Η μουσική του Prince ήταν και θα είναι πάντα δίπλα μας
Ναι, όσο παράξενο και αν ακούγεται, ο Prince απεβίωσε σε ηλικία 57 ετών. Άλλη μία μεγάλη απώλεια για τη μουσική και εμείς νιώθουμε οτι χάνουμε μέσα σε λίγους μόλις μήνες τους ήρωες μας. Ανθρώπους που μας έχουν χαρίσει αμέτρητες στιγμές χαράς, διασκέδασης και συντροφιάς. Φωνές οι οποίες ποτέ δεν μας απογοήτευσαν. Ήταν πάντα εκεί σε όμορφες αλλά και άσχημες στιγμές. Και θα συνεχίσουν να είναι για πάντα.
Όντας από μικρή ηλικία φανατικός ακροατής του purple one, θυμάμαι την αγωνία μου να μπορέσω να πείσω σε σχετικές συζητήσεις με φίλους το πόσο μεγάλος καλλιτέχνης είναι. Για κάποιο λόγο ήταν πολύ λίγοι αυτοί που αναγνώριζαν την ασύγκριτη αξία του. Και έπρεπε να το αποδείξω όχι για λόγους εγωιστικούς. Αλλά γιατί ήθελα να καταφέρω να μοιραστώ και με άλλους ένα πραγματικά μοναδικό άκουσμα. Μέχρι και τα τελευταία 5 χρόνια (ίσως και λίγο παραπάνω) τα οποία σηματοδότησαν μία ξαφνική αλλαγή στάσης από όλους γύρω μου.
Στο μυαλό μου πάντα ήταν πολύ ξεχωριστός. Δανείζοντας αρκετά στοιχεία από προκατόχους όπως ο Hendrix ή ο James Brown, χώνεψε στη μουσική του όλη τη γνώση των προηγούμενων ετών και έφτιαξε κάτι μοναδικό. «Ο Prince κάνει οτιδήποτε καλύτερα από τον οποιονδήποτε», είχε πει κάποια στιγμή ο Dave Grohl και θα συμφωνήσω απόλυτα. Ήταν σίγουρα ο πιο ολοκληρωμένος καλλιτέχνης της γενιάς του. Ασύγκριτος κιθαρίστας, μπασίστας, πληκτράς, τραγουδιστής, στιχουργός, μουσικοσυνθέτης, παραγωγός...
Ακόμα θυμάμαι εκείνο το λάιβ στο μάντσεστερ. Ήταν σαββατόβραδο και εκείνος ήταν εκεί για να διασφαλίσει οτι θα μας μείνει αξέχαστο. Έπρεπε να χορέψουμε (σαν να ήταν 1999). Δεν μας άφηνε κανένα περιθώριο. Όταν έπιανε την κιθάρα, τα σόλο του αιχμαλώτιζαν τους χιλιάδες στο κοινό που είχε μαζευτεί. Όταν έπαιρνε το μπάσο, σκεφτόμουν οτι δεν έχω ξανακούσει ποτέ τόσο μεγάλο funk μπασίστα. Τα slap μας χτυπάγαν στην καρδιά και έκαναν τα πόδια μας να κουνιούνται αυτόνομα. Δείτε εδώ τις πλήρεις εντυπώσεις μας, σε ένα κείμενο που διαβάζω ξανά και ξανά, κάνοντας την είδηση του θανάτου του σχεδόν ψεύτικη.
Ο Prince ήταν πάντα μια μοναχική προσωπικότητα. Περίεργος χαρακτήρας. Απόμακρος. Εκκεντρικός όσο δεν πάει. Μια εκκεντρικότητα η οποία ήταν τόσο ελκυστική! Ποιος δεν θα ήθελε έστω για λίγα λεπτά να δει από κοντά το σπίτι του. Να βρεθεί λίγο κοντά του. Να του πει έστω ένα γεια. Και έτσι ένιωθαν όλοι. Ακόμη και άτομα που είχαν την ευκαιρία να συνομιλήσουν μαζί του. Πάντα τους συντρόφευε ένα άβολο δέος. Όπως η ιστορία του Jimmy Fallon, όπου σε ένα πάρτι τζαμάραν μαζί με τον Paul McCartney και ένα κάρο άλλους μουσικούς. Μέχρι που κάποιος τους πληροφόρησε οτι ο Prince είναι κάπου εκεί. Ο Fallon τον φώναξε αν θέλει να παίξει κάτι, λέγοντας οτι την ώρα που ερχόταν ήταν σαν μια μορφή να αιωρείται, μέχρι που ανέβηκε πάνω και έβαλε φωτιά με το Let’s Go Crazy! Τι στιγμή θα ήταν...
Πάντα αναπροσδιόριζε τον εαυτό του και τη μουσική του. Έχοντας το funk πάντα στο επίκεντρο, μας πρόσφερε πάρα πολλά αριστουργήματα. Από το ωμό Controversy του1981, στο πιο pop 1999 (1982), στο ασύγκριτο Purple Rain (1984), στο ροκ Around The World In A Day (1985) ή το σκληρό Sign O The Times (1987).
Βρίσκονταν σε διαμάχη συνεχώς με media, δισκογραφικές, εταιρίες. Όταν κατάφερε να αποδεσμευθεί από την Warner, μετά από πόλεμο μαζί τους, κυκλοφόρησε το Emancipation. Με τον ίδιο να σπάει τα δεσμά στο εξώφυλλο, μας παρέδωσε 36 ολοκαίνουρια κομμάτια με περίσσιες blues επιρροές, ως εκδίκηση στην πρώην δισκογραφική του. Αυτός ήταν ο Prince.
Ή το ορχηστρικό jazz άλμπουμ NEWS του 2003, όπου το ακούγαμε συνεχώς με φίλους. Και κάθε φορά εντυπωσιαζόμασταν με την ικανότητά του να κάνει τόσο καλά τόσο διαφορετικές μουσικές.
Ήρθε ξανά στο προσκήνιο με το Musicology του 2004 και παρέμεινε ψηλά μέχρι και σήμερα.
Για εμάς όμως ήταν πάντα εκεί. Οι δίσκοι του ποτέ δεν έφυγαν από το πάτωμα του σαλονιού μου. Ποτέ δεν αρχειοθετήθηκαν. Μεταφέρονταν πάντα στο πικάπ τόσο συχνά. Και θα συνεχίσουν για πάντα.
Σήμερα όμως η επιλογή πρέπει να είναι προσεκτική.
Νομίζω θα είναι το Controversy.
