Le Guess Who? Festival, Utrecht (Part 2)

Λίγες μέρες πριν δημοσιεύσαμε το πρώτο μέρος των εντυπώσεών μας από το φετινό Le Guess Who festival στην Ουτρέχτη, με τις εντυπώσεις μας από τη διοργάνωση και τις συναυλίες των Wilco, Savages, Wand και Beak>. Μπορείτε να δείτε το άρθρο μας εδώ.

Αυτό είναι το δεύτερο και τελευταίο μέρος με τις εμπειρίες μας από τους Black Mountain, Dinosaur Jr., The Ex, Wooden Shjips, Swans, The Cairo Gang, Drinks και Marching Church.

 

The Cairo Gang

*Review By Yasmin Widodo

Η Παρασκευή βράδυ ήταν η μοναδική νύχτα που ήξερα ακριβώς που έπρεπε να πάω. Πρώτη στάση οι The Cairo Gang.

Οι Cairo Gang αποτελούνται από ένα μόνο άτομο. Ο άνθρωπος πίσω από το αστείο και ιστορικό αυτό όνομα είναι ο Emmett Kelly. Ναι! Ο Emmett Kelly, τον οποίο γνωρίζουμε ως τον κιθαρίστα σε συναυλίες καλλιτεχνών όπως...ο Ty Segall ή ο Mikal Cronin... και επίσης να μην ξεχάσουμε οτι έπαιζε και με τον μεγάλο Bonnie Prince Billy για χρόνια. Τον γνώρισα προσωπικά μερικά χρόνια πριν όταν ο Bonnie Prince Billy έπαιξε στο Άμστερνταμ. Ο Emmett ήταν ο κιθαρίστας του Bonnie για εκείνη την θεατρική περιοδεία. Υπήρχαν μονάχα 100 εισιτήρια διαθέσιμα ανά σόου και φυσικά ήταν ένα από τα πιο αγαπημένα live που έχω δει ποτέ.

Οι Cairo Gang ήταν μία επιλογή των Wilco και έπαιξαν στο LE:EN. Πρόκειται για ένα πολύ δημοφιλές Ταιλανδέζικο ρεστοράν. Αρχικά ήταν εργοστάσιο και βασικά ακόμα δείχνει να είναι! Αλλά τέλος πάντων, ήταν ίσως το τέλειο μέρος για να εμφανιστεί ο Emmett.

 

*Photo by Tim Van Veen

 

Έδειχνε αρκετά νευρικός, καθώς ήταν το πρώτο του solo σόου στην Ολλανδία και ομολογούμε οτι είναι πάντα κάπως δύσκολο όταν πρέπει να σταθείς μόνος σου επί σκηνής. Από την άλλη όμως, μόλις έπαιξε την πρώτη νότα και άρχισε να τραγουδάει, μας συνεπήρε απόλυτα όλους! Αυτό που ακούγαμε ήταν τόσο αγνό, σχεδόν ποίηση. Στεκόμενη εκεί, μπορούσα να φανταστώ όλες τις ιστορίες, όλο τον πόνο ή την χαρά που έχει ο ίδιος βιώσει. Γεγονός το οποίο είναι και ο απώτερος σκοπός κάθε καλλιτέχνη και αναπόφευκτα κάνει την εμπειρία μας πολύ έντονη. Υπάρχουν ένα εκατομμύριο τραγουδιστές/τραγουδοποιοί στον κόσμο και εκατοντάδες που έπαιξαν στο LGW, αλλά αυτός ο τύπος έχει κάτι το μοναδικό. Είναι αληθινός καλλιτέχνης, από αυτούς που πραγματικά δυσκολεύεται να βρει κανείς πλέον.

 

Black Mountain

Ήταν η πρώτη φορά που παρακολουθήσαμε τους Καναδούς Black Mountain. Το timing ήταν τέλειο, με την κυκλοφορία ενός πολύ καλού άλμπουμ αυθεντικής ροκ λίγο καιρό πριν.

Η μπάντα βγαίνει στη σκηνή, ξεκινάει με to 8άλεπτο Mothers Of The Sun και εμείς κοιταζόμαστε μεταξύ μας και χαμογελάμε με τον ήχο που ακούμε. Πεντακάθαρος με τεράστιο όγκο και απόλυτη 70s αισθητική! Mike Oldfield πλήκτρα στην εισαγωγή, μέχρι το κιθαριστικό riff κάπου στο 3-4ο λεπτό να διαταράσσει όλη την αίθουσα! Η συνέχεια με το Florian Saucer Attack, για το οποίο ο Dave Grohl είπε οτι σε κάνει να ικετεύεις τα νύχια του να σε απελευθερώσουν από την μολυσματική του αρπαγή! Και κάπως έτσι νιώσαμε και εμείς.

 

*Photo by Jan Rijk

 

Η μπάντα είναι σε απόλυτη φόρμα, παίζοντας πολύ δυναμικά και με πάθος. Ο δε drummer έμοιαζε να ήθελε να τιμωρήσει τα τύμπανά του, με πολύ δυνατά χτυπήματα και ενισχυμένες μπαγκέτες. Η τραγουδίστρια Amber Webber ήταν πολύ στατική επί σκηνής χωρίς εξάρσεις στην συμπεριφορά της. Παραδόξως αυτό δεν ενόχλησε καθόλου, αντισταθμίζοντάς το με την ένταση της μουσικής και της φωνής.

Τη μερίδα του λέοντος είχε το νέο άλμπουμ φυσικά, με 5 κομμάτια, ενώ το set περιελάμβανε 4 ακόμα παλαιότερα, με το σύνολο να διαρκεί 50 λεπτά. Θα θέλαμε και άλλο φυσικά. Την επόμενη φορά.

 

Dinosaur Jr.

Οι Dinosaur Jr. δεν χρειάζονται συστάσεις. Μία θρυλική μπάντα, η οποία έχει επηρεάσει γενιές μουσικών, έπαιζε στην κεντρική σκηνή του Le Guess Who το Σάββατο 12 Νοεμβρίου. Ήταν η πρώτη φορά που θα τους βλέπαμε, όντας χαρούμενοι που οι διοργανωτές επέλεξαν να τους δώσουν 1,5 ώρα, ώστε να παίξουν full set.

8:45 εμφανίζονται στη σκηνή και ξεκινούν αμέσως με το The Lung από το μακρινό 1987! Αυτό που μας κάνει αμέσως εντύπωση είναι το πόσο γεμάτο ήχο μπορούν να βγάζουν τρία μόνο άτομα! Ένα wall of sound γέμιζε όλη την αίθουσα, με μπροστάρη την κιθάρα του J Mascis! Ο ίδιος νωχελικός όπως πάντα, πότε με βλέμμα χαμένο στο κενό, πότε με τα μάτια κλειστά, μας παρέδιδε τα βρόμικα εμπνευσμένα του riff και solo. Αν και μπορεί κανείς να καταλάβει από τα άλμπουμ τους γιατί ο J έχει τόσο ξεχωριστή θέση στο αμερικάνικο ροκ στερέωμα, τελικά πρέπει να ομολογήσουμε οτι μόνο ζωντανά μπορεί κανείς να κατανοήσει τη δυναμική αυτού του τύπου.

 

*Photo by Jan Rijk

 

Με στοιβαγμένους ενισχυτές πίσω του και στα πλάγια σε απόσταση μόλις ενός μέτρου από τον ίδιο, πήγαμε κάποια στιγμή στην πρώτη σειρά ακριβώς μπροστά του για να καταλάβουμε τι συμβαίνει γύρω του. Ένα ωστικό κύμα μας χτύπησε! Η δύναμη των ενισχυτών ήταν τόσο μεγάλη που ήταν αδύνατο να ακούσει κανείς οτιδήποτε άλλο. Ούτε τύμπανα, ούτε μπάσο, ούτε φωνή. Γύρισα πίσω μετά από 2 λεπτά σε κατάσταση μερικής κώφωσης. Πως αντέχει ο ίδιος άραγε;

Η συνέχεια ήταν με τα Get Me και Start Choppin από το αγαπημένο Where You Been του 1993 και ύστερα το Freak Scene από το Bug του 1988! Προς μεγάλης μας (θετική) έκπληξη φυσικά, καθώς περιμέναμε τη μπάντα να επικεντρωθεί στα νέα τραγούδια. Τελικά φτάσαμε στο κομμάτι νούμερο 6 για να παίξουν κάτι νέο.

Συνολικά ακούστηκαν 15 κομμάτια, μεταξύ των οποίων και την φαζαριστή βρόμικη διασκευή του Just Like Heaven των Cure. Ήταν μία συναυλία αποκάλυψη. Ένας μουσικός, και δη κιθαριστικός, οργασμός. Μία μπάντα με τεράστια δυναμική!

 

 

The Ex

Αναφορικά με τους The Ex, θα ξεκινήσουμε λέγοντας οτι μας έχει κάνει μεγάλη εντύπωση το γεγονός οτι, ενώ φανταζόμασταν οτι θα θεωρούνται ως μία από τις κορυφαίες ever μπάντες τις Ολλανδίας, σε συζητήσεις καταλάβαμε οτι είναι ελάχιστα γνωστοί. Ακόμα και μεταξύ ατόμων που πραγματικά ασχολούνται με μουσική. Ίσως τελικά η φήμη τους να είναι πολύ μεγαλύτερη σε άλλες χώρες, παρά στην δική τους.

Πάντοτε ανήσυχοι καλλιτεχνικά, στο Le Guess Who εμφανίστηκαν μαζί με το μουσικο-χορευτικό group από την Αιθιοπία, Fendika. Μην έχοντας την παραμικρή ιδέα για το τι θα παρακολουθούσαμε, φτάσαμε στο venue ακριβώς την στιγμή που ο Zerfu Demissie έπαιζε μόνος του στο κέντρο της σκηνής το (όπως μάθαμε μετά) Begena, ένα αφρικανικό έγχορδο. Κατανυκτική ατμόσφαιρα, εισαγωγή για τη δύναμη που ακολούθησε μετά με τους The Ex. Οι τέσσερίς τους ανεβαίνουν και ξεκινούν άμεσα το ταξίδι τους στα noise/punk μονοπάτια της Νέας Υόρκης των αρχών 80s.

Στιβαρός ήχος και ξεκάθαρος, παρά τις υπερβολικές παραμορφώσεις. Μία μπάντα που στέκεται στο επίπεδο των SonicYouth, αποφεύγοντας τον ανούσιο θόρυβο, αλλά χρησιμοποιώντας τον εμπνευσμένα. Πολλά προβλήματα στην κιθάρα στην αρχή, τα οποία όμως δεν τους πτόησαν, αν και ο Terrie Hessels φάνηκε αρκετά αγχωμένος μέχρι να λυθούν.

Μερικά κομμάτια ύστερα οι Fendika εμφανίστηκαν στη σκηνή, με τους δύο μουσικούς (percussions, μονόχορδο masenko) να συνοδεύουν τους The Ex. Χωρίς μεγάλη επιτυχία όμως, καθώς οι ήχοι των Ex ήταν τόσο δυνατοί που έπνιγαν το μεγαλύτερο μέρος των άλλων δύο. Αυτό που βλέπαμε ήταν άκρως απολαυστικό, λόγω της μουσικής των Ολλανδών. Η συνεργασία δεν βγήκε όμως επί σκηνής.

 

 

Στα μέσα του live οι Ex αποχώρησαν και οι δύο Αφρικανοί συνέχισαν με την προσθήκη μίας τραγουδίστριας (καταπληκτική φωνή!) και δύο χορευτών. Η μπάντα μας παρέδωσε την απόλυτη μυστηριακή γιορτή. Ήταν μεγάλη έκπληξη το πόσο μαγευτική ήταν η παράστασή τους, μεταφέροντάς μας στα βάθη της ηπείρου αυτής, πίσω στην παράδοσή τους. Μία μεγαλειώδης επιλογή/πρόταση για μας από τους μεγάλους The Ex! Στη συνέχεια όλοι μαζί ξανά επί σκηνής, σε μία παράσταση που διήρκησε συνολικά πάνω από 2 ώρες.

 

*Photo by Tim Van Veen

 

Wooden Shjips

Οι Wooden Shjips ήταν η μπάντα που προσωπικά ήθελα να δω περισσότερο σε ολόκληρο το φεστιβάλ. Μία αγαπημένη μπάντα την οποία δεν καταφέραμε να απολαύσουμε όσο θα θέλαμε στο Plissken του 2014, λόγω του κακού ήχου τους.

Σε μία δύσκολη ώρα, 1.20 το βράδυ, όπου ήμασταν ήδη αρκετά κουρασμένοι από το ολοήμερο crescendo των Le Guess Who και Le Mini Who. Παρ’ όλα αυτά όμως, οι Wooden Shjips μας ξύπνησαν για τα καλά!

Οι τέσσερίς τους πήραν τη θέση στη σκηνή υπό το φως μπλε κυρίως προβολέων και μία τεράστια οθόνη πίσω τους, η οποία κάλυπτε ολόκληρο σχεδόν τον τοίχο, να συνοδεύει και να μεταφράζει σε εικόνα την ψυχεδέλειά τους. Ο ήχος ήταν τέλειος πραγματικά. Μπορούσε κανείς να ακούσει ξεκάθαρα όλα τα όργανα και τη φωνή του Ripley, παρόλο το φαζαριστό wall of sound που έχτισαν.

 

*Photo by Jan Rijk

 

Έπαιξαν παραπάνω από την προγραμματισμένη μία ώρα. Αλλά πως θα μπορούσαν να σταματήσουν? Ο κόσμος το απολάμβανε τόσο πολύ, ενώ οι μερικές μακρόσυρτες εκτελέσεις κάποιων κομματιών θα άφηναν λιγότερο χρόνο για περισσότερα τραγούδια. Συνολικά το σετ περιελάμβανε κομμάτια από όλα τα άλμπουμ, αλλά κυρίως από τα Back To Land και West.

Το live μας έκανε να γίνουμε ακόμα μεγαλύτεροι οπαδοί τους και, μερικώς, να νιώσουμε οτι βλέπαμε τους Hawkwind στις αρχές του 70. Η απόλυτη ψυχεδέλεια, με ελάχιστες μουσικές παύσεις, με ένταση συνεχώς ανεβασμένη, με τα όργανα να πολεμούν μεταξύ τους αλλά επίσης να βρίσκονται συγχρόνως σε απόλυτη αρμονία, ταξιδεύοντάς μας εκτός αυτού του πλανήτη.

 

*Photo by Jan Rijk

 

Την επόμενη μέρα ξυπνήσαμε με την σκέψη των Wooden Shjips, κατευθυνθήκαμε προς το δισκάδικο Plato στο κέντρο της Ουτρέχτης για αγορά σε βινύλιο του Back To Land. Κοντά στο ταμείο ήταν αρκετά άτομα, τα οποία βλέποντας την επιλογή μας άρχισαν να χαμογελούν, να ρωτούν αν τους είδαμε εχθές και να μας λένε και αυτοί πόσο συναρπαστική εμπειρία ήταν...

 

Drinks

*Review By Yasmin Widodo

Οι οπαδοί του garage ήδη ξέρουν την ύπαρξη του Tim Presley (White Fence), αλλά το, ακόμα σχετικά άγνωστο, side project με την Cate Le Bon είναι πιο περίεργο και ίσως πολύ πιο ενδιαφέρον! Πέρα από το γεγονός οτι οι δυο τους είναι, για μένα, το τέλειο ζευγάρι, παίρνουν και οι δύο αρκετές επιρροές από τις προσωπικές τους μπάντες και τις βάζουν σε αυτό το σπουδαίο αριστούργημα.

Οι Drinks έχουν κατά ένα ποσοστό έναν New York 80s punk ήχο, αλλά εκφρασμένο με ένα νέο αυθεντικό και οικείο White Fence τρόπο. Τα ορχηστρικά μέρη είναι πανέμορφα στην απλότητά τους. Όπως τα κιθαριστικά riff που παίζει η Cate. Αποτελούνται από μόνο 3 νότες, στο σύνολο ενός τρίλεπτου κομματιού, αλλά είναι απίστευτα πιασάρικα. Πίσω από τους δύο σταρ υπάρχει μία υψηλού επιπέδου μπάντα. Ενώ ο drummer παίζει με ένα αρκετά άμεσα τρόπο, με πολύ σταθερά μετρήματα, ο μπασίστας και ο κιθαρίστας αλλάζουν ρόλους συχνά. Κανονικά θα το έβρισκα αυτό εκνευριστικό αλλά σε αυτήν την περίπτωση δουλεύει τέλεια. Δεν μπορώ να εξηγήσω γιατί. Όλοι τους έδιναν την εντύπωση οτι είναι πολύ ευγνώμονες για την επικείμενη επιτυχία και εμφανώς χαρούμενοι που κάνουν tour με τους Cate και Tim. Έμοιαζαν σα μια μεγάλη οικογένεια, το οποίο και μεταφράζεται σε πολύ στιβαρή μουσική στη σκηνή. Αν έχετε την ευκαιρία να δείτε τον Tim Presley, τους White Fence, τη Cate Le Bon ή τους Drinks ζωντανά κάντε το! Θα τους αγαπήσετε.

 

 

Swans

Οι μεγάλοι Swans εμφανίστηκαν στο φεστιβάλ την τελευταία μέρα, Κυριακή 13 Νοεμβρίου, στη Ronda Zaal του Tivoli. Ένα από τα σημαντικότερα live του τετραημέρου για εμάς, και για πολλούς άλλους, καθώς θα είχαμε την ευκαιρία να ακούσουμε ζωντανά μέρος της νέας, καταπληκτικής, δισκογραφικής δουλειάς τους (διαβάστε εδώ την κριτική μας).

Λίγο μετά τις 19.00, τα φώτα κλείνουν και οι Swans είναι πάνω στη σκηνή. Αρκετό feedback και ambient ήχοι, εμπλουτίζονται με μία futuristic μελωδία στα πλήκτρα. Από τα μέσα του κομματιού και μετά, παίρνουν τη σκυτάλη ανά διαστήματα drone ήχοι της κιθάρας του Gira, οι οποίοι γίνονται όλο και πιο συχνοί και έντονοι, μέχρι το τέλος. Η σύνθεση ονομάζεται The Knot και δεν υπάρχει σε κάποιο άλμπουμ.

 

*Photo by Jelmer De Haas

 

Η συνέχεια περιελάμβανε ένα ακόμα καινούριο, ακυκλοφόρητο, κομμάτι, με τον τίτλο The Man Who Refused To Be Unhappy. Με την κλασική σταδιακή κορύφωση να λαμβάνει χώρα πολύ γρήγορα, για κάτι λιγότερο από 10 λεπτά ο ήχος κυριεύονταν από ένα επαναλαμβανόμενο delay-σειρήνα στην κιθάρα και τον Gira να ψέλνει. Μέχρι τα τελευταία 2 λεπτά, όπου όλα τα όργανα άρχισαν να παίζουν ακόμα πιο γρήγορα, σε ένα κρεσέντο ήχων, μέχρι που ο μαέστρος Gira σηματοδότησε σε όλους το τέλος.

 

*Photo by Jelmer De Haas

 

Και ήρθε η ώρα για το νέο άλμπουμ. Ξεκινώντας με το Cloud Of Unknowing, το οποίο αποτέλεσε και την καλύτερη στιγμή του live κατά τη γνώμη μας. Η μουσική των σημερινών Swans σε όλο της το μεγαλείο, με αριστοτεχνικό χτίσιμο ήχων και τον Gira να ξοδεύει μεγάλο διάστημα γυρισμένος προς την μπάντα για την απαραίτητη καθοδήγηση. Ο ίδιος φαίνεται να το ευχαριστιέται πραγματικά, έχοντας πιο πολύ ενέργεια και ένταση επί σκηνής από οποιαδήπτε άλλη φορά που τους έχουμε δει! Η εκτέλεση διήρκησε πάνω από μισή ώρα (σε σχέση με τα 25 λεπτά του δίσκου).

Δύο ακόμα κομμάτια ακούστηκαν από το νέο δίσκο, τα The World Looks Red και The Glowing Man, στα οποία η μυστηριακή σαμάνικη ατμόσφαιρα ήταν εξίσου έντονη. Όλη η συναυλία ήταν ένα αφαιρετικό πνευματικό ταξίδι το οποίο υποχρεώνει τον ακροατή να μείνει ακίνητος, να κλείσει τα μάτια και να μπει ολοκληρωτικά στον κόσμο των Swans. Ήταν ίσως η καλύτερη εμφάνιση που έχω δει προσωπικά από την μπάντα.

 

*Photo by Jelmer De Haas

 

Να θυμίσουμε οτι οι Swans θα βρίσκονται στη χώρα μας για 2 συναυλίες το Μάρτη (δείτε εδώ όλες τις λεπτομέρειες). Το ClockSound είχε τη χαρά να μιλήσει με τον Michael Gira. Μείνετε συντονισμένοι καθώς θα δημοσιεύσουμε τις επόμενες μέρες την συνέντευξη, με τον ίδιο να μας περιγράφει, μεταξύ άλλων, και την πρώτη του επίσκεψη στην Ελλάδα στα τέλη των 60s!

 

*Review By Yasmin Widodo

Ήταν Κυριακή απόγευμα, όταν τελειώνοντας το δείπνο άρχισα να τρέχω προς το Tivoli Vredenburg. Έπρεπε να δω τους Marching Church. Συνειδητοποίησα οτι υπάρχουν πάρα πολλοί που δεν τους έχουν ακουστά, αλλά σχεδόν όλοι ξέρουν τους Δανούς Ice Age (οι οποίοι παρεμπιπτόντως έπαιξαν στο LGW το '14). Ο Elias Bender Ronnenfelt είναι εκπληκτικός frontman, έχοντας μία μοναδική αλλά συγχρόνως αλαζονική εικόνα. Θα τον αγαπήσεις ή θα τον μισήσεις απόλυτα. Μπορώ να φανταστώ οτι για μέρος του κοινού, το γεγονός πως μοιάζει οτι θα μπορούσε να αρχίσει καριέρα μοντέλου συνεισφέρει στην δημοτικότητά του. Αλλά, στην πραγματικότητα είναι ένας από τους πιο old-school punk τύπους!

Το vibe ήταν διαφορετικό από ότι συνήθως στην αίθουσα. Κατά κάποιο τρόπο, μας μετέφερε στους σκοτεινούς και παγωμένους δρόμους της Δανίας. Με το που αρχίζουν, όλοι μας έπρεπε να πάρουμε τον χρόνο μας για να το απολαύσουμε Δεν ήταν η “o wow, this shit is absolutely amazing” συναυλία. Ο καθένας έπρεπε να τους δει δίνοντας μεγάλη προσοχή. Όλοι τους ήταν καλοντυμένοι αλλά και καταπληκτικοί παίκτες, ενώ η εμπειρία του να τους ακούς ζωντανά αποδείχτηκε πολύ διαφορετική. Οι  δίσκοι τους είναι πολύ καλοί, ειδικά ο πρώτος. Αλλά αυτή είναι μία μπάντα που τελικά ΠΡΕΠΕΙ να δει κανείς live. Για να νιώσει τη μουσική τους.

 

*Photo by Jelmer De Haas

 

Μου άρεσε το γεγονός οτι ο ένας από τους κιθαρίστες απλά καθόταν και έπαιζε σαν να είναι ένα απλό βράδυ μιας καθημερινής ή το οτι ο μπασίστας έμοιαζε με skinhead, φορώντας γούνα και γυρίζοντας την πλάτη του στο κοινό. Ένας άλλος, μικρής ηλικίας, έπαιζε horns και τραγουδούσε όσο πιο δυνατά μπορούσε (ήταν πραγματικά εκτός τόνου, αλλά δεν μας πείραξε) και ο έτερος κιθαρίστας, που ήταν ακριβώς μπροστά μου, έμοιαζε σαν να έκανε απλά ένα διάλειμμα από το σετ της νέας ταινίας του James Bond. Φυσικά θα ήταν ο κακός!

Οι Marching Church είναι μία ωμή punk, Ice Age like, μπάντα με ποιητικούς στίχους στο ύφος του κύριου Cave. Νομίζω θα τους σύγκρινα με τους The Fall. Ναι. Είναι σχετικά παραπλήσιοι ομολογώ....

Τους λατρεύω τους Marching Church!

 

*Photo by Jelmer De Haas

 

Digable Planets

Τους Digable Planets, όπως και τη Julia Holter πιο κάτω, δεν τους είδαμε. Ενώ αναγνωρίζω την καλλιτεχνική τους αξία, δεν μπορώ να τους αντέξω ούτε λεπτό. Επισηνάπτουμε όμως για  όποιον ενδιαφέρεται ολόκληρες τις ζωντανές τους εμφανίσεις στο Le Guess Who, όπως τις κατέγραψε η κάμερα του 3voor12.

 

 

Julia Holter

 

 

 

*Θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε την Yasmin Widodo για την συνεισφορά της στο άρθρο μας.

Η Yasmin Widodo παίζει κιθάρα και τραγουδάει στην garage/punk rock μπάντα Mojitas, την οποία προτείνουμε ανεπιφύλακτα. Μπορείτε να δείτε περισσότερες πληροφορίες για τη μπάντα εδώ και εδώ, αλλά και να ακούσετε το πρώτο τους EP πιο κάτω.

 

 

*Ευχαριστούμε τους διοργανωτές, και ιδιαίτερα τον Barry Spooren και τη Jessica Clark, για την πρόσκλησή τους να καλύψουμε ξανά το Le Guess Who? Festival, αλλά και για την τέλεια φεστιβαλική εμπειρία που κατάφεραν να προσφέρουν σε εμάς και τους υπόλοιπους επισκέπτες.

*Τέλος ευχαριστούμε όλους τους φωτογράφους για το υλικό που πρόσφεραν και την καταπληκτική δουλειά που έκανα. Για περισσότερες φωτογραφίες από το φεστιβαλ, πατήστε εδώ. Η φωτογραφία τίτλου ανήκει στον Tim Van Veen.