Rockwave Festival 2016, Athens - The Last Shadow Puppets, Dropkick Murphys, Suede, Turbonegro, κ.α.

Πριν ξεκινήσουμε την ανασκόπηση της πρώτης βραδιάς του φετινού Rockwave, ας ασχοληθούμε με τα διοργανωτικά, στα οποία το φεστιβάλ πήρε σχεδόν άριστα. Άνετη πρόσβαση στον χώρο του Terravibe, οι ώρες εμφάνισης των καλλιτεχνών τηρήθηκαν ευλαβικά, υπήρχαν πολλά περίπτερα, μπαρ, beer pong, που συνέβαλαν στo γιορτινό κλίμα. Δύο πράγματα έχω να προσάψω: οι πολύ λίγες τουαλέτες για τόσο κόσμο και η μπύρα που κόστιζε 5 ευρώ!Ακούστηκαν πολλά παράπονα για αυτά τα δύο. 

 

The Subways

Στο μουσικό κομμάτι τώρα, το πρώτο συγκρότημα που είδαμε ήταν οι Τhe Subways. Έβγαλαν πολλή όρεξη και ενέργεια στη σκηνή με τον frontman, Billy Lunn, να προσπαθεί φιλότιμα και αρκετά επιτυχημένα να πει δυο-τρεις κουβέντες στα ελληνικά. Το συγκρότημα βοήθησε να ζεσταθεί το κοινό, κλείνοντας την εμφάνισή τους με το Rock & Roll Queen.

 

 

Turbonegro

Γρήγορη μετακίνηση στη Vibe Stage, όπου λίγο μετά θα εμφανίζονταν οι Νορβηγοί, Turbonegro. Με σημαίες, τζιν γιλέκα και μπλουζάκια με το όνομα της μπάντας, οι Jugends ήταν έτοιμοι από ώρα. Το συγκρότημα βγήκε στη σκηνή στις 19:15, με μία αξιοθαύμαστη ωμή δύναμη, σκάβοντας βαθιά στις ρίζες της punk των Stooges και των Dictators, ενώ η ωδή στα αντρικά γεννητικά όργανα I Got Erection, μας ταξίδεψε πίσω στο βρόμικο Camden.

Ντυμένοι ως ναύτες, με το χαρακτηριστικά έντονο βάψιμό τους και το -πιο στενό δε γίνεται- τζιν σορτς του τραγουδιστή τους, μας ξεσήκωσαν για τα καλά. Σφιχτοδεμένο πρόγραμμα μίας ώρας, εξαιρετική punk rock και ο Tony Sylvester με ενέργεια και χιούμορ. Χάος, crowd surfing, καπνογόνα και η Turbojugend σημαία που ανέμιζε αποτέλεσαν επιπλέον συστατικά ενός αξιομνημόνευτου live.

 

 

 

Suede

Μία ώρα μετά στριμωχτήκαμε μπροστά - μπροστά για την εμφάνιση των Suede, οι οποίοι επέστρεψαν φέτος με το εντυπωσιακά καλό άλμπουμ Night Thoughts (διαβάστε την κριτική μας εδώ). Οι Suede αποτελούσαν κατά τη γνώμη μου ένα από τα σπουδαιότερα συγκροτήματα των ‘90s και με εντυπωσίασε η φρεσκάδα στον ήχο τους με το πρόσφατο άλμπουμ που κυκλοφόρησαν.

Ξεκίνησαν με το When You Are Young και το Outsiders, ενώ ο πρώτος μεγάλος χαμός έγινε με το She. Ο Brett Anderson ήταν εξαιρετικός, αποδεικνύοντας ότι τα μεγάλα συγκροτήματα ξέρουν να κάνουν και σπουδαία live και ότι παραμένει ένας κορυφαίος frontman. Όργωσε τη σκηνή, έτρεχε, πήδαγε τραγουδούσε και ήταν σα να βλέπω μπροστά μου ένα νέο συγκρότημα, διψασμένο να αφήσει ιστορία και όχι μία μπάντα που μετράει τόσα χρόνια στο μουσικό στερέωμα.

 

 

Έπαιξαν ένα μείγμα κομματιών από το Night Thoughts και από παλιά αγαπημένα. Τα Trash, Everything Will Flow, Filmstar, Can’t Get Enough και Beautiful Ones ακούστηκαν απίθανα καλά, βεβαιώνοντας μία υποψία που είχα τον τελευταίο καιρό: Ότι οι Suede θα μείνουν για πάντα νέοι.

 

 

 

Dropkick Murphys

Πριν προλάβουμε να συνέλθουμε από τους Suede τρέχουμε για τους Dropkick Murphys. Εκεί όμως το κοινό τους περίμενε στριμωγμένο από ώρα, οπότε ήταν αδύνατο να βρεθούμε μπροστά όπως θα θέλαμε. Η ατμόσφαιρα ήταν γηπεδική, ο κόσμος με τα μπλουζάκια του συγκροτήματος (τα οποία κέρδισαν άνετα τη μάχη των T-shirt) ανυπομονούσε για την πρώτη εμφάνιση του συγκροτήματος στην Ελλάδα, στην 20ετή ιστορία τους.

Ξεκίνημα με το The Boys Are Back και ο χαμός αρχίζει! Ο εξαιρετικά χαρισματικός frontman του συγκροτήματος, γέλαγε, φώναζε και τραγουδούσε μαζί με όλο το κοινό. Μεταξύ άλλων ακούσαμε τα Johnny I Hardly Knew Ya, Citizen CIA, The State of Massachusetts και I’m Shipping Back to Boston.

Η κέλτικη street punk, τα δυνατά φωνητικά, η διάχυτη ευφορία και η μη ύπαρξη «απόστασης» ανάμεσα από το συγκρότημα και το κοινό, αποτέλεσαν τη βάση του θριάμβου τους. Μία έκρηξη αδρεναλίνης και χάους, στο οποίο όμως πρέπει όλοι να είναι παρόντες. Όπως λέει το ρητό, όλοι είναι Ιρλανδοί την ημέρα του Αγίου Πατρικίου. Το ίδιο συμβαίνει και με κάθε εμφάνιση των Dropkick Murphys. Κατά πολλούς η εμφάνιση της βραδιάς.

 

The Last Shadow Puppets

Στις 11 ακριβώς τα φώτα έσβησαν και βγήκαν στη σκηνή οι Headliners της βραδιάς, οι The Last Shadow Puppets. Ο Alex Turner και ο Miles Kane συνοδευόμενοι από βιολιά, βιολοντσέλο, μπάσο και ντραμς ξεκίνησαν το show τους με μία εκπληκτική, 8-λεπτη, ψυχεδελική διασκευή του I Want You (She’s So Heavy), των Beatles.

Στη συνέχεια ακούσαμε το Age Of The Understatement, όπου είχαμε τον πρώτο μεγάλο χαμό! Η αρτιότητα στην παραγωγή ήταν εμφανής, η θεατρική τους εμφάνιση άψογα σκηνοθετημένη και ο ήχος καθαρότατος, κάτι που έκανε ευδιάκριτο το κάθε μουσικό όργανο.

Τα κορίτσια ουρλιάζανε, τα κινητά πήραν φωτιά από τις φωτογραφίες και τα βίντεο, ο κόσμος χόρευε και τραγουδούσε. Ο Alex Turner έχει το χάρισμα να μαγνητίζει τα βλέμματα και να «εξουσιάζει» το κοινό με την παραμικρή κίνηση του χεριού του, κάτι που με κάνει να πιστεύω ότι είναι πιθανότατα ο μεγάλος rock star της εποχής μας (ίσως με Jack White;).

 

 

Oι TLSP έπαιξαν κομμάτια από τα δύο άλμπουμ τους, με το κοινό να παραληρεί με το Bad Habits και το Standing Next To Me. Επικό κλείσιμο με το In My Room και στο encore επέστρεψαν με το 505 των Arctic Monkeys, το Sweet Dreams TN, την υπέροχη διασκευή του Is This What You Wanted, του Leonard Cohen και το Meeting Place.

Η εμφάνιση ήταν άκρως επαγγελματική, με ορισμένες πινελιές χιούμορ και χαβαλέ. Το μόνο που έλειπε κατά τη γνώμη μου ήταν η ψυχή, όπως τη νιώσαμε στα live των Suede ή των Dropkick Murphys. Ωστόσο αυτό δε σημαίνει ότι η εμφάνισή των Puppets ήταν κάτι λιγότερο από καταπληκτική.

 

 

Κατά τη γνώμη μου ήταν, φεστιβαλικά, η πληρέστερη μέρα του όχι μόνο του φετινού καλοκαιριού, αλλά και των τελευταίων 17 ετών. Αυτό οφείλεται στη διοργάνωση, η οποία φρόντισε να μη σπάσει τo line up σε δύο μέρες, αλλά έβαλε όλα τα συγκροτήματα που προαναφέραμε σε μία.

Πέρασαν 17 χρόνια από το μακρινό 1999. Τότε είχαμε ένα φεστιβάλ (την τότε έκδοση του Rockwave), γεμάτο από πλευράς φρέσκων και δυνατών ονομάτων. Έκτοτε είχαμε ένα-δυο μεγάλα ονόματα και μικρά συγκροτήματα να τα ακολουθούν για να γεμίζει το πρόγραμμα.

Θυμάμαι που τότε είχα πάει με τον φίλο μου τον Πέτρο, όπου σε συζητήσεις λέγαμε «Θυμάσαι πόσο γαμάτο ήταν το Rockwave του ’99;». Από φέτος όμως, όσοι ήταν παρόντες στη Μαλακάσα θα έχουν να λένε «Θυμάσαι το Rockwave του 2016»;