Η τελευταία μεταμόρφωση που μας επιφύλασσε ο David Bowie
Πρωινό ξύπνημα, με το χαμόγελο στο πρόσωπο να διαγράφεται ακόμα, μετά από την χθεσινή απίστευτη βραδιά που μας χάρισε ο Frank Turner στο Tivoli Vredenburg της Ουτρέχτης. Ώρα για την καθημερινή τελετουργία, η οποία περιλαμβάνει καφέ και μουσικά νέα.
Το χαμόγελο σβήνεται γρήγορα και αντικαθίσταται από ένα περίεργο μούδιασμα με το άκουσμα της είδησης του θανάτου του David Bowie.
Μόλις εχθές το βράδυ ήμασταν σε συζητήσεις με δύο άλλα μέλη του ClockSound για την κριτική του Blackstar που δημοσιεύσαμε λίγες ώρες πριν. Ένα άλμπουμ που μας άρεσε πολύ. Αλλά δεν είχαμε τελικά την παραμικρή ιδέα για τη σημασία του.
Αγαπώντας πάντα την υπερβολή, ο Bowie δεν θα μπορούσε να φύγει ήσυχα. Ετοίμαζε ένα τελευταίο κόλπο. Μία ηρωική έξοδο, απόλυτα ταιριαστή με τον τρόπο που έζησε. Μας έδωσε λίγες μέρες πριν το απόλυτα σκοτεινό Blackstar. Και το κομμάτι Lazarus (με ένα καταπληκτικό βίντεο). Τραγουδώντας Look Up Here I’m In Heaven με ένα ειρωνικό χαμόγελο, όπως τον φαντάζομαι, για εμάς που δεν είχαμε καταλάβει τίποτα. Τελικά το Blackstar είναι ο δίσκος που κυκλοφορεί ο ίδιος κατά την μετά θάνατον ζωή του. Μοιράζεται τις ανησυχίες του από εκεί πάνω (ή κάτω), μας μεταφέρει την ατμόσφαιρα και τις εικόνες του νέου του ταξιδιού. Της νέας του μεταμόρφωσης!
Γιατί έτσι νιώθω προσωπικά. Οτι πρόκειται για μία ακόμα μεταμόρφωση του ίδιου. Μία από τις πολλές στις οποίες μας συνήθισε τόσα χρόνια.
Πάντα μου έδινε μία απόκοσμη εντύπωση ο Bowie. Μία ύπαρξη με μη γήινη καταγωγή. Την οποία αποδέχθηκε και την αγκάλιασε με τον Ziggy Stardust για αρκετά χρόνια. Μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 70 όπου έπρεπε να πεθάνει. Ένας θάνατος που έγινε το έναυσμα της αναγέννησής του ως Thin White Duke με τη «μαύρη» ψυχή. Μέχρι να μας εκπλήξει ξανά. Αντλώντας την έμπνευσή του από την άψυχη αστική βιομηχανική ατμόσφαιρα της εποχής, κατάφερε να μεταφέρει αληθινά και έντονα συναισθήματα με αριστουργήματα όπως το Heroes και το Low.
Δεν πιστεύω οτι υπάρχει άνθρωπος που ακούει ροκ μουσική και δεν έχει να μοιραστεί στιγμές της ζωής του οι οποίες περιελάμβαναν τον David Bowie. Και αυτό είναι το μεγαλείο του καλλιτέχνη αυτού.
Ατέλειωτες ώρες στο σπίτι με τα βινύλια να σκάβονται όλο και πιο βαθιά από τα συνεχόμενα ακούσματα. Η στιγμή που συνειδητοποίησα οτι ενώ υπάρχουν πάνω από 10 βινύλια Bowie στη δισκοθήκη μου, ένιωθα οτι ακόμα δεν έχω την παραμικρή ιδέα για τη δισκογραφία του. Ένα κενό που καλύφθηκε φυσικά γρήγορα, αποδεικνύοντας την ορθότητα της σκέψης μου. Γιατί ο ίδιος ποτέ δεν έμενε στάσιμος. Κάθε μουσική του περίοδος είχε κάτι σημαντικό να προσφέρει στον ακροατή. Ήταν ίσως ο μόνος από την γενιά του ’60 που συνέχιζε να παίζει μουσική και κατάφερε να παραμένει τόσο ενδιαφέρον. Γιατί πάντα προσαρμόζονταν. Όχι στην εποχή του. Ποτέ δεν φάνηκε να τον ενδιαφέρουν οι τάσεις γύρω του. Αλλά στην ηλικία του. Και στην έμπνευσή του. Και στην ανάγκη του να μεταλλάσσει την τέχνη του και να εξερευνά νέα μονοπάτια.
Κάθε νέα του κυκλοφορία ήταν σπουδαίο γεγονός για τη μουσική και για εμάς. Και κάθε φορά το γεγονός συνοδεύονταν από συζητήσεις με φίλους, αναλύσεις και διαφωνίες. Μία διαδικασία απολαυστική, η οποία είχε πάντα ως αποτέλεσμα την καλύτερη κατανόηση του εκάστοτε νέου βήματος που τολμούσε ο ίδιος. Μία διαδικασία η οποία θα μας λείψει πάρα πολύ. Όπως και η κρυφή ελπίδα που πάντα είχαμε οτι θα τον δούμε κάποια στιγμή να παίζει ξανά live, μετά το τελευταίο του το 2006. Δεν θα γίνει ποτέ τελικά αυτό. Τουλάχιστον όχι εδώ...
Αλλά δεν μπορούμε να είμαστε αγνώμονες. Μας άφησε ένα θησαυρό τέχνης ο οποίος θα μας απασχολεί για χρόνια. Και ας έχουμε ακούσει κάθε δίσκο του δεκάδες φορές. Πάντα θα ανακαλύπτουμε νέα πράγματα. Πάντα θα μας συναρπάζει η μουσική του...
Goodbye Starman. Thanks for visiting us!!
