ClockSound.gr | Top 10 Albums of 2016

Όπως είχαμε αναφέρει και στο άρθρο μας για τα 10 κορυφαία κομμάτια του 2016 (διαβάστε εδώ), το 2016 ήταν μία χρονιά με πάρα πολλές κυκλοφορίες από μεγάλους καλλιτέχνες αλλά και αρκετές από νέους, η δυναμικότητα των οποίων προκαλεί αισιοδοξία οτι θα συνεχίσουμε να ασχολούμαστε μαζί τους για αρκετά μεγαλύτερο διάστημα.

Όπως πάντα, η δημιουργία μίας λίστας 10 μόνο δίσκων από το σύνολο αυτών που κυκλοφόρησαν μέσα σε ένα ολόκληρο χρόνο είναι μία δύσκολη διαδικασία, γεμάτη αμφιβολίες. Στο ClockSound, η μέθοδος που ακολουθούμε είναι η βαθμολογία ενός συνόλου περίπου 100 προτεινόμενων άλμπουμ από όλα τα μέλη της ομάδας μας. Το αποτέλεσμα και φέτος, όπως και τις προηγούμενες χρονιές, είναι αντίστοιχο με το ύφος της αρθρογραφίας μας.

Αναπόφευκτα όμως, πολλά αριστουργήματα μένουν εκτός. Για παράδειγμα φέτος, καλλιτέχνες οι δίσκοι των οποίων για μικρή διαφορά δεν μπήκαν στην τελικά δεκάδα ήταν οι Leonard Cohen, Xiu Xiu, Underworld, ANOHNI, Nicolas Jaar και Angel Olsen, για να αναφέρουμε (τιμητικά) μερικούς.

Δείτε λοιπόν παρακάτω αυτά που κατάφεραν και μπήκαν στην δεκάδα και καθιστούν το τελικό Top 10, σύμφωνα με το ClockSound.

 

10. A Tribe Called Quest - We Got It From Here…Thank You 4 Your Service

18 ολόκληρα χρόνια μετά την τελευταία τους δισκογραφική δουλειά, οι θρυλικοί A Tribe Called Quest επέστρεψαν με νέο άλμπουμ. Το We Got It From Here…Thank You 4 Your Service ηχογραφήθηκε κυρίως όταν ακόμα ζούσε ο Phife Dawg και ολοκληρώθηκε από τα υπόλοιπα μέλη μετά το θάνατό του. Οι συμμετοχές πολλές και ηχηρές, όπως Kendrick Lamar, Jack White, Elton John, Kanye West, Andre 3000 και πολλοί ακόμα.

Θυμάμαι οτι το νέο μιας επερχόμενης κυκλοφορίας από τους ATCQ μας κίνησε το ενδιαφέρον. Ο πραγματικός ενθουσιασμός ήρθε όμως μόλις είδαμε τις αντιδράσεις αυτού του τύπου!

Ο νέος δίσκος είναι πολυδιάστατος και ευφυής. Η μουσική αποδεικνύει οτι οι ATCQ είχαν να μας παραδώσουν κάτι νέο. Δεν αναμασούν τις τεχνικές που τους έκαναν γνωστούς στο παρελθόν, αλλά παραδίδουν ένα υλικό που ανήκει στη μουσική του σήμερα και συγχρόνως δείχνει το πως θα έπρεπε να έχει εξελιχθεί η hip-hop. Νέοι ήχοι, με απόλυτο σεβασμό στο παρελθόν και στον λόγο δημιουργίας και ύπαρξης της μουσικής αυτής, σε αντίθεση με την οδυνηρή της εξέλιξη τα τελευταία χρόνια.

Για τους στίχους τι να πούμε? Άλλοτε με το γάντι, άλλοτε κρατώντας μαχαίρι, οι ATCQ συνεχίζουν να καταγράφουν την σκληρή αλήθεια γύρω τους.

(V)

 

 

9. Andy Stott - Too Many Voices

«Το Too Many Voices ίσως στα πρώτα ακούσματα να φαίνεται περίπλοκο, αυτό συμβαίνει όμως επειδή η παράγωγή μοιάζει σαν να έρχεται από το μέλλον, ίσως και δέκα χρόνια από τώρα.

Η εμπειρία ακρόασης αυτού του άλμπουμ είναι μοναδική λόγω του ότι οι ήχοι είναι ευθείς, προέρχονται μερικές φορές από μόνο ένα pad και ενός συνδυασμού kick + hats και φαίνεται να μιλούν απευθείας μέσα μας ακολουθώντας τον καρδιακό μας παλμό, αφήνοντας μια αίσθηση συντριβής όπως στα μυθιστορήματα του William Gibson.

Το Too Many Voices έχει τη δύναμη εισχωρήσει μέσα στον εαυτό του ακροατή και να αποσυνθέσει τα πρωτογενή στοιχεία της σύγχρονης μουσικής. Μας ανοίγει τα αυτιά και αλλάζει τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε τη μουσική το 2016.»

(M. Stella Tavella)

Διαβάστε εδώ την πλήρη κριτική μας.

Μπορείτε επίσης να βρείτε εδώ τη συνέντευξή μας με τον Andy Stott, στα πλαίσια του Club To Club festival στο Τορίνο.

 

 

8. The Mystery Lights - The Mystery Lights

«Τι θα ακούσει κανείς στο Mystery Lights:

Φαζαριστό, θορυβώδες garage όπως όμως παίζονταν στη δεκαετία του 60 από μεγάλες και θρυλικές μπάντες όπως οι Chocolate Watchband, οι Easybeats, οι Lollipop Shoppe. Η προσέγγιση δεν θυμίζει σε τίποτα την εποχή μας. Και ενώ αυτό είναι ένα μεγάλο ρίσκο, καθιστώντας πολλές μπάντες αναχρονιστικές χωρίς να έχουν κάτι ουσιαστικό να προσφέρουν στον ακροατή, οι Mystery Lights όχι μόνο βγαίνουν αλώβητοι αλλά και νικητές. Ο λόγος βρίσκεται σε αυτούς αλλά και στην ίδια την Daptone. Όλη η ζεστασιά βρίσκεται εδώ.

Ένας δίσκος που ξεχωρίζει από τις υπόλοιπες εκατοντάδες σημερινές garage μπάντες, καθώς η παραγωγή και η μίξη είναι ωμή αλλά πανέξυπνη. Ακούγοντας το άλμπουμ με ακουστικά ανακαλύπτει κανείς τις λεπτομέρειες που τους διαφοροποιούν. Δεύτερες και τρίτες κιθάρες έρχονται και φεύγουν δεξιά αριστερά, Hammond αρμόνιο ξεπροβάλει από το background και φεύγει πάλι πίσω μέχρι να ξανάρθει και να κυριαρχήσει για λίγα δευτερόλεπτα. Riffs ηχογραφημένα ανάποδα και πολλά ακόμα.»

(V)

Διαβάστε εδώ την πλήρη κριτική μας.

 

 

7. Swans - The Glowing Man

«Μουσικά, το άλμπουμ ακολουθεί την προσέγγιση των προηγούμενων δύο κυκλοφοριών με μακροσκελείς συνθέσεις, σύνθετες ενορχηστρώσεις, πολλά κρουστά, drones, τείχη κιθαριστικού θορύβου, κορυφώσεις στις δυναμικές και έντονη θεατρικότητα στην ερμηνεία, δημιουργώντας ένα δύσκολο και απαιτητικό έργο διάρκειας σχεδόν δύο ωρών. Εκ πρώτης όψεως δεν υπάρχουν μεγάλες εκπλήξεις σε σχέση με τα υπόλοιπα αλμπουμ της τριλογίας. Παρόλα αυτά, το The Glowing Man είναι περισσότερο συνεκτικό και λιγότερο χαοτικό από τα The Seer και To Be Kind, προσφέροντας μία διαφορετική, υπόγεια, εσωτερική και χαμηλότερων τόνων εμπειρία…

…Το The Glowing Man είναι ένα album που είναι σίγουρο ότι θα αγαπήσουν οι οπαδοί της πορείας των Swans μετά το 2010, αλλά πολύ πιθανό να μην αγγίξει τους οπαδούς της πρώτης τους περιόδου. Η ικανότητα των Swans πάντως να δημιουργούν σκοτεινά ηχητικά τοπία και του Gira να επιβάλει την παρουσία του στιχουργικά και εκφραστικά είναι αδιαμφισβήτητη. Θεωρώ ότι το album αποτελεί ιδανικό κλείσιμο σε μία πολύ αξιόλογη πορεία ενός συγκροτήματος που έχει εξελιχθεί και έχει πειραματιστεί όσο λίγα για περισσότερα από είκοσι χρόνια.»

(ΗΣ)

Διαβάστε εδώ την πλήρη κριτική μας.

 

6. Russian Circles – Guidance

«Στο Guidance, οι Russian Circles έχουν επιλέξει μία πιο ακατέργαστη ηχητική προσέγγιση βασισμένη στο τρίπτυχο κιθάρα, μπάσο, ντραμς. Κανένα από τα επτά κομμάτια του δίσκου δεν υπερβαίνει τα επτά λεπτά και οι δομές των κομματιών είναι σαφώς πιο ελεύθερες απ' ότι στις παλιότερες κυκλοφορίες της μπάντας…

…Ειδικά τα τέσσερα πρώτα κομμάτια του δίσκου είναι τόσο καθηλωτικά που προσωπικά αδυνατώ να τα ακούσω μεμονωμένα. Το Guidance είναι μία ηχητική δήλωση που δύσκολα μπορείς να αγνοήσεις, μία ειλικρινής ενδοσκόπηση από τρεις εξαιρετικούς μουσικούς με έμπνευση, αυθορμητισμό και άποψη. Άλλοτε αγωνιώδες και έντονο, άλλοτε μελωδικό και κατευναστικό, αλλά πάντοτε με εσωστρεφή διάθεση ακόμα και στα ξεσπάσματά του, το Guidance είναι σίγουρα ένα από τα καλύτερα album του 2016.»

(ΗΣ)

Διαβάστε εδώ την πλήρη κριτική μας και εδώ τις εντυπώσεις μας από την πρόσφατη συναυλία τους στην Αθήνα.

 

 

5. Nick Cave & The Bad Seeds - Skeleton Tree

«Σε ένα ύφος κάπως διαφορετικό από ότι έχουμε συνηθίσει, χωρίς τις ταξιδιάρικες μελωδίες στο πιάνο. Τα περισσότερα κομμάτια έχουν πιο ελεύθερη δομή. Ήχοι πειραματικοί, οι οποίοι περιβάλλουν και ενισχύουν την εμπειρία της απαγγελίας του Nick Cave. Κατά κάποιο τρόπο θυμίζουν το ύφος των προγενέστερων δίσκων των Current 93. Με διαλείμματα στα οποία ο ίδιος τραγουδά με την μελωδικότητα του προηγούμενου Cave (Girl In Amber, I Need You, Skeleton Tree). Η φωνή του ακούγεται σε σημεία κάπως σπασμένη. Με τόσο φυσικό τρόπο όμως, όντας απολύτως ταιριαστή με το περιεχόμενο. Όπως όταν πρωτοακούσαμε τα μαύρα άλμπουμ του Johnny Cash…

Το Skeleton Tree είναι ένας δίσκος αριστουργηματικός, που όμως δεν θα ακούμε πολύ συχνά στο μέλλον. Όχι γιατί δεν το αξίζει, αλλά επειδή η δύναμή του είναι πολύ μεγάλη για να την αφήνουμε συχνά να μας κυριεύει και να μας ωθεί στα, σκοτεινά αλλά συνάμα σε στιγμές αισιόδοξα, μονοπάτια του. Αλλάαυτόακριβώςείναιπουθαυμάζουμεστηντέχνη…

…“because someone’s gotta sing the stars and someone’s gotta sing the rain and someone’s gotta sing the blood and someone’s gotta sing the pain”.»

(V)

Διαβάστε εδώ την πλήρη κριτική μας.

 

 

4. PJ Harvey - The Hope Six Demolition Project

«Η PJ κυκλοφορεί τον ένατο (!) προσωπικό της δίσκο και αποδεικνύει οτι η εξέλιξη δεν σταματά ποτέ για έναν πραγματικά μεγάλο καλλιτέχνη! Εξέλιξη με νόημα και ουσία. Εξέλιξη λόγω ανάγκης. Γιατί απλά η έμπνευσή της οδηγεί το αποτέλεσμα σε άλλα μονοπάτια και η ίδια δεν μπορεί να κάνει τίποτα για αυτό. Το αποδέχεται και το αγκαλιάζει. Πέρα από μουσικές τάσεις, από μόδες ή από τις προσδοκίες κάποιου κοινού. Και η αλήθεια είναι οτι παρακολουθώντας τόσα χρόνια κάθε βήμα της PJ, οι μόνη προσδοκία που έχουμε είναι να είναι αληθινή με την μουσική της. Και αυτό συνεχίζει και το κάνει στο The Hope Six Demolition Project.

Πρόκειται για ένα δίσκο που παραμένει απόλυτα κλειστός σε οποιονδήποτε αφιερώνει 1-2 μόνο ακούσματα. Τιμωρεί τον ακροατή μην αποκαλύπτοντας σχεδόν τίποτα άμεσα. Δίνει μόνο μικρά hints τα οποία παρουσιάζονται πλήρως μόνο μετά από περισσότερη προσπάθεια. Και τότε ανακαλύπτει κανείς τη μαγεία του.»

(V)

Διαβάστε την πλήρη κριτική μας και τις εντυπώσεις μας από τη ζωντανή της εμφάνιση στο Release Athens festival, στο Primavera festival και στο BIME festival.

 

 

3. Savages - Adore Life

«Η αρχή γίνεται με τον  εκρηκτικό post-punk ερωτικό ύμνο, The Answer, κομμάτι  το οποίο βρέθηκε και στο Top 10 του Clocksound για το 2015 (διαβάστε εδώ) . Τι ξεκίνημα! Από εκεί και πέρα, με επίκεντρο τις δυνατές ηλεκτρικές κιθάρες, τα ντραμς και τον καθαρό ήχο (υπεύθυνος για την εξαιρετική παραγωγή ο Trentemøller), μας παραδίδουν τον επιθετικά ερωτικό δίσκο τους, χωρίς την γλυκαναλατίλα που συνοδεύεται πολλές φορές στη μουσική με τη λέξη ερωτικός. To Evil, το T.I.W.Y.G. και το I Need Something New είναι εξαιρετικά, ενώ το Adore ξεχωρίζει με τη δύναμη των στίχων του. Πρέπει όμως να παραδεχτούμε ότι η μεγάλη δύναμη αυτής της μπάντας είναι η Jehnny Beth, η οποία με την εξαιρετική φωνή της και τη θεατρικότητα στην ερμηνεία της θα έκανε τη Siouxsie Sioux να σηκωθεί όρθια και να τη χειροκροτήσει. Και φυσικά τον Iggy να χορέψει…

Το Adore Life δε θα είναι απλά ένας από τους καλύτερους δίσκους του 2016, αλλά ένα σημείο αναφοράς για την art-post-punk σκηνή στα επόμενα χρόνια. Ένας δίσκος που δε γίνεται να ακουστεί μόνο μία φορά και θα αποτελέσει το διαβατήριο της μπάντας στον κόσμο των μεγάλων συγκροτημάτων της δεκαετίας.»

(Alexis Karahalios)

Διαβάστε την πλήρη κριτική μας και τις εντυπώσεις μας από τις συναυλίες των Savages στο Le Guess Who? Festival και στο Primavera Festival.

 

 

2. David Bowie – Blackstar

«Το Blackstar θυμίζει το Low (1977) και το Heroes (1977) ως προς τη δυναμική και τον χαρακτήρα του, παντρεύει τον ηλεκτρονικό πειραματισμό με την αγαπημένη του jazz, περνώντας τα μέσα από το δικό του ξεχωριστό φίλτρο. Έτσι προκύπτει το υπέροχα σκοτεινό Blackstar...

..Το Blackstar αποτελείται από 7 εξαιρετικά κομμάτια, με το ομώνυμο 10-λεπτο κομμάτι του δίσκου και το μελαγχολικό Lazarus είναι τα απόλυτα αριστουργήματα αυτού του δίσκου. Το πρώτο «κτίζεται» σε τρία επίπεδα, με εντυπωσιακά ηλεκτρονικά περάσματα και το σαξόφωνο να απογειώνει το κομμάτι. Το Lazarus είναι μαγικό. Ιδίως το κλείσιμό του με έχει στοιχειώσει, τόσο στιχουργικά όσο και μουσικά...

...Ανάμεσα στους λάτρεις του Bowie υπήρχε ανέκαθεν ο διάλογος σχετικά με το ποιος ήταν ο τελευταίος σπουδαίος δίσκος του. Το Low, το Heroes ή μήπως το Outside (1995); Από σήμερα θα πρέπει, πιθανότατα, να συμφωνήσουμε ότι αυτός είναι το Blackstar…»

(Alexis Karahalios)

Διαβάστε εδώ την πλήρη κριτική μας και εδώ το άρθρο-αντίο μας στον τεράστιο αυτό καλλιτέχνη.

 

 

1. Bon Iver - 22, A Million

«Με το τρίτο "αποδεικτικό στοιχείο" τους και νέο μουσικό διαμάντι, το 22, A Million, οι Bon Iver μας αποδεικνύουν ότι διαθέτουν στις τάξεις τους τον πιο σημαντικό μουσικό της σκηνής τους, τον ξεχωριστό Justin Vernon. Τον άνθρωπο που διαθέτει το magic musical touch, που αντιμετωπίζει το λειτούργημα της μουσικής δημιουργίας με το πιο σωστό τρόπο...

...Ένα άλμπουμ στο οποίο οι Bon Iver καταφέρνουν με μια χαρακτηριστική ισορροπία να προσφέρουν κάτι αρκετά διαφορετικό από τις δύο προηγούμενες δουλειές τους που ταυτόχρονα να ακούγεται ως γνήσια δουλειά Bon Iver, με όλες τις αναμενόμενες στιγμές που συνιστούν ένα άλμπουμ που κατέφθασε για να μείνει στα κορυφαία της ιστορίας...

... το 22, A Million πρόκειται για ένα τέλειο άλμπουμ του οποίου δε λείπει τίποτα απολύτως. Ένα άλμπουμ που είναι τουλάχιστον ισοδύναμο και ίσως καλύτερο από το προηγούμενο. Επίσης, διαφορετικό αρκετά ώστε να παραμείνει σαν ξεχωριστή "οντότητα" στο πάνω ράφι της ιστορίας της μουσικής.»

(YZ)

Διαβάστε εδώ την πλήρη κριτική μας και εδώ τις εντυπώσεις μας από την εμφάνισή τους στο Kings Theatre της Νέας Υόρκης.