Le Guess Who? Festival, Utrecht (Part 1)

Το ClockSound βρέθηκε στην Ολλανδία και συγκεκριμένα στην πανέμορφη Ουτρέχτη για να παρακολουθήσει ένα από τα κορυφαία χειμερινά φεστιβάλ της Ευρώπης, το Le Guess Who?. Το LGW μετρούσε φέτος τα δέκα χρόνια ζωής του και ήταν πιο εντυπωσιακό από ποτέ. Έγιναν τόσα πράγματα μέσα σε 4 μέρες που θα χρειαζόμασταν ένα ολόκληρο βιβλίο για να τα μεταφέρουμε όλα, το οποίο θα έκανε το άρθρο μας άκρως κουραστικό. Αντ’ αυτού, σας παρουσιάζουμε τις εντυπώσεις μας από την διοργάνωση και τα εντυπωσιακότερα live που είδαμε.

 

 

Διοργάνωση

Το LGW αποτελεί μία μοναδική, για τα ευρωπαικά τουλάχιστον δεδομένα, εκδήλωση, την οποία πρέπει κατά τη γνώμη μας να ζήσει έστω για μία φορά κάθε μουσικόφιλος. Μία ολόκληρη πόλη μετατρέπεται για 4 ημέρες (10-13 Νοέμβρη για φέτος) στην απόλυτη μουσική γιορτή!

Τι περιλαμβάνει?

(1)    Συναυλίες μέχρι τις πρωινές ώρες σε 13 (!) venues της πόλης, με βασικό το εντυπωσιακότατο Tivoli Vredenburg, το οποίο προσφέρει από μόνο του 4 χώρους πραγματοποίησης συναυλιών άρτιας ακουστικής. Σύνολο καλλιτεχνών γύρω στους 150.

 

 

(2)    Παράπλευρες εκδηλώσεις όπως εκθέσεις φωτογραφίας (των Savages), το μεγαλύτερο παζάρι δίσκων του κόσμου (τεράστιο!), προβολές ταινιών διαλεγμένες από τους 4 curators μέρους του lineup (Wilco, Savages, Suuns, Julia Holter) και πολλά άλλα

(3)    Το LeMiniWho, κατά τη διάρκεια του οποίου επιπλέον 70 σχεδόν μπάντες παίζουν σε πάνω από 30 ακόμα σημεία της πόλης! Από δισκάδικα, σε εναλλακτικά καταστήματα με ρούχα, σε καφέ/μπάρ, ακόμα και σε σπίτια τα οποία οι ιδιοκτήτες άνοιξαν για να υποδεχθούν κάποια μπάντα και ολιγάριθμο κοινό, με το ανάλογο πάρτι στη συνέχεια. Το LeMiniWho έλαβε χώρα κυρίως το Σάββατο και η αίσθηση του να περπατάει κανείς στον κεντρικό δρόμο της Ουτρέχτης το απόγευμα σε μία πόλη γεμάτη μουσική όπου και αν κοιτάξεις είναι πραγματικά μοναδικό. Η σκέψη μας ήταν οτι δεν θα θέλαμε να ήμασταν πουθενά αλλού στον κόσμο εκείνη τη στιγμή!

 

 

 

*LeMiniWho Photos by Juri Hiensch

 

Έχοντας παρακολουθήσει αρκετές εκδηλώσεις στην Ολλανδία στο παρελθόν, είναι ίσως περιττό να αναφέρουμε την ποιότητα και τη ροή της διοργάνωσης. Ίσως όμως όχι και αυτονόητο. Η είσοδος στο φεστιβάλ και σε όλα τα venues ήταν χαλαρή και απροβλημάτιστη. Οι ουρές σχεδόν μηδενικές. Με τον περισσότερο κόσμο να βρίσκεται στο Tivoli, όπου έπαιζαν τα μεγαλύτερα συγκριτικά ονόματα, η πληθώρα των μπαρ και WC παντού, έκαναν την εμπειρία ακόμα πιο ευχάριστη, αφήνοντάς μας να απολαύσουμε πλήρως το σκοπό της επίσκεψής μας. Τη μουσική!

Πραγματικά, πολλά συγχαρητήρια στην ομάδα διοργάνωσης. Συζητούσαμε την τελευταία μέρα με φίλους το πόσο πολύπλοκο εγχείρημα είναι το LeGuessWho και το πόσο εντυπωσιακό είναι το γεγονός οτι όλα κύλησαν τέλεια και απροβλημάτιστα.

 

 

*Photos by Melanie Marsman

 

Και τελειώνοντας το κεφάλαιο αυτό, πρέπει να αναφέρουμε την παιδεία της πολιτείας, η οποία βοηθάει έμπρακτα εκδηλώσεις με ονόματα πειραματικά, ψυχεδελικά, jazz, punk, afro κτλ, που δυστυχώς στην Ελλάδα ούτε που θα θεωρούσαν μουσική κάποιοι υπεύθυνοι. Αντ’ αυτού, ο ίδιος ο δήμαρχος ήταν αυτός που έγραψε το εισαγωγικό κείμενο στο βιβιαράκι-οδηγό του LeGuessWho.

 

 

Wilco

Το μεγαλύτερο όνομα του φεστιβάλ φέτος ήταν οι Wilco, από άποψη δημοτικότητας, οι οποίοι όπως ακούσαμε μαζέψανε και τον περισσότερο κόσμο. Έπαιζαν στην μεγάλη αίθουσα του Tivoli, μία αίθουσα κατασκευασμένη περισσότερο για κλασική ή jazz μουσική, με εξώστες πολλαπλών επιπέδων. Γεγονός το οποίο σημαίνει τέλεια ακουστική!

 

*Photo by Jelmer De Haas

 

Πολλά άλμπουμ των Wilco τα θεωρώ προσωπικά αριστουργήματα του ήχου αυτού. Πηγαίνοντας όμως στη συναυλία σκεφτόμουν οτι θα είναι νωχελικοί σε επίπεδου ύπνου. Το οποίο δεν θα μπορούσε να ήταν πιο μακριά από την πραγματικότητα! Η δυναμική της μπάντας είναι τεράστια επί σκηνής. Αυθεντική Americana λερωμένη με πολλά επιπλέον (σε σχέση με το δίσκο) ξαφνικά δυσαρμονικά ή noise στοιχεία. Ακόμα και σε σημεία που δεν το περιμένει κανείς. Σε στιγμές απόλυτης lo-fi ατμόσφαιρας, όπου ο Jeff Tweedy μας ταξίδευε με την κιθάρα και την φωνή του.

 

*Photo by Jelmer De Haas

 

Το κοινό φαινόταν αρχικά μπερδεμένο με αυτό που ακούει και ύστερα παραδωμένο στην υψηλού επιπέδου μουσικότητα αυτής της μπάντας. Ειδική μνεία πρέπει να γίνει και στον απίστευτο drummer, με το jazz ύφος και τα παράξενα μετρήματα ο οποίος ήταν εμφανώς η ραχοκοκαλιά της μπάντας υπό την καθοδήγηση του μαέστρου Jeff. Έπαιξαν σχεδόν 2,5 ώρες, το οποίο ήταν το μεγαλύτερο σετ του φεστιβάλ. Το σετ τους ήταν αρκετά μοιρασμένο μεταξύ των άλμπουμ τους, με (θετική) έκπληξη να προκαλεί η επιλογή 5 κομματιών από το Being There του 1996.

 

 

Wand

Τους Wand τους είχαμε δει ξανά στα μέσα του 2015, στο One Night In Pandora event, συμπτωματικά στο ίδιο venue. Με αυτή την εμπειρία στο μυαλό, ξεκινήσαμε για ένα live ξερού επιθετικού straight garage. Άλλη μία έκπληξη μας περίμενε όμως. Οι Wand παίρνουν το βραβείο της μπάντας που άλλαξε τόσο πολύ και τόσο γρήγορα! Έπαιξαν πολύ πιο τεχνικά, με συνεχείς εναλλαγές στο ρυθμό, στάσεις για ευφάνταστα σόλο, πλήκτρα, αργές ψυχεδελικές στιγμές, βελτιωμένα φωνητικά. Αρετές που δεν φανταζόμουν καν οτι τις είχαν! Το garage που λέγαμε ήρθε τελικά όπως το ξέραμε στο τέλος αλλά μέχρι τότε οι Wand μας είχαν κάνει να το ξεχάσουμε και να το λάβουμε με λιγότερο ενθουσιασμό. Γιατί οτι έπαιξαν πιο πριν ήταν τόσο καλό! Δυστυχώς η μία ώρα του λάιβ τους ήταν τελικά πολύ λίγη.

 

 

*Photos by Tim Van Veen

 

Beak>

Οι Beak> αποτελούν την μπάντα του Geoff Barrow, τον drummer, πληκτρά, παραγωγό, dj και ενωρχηστρωτή των Portishead. Αποτελούνται από 3 άτομα, τον ίδιο το Barrow σε φωνή και τύμπαντα, τον Billy Fuller, μπασίστα του Robert Plan και τον Will Young στα keybords και, εννίοτε, στην κιθάρα.

Fact: Οι Beak> έχουν βασίσει τον ήχο τους κατά 80% στην μουσική των Can και των Neu. Δεν προσπαθούν να το κρύψουν αλλά μάλλον το αντίθετο. Και σωστά, μιλώντας για μπάντες που έχουν επιρρρεάσει τόσο πολύ όλη την πορεία της μουσικής με καλλιτέχνες-μαθητές τους όπως Joy Division, LCD Soundsystem, Radiohead, Fall, Sonic Youth κτλ κτλ.

Fact 2: Οι Beak> είναι ένα σύνολο από καταπληκτικούς παίκτες, με τον Barrow σε ρόλο μαέστρου να διευθύνει με το βλέμα του, τα χτυπήματά του και κάποια κρυμένα στο ρυθμό λόγια το ταξίδι σε ψυχεδελικά μυστηριακά μονοπάτια. Ξερά δυνατά τύμπανα, μπασοriffs που δεν έφυγαν ποτέ από το μυαλό μας (ακόμα και τώρα), πληκτρα λυσσασμένα και βρόμικα και φωνή από τα υπόγεια.

 

*Photo by Jan Rijk

 

Η μπάντα έπαιξε για μία ώρα. Ήταν μία ώρα έκστασης, που μας μετέφερε εξίσου στη Γερμανία των early 70s και στο Manchester στα τέλη της ίδιας δεκαετίας. Το σχόλιο που άκουσα μετά “ε δεν ήταν και Can” ήταν άτοπο, γιατί όντως δεν είναι. Αλλά είναι η μόνη μπάντα αυτή τη στιγμή που μπορεί σε κάποιο βαθμό να μεταδώσει αυτό το feeling!

 

 

Savages

Για τις Savages έχουμε γράψει και στο παρελθόν, όταν τις είδαμε στο Primavera και στο Plissken, για την εντυπωσιακή δυναμική τους επί σκηνής. Η Jehnny Beth είναι οτι πιο κοντινό στον θυληκό Iggy της εποχής μας, έχοντας μία κυρίαρχη παρουσία σε οποιοδήποτε χώρο, όσο μεγάλος ή μικρός και να είναι αυτός.

 

*Photo by Jelmer De Haas

 

Η συναυλία στο LeGuessWho ήταν ακόμα πιο ξεχωριστή για τις ίδιες, καθώς είχαν διαλέξει και ένα μεγάλο μέρος του lineup της μέρα αυτής, ως curators. Αλλά τελικά κατά τη διάρκεια του live νιώσαμε οτι κάτι έλειπε. Η μπάντα ήταν στιβαρή και επιθετική όπως πάντα, αλλά η ανταπόκριση του κοινού άκρως νωχελική. Θεωρώ οτι το ένιωσαν και οι ίδιες. H Beth φυσικά δεν μπορούσε να το δεχτεί αυτο. Με φωνές και τα κλασικά της stage diving κατάφερε να αλλάξει το κλίμα από τη μέση και μετά, μέχρι το τέλος με το Fuckers. Το Adore θεωρώ οτι ήταν η καλύτερη στιγμή του live, σε μία εκτέλεση πάρα πολύ έντονη. Γενικά, παρακολουθήσαμε ένα πάρα πολύ καλό live. Ξέροντας τις δυνατότητες των Savages όμως, και έχοντας δει τι μπορούν να κάνουν επί σκηνής, ήταν ίσως ελάχιστα πιο αδύναμο από ότι θα περιμέναμε.

 

*Photo by Juri Hiensch

 

*Photo by Jelmer De Haas