Dropkick Murphys @ Klokgebouw, Eindhoven

The Boys Are Back…to Europe.

Οι Dropkick Murphys αφού γύρισαν όλο τον κόσμο για την υποστήριξη του τελευταίου άλμπουμ τους Signed And Sealed In Blood, αποφάσισαν να αφήσουν για μία ακόμα φορά τη Βοστώνη και να ξαναβγούν στο δρόμο. Η νέα περιοδεία ονομάστηκε Celtic Punk Invasion. Τίτλος απλός, ο οποίος δεν αφήνει και πολλά περιθώρια αμφισβήτησης για το τι θα συμβεί πάνω στη σκηνή.

Πρώτος σταθμός του Ευρωπαϊκού σκέλους ήταν η Ολλανδία και περιέργως το Eindhoven. Ωραία χώρα, ωραία πόλη πιθανόν, φοβερή μπάντα. Οπότε η απόφαση να πάμε μέχρι εκεί φάνταζε ως μονόδρομος.

Το Klokgebouw είναι ένας σχετικά μεγάλος industrial χώρος, ικανοποιητικός για τέτοιου είδους συναυλίες. Ο κόσμος πολύς και ο ήχος στις support μπάντες απαράδεκτος. Το οποίο μας «φόβισε» λίγο. Ευτυχώς όμως όλα διορθώθηκαν εκεί που έπρεπε. Στους Dropkick Murphys.

Τα φώτα κλείνουν, οι γκάιντες ηχούν και….The boys are back and they’re looking for trouble υπό τις ιαχές όλου του κοινού. Ιδανικό κομμάτι για έναρξη δίσκου αλλά και live. Η συνέχεια ήταν καταιγιστική, χωρίς καμία παύση, με τα Citizen C.I.A. και The Gang’s All Here και εμείς ενθουσιασμένοι για το τι θα ακολουθήσει.

Έχοντας ήδη υπόψη μας το μεγάλο, αλλά όχι σταθερό, setlist των 27 κομματιών ήμασταν σίγουροι ότι θα χορέψουμε με όλα όσα χορεύαμε τις προηγούμενες φορές που τους είχαμε δει. Κάτι το οποίο όμως δεν έγινε. Fields Of Athenry, Walk Away, State of Massachusetts, Vices and Virtues, Surrender, For Boston και πολλά ακόμα τελικά έλειπαν, γεγονός το οποίο μας απογοήτευσε λίγο. Ειδικότερα σκεπτόμενοι το πόσο δυνατή ήταν η συναυλία και το πόσο μεγάλος πανικός θα γινόταν σε αυτά τα κομμάτια.

Πανικός ο οποίος δεν ήρθε ποτέ από την πλευρά των Ολλανδών. Ένα κοινό το οποίο μας θύμισε πιο πολύ αυτό του Hellfest το 2012. Όπου κατά τη διάρκεια των Dropkick Murphys και των περισσότερων άλλων live acts η διασκέδαση περιορίζονταν στο διακριτικό κούνημα του κεφαλιού. Το ακριβώς αντίθετο από το γερμανικό κοινό, το οποίο είχε γίνει όλο ένα τεράστιο moshpit κατά τη διάρκεια των Ιρλανδών από τη Βοστώνη.

Επιστρέφοντας στο live, οι καλύτερες στιγμές ήταν τα Famous For Nothing, Johnny I Hardly Knew Ya, I’m Shipping Up to Boston και φυσικά το singalong στο Kiss Me, I’m Shitfaced, ένας ύμνος για μεθυσμένες αντροπαρέες σε μπαρ-καταγώγια. Κατά τη διάρκειά του, οι Dropkick ανέβασαν πάνω στη σκηνή όποια όμορφη κοπέλα έβλεπαν μπροστά τους, ενώ μετά το τέλος του έκαναν περισσότερο χώρο για να ανέβει όποιος ήθελε. Το αποτέλεσμα ήταν δεκάδες άτομα πάνω στη σκηνή να χορεύουν ασταμάτητα αγκαλιά με την μπάντα. Μέχρι το τέλος, το οποίο είχε δώρο δύο διασκευές. Τα Taking Care Of Business των Bachman Turner Overdrive και We’re An American Band των Grand Funk Railroad, με ένα μικρό δείγμα από το Blitzkrieg Bop σαν κλείσιμο.

Καταλήγοντας, ήταν ένα πολύ καλό live αλλά θα ήταν ακόμα καλύτερο αν το setlist δεν είχε τόσες πολλές βασικές ελλείψεις.