Placebo, Sigmatropic @ Σ.Ε.Φ.

Εχθές έπαιξαν οι Placebo στο ΣΕΦ. Πρόκειται για μία μπάντα με την μουσική της οποίας είχαμε περάσει ατέλειωτες ώρες στο παρελθόν, στο σπίτι, στο αμάξι, στα φοβερά αφιερώματα-πάρτι του Φακίνου τότε στο χοροστάσιο!

Η αλήθεια είναι όμως ότι η τελευταία φορά που ασχολήθηκα μαζί τους ήταν στο Meds, το οποίο μόλις τώρα συνειδητοποίησα ότι είχε βγει το 2006, δηλαδή 8 ολόκληρα χρόνια πριν! Το οποίο μάλλον εξηγεί πολλά πράγματα, όπως τις εκφράσεις του τύπου «αχ, αυτή η νέα γενιά», «δεν βγαίνουν πλέον μπάντες όπως στα 90s» και άλλα που παλιά κοροϊδεύαμε και πλέον κάνουμε.

Η διοργάνωση ήταν άψογη. Ο ήχος μια χαρά. Ο χώρος αρκετά καλός και καλοκαιρινός, χωρίς να προκαλεί κάποια ταλαιπωρία στο κοινό κατά την είσοδο και την έξοδο από την εκδήλωση. Έχουμε ξαναπεί ότι αυτά δυστυχώς δεν είναι ακόμα αυτονόητα στην Ελλάδα, οπότε όταν όλα πάνε καλά, πρέπει να το επισημαίνουμε! Όπως και όταν κάτι δεν πάει καλά φυσικά.

Πάμε στο βασικό θέμα όμως, το ίδιο το live.

Τη συναυλία άνοιξαν οι Sigmatropic, τους οποίους είχα να ακούσω πολλά χρόνια! Πρόκειται για μία πολύ ποιοτική μπάντα, με ξεχωριστό στυλ. Αρκετές επιρροές από το ροκ των 80s ή και 90s. Δημιούργησαν μία πολύ καλή ατμόσφαιρα και απέδειξαν οτι αξίζουν μία βασική θέση στην εναλλακτική σκηνή του σήμερα. Αξίζει να τους ακούσετε, όσοι δεν το έχετε κάνει ήδη.

Κατά τις 10, ήρθε η ώρα για τον βασικό λόγο που πήγε ο κόσμος εκεί.

Οι Placebo ήταν, ακόμα και στις μέρες ακμής τους (μέχρι και το Black Market Music), μία μέτρια συναυλιακή μπάντα. Τα χρόνια περάσαν και φυσικά αυτό δεν άλλαξε. Ίσα ίσα που έγινε και λίγο χειρότερο από το γεγονός ότι πλέον το setlist περιλαμβάνει και πάρα πολλά νεότερα κομμάτια. Τα οποία αντικειμενικά θεωρώ ότι είναι κατώτερα από τα αριστουργήματα του Without You I’m Nothing για παράδειγμα.

Εχθές, δεν υπήρχε κάτι που δεν έκαναν καλά. Είχαν ενέργεια. Απέδωσαν τέλεια τα κομμάτια, ενώ η φωνή του Molko παραμένει πολύ καλή ή κακή, ανάλογα τι θεωρεί ο καθένας. Εμάς μας αρέσει. Το γεγονός ότι είχαν άλλα τρία session άτομα επί σκηνής βοήθησε στο να παραδώσουν ένα πιο γεμάτο ήχο, απελευθερώνοντας λίγο τον Molko, ο οποίος είχε να παίξει πιο απλά θέματα στην κιθάρα και να επικεντρωθεί παραπάνω στη φωνή (που έχει ή δεν έχει όπως είπαμε).

Κατά την έναρξη επικράτησε ένας ενθουσιασμός στο κοινό με τα B3 και For What It’s Worth, ο οποίος όμως δεν κράτησε πολύ και διαδέχθηκε από ηρεμία. Εξαίρεση αποτέλεσαν κάποιες στιγμές, όπως τα A Million Little Pieces, Special K και Bitter End, στις οποίες όμως και πάλι δεν υπήρχε κάποια απογείωση. Ήταν φανερή η έλλειψη κομματιών όπως τα Without You I’m Nothing, I Know, Twenty Years, Pure Morning κτλ. Η παρουσία τους θα έκανε την βραδιά σίγουρα πιο ενδιαφέρουσα. Ακούστηκε βέβαια η εκπληκτική διασκευή του Running Up That Hill, αλλά δεν ήταν αρκετή.

Τελικά ήταν μια σχετικά καλή βραδιά, αλλά δεν κατάφερε σε καμία περίπτωση να αγγίξει τα επίπεδα μιας καλής συναυλιακής εμπειρίας. Ποτέ δεν κατάφερε κάτι τέτοιο αυτή η μπάντα. Αλλά δεν πειράζει. Γιατί στουντιακά μας έχουν παραδώσει καταπληκτική μουσική στο παρελθόν. Και για αυτό και μόνο δεν μπορούμε να μην τους εκτιμούμε.