ClockSound
Search
facebook twitter youtube rss instagram

Turbonegro – ROCKNROLL MACHINE

Rate
6.5

Και ναι! Οι denim demons επέστρεψαν μετά από 6 ολόκληρα χρόνια δισκογραφικής απουσίας. 6 χρόνια, κατά τη διάρκεια των οποίων δεν αναρωτηθήκαμε ποτέ για το πότε θα βγάλουν νέο άλμπουμ. Μέχρι τη στιγμή που ήρθε και καταλάβαμε πόσο πολύ το θέλαμε!

So, where were we?” λένε οι ίδιοι στην Blade Runner influenced εισαγωγή του δίσκου, του μόλις δεύτερου με τον Tony Sylvester στα φωνητικά, μετά τον θρύλο, πρώην ναρκομανή, νυν I found god HankVon Helvete. Μία εισαγωγή η οποία δεν ξενίζει αλλά σίγουρα εκπλήσσει. Όπως και ολόκληρο το άλμπουμ. Πολλά νέα στοιχεία που δεν έχουμε ακούσει ποτέ ξανά από τους Turbonegro. Αλλά έχουμε ακούσει πολλές φορές από άλλες μπάντες (όπως περιγράφουμε παρακάτω).

Τα κύρια νέα στοιχεία που συναντά κανείς στο "ROCKNROLL MACHINE" είναι (1) οτι ο Tony Sylvester τραγουδά πραγματικά για πρώτη φορά, με πολλές μελωδικές γραμμές και σωστή χρήση της φωνής (2) τα απίστευτα background vocals του Happy-Tom με δεξιοτεχνία που δεν είχε δείξει στα σχεδόν 30 χρόνια που υπάρχουν οι Turbonegro και (3) η προσθήκη του Haakon-Marius Pettersen στα πλήκτρα, ο οποίος άλλαξε όλο τον ήχο τους! Ένας πληκτράς εντελώς διαφορετικός από τον Pal Pot Pamparius, με πολλές 70s και 80s επιρροές από Vangelis και Alan Parsons μέχρι Van Halen και αντίστοιχες μπάντες. Όπως μαθαίνουμε, ο extra χώρος που του δόθηκε στο δίσκο ήταν απλά θέμα ακουστικού  αποτελέσματος και όχι μία συνειδητή απόφαση εκ των προτέρων.

 

 

Το άλμπουμ ξεκινά με την τριπλέτα Chrome Ozone Creation (η εισαγωγή που αναφέραμε πιο πάνω), Part II: Well Hello και Part III: RockNRoll Machine, με το τελευταίο να είναι ακριβώς οτι περιγράφει ο τίτλος. AC/DC riff συνοδεύουν στιχάρες όπως “I work all day and I last all night, and I’m cheaper than a Mexican” ή “You can turn me on and I'll get you off, cause I'm a RockNRoll Machine (oi)

Και το πάρτι έχει ήδη ξεκινήσει!

Hurry Up & Die στην συνέχεια, ένα boogie rock n roll punk κομμάτι, στο οποίο παραδίδουν αυτή την ευχή στο κλασικό αμερικανο-college pretentious badass kid. Η γέφυρα και το ρεφρέν είναι κλασικό Turbonegro, μάθημα punk μελωδίας, το solo του Euroboy όπως πάντα ταξιδιάρικο και δυναμικό, συνθέτοντας ίσως την αγαπημένη μας στιγμή σε αυτό το δίσκο.

Fist City ξανά στα ac/dc χνάρια με περισσότερο synth, ενώ στο Skinhead Rock & Roll αποτίουν φόρο τιμής στον Ozzy και το Shot In The Dark. Όχι μόνο στην αρχική φωνητική μελωδία και το riff αλλά και στους αρχικούς στίχους.

Out in the street, haunting the night, you know you got to chase the feeling” αντί για “Out on the street, I'm stalking the night, I can hear my heavy breathing”.

Με έκπληξη βλέπουμε στη συνέχεια την παρουσία του Hot For Nietzsche, ένα single που είχαν κυκλοφορήσει 2 χρόνια πριν. Το κομμάτι είναι ξαναδουλεμένο για το δίσκο αυτό και ξεκινά με ένα Wuthering Heights πιάνο πάνω στο οποίο πατάει ο Euroboy και παραδίδει το Scandinavian Leather εποχής πανέμορφο σόλο. Μία Won’t Get Fooled Again (The Who) γέφυρα οδηγεί στο For Those About To Rock (ac/dc) riff πριν γυρίσει ξανά σε Turbonegro γραμμές και ένα κομμάτι που υμνεί...το πάρτι!

Στο On The Rag σοβαρεύονται για λίγο. Το μόνο παλιομοδίτικο punk κομμάτι στο δίσκο, ξεκινά με μία ηχογράφηση μιας μπάντας (ποιας άραγε?) και τον τραγουδιστή τους να μαρτυράει χωρίς ξύλο και να λέει στο κοινό οτι «την προηγούμενη φορά που ήμασταν εδώ στην Δανία, όλοι φαίνονται να τους αρέσει το rock n roll. Όταν γράψαμε το δίσκο βάλαμε αυτό το κομμάτι μέσα γιατί ήταν λίγο rock n roll και ήταν ακριβώς για αυτό το market, όπως η Δανία και η Σουηδία!».

Με αυτή την ευκαιρία, στο On The Rag, οι Turbonegro κατακρίνουν τέτοιου είδους λογική, αλλά και μοντέρνα lifestyles, hipsters κτλ

Το επόμενο Let The Punishment Fit The Behind μας αρέσει πάρα πολύ και ας μας φέρνει στο μυαλό περιέργως Bloodhound Gang (!), ενώ στο John Carpenter Power Ballad ακούμε για πρώτη φορά την μπάντα να παίζει μία Ozzy No More Tears + Van Halen επηρεασμένη power ballad, με τα φωνητικά του Happy Tom να είναι κορυφαίου επιπέδου. Ένα κομμάτι που θα ξενίσει πάρα πολλούς οπαδούς της μπάντας.

Για το τέλος, ένα ακόμα ac/dc punk rock n roll, για ατελείωτο χορό.

Καταλήγοντας λοιπόν, οι Turbonegro παραδίδουν ένα δίσκο με λιγότερη δυναμική από ότι στο παρελθόν, περισσότερη παραγωγή, περισσότερη προσοχή στις συνθέσεις, αλλαγή κατεύθυνσης, πολύ «δανεισμό» ή tribute (όπως θέλετε). Προσωπικά θεωρώ τα 38 του λεπτά απολαυστικότατα, αδυνατώντας να τα ακούσω μόνο μια φορά όποτε πατάω play. Ένας δίσκος που θα έχει θέση σε οτιδήποτε έχουν κάνει οι Turbonegro όλα αυτά τα χρόνια. Αλλά αναγνωρίζω οτι αυτό έρχεται από έναν αθεράπευτο οπαδό αυτής της μπάντας που δεν μπορεί να περιμένει για το live τους στις 3 Μαρτίου στο Paradiso του Amsterdam. Από την άλλη, σε καθαρά μουσικά πλαίσια, το άλμπουμ δεν μπορεί να βαθμολογηθεί με παραπάνω από 6,5/10.

Burger Records / Scandinavian Leather Recordings, 02.02.2018

 

 

Σχετικά άρθρα

Banner
Banner