Prince live @ Phones 4 U Arena, Manchester
Έχουν υπάρξει πολλοί ποιοτικοί καλλιτέχνες, λίγοι όμως ήταν αυτοί που πραγματικά κατάφεραν να φτάσουν την τέχνη τους τόσο ψηλά, ώστε να κερδίσουν τον απόλυτο θαυμασμό, όχι μόνο από το κοινό, αλλά και από την ίδια την μουσική κοινότητα στο σύνολό της. Ακόμα λιγότεροι είναι αυτοί που είναι ενεργοί μέχρι και σήμερα. Σε αυτήν την κατηγορία θα μπορούσε κανείς να συμπεριλάβει τον Paul McCartney, τον Roger Waters και τον Prince, μεταξύ άλλων.
Τον τελευταίο δεν είχαμε την τύχη να τον δούμε ποτέ μέχρι τώρα και με την ανακοίνωση του ερχομού του στην Αγγλία δεν μπορέσαμε να αντισταθούμε. Ποιος ξέρει πότε θα ξαναερχόταν στην Ευρώπη!
Σάββατο, 17 Μαΐου, λοιπόν και έξω από την Phones 4 U Arena στο Manchester γινόταν χαμός. Οι Άγγλοι κοιτούσαν συνεχώς το ρολόι και αναρωτιόντουσαν πόσες μπύρες προλαβαίνουν να πιουν ακόμα, πόσο πιο παράφωνα μπορούν να τραγουδήσουν το When Doves Cry, ενώ αστυνομικοί με tattoo μανίκια εύχονταν να μην δούλευαν ώστε να μπορούσαν να μπουν και αυτοί μέσα.
Μπαίνοντας στο γήπεδο δεν γινόταν να μην σκεφτεί κανείς ότι είχε έρθει η ώρα της απομυθοποίησης. Ακόμα και αν το live ήταν καλό. Δεν είχε σημασία. Βλέποντάς το δε θα ήταν δύσκολο κανείς να απομυθοποιήσει την εικόνα που είχε θολά στο μυαλό του. Ακριβώς έτσι είχε γίνει στο παρελθόν και σε άλλες καλές συναυλίες, όπως στους Pearl Jam, στους Foo Fighters, στους Arctic Monkeys κτλ.
Στις 8:20 τα φώτα κλείνουν και μία τεράστια κουρτίνα κρέμεται από την κορυφή του γηπέδου που γράφει Prince και ύστερα FUNK! Πέφτει και εμφανίζεται ο Prince παίζοντας το φοβερό riff του Let’s Go Crazy σε μία καταπληκτική εκτέλεση.
Η συνέχεια περιελάμβανε απανωτά χτυπήματα rock και funk. Με τον αυθεντικό και σωστό τρόπο που παιζόταν αυτή η μουσική από τον Jimi Hendrix, τον James Brown και τους Sly and the Family Stone. Ακούγοντάς τον, σκεφτόμουν πως αυτή τη στιγμή είναι πλέον ο μόνος εν ενεργεία καλλιτέχνης που έχει την ικανότητα να μας "μεταφέρει" σε αυτά τα μουσικά μονοπάτια.
Οι κιθαριστικές του ικανότητες είναι γνωστές. Τα σόλο του καταπληκτικά, με τον ίδιο να δίνει την ψυχή του. Το ίδιο συνέβαινε όταν πήγαινε στο πιάνο ή όταν έπιανε το μπάσο. Με το τελευταίο ειδικά, το funk παίξιμο έκανε όλο τον κόσμο να χορεύει σαν τρελός. Ακόμα και οι Λευκοί επιτέλους αποκτήσαμε ρυθμό! Ενστικτωδώς κάναμε φιγούρες, τις οποίες μετά το τέλος του σόου ξεχάσαμε, ξαναγυρνώντας πίσω στο ξενέρωτο κούνημα των χεριών με την ευελιξία ενός ρομπότ.
Ξέραμε ότι ο Prince δεν έχει setlist και παίζει πάντα όσο θέλει και ό,τι κομμάτια θέλει. Εκείνη τη μέρα προφανώς είχε πολύ όρεξη. Δεν σταματούσε να λέει πως το Σάββατο είναι η μέρα του πάρτι και αυτό ακριβώς θα κάνουμε όλοι μαζί. Το αποτέλεσμα ήταν να παίξει 38 (!) κομμάτια και εμείς να φεύγουμε από το live με τέλεια διαμορφωμένους κοιλιακούς από τον πολύ χορό.
Οι τρεις 3rd Eye Girl και η τραγουδίστρια που ήταν μαζί του μας εντυπωσίασαν επίσης. Ο Prince είχε πει πρόσφατα πως οι μουσικοί που διαλέγει πρέπει να είναι τόσο καλοί ώστε να μαθαίνει και ο ίδιος από αυτούς. Αυτό αποδείχθηκε και στην πράξη. Ειδική αναφορά πρέπει να γίνει στην drummer, η οποία έπαιζε πάρα πολύ δυνατά ακόμα και σε πιο πολύπλοκα funk μετρήματα.
Όπως είχε πει ο Miles Davis, o Prince συνδυάζει τον Jimi Hendrix, τον James Brown και τον Marvin Gaye μαζί την κάθε στιγμή! Και εμείς φυσικά δεν θα μπορούσαμε σε καμία περίπτωση να διαφωνήσουμε με έναν από τους μεγαλύτερους μουσικούς της ιστορίας.
Εν κατακλείδι, αυτό που είδαμε θεωρώ ότι ξεπερνούσε την στενή έννοια του live. Ήταν μία ολοκληρωμένη εμπειρία που κατά καιρούς θα εξιστορούμε με χαρά. Στην ίδια την κατηγορία θεωρώ ότι ανήκει μόνο το περσινό 4-ωρο live του Springsteen στην ίδια πόλη και το live του Dark Side of the Moon του Roger Waters πριν μερικά χρόνια στη Μαλακάσα.
Πρόκειται για μία εμπειρία την οποία θα προσπαθήσουμε μελλοντικά σε παρέες και φίλους να εξιστορούμε. Με ενθουσιασμό αλλά και με αγωνία για το αν θα καταφέρουμε να μεταδώσουμε το κλίμα. Οι υπόλοιποι θα ακούν με ενθουσιασμό. Αλλά εμείς δε θα ικανοποιούμαστε. Θα ξέρουμε ότι κατά βάθος δε θα έχει κανείς τους την παραμικρή ιδέα για τι μιλάμε. Γιατί δυστυχώς κανείς τους δεν ήταν εκεί για να το ζήσει μαζί μας.
