ClockSound
Search
facebook twitter youtube rss instagram

Nick Cave - Skeleton Tree / One More Time With Feeling

Rate
9
RECOMMENDED

Λίγες μέρες πριν κυκλοφόρησε το νέο άλμπουμ του Nick Cave, Skeleton Tree. Η κυκλοφορία συνοδεύτηκε από την προβολή, παγκοσμίως, του ντοκιμαντέρ One More Time With Feeling. Με πολύ μεγάλο ενδιαφέρον περιμέναμε τη μέρα αυτή να δούμε και να ακούσουμε τι ήθελε να μας πει αυτός ο μεγάλος καλλιτέχνης, μετά το τραγικό γεγονός του θανάτου του γιου του ένα χρόνο πριν.

Η ταινία είναι άρρηκτα δεμένη με το νέο δίσκο. Λειτουργεί ως όχημα βαθύτερης κατανόησης του Skeleton Tree, μέσω της παρατήρησης της προσωπικής κατάστασης του βασικού δημιουργού. Κάθε στοιχείο της είναι επιβλητικό στον θεατή. Το έντονα ασπρόμαυρο χρώμα της. Τα ασταθή πλάνα. Η ενσωμάτωση παρασκηνιακών στιγμών. Και φυσικά η παρουσία της τεράστιας προσωπικότητας του ίδιου του Nick Cave. Μια παρουσία που ίσως για πρώτη φορά παίρνει ανθρώπινη μορφή στα μάτια μας.

Με αφορμή την ηχογράφηση του νέου δίσκου, το One More Time With Feeling αποτελεί «ένα σεμινάριο για το πένθος σε ανθρώπινο, γονεικό, επαγγελματικό και υπαρξιακό επίπεδο» όπως πολύ εύστοχα παρατήρησε μία φίλη. Μία πρόταση που αποτυπώνει απόλυτα την ουσία του.

Ο Nick Cave μεταμορφώνει σε λέξεις αληθινές σκέψεις, χρησιμοποιώντας την χαρισματικότητά του στο χειρισμό του λόγου. Εκφράζει εντυπωσιακά όλα αυτά που ο καθένας μας ένιωσε ή θα ένιωθε σε καίριες στιγμές της ζωής του. Στιγμές οι οποίες αρνούνται να ξεχαστούν. Στιγμές που, όπως είπε ο ίδιος, είναι σαν ένα λάστιχο. Μπορεί κανείς να απομακρυνθεί από αυτές, αλλά έτσι το τεντώνει. Και κάποια στιγμή η δύναμή του σε τραβάει ξανά πίσω. Πόσο ακριβής και στοχευμένη παρομοίωση!

Ίσως, σε μεγάλο βαθμό, περιέγραψε όλα αυτά που ο καθένας θα εύχονταν να μην αισθάνεται. Αυτά που θα προτιμούσε να συγκαλύψει, σε μία κατάσταση μερικής άρνησης. Ο Nick Cave όμως δεν μπορεί να το δεχτεί. Είναι αδύνατο να καλύψει με τον αδιαφανή μανδύα του «Θα ζει για πάντα στις καρδιές μας» την πραγματικότητα. Την δική του πραγματικότητα. Για αυτό αποδέχεται και αγκαλιάζει όλες του τις ανθρώπινες αδυναμίες. Τον πόνο, την αγάπη, την έλλειψη. Ακόμα και τον εγωισμό του. Ως άνθρωπος, ως καλλιτέχνης. «Όλοι ήταν τόσο ευγενικοί όταν περίμενα στην ουρά για να αγοράσω ψωμί, όταν κάποιος μου έπιασε το μπράτσο και μου είπε είμαστε όλοι μαζί σου. Και έβλεπα γύρω μου σκεπτόμενος οτι οι άνθρωποι είναι καλοί, αλλά πότε έγινα αντικείμενο οίκτου?». Ή την ανασφάλεια. Για την εμφάνισή του, κοιτάζοντας τον εαυτό του στον καθρέφτη και παρατηρώντας τις σακούλες κάτω από τα μάτια. Ή ρωτώντας αν τα μαλλιά του είναι εντάξει. Για την φωνή του, νιώθοντας οτι την χάνει. Για την έμπνευσή και δημιουργικότητά του, τις οποίες ρούφηξε το τραύμα του θανάτου.

Ανασφάλειες οι οποίες χρειάζονται μια εξωτερική δύναμη η οποία θα αποτρέψει τον ίδιο από το να κυριευθεί από αυτές. Και αυτή η δύναμη σε αυτή την περίπτωση ονομάζεται Warren Ellis. Ο τεράστιος αυτός μουσικός και φίλος του Cave δείχνει να παίρνει την κατάσταση στα χέρια του στο στούντιο. Αναλαμβάνει τον δύσκολο ρόλο, όχι να πρωταγωνιστήσει, αλλά να δημιουργήσει συνθήκες στις οποίες ο Cave θα νιώσει ο εαυτός του δημιουργικά, γράφοντας την κατάλληλη μουσική, δημιουργώντας τους κατάλληλους ήχους για αυτόν να πατήσει πάνω. Και δίνοντας πολύτιμες συμβουλές, τις οποίες ο Cave αναζητά πολύ συχνά.

 

 

Το αποτέλεσμα είναι ένας δίσκος απόλυτα συμπαγής, εμπνευσμένος και, όπως και η ταινία, επιβλητικός.

Η σκέψη μου την επόμενη μέρα από την προβολή ήταν αν θα μπορούσε το Skeleton Tree να σταθεί από μόνο του ως έργο, χωρίς την πολύτιμη βοήθεια της εικόνας. Ίσως και όχι, όντας βιωματικός και απόλυτα συνδεδεμένος με ένα συγκεκριμένο γεγονός. Μετά από πολλές ακροάσεις όμως με βεβαιότητα θα πω πως ναι.

Σε ένα ύφος κάπως διαφορετικό από ότι έχουμε συνηθίσει, χωρίς τις ταξιδιάρικες μελωδίες στο πιάνο. Τα περισσότερα κομμάτια έχουν πιο ελεύθερη δομή. Ήχοι πειραματικοί, οι οποίοι περιβάλλουν και ενισχύουν την εμπειρία της απαγγελίας του Nick Cave. Κατά κάποιο τρόπο μου θυμίζουν το ύφος των προγενέστερων δίσκων των Current 93. Με διαλείμματα στα οποία ο ίδιος τραγουδά με την μελωδικότητα του προηγούμενου Nick Cave (Girl In Amber, I Need You, Skeleton Tree). Η φωνή του ακούγεται σε σημεία κάπως σπασμένη. Με τόσο φυσικό τρόπο όμως, όντας απολύτως ταιριαστή με το περιεχόμενο. Όπως όταν πρωτοακούσαμε τα μαύρα άλμπουμ του Johnny Cash…

Το Skeleton Tree είναι τελικά ένας δίσκος αριστουργηματικός, που όμως δεν θα ακούμε πολύ συχνά στο μέλλον. Όχι γιατί δεν το αξίζει, αλλά επειδή η δύναμή του είναι πολύ μεγάλη για να την αφήνουμε συχνά να μας κυριεύει και να μας ωθεί στα, σκοτεινά αλλά συνάμα σε στιγμές αισιόδοξα, μονοπάτια του. Αλλά αυτό ακριβώς είναι που θαυμάζουμε στην τέχνη…

“because someone’s gotta sing the stars and someone’s gotta sing the rain and someone’s gotta sing the blood and someone’s gotta sing the pain”

 

 

Bad Seed Ltd, 09.09.2016

Σχετικά άρθρα

Banner
Banner