Hank Von Hell – Egomania
“The bitch is back!” λέει ο Hank Von Hell ή HankVon Helvete, όπως ήταν γνωστός για 17 ολόκληρα χρόνια ως frontman τωνTurbonegro. Ένας θρύλος της παγκόσμιας punk ιστορίας, ήταν η φωνή σε άλμπουμ-αριστουργήματα του είδους όπως “Ass Cobra”, “Apocalypse Dudes”, “Scandinavian Leather”, “Party Animals” κ.α. Γνωστός για την εκρηκτική και τρελή σκηνική του παρουσία, αλλά και για χρόνια προβλήματα με ναρκωτικά, τα οποία οδήγησαν στην προσωρινή διάλυση της μπάντας το 1999-2002 αλλά και στην επίσημη αποχώρησή του το 2010. Αποτοξίνωση, σαιεντολογία, τηλεοπτικές εμφανίσεις, αυτοβιογραφία, είναι μερικοί τίτλοι για την ζωή του από τότε, χωρίς να υπάρχει κάποια ένδειξη επιστροφής στη μουσική. Μέχρι πριν από 3 μήνες, όπου προσγειώθηκε στις οθόνες μας το παρακάτω βίντεο!
Ένας φοβισμένος και χαμένος Hank ανακτά την παλιά του αυτοπεποίθηση μετά το μαγικό ξόρκι του Steve-O. Και το ροκ ξεκινά ξανά!
Ντυμένος στα λευκά, αντί για μαύρα, αλλά εξίσου extravagant, η new-and-improved περσόνα είναι πάλι παρούσα! Αυθεντική ροκ, sleazy στίχοι, δυναμική μπάντα, μελωδίες που μένουν χαραγμένες αμέσως στο μυαλό από το πρώτο κιόλας άκουσμα, σαρδόνιο χαμόγελο, πυροτεχνήματα, μηχανές να κάνουν άλματα πάνω από τη μπάντα...δεν υπάρχει τίποτα που να μην αγαπάμε σε αυτό το βίντεο!
“Yeah dude! That’s what I’m talkin about!” λέει ο Steve-O στο τέλος. Αυτό λέμε και εμείς!
Το “Egomania” κυκλοφόρησε ολόκληρο τελικά στις αρχές Νοεμβρίου, με τον Hank στο εξώφυλλο να είναι ταιριαστά αγενής. Μέσα σε 10 κομμάτια, μας προσφέρει αυθεντικό rock n roll, καταπληκτικές μελωδίες τόσο στη μουσική όσο και στη φωνή. Με έντονες 80s hard rock επιρροές, σε κάποιο βαθμό το “Egomania” ακούγεται ίσως ως ένα πιθανό λογικό επόμενο βήμα του “Party Animals” του 2005. Με την νέα όμως μπάντα να προσφέρει ένα ισχυρό προσωπικό στίγμα. O κιθαρίστας Cat Casino (ή Eric Backman), ενώ στηρίζεται σε αρκετά ροκ κλισέ περάσματα, καταφέρνει και βγάζει το τέλειο αποτέλεσμα για το ύφος που ήθελε ο Hank. Και χωρίς να θέλουμε σε καμία περίπτωση να υποβαθμίσουμε τον φοβερό Euroboy των Turbonegro, μας αρέσει που ο Cat δεν καταφεύγει σε εμφανή «δανεισμό» riffs, αλλά προσφέρει αποκλειστικά τα δικά του μουσικά θέματα.
Ολόκληρος ο δίσκος ρέει τόσο φυσικά, μην έχοντας απολύτως καμία μέτρια στιγμή. Και τελικά τα 35 συνολικά λεπτά του μοιάζουν μη αρκετά και το repeat ως η φυσική επόμενη κίνηση. Από κλασικές punk φόρμες (π.χ. Pretty Decent Exposure, Dirty Money, Too Slow), σε hard rock ύμνους (π.χ. Blood, Never Again), σε συνδυασμό των δύο (π.χ. Bum To Bum, Bombwalk Chic), ή στο Wild Boy Blues με τις Hives κιθαριστικές πινελιές. Αλλά πάνω από όλα την φωνή του Hank. Η οποία διατηρεί τον έντονο χαρακτήρα που αγαπήσαμε στους Turboτόσα χρόνια. Αλλά και την χαρακτηριστική του ικανότητα και ευκολία στο να δημιουργεί τόσο αξιομνημόνευτες φωνητικές μελωδίες.
Ένας δίσκος που δεν προσφέρει κάτι νέο και διαφορετικό στη μουσική. Γιατί δε καμία περίπτωση δεν είναι αυτός ο σκοπός του. Ο Hank επιστρέφει, αποσκοπώντας να προσφέρει αυθεντικό rock n roll με, πότε σοβαρά, πότε ειρωνικά, στιχουργικά θέματα. Και έχοντας ως βάση κριτικής του δίσκου αυτή τη λογική, δεν μπορεί κανείς να μην παραδεχτεί οτι το “Egomania” πετυχαίνει το σκοπό του απόλυτα! Μία θριαμβευτική επιστροφή.
Century Media, Sony Music, 02.11.2018
*Το ClockSound θα βρεθεί στη συναυλία του Hank Von Hell στο Melkweg του Amsterdam στις 16 Δεκεμβρίου για να σας μεταφέρουμε τις εντυπώσεις μας και από την επιστροφή του στις ζωντανές εμφανίσεις.
