftin). Προτείνουμε να ακούσετε την καταπληκτική εκπομπή του στο standart.fm/ κάθε Πέμπτη στις 20:00, με έμφαση σε καλούς shoegaze, garage και ψυχεδελικούς ήχους.