Rockwave Festival 2018 | Iron Maiden, Volbeat, Tremonti, etc (Day 3)

Παρασκευή 20 Ιουλίου και όλα ήταν έτοιμα για την τρίτη και τελευταία μέρα του φετινού Rockwave Festival. Με άκρατο ενθουσιασμό, κατευθυνόμαστε από νωρίς στο Terra Vibe.  

Με την προσέλευση του κοινού να είναι ακόμα μικρή σε σχέση με το τι θα ακολουθούσε, κατά τις 14:00 οι Rollin' Dice ανέβηκαν στο Vibe Stage με heavy blues rock ήχους και μία πολύ υποσχόμενη εμφάνιση. Θα θέλαμε να τους δούμε σε κάποιο κλειστό χώρο στο μέλλον. 

 

 

Τη σκυτάλη πήραν οι ακραίοι W.E.B., με τον black metal ήχο τους να παρασύρει μέρος του κοινού, το οποίο και δημιούργησε τα πρώτα mosh pit μπροστά στη σκηνή. Χωρίς να είναι το ύφος που προτιμούμε, δεν μπορούμε να μην παραδεχτούμε οτι είναι μια αρκετά δεμένη μπάντα με καλή απόδοση επί σκηνής. 

 

 

 

Πρώτο όνομα που έπαιξε στο Terra Stage ήταν οι Monument. Mε συνθέσεις πιο κοντά σε κλασικό metal, κάτι ανάμεσα σε Iron Maiden, Running Wild και Helloween, και φωνή που θύμιζε ώρες ώρες Bruce Dickinson ενθουσίασαν το κοινό. Δεν ήταν άλλωστε η πρώτη φορά που έπαιζαν στην Ελλάδα.

 

 

 

Σε αντίθεση με τους melodic metallers Raven Age που ακολούθησαν στο Vibe Stage. Ενώ ήταν γεμάτοι ωραίες ιδέες, συνολικά δεν ήταν και τόσο ικανοποιητικοί, μη καταφέρνοντας να διατηρήσουν υψηλό το ενδιαφέρον, σε ένα κοινό που πρωτίστως ήρθε να δει τους Iron Maiden.

 

 

 

Το άλλο stage ήδη προετοιμάζονταν και στις 18:45, ο Mark Tremonti και η παρέα του μας ξύπνησαν απότομα, ταράσσοντας τα νερά με την έντασή τους με πρώτο κομμάτι του setlist το “Another Heart”. Αισθητή διαφορά από όλες τις άλλες μέχρι στιγμής μπάντες, γεγονός που οφείλεται στις συνθέσεις αμερικάνικης νοοτροπίας, τον alternative metal ήχο και την ενέργεια και τσαμπουκά του Mark, ο οποίος ήταν πραγματικά αυτό που περίμενες να δεις, χωρίς ιδιαίτερες εκπλήξεις.

 

 

 

Οι Δανοί Volbeat, ένα fusion από rock & roll, heavy metal και rockabilly ανέβηκαν στο μικρό stage στις 20:00. Επικοινωνιακός ο τραγουδιστής Michael Poulsen, ευδιάθετος, γεμάτος ενέργεια και ένας άψογος ήχος. Μια πολύ ιδιαίτερη φωνή και πολύ καλός κιθαρίστας, με αρκετές metallica αλλά και rockabilly αναφορές, συμπαγής στήριξη από τον Rob Caggianno (πρώην Anthrax) και ένα σταθερό rhythm section αποτελούν τη μαγιά για ένα εγγυημένο live και ένα ευχαριστημένο κοινό. Οι Volbeat έχουν μεγαλώσει και πλέον παίζουν και ως headliners σε μεγάλα metal festival της Ευρώπης (πχ Graspop). Το αξίζουν, αν και η δυναμική τους γίνεται ακόμα πιο εμφανής σε κλειστούς χώρους με τη στήριξη του φωτισμού.  

 

 

 

 

Στο σημείο αυτό να αναφέρω ότι 50 λεπτά ίσως να φαίνεται πολλή ώρα για αναμονή, μια αιωνιότητα προκειμένου να δεις ένα από τα μεγαλύτερα σχήματα του metal, ωστόσο δεν είναι και τόσο αρκετή ώρα για να προμηθευτούν οι παρευρισκόμενοι (οι οποίοι από τις 20:00 και μετά είναι πραγματικά πάρα πολλοί) τα απαραίτητα: νερό, αλκοόλ, σνακς.

Η ώρα είναι 22:09. Στα πολλά τραγούδια που ακούγονται όση ώρα περιμένουμε, επιτέλους ακούγεται και το “Doctor Doctor” των UFO. Η πολυπόθητη στιγμή έφτασε! Η σκηνή φωτίζεται και δύο στρατιώτες στέκονται προσοχή στο «πεδίο μάχης», με τους ενισχυτές, τις πλατφόρμες κτλ να είναι όλα καλυμμένα με στρατιωτικά δίχτυα.

Ο Winston Churchill δίνει το πράσινο φως και το φαντασμαγορικό θέαμα ξεκινά με το “Aces High”, ένα spitfire να αιωρείται στον αέρα και τον Dickinson με τη στολή πιλότου (κάτι πολύ γνώριμο σε αυτόν!) να μην στέκεται ακίνητος ούτε στιγμή.

 

 

Ένα πολύ δυναμικό ξεκίνημα παρασέρνοντας από το πρώτο κιόλας δευτερόλεπτο το πολυπληθές κοινό που είχε γεμίσει τη Μαλακάσα (36χιλ άτομα). “Where Eagles Dare”, “The Trooper” “Revelations”, “Sigh Of The Cross”, “Fear Of The Dark”, “The Number Of The Beast” πλαισίωσαν ένα πολύ δυναμικό setlist, με το ένα κομμάτι καλύτερο από το άλλο και με τους Iron Maiden ενδεχομένως στην καλύτερη εμφάνισή τους στην Ελλάδα τόσο σε ήχο όσο και σκηνικά.

 

 

Ο Bruce Dickinson εξαιρετικός στο ρόλο του ως frontman όπως πάντα. Αν και όχι τόσο επικοινωνιακός όσο άλλες φορές, εστίασε περισσότερο σε ένα show που θα έμενε πραγματικά ανεξίτηλο στους παρευρισκόμενους, με διαφορετικά θέματα και background σε κάθε κομμάτι, μονομαχία με τον Eddie και περισσότερη θεατρικότητα από τον ίδιο, να ντύνουν ξεχωριστά το κάθε κομμάτι. Και ναι! Οι Maiden απέδειξαν οτι μετά από τόσα χρόνια, προσφέρουν ακόμα ζωντανά μια ολοκληρωμένη, έντονη και μοναδική συναυλιακή εμπειρία, κλείνοντας μια άκρως επιτυχημένη φεστιβαλική ημέρα.