Nick Cave & The Bad Seeds - Live @ Amsterdam & Antwerp

Η «εορταστική περίοδος» ξεκίνησε νωρίς για το ClockSound. Εν αναμονή της (ήδη sold out) συναυλίας των Nick Cave & The Bad Seeds στις 16 Νοεμβρίου στην Αθήνα, αποφασίσαμε να σας παρουσιάσουμε το τι συμβαίνει στην φετινή περιοδεία.

Έτσι ταξιδέψαμε και τους είδαμε, όχι μία, αλλά δύο φορές. Στο Ziggo Dome στο Άμστερνταμ (06/10) και στο Sportpaleis στην Αμβέρσα (13/10). Δύο καταπληκτικά venues, κατασκευασμένα ακριβώς όπως πρέπει για να απολαύσει κανείς μία συναυλία όπως πρέπει. Με ποιότητα ήχου η οποία, για τα δικά μας δεδομένα, μπορεί να συγκριθεί μόνο με το Μέγαρο Μουσικής...

Έτσι και στην συναυλία του Nick Cave λοιπόν, ο ήχος ήταν ασύγκριτος, με όλα τα όργανα να ακούγονται όχι μόνο ξεκάθαρα αλλά και φυσικά. Σαν να μην διαχέονταν στο χώρο μέσω ηχείων. Η δε φωνή του Nick Cave έδινε την εντύπωση οτι κανείς βρίσκεται σε ένα δωμάτιο μαζί του ακούγοντάς τον να τραγουδάει. Η αρένα, αν και sold out, σε καμία περίπτωση δεν ήταν ασφυκτικά γεμάτη.

 

*Photo by Gregori Vlieghe

 

Όλες οι προϋποθέσεις λοιπόν ήταν θετικές για να απολαύσουμε τον λόγο του ταξιδιού μας.

Τα φώτα κλείνουν και το Three Seasons In Wyoming ακούγεται (από την ταινία "Wind River"), με την μπάντα σταδιακά να εισέρχεται στη σκηνή και τον ίδιο να ανεβαίνει στο τέλος του κομματιού. Επτά άτομα συνολικά, με τους Warren Ellis, Thomas Wydler, Martyn Casey, Jim Sclavunos, George Vjestica και Toby Dammit.

Έχοντας δει τον Nick Cave αρκετές φορές στο παρελθόν, με το που έκανε την εμφάνισή του, με ένα κάπως κουρασμένο πρόσωπο, συνειδητοποίησα ότι αυτή είναι η πρώτη φορά που δεν ήξερα τι να περιμένω. Πρόκειται για την πρώτη περιοδεία μετά τον χαμό του γιου του, έχοντας στα χέρια του ένα δίσκο προσωπικό, σκοτεινό, αργό, πειραματικό, εξομολογητικό, ο οποίος προς χαρά ή απογοήτευση των οπαδών, ήταν στο επίκεντρο του setlist.

 

*Photo by Gregori Vlieghe

 

Έτσι λοιπόν η αρχή έγινε με τα Anthrocene, Jesus Alone και Magneto. Στο πρώτο ο Cave καθόταν σε ένα σκαμπό με crooner διάθεση. Το σκηνικό δεν κράτησε πολύ. Το κάθισμα έφυγε και ο ίδιος με αμέριστο πάθος γύριζε τη σκηνή, τραγουδώντας με ανυπέρβλητη ένταση και πάθος! Η μουσική αρκετά πιο πολυάσχολη σε στιγμές από το δίσκο, με τον Warren Ellis να εναλλάσσει  μελωδίες με θορύβους.

Η συνέχεια ήταν απόλυτα δαιμονισμένη με τα Higgs Boson Blues, From Her To Eternity και Tupelo. Ειδικά στα δύο τελευταία, ο δυνατός ήχος, το παρανοϊκό παίξιμο της μπάντας, η άγρια φωνή και το αυστηρό ύφος του Cave συνέθεταν μία ανατριχιαστική επιβλητική σκηνή, ρουφώντας απολύτως όλη την προσοχή των ακροατών. Ο ίδιος σαν αγρίμι στη σκηνή δεν σταματούσε λεπτό να πηγαινοέρχεται, κατεβαίνοντας συχνά στο κοινό.

 

*Photo by Gregori Vlieghe

 

Jubilee Street, The Ship Song και Into My Arms, με το τελευταίο να αποδίδει μόνος του στο πιάνο, όπως πρέπει. Επιστροφή στο νέο άλμπουμ με το Girl In Amber, το οποίο ήταν μία από τις πιο έντονες στιγμές της βραδιάς.

Η αλήθεια και το συναίσθημα που αναβλύζουν απ' αυτή τη φωνή είναι συγκλονιστικά...

Πολύ ευχάριστα δεχτήκαμε τα Red Right Hand και Mercy Seat, προσαρμοσμένα λίγο στο φετινό του ηχητικό ύφος, με περισσότερα θορυβώδη στοιχεία, ενώ το κύριο μέρος της συναυλίας έκλεισε με τα Distant Sky (με την Else Torp να τραγουδά μέσω ενός βίντεο) και Skeleton Tree.

 

 *Photo by Pierrot Amand (Live Moments)

 

Μετά από λίγα λεπτά, η μπάντα ξαναγυρίζει με το Weeping Song και το Stagger Lee, στο οποίο ο Cave προσκάλεσε πολλά άτομα από το κοινό πάνω στη σκηνή. Τραγουδούσε μαζί τους σε στιγμές ή βρίσκονταν για πολλοστή φορά κάτω με το υπόλοιπο κοινό. Μία εκτέλεση που αναμενόμενα διήρκεσε αρκετά περισσότερο από την στούντιο εκδοχή, πριν η συναυλία κλείσει οριστικά με το Push The Sky Away, την ανθρώπινη σύνδεσή του με μία κοπέλα πάνω στη σκηνή στην οποία τραγουδούσε το κομμάτι, με πολλά ευχαριστώ ύστερα εκ μέρους του Cave.

 

*Photo by Pierrot Amand (Live Moments)

 

Συνολικά η εμφάνιση κράτησε πάνω από 2 ώρες κατά την διάρκεια των οποίων το ενδιαφέρον δεν χάθηκε ούτε δευτερόλεπτο! Το πάθος του ίδιου ήταν εντυπωσιακό, τραγουδώντας από την ψυχή. Για πρώτη φορά τον βλέπουμε να αναζητεί την επαφή με το κοινό τόσο πολύ. Συνεχώς κατέβαινε κάτω, έκανε βόλτες στην αρένα, ένωνε χέρια με όλους. Έπαιρνε δύναμη από τους «φίλους» που είχαν έρθει για εκείνον. Σαν μια καθάρια διαδικασία, μία ψυχοθεραπεία. Ένα άδειασμα συσσωρευμένων συναισθημάτων που οδηγούσαν τον ίδιο σε συμπεριφορά του παλιού «μανιακού» επί σκηνής Cave αλλά και του προσιτού για όλους Cave.

Μία αντίστοιχη διαδικασία ήταν όμως και για εμάς. Που όπως κάποιος που έχει παρακολουθήσει ένα καταπληκτικό και έντονο live, φύγαμε με ένα λυτρωτικό αίσθημα καθαρότητας και ηρεμίας.

Η ηρεμία μετά την καταιγίδα...Όπως οι κεραυνοί στο Tupelo.

Μια διαδικασία τόσο εθιστική που ζήσαμε ξανά λίγες μέρες μετά στην Αμβέρσα. Και ευχόμαστε να επαναληφθεί και στην Αθήνα, με την ίδια ένταση που περιγράψαμε εδώ.