ClockSound.gr | Top 10 Tracks of 2016

Το 2016 είναι επισήμως παρελθόν. Μία χρονιά που η μουσική κοινότητα θα θυμάται ως τη χρονιά που απεβίωσαν τόσοι πολλοί και τόσο μεγάλοι καλλιτέχνες. Εύλογο, αλλά προσπερνώντας το γεγονός αυτό βλέπει κανείς οτι το 2016 ήταν επίσης γεμάτο από καλή μουσική.

Αδυνατώ να θυμηθώ άλλη χρονιά πρόσφατα που να περιείχε τόσες νέες κυκλοφορίες-επιστροφές μεγάλων καλλιτεχνών. PJ Harvey, Bon Iver, David Bowie, A Tribe Called Quest, De La Soul, Iggy Pop, Leonard Cohen, Massive Attack, Nick Cave, Radiohead, Suede, Underworld, Weezer, Swans κλπ.

Συγχρόνως, είδαμε πολλές νέες μπάντες να έρχονται στο προσκήνιο, αρχίσαμε να παίρνουμε μία ιδέα για το ποια θα είναι τα μελλοντικά μεγάλα ονόματα της μουσικής σκηνής, είδαμε τη μεγάλη άνθηση του garage/psych χώρου με μπάντες να ξεπηδούν από κάθε μεριά του πλανήτη, την ισχυροποίηση ακόμα περισσότερο της ηλεκτρονικής αλλά και hip-hop σκηνής παγκοσμίως (γεγονός το οποίο προκάλεσε την κατακόρυφη μείωση της μέσης ποιότητας) και πολλά άλλα.

Προσπαθώντας να βάλουμε για μια ακόμα φορά τη χρονιά που πέρασε σε μια τάξη, η ομάδα του ClockSound ψήφισε για τα αγαπημένα της κομμάτια. Σας παρουσιάζουμε λοιπόν τα 10 καλύτερα, ή τουλάχιστον τα 10 που συγκέντρωσαν την μεγαλύτερη μέση βαθμολογία.

 

10. LNZNDRF - Beneath the Black Sea

Σίγουρα ελάχιστοι περίμεναν πως μία συνεργασία μελών των National και Beirut μπορούσε να καταλήξει σε αυτόν τον ήχο που θυμίζει new wave με πινελιές krautrock.

Το Beneath The Black Sea έχει αυτήν την επαναλαμβανόμενη ρυθμική γραμμή στα drums που θυμίζει τόσο Joy Division, αυτά τα ταξιδιάρικα πλήκτρα και κιθάρες που θυμίζουν τόσο New Order… αλλά από την άλλη είναι τόσο όμορφο, ένα κομμάτι πλήρες και ουσιαστικό που ακούγεται τόσο σε μελαγχολικές όσο και σε ευχάριστες στιγμές.

Άλλωστε… Time’s a moving, in twos.

(ΗΣ)

 

 

9. Leonard Cohen - You Want It Darker

Το You Want It Darker συμπεριλαμβάνεται επάξια στη λίστα με τα καλύτερα tracks για το 2016, μια χρονιά γεμάτη τεράστιες απώλειες. Τεράστιο και το κενό που άφησε ο μεγάλος ποιητής και τραγουδοποιός, που, με το You Want it Darker, γράφει τον επίλογο μιας ζωής γεμάτης ποίηση, σκοτεινό λυρισμό, αντιφάσεις και αναζητήσεις.

Όπως και ολόκληρος ο δίσκος, το εναρκτήριο και ομότιτλο κομμάτι μας προετοιμάζει για το τελευταίο αντίο, μας εισάγει σε μια ατμόσφαιρα κατανυκτική, σκοτεινή και ταυτόχρονα γαλήνια, τόσο με τους στίχους και τη μελωδία όσο και με την ερμηνεία του Cohen. Παρούσες ξανά και οι θρησκευτικές και μεταφυσικές αναφορές, ακόμα πιο έντονα αισθητές αυτή τη φορά - τα φωνητικά της χορωδίας της συναγωγής του Shaar Hashomayim συμβάλλουν αποφασιστικά σε αυτό.

Μια λιττή και υποβλητική ενορχήστρωση αναδεικνύει ιδανικά κάθε λέξη που σχεδόν απαγγέλλει ο Cohen, όπως άλλωστε συμβαίνει και με τα υπόλοιπα 8 εξαιρετικά μελοποιημένα ποιήματα που απαρτίζουν το άλμπουμ. Μελαγχολικό και εσωστρεφές, ένα αλλιώτικο gospel κομμάτι που θα μπορούσε ίσως να επαναλάμβανεται στο κλείσιμο του δίσκου, ως αποχαιρετισμός που στην πραγματικότητα σημαίνει «εις το επανιδείν».

Αυτή είναι και η πρότασή μας για την ακρόαση του You Want It Darker: στην αρχή και το τέλος της λίστας αναπαραγωγής ολόκληρου του δίσκου. Εναλλακτικά, απλά πατήστε «repeat». Σίγουρα διαχρονικό.

(Katerina Soumani)

 

 

8. Mystery Lights - What Happens When You Turn The Devil Down

H Daptone Records ακούει τους Mystery Lights και αποφασίζει να τους υπογράψει. Για το σκοπό αυτό δημιουργεί την θυγατρική Wick Records. Το νέο ήταν έκπληξη στην αρχή, καθώς πρόκειται για την πρώτη φορά που κυκλοφορούν κάτι εκτός του soul/funk χώρου.

Ο λόγος?

Η μουσική των Mystery Lights είναι ένα υψηλού επιπέδου, ωμό, αυθεντικό, εμπνευσμένο psychedelic/garage, σε ακολουθία με τα υψηλά standards της Daptone. Το συγκεκριμένο κομμάτι είναι το τελευταίο του δίσκου και θα έκανε πάρα πολλές μπάντες των 60's να εύχονταν να το είχαν γράψει εκείνες.

(V)

 

 

7. PJ Harvey - The Ministry Of Defence

Το καλοκαίρι δε διστάσαμε να τη χαρακτηρίσουμε ως την πιο σημαντική ίσως γυναίκα solo artist της rock, την είδαμε τέσσερις (!) φορές ζωντανά σε Primavera, Release Athens, Rock Werchter και BIME Bilbao.

Μας πήρε τα μυαλά με της μυσταγωγικες εμφανίσεις της, μας απέδειξε πολλάκις γιατί μάλλον πρέπει μόνιμα να την αποκαλούμε "θεά".

Το Ministry Of Defense απεικονίζει ίσως με τον πιο ενδεικτικό τρόπο τις φετινές ζωντανές της εμφανίσεις, οι οποίες αποτέλεσαν πραγματική ιεροτελεστία και ανέδειξαν πιο ώριμα από ποτέ το μέγεθος αυτής της τεράστιας μουσικού.

Οι στίχοι πολιτικοποιημένοι με έντονα χαραγμένη την απογοήτευσή της από τα πολιτικά γεγονότα ...

(YZ)

 

 

6. Swans - The World Looks Red / The World Looks Black

Οι Swans τόσο στις κυκλοφορίες τους όσο και στα live τους προσφέρουν μία υπερβατική εμπειρία στον ακροατή και το The World Looks Red / The World Looks Black καταφέρνει να συγκεντρώσει όλα τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν τον ήχο τους τα τελευταία χρόνια. Επαναλαμβανόμενα μοτίβα, σύνθετες ενορχηστρώσεις, κιθάρες, πνευστά, κρουστά, κορυφώσεις, θεατρικότητα, μυσταγωγία, χαοτικοί αφαιρετικοί στίχοι… The immovable fact buries my mind … και στο τέλος του κομματιού αυτή η κολλητική ψαλμωδία…

Κύριε M.R. Gira (και Swans) ευχαριστούμε για τις υπέροχες μουσικές που μας δώσατε τα τελευταία χρόνια, ελπίζουμε η επόμενη μετενσάρκωση της μπάντας να είναι το ίδιο ενδιαφέρουσα με την τρέχουσα…

Ακούστε το κομμάτι εδώ.

(ΗΣ)

 

5. Massive Attack - Take It There (feat. Tricky, 3D)

Οι Massive Attack επέστρεψαν στο στούντιο και δημιούργησαν ένα ΕΡ με τέσσερα κομμάτια μόνο. Το αποτέλεσμα δείχνει οτι η επιλογή τους ήταν ορθή, καθώς και τα τέσσερα είναι καταπληκτικά!

Με μικρή διαφορά επικράτησε τελικά το Take It There, το οποίο σηματοδοτεί την πρόσκαιρη επιστροφή του Tricky στην μπάντα. Σκοτεινή ατμόσφαιρα και μία επαναλαμβανόμενη μελωδία στο πιάνο, που θυμίζουν περισσότερο εποχές Mezzanine, αλλά με μία αίσθηση φρεσκάδας. Μοναδικό επίτευγμα, από μία μπάντα που συνεχίζει να μας παραδίδει αριστουργήματα.

(V)

 

 

4. Radiohead - Daydreaming

Μια μπαλάντα που τα έχει όλα. Η παραμόρφωση του ήχου σε γεμίζει ονειρόσκονη από τα πρώτα δευτερόλεπτα. Οι νότες στο πιάνο σε παρασέρνουν και τα θολά φωνητικά διαστρεβλώνουν την πραγματικότητα και σε διακτινίζουν σε μια κατάσταση ύπνωσης “beyond the point of no return”. Οι νότες του κιθαρίστα Jonny Greenwood με τη συμβολή της London Contemporary Orchestra δένουν άψογα με τα ambient ηλεκτρονικά εφέ και το αποτέλεσμα σε καθηλώνει. Κι αν ακούσουμε αντίστροφα τον Thom York λίγο πριν το τέλος αποκαλύπτονται τα αινιγματικά λόγια “half of my life”.

Με την υπογραφή του παραγωγού Nigel Godrich οι Radiohead μας χάρισαν ένα σκοτεινό ταξιδιάρικο κομμάτι στα πλαίσια του A Moon Shaped Pool.

(Dimitra Malainou)

 

 

3. Savages - Adore

Οι Savages, στο ομώνυμο κομμάτι του νέου τους άλμπουμ, χαμηλώνουν τις ταχύτητες, αγκαλιάζουν ακόμα περισσότερο επιρροές όπως Wire, The Fall και Smiths και μας παραδίδουν ένα από τα καλύτερα κομμάτια που έχουν γράψει μέχρι τώρα. Ένας ύμνος στη ζωή, στα έντονα συναισθήματα, στην αυθεντικότητα στην συμπεριφορά στην καθημερινότητά μας.

Η φωνή της Jehnny Beth βρίσκεται στο προσκήνιο, με πεντακάθαρα φωνητικά και πολύ έντονη ερμηνεία, η οποία ενισχύεται από το μπάσο της Ayse Hassan. Οι κιθάρες με περίσσιο feedback, κυμαίνονται σε έναν ήχο ο οποίος θα μπορούσε κάλλιστα να προέρχεται από τον Thurston Moore. Η κορύφωση του κομματιού είναι όταν όλα τα όργανα χαμηλώνουν και κυριαρχεί η φωνή της Beth επαναλαμβάνοντας “I Adore Life”.

Ένα πραγματικά πολύ έντονο κομμάτι το οποίο πλέον αποτελεί και το highlight των live εμφανίσεων των Savages, όπως είχαμε γράψει και στις εντυπώσεις μας από το Le Guess Who festival στην Ουτρέχτη.

(V)

  

 

2. Bon Iver - 8 (circle)

Γράψαμε για το κομμάτι στην κριτική του δίσκου "22, A Million" στα τέλη Σεπτέμβρη:

"Θα γινόταν μετά τον ύμνο Beth/Rest από τον  προηγούμενο δίσκο τους, να καταφέρουν οι Bon Iver να γράψουν ένα αντίστοιχο, το σχεδόν τέλειο 8 (circle);

Κι όμως, ναι. Kυκλοφόρησαν το κομμάτι που ήρθε για μας απογειώσει συναισθηματικά και να αποδείξει ότι το άλμπουμ είναι different enough - but still Bon Iver.

Μεγαλείο."

Διαβάστε για την εμφάνισή τους στη Νέα Υόρκη πριν μερικές ημέρες και δείτε το πλήρες live τους εδώ.

(YZ)

 

 

1. David Bowie - Blackstar

Το 10-λεπτο σύνθετο art rock έπος του Bowie, έφτασε θριαμβευτικά στην κορυφή των κορυφαίων κομματιών του 2016. Θυμάμαι, πως όταν πρωτοάκουσα το κομμάτι, έμεινα με ανοικτό το στόμα. Συνειδητοποίησα ότι ο Bowie ήταν για ακόμα μια φορά avant garde, σπρώχνοντας και πάλι την τέχνη του ένα βήμα μπροστά. Μα πάντα αυτό δεν έκανε;

Το "Blackstar" είναι ένα αβίαστα ατμοσφαιρικό και σκοτεινό κομμάτι. Χωρίζεται σε τρία διακριτά τμήματα και είναι ένας εντυπωσιακός συνδυασμός art rock, με έντονα τζαζ στοιχεία και μία υποβόσκουσα αίσθηση μυσταγωγικής τελετουργίας. Είναι εξαιρετική η ισορροπία μεταξύ των jazz drums, του ονειρικού σαξοφώνου, των βιολιών και των πλήκτρων, καθώς και ο τρόπος με τον οποίο αγκαλιάζουν την αέρινη -ψαλμωδική φωνή του Bowie, η οποία άλλοτε υπερισχύει και άλλοτε, αριστοτεχνικά, δίνει χώρο σε κάποιο από τα όργανα να βγούνε μπροστά. Μια υπέροχη ακροβασία!

Η ποίηση στους στίχους του, έρχεται να ολοκληρώσει το μουσικό αριστούργημα, προετοιμάζοντας (όπως και όλο το άλμπουμ) τον κόσμο για το τέλος της ζωής του.

 

I can't answer why (I'm a blackstar)

Just go with me (I'm not a filmstar)

I'm a take you home (I'm a blackstar)

Take your passport and shoes (I'm not a popstar)

And your sedatives, boo (I'm a blackstar)

You're the flash in the pan (I'm not a marvel star)

I'm the great I am (I'm a blackstar) ​

 

Τι αριστούργημα!

(Alexis Karahalios)

 

 

Μείνετε συντονισμένοι. Τις επόμενες μέρες θα ακολουθήσει το άρθρο μας με τα top 10 album της ομάδας του ClockSound για το 2016.