Foo Fighters - Live @ Odeon of Herodes Atticus, Athens

Το ClockSound είχε την τύχη να παρευρεθεί στην συναυλία που έδωσαν τη Δευτέρα 10 Ιουλίου στο Ηρώδειο οι θρυλικοί Foo Fighters, με ούτε λίγο ούτε πολύ ... πέντε διαφορετικούς συντάκτες/ανταποκριτές.

Η εμφάνιση των Foo Fighters στον ιδιαίτερο χώρο του Ωδείου Ηρώδου του Αττικού  πραγματοποιήθηκε στα πλαίσια της εκπομπής Landmarks Live in Concert του αμερικάνικου δικτύου PBS, την οποία παρουσιάζει ο Chad Smith των Red Hot Chili Peppers. Το θέμα της εκπομπής, όπως υποδεικνύει και ο τίτλος της, είναι η παρουσίαση συναυλιών δημοφιλών καλλιτεχνών σε ιστορικούς/σημαντικούς χώρους ανά τον κόσμο, με σκοπό τη δημιουργία μοναδικών events.

 

 

Η αρχική ανακοίνωση ότι η παρακολούθηση της συναυλίας θα επιτρεπόταν αποκλειστικά άτομα με προσκλήσεις είχε προκαλέσει πολλά αρνητικά σχόλια, ενώ έθεσε πολλούς σε διαδικασία ανεύρεσης "κατάλληλων προσώπων" στις "κατάλληλες θέσεις" προκειμένου να προμηθευτούν την πολυπόθητη πρόσκληση. Η αναστάτωση εντάθηκε ακόμα περισσότερο, καθώς τα πρώτα εισιτήρια που διατέθηκαν μετά από μια ξαφνική ανακοίνωση των Foo Fighters, εξαντλήθηκαν μέσα σε λίγα λεπτά. Ευτυχώς, όπως ενημερωθήκατε και από τη σελίδα του ClockSound στο Facebook, την περασμένη Κυριακή το μεσημέρι, μερικά ακόμα εισιτήρια διατέθηκαν, με αποτέλεσμα περισσότεροι οπαδοί των Foo Fighters να προμηθευτούν το πολύτιμο, αν και ακριβό εισιτήριο.

Όσον αφορά τη διοργάνωση, οι εξοικειωμένοι με τον χώρο του Ηρωδείου γνώριζαν τις δυσκολίες πρόσβασης και εισόδου/εξόδου από τον χώρο. Ας αρκεστούμε απλά στο γεγονός ότι ο έλεγχος τύπου αεροδρομίου που πραγματοποιόταν κατά την είσοδο στον προαύλιο χώρο του Ηρωδείου ήταν αρκετά χρονοβόρος με αποτέλεσμα η ουρά, ειδικά για κατόχους εισιτηρίων να φτάνει μέχρι την είσοδο της στάσης μετρό Ακρόπολη. Αρκετά μεγάλη αναμονή, ακόμα και για όσους ήταν ιδιαίτερα συνεπείς ως προς την ώρα προσέλευσης η οποία προκάλεσε κάποιον εκνευρισμό, ο οποίος εντάθηκε με την απαγόρευση εισόδου στον χώρο μεγάλων σακιδίων και τσαντών. 

Τα παραπάνω, σε συνδυασμό με το όχι και τόσο ευχάριστο ύφος των security σίγουρα δεν αποτελούν την καλύτερη εισαγωγή για ένα live αυτού του βεληνεκούς, αλλά ο κόσμος δεν έχασε την καλή του διάθεση και μέχρι τις 21:00 είχε γεμίσει το Ηρώδειο, παρόλο που τελικά, διαπιστώσαμε πως στα κάτω διαζώματα υπήρχαν αρκετά άδεια καθίσματα.

Ακολουθούν οι εντυπώσεις μας από την εμφάνιση των Foo Fighters με τη ματιά των συντακτών μας που την παρακολούθησαν.

(ΗΣ)

 

 

Review #1

 

Όχι γιατί είναι η μπάντα της ζωής μας,

αλλά ...

 

Οι Foo Fighters στο Ηρώδειο ... το ζήσαμε κι αυτό και θα έχουμε να το λέμε στα παιδιά και στα εγγόνια μας! Όταν πρωτοακούσαμε την είδηση, πιστέψαμε ότι είναι τρολιά του "κουλουριού" και μέχρι να συνειδητοποιήσουμε ότι πρόκειται για έγκυρη πληροφορία, τα πρώτα εισιτήρια είχαν ήδη εξαφανιστεί. Τα καταφέραμε όμως, έστω και την τελευταία στιγμή, μαζί με εκατοντάδες «παραδοσιακούς» και μη "rockers" που όχι μόνο θα έβλεπαν τους Foo Fighters για πρώτη φορά στην Ελλάδα, αλλά θα είχαν την ευκαιρία να τους απολαύσουν σε ένα επιβλητικό μνημείο της πόλης που δεν έχει ξαναπατηθεί από ροκ μπάντα αντίστοιχου βεληνεκούς.

Το σκηνικό; Μαγικό. Ο ήχος; Ικανοποιητικός. Ακούσαμε δυνατές κιθάρες, ομολογουμένως όχι στα υψηλότερα δυνατά ντεσιμπέλ, αλλά ούτε και τόσο χαμηλά ώστε να χάνεται η δυναμική του ήχου. Οι μουσικοί; Ωραίοι τύποι, κλασικοί αυθεντικοί ροκάδες. Ο Dave Grohl; Σωστός περφόρμερ. Βγήκε μόνος του στη σκηνή, αφού την μπάντα προλόγισε ο Chad Smith, ντράμερ των Red Hot Chili Peppers και host της εκπομπής Landmarks Live In Concert, χάρη στην οποία είχαμε την ευκαιρία να ζήσουμε αυτό το ασυνήθιστο live. Ξεκίνησε με το Times Like These, ίσως το πιο ταιριαστό τραγούδι για την περίσταση. Η υπόλοιπη μπάντα ανέβηκε στη σκηνή κάπου στα μισά του τραγουδιού, οπότε και ξεκίνησε το πανηγύρι.

 

 

Πολλά παλιά κομμάτια ακούστηκαν αλλά και αρκετά νέα, μεταξύ των οποίων και το καινούριο Arrows από την επερχόμενή τους δουλειά, που εκτελέστηκε για πρώτη φορά παγκοσμίως στην Αθήνα. Όπως ήταν αναμενόμενο, τα πιο δυνατά χειροκροτήματα και όλα τα respect πήραν κομματάρες όπως το Hero (στο οποίο το κοινό τραγούδησε μαζί με τον Dave), το Rope, το Monkey Wrench, το Pretender και το Best Of you. Όσο για τα καινούργια τους κομμάτια, θα λέγαμε ότι κινούνται στην πεπατημένη, ενώ θα ξεχωρίζαμε ίσως το Sunday Rain, που ερμήνευσε ο ντράμερ της μπάντας. Μας αποχαιρέτησαν με το Everlong, τι καλύτερο για κλείσιμο.

Καλύτερες στιγμές; Η εμφάνιση της κόρης του Dave Grohl στα ντραμς, η παρουσίαση των μελών της, όλα τα old-school κομμάτια τους που αποδόθηκαν με ένταση, νεύρο, δυναμική και φοβερά θετική διάθεση. Ήταν μια συναυλία που θα θυμόμαστε για πάντα. Όχι γιατί είναι η μπάντα της ζωής μας, αλλά γιατί χωρίς να υπερβάλλουν και να υπερβαίνουν τα όρια, μας μετέδωσαν ένα φοβερό feeling ενθουσιασμού σε ένα χώρο που δεν είχαμε σκεφτεί ποτέ ότι θα του ταίριαζε ένα ροκ live. Και εις άλλα με υγεία, στον ίδιο χώρο και με την ίδια ενέργεια.

(Lina P)

 

 

Review #2

 

... μια μπάντα που το είπε και το ξαναείπε,

θέλει να παίζει rock and roll βρε παιδί μου,

και αυτό έκανε.

 

Foo Fighters: ένα πολύ καλό live που θα θυμόμαστε για πάντα. Ταλαιπωρία στην είσοδο, όντως, αναμενόμενη όμως δε. Κάτι του ότι αμερικάνικη εταιρία παραγωγής, κάτι του ότι τα δικά μας … παιδιά (ας πούμε) είναι λίγο αγενή μόλις τους δώσεις εξουσία, κάναμε αμάν να μπούμε (και γιατί οι άντρες δεν πρέπει να κρατάνε τσάντες; πολύ απορία το απέκτησα). Κατανοητή και φυσιολογική η τιμή του εισιτηρίου, για το χώρο, για την μπάντα, αλλά και για το δρώμενο. Ταλαιπωρία και στη έξοδο, αφού σε ουκ ολίγους πήραν πινακίδες και μοίρασαν ροζ ραβασάκια..

Στο δια ταύτα. Οι Foo Fighters είναι μία τίμια αμερικάνικη ροκ μπάντα. Δεν είναι οι Pearl Jam, οι οποίοι είναι εδώ και χρόνια η καλύτερη αμερικάνικη μπάντα (πείτε ότι θέτε, στοιχεία από λίστες είναι αυτά, δεν τα λέω μόνη μου), αλλά είναι μία μπάντα που φιγουράρει στα κορυφαία φεστιβάλ και κάνει τους πάντες να περνάνε καλά. Και όσοι δεν περνάνε καλά, απλά δεν θέλανε να τους συμβεί, για να έχουν να το λένε.

Έτσι έγινε και χθες. Περάσαμε καλά. Ένα κομμάτι που να αγαπάς πολύ από τους Foo Fighters, δεν μπορεί, θα το έχεις, οι τύποι είναι commercial και το κάνουν σωστά 22 χρόνια τώρα. Κομματάρες δεν έχουν και από ότι ακούσαμε από τα καινούρια, δεν θα έχουν ούτε στον επόμενο δίσκο, αν και με εντυπωσίασαν θετικά στο ότι εμφανίζουν μία κάποια εξέλιξη, και τα πλήκτρα δεν είναι πια αποκλειστικά για το θεαθήναι.

Παιχτούρες a la Tool και Dream Theater (και ευτυχώς δηλαδή, oh mon dieu) δεν είναι. Έτσι, τα jams που προκαλούσε ο Grohl ήταν μουσικά από αδιάφορα έως βαρετά, αλλά ο τύπος έχει ενέργεια και το διασκέδαζε τόσο που ε, χαμογελούσα, το διασκέδαζα. Δεν το έχει παίξει ποτέ Vai άλλωστε ο Grohl. Αν θέλει να σπείρει, παίζει ντραμς (βλέπε αν μην τι άλλο τους Queen Of The Stone Age, τουλάχιστον).

 

 

Ωραίες στιγμές αυτές με το μικράκι του στα ντραμς, και ωραία τα ανέκδοτα-προσβολές-μπάντα-σ’αγαπώ και τέτοια, αν και λίίίγο παρατραβήξαν, από ένα σημείο και μετά. Το γιατί τρεις κιθάρες στο πατάρι, και πλήκτρα που ποτέ όμως δεν ακούστηκαν, δεν το καταλαβαίνω, αλλά δεν με χάλασε κιόλας, μιας και αυτό που έφτανε στα αυτιά μου ήταν ντραμς και φωνή, τίγκα στην ενέργεια. Να πω εδώ ότι το αγαπημένο μου Pretender φωνητικά το θανάτωσαν λιγουλάκι.

Γενικά, μια μπάντα που το είπε και το ξαναείπε, θέλει να παίζει rock and roll βρε παιδί μου, και αυτό έκανε. Και εδώ που τα λεμέ το rock 'n' roll δεν διαθέτει στις λίστες του τα πιο ... εκ βαθέως κομμάτια της απανταχού εργογραφίας της rock. Διασκεδαστικό λοιπόν. Συγκινητικό, αφού το Ηρώδειο στο προκαλεί αυτό (όχι πάντα, έχω δει Rufus Wainwright και περίμενα πως και πώς να τελειώσει…) και όλος αυτός ο κόσμος όταν κάνει standing ovation σε παίρνει μαζί του. Διασκεδαστικό και to the point.

Μία μπάντα με αυτοπεποίθηση, χωρίς συγκινησιακά βαρύγδουπα, που έπαιξε όλα της τα hit, και όλοι περάσανε καλά. Δεν νομίζω κάποιος να ισχυριστεί ότι πήγε στην συναυλία της ζωής του (αν και είδα δύο-τρεις εκεί κάτω, που ζούσαν την έλευση του σωτήρα τουλάχιστον), ότι επαναπροσδιόρισε την έννοια της συναυλίας στο μυαλό του, ή ότι βούρκωσε. Ότι ήταν κατ’ εμέ το πιο δυνατό live του καλοκαιριού, φέτος, ήταν. Ότι θα το μετάνιωνα αν δεν είχα πάει, θα το μετάνιωνα. Δεν ζήσαμε μεγάλες στιγμές, αλλά περάσαμε καλά και νιώσαμε προύχοντες, όχι γιατί είδαμε τους Foo Fighters, αλλά γιατί τους είδαμε στο δικό μας θέατρο, το ιδιαίτερο, το γαμάτο (ναι, οκ, το χτίσανε Ρωμαίοι, όταν ήμασταν δούλοι, αλλά είναι landmark, πώς να το κάνουμε), και γιατί θα είμαστε χαζοπερήφανοι που θα το google-άρουμε και θα λέμε, να, εγώ πήγα. Αυτό είναι όλο.

Ήταν ένα δρώμενο. Διασκεδαστικό. Και ήμασταν εκεί, και ήταν ωραία που είμασταν εκεί.

(E.G.)

 

 

 

Review #3

 

Θεωρώ ότι εκεί που οι Foo Fighters χάσανε τελικά,

ήταν παραδόξως στο επικοινωνιακό ...

χάσανε και το ουσιαστικό αυθόρμητο feeling της στιγμής.

 

Η ανακοίνωση της συναυλίας των Foo Fighters στο Ηρώδειο πριν λίγο καιρό με εξέπληξε, όχι γιατί δεν βρίσκω ταιριαστό το θέαμα μίας αμιγώς rock μπάντας στον συγκεκριμένο χώρο, αλλά γιατί οι διοργανωτές διάλεξαν μία όχι πρώτου βεληνεκούς μπάντα για το συγκεκριμένο event. Και για να μην καταδικαστώ ως προκατειλημμένος, θεωρώ τους Foo Fighters μία τίμια μπάντα σε αυτό που κάνουν, αλλά η τιμιότητα δεν μεταφράζεται ούτε σε πρωτοτυπία, ούτε σε διάθεση για εξέλιξη.

Όλα τα album τους είναι σχετικά ευχάριστα και έχουν μερικά πολύ καλά, εμπορικά κομμάτια, αλλά συνολικά δεν τους βρίσκω κάτι ιδιαίτερο. Επομένως, δεδομένης της μεγάλης τους δημοφιλίας, περισσότερο στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, εξαιτίας ενός προσωπικού μαθητικού απωθημένου για μία συναυλία που δεν έγινε ποτέ (παρόλο που το υπόλοιπο φεστιβάλ μοιάζει .. θεϊκό ακόμα σαν ανάμνηση του 1996) και τέλος, εξαιτίας της απόλυτης καλοτυχίας στην προσπάθεια "κινητοποίησης των κατάλληλων γνωριμιών στις κατάλληλες θέσεις", ευδοκίμησε η προμήθεια μίας πολυπόθητης πρόσκλησης, οι προσδοκίες μου ήταν αρκετά υψηλές από το συγκεκριμένο live.

Δε θα αναφερθώ πολύ στα της διοργάνωσης, θα μείνω στο γεγονός ότι ο χώρος ήταν άψογα στημένος, το προσωπικό εντός του Ηρωδείου λίγο anal με τις φωτογραφίες και τις βιντεοσκοπήσεις και το security επιεικώς άκομψο. Πρώτος στη σκηνή εμφανίζεται ο Grohl και αρχίζει με το Times Like These και σύντομα προστίθεται η υπόλοιπη μπάντα. Δύο κιθάρες (μία εκ των οποίων ο γνωστός Pat Smear), μπάσο, πλήκτρα και drums (η χαρακτηριστική φιγούρα του TaylorHawkins). Ο ήχος δεν είναι ιδιαίτερα δυνατός, τα ντεσιμπελόμετρα στα κάτω διαζώματα έδειχναν 105 dB, αλλά δεν είναι και χαμηλός, οπότε η ένταση του συγκροτήματος επί σκηνής περνάει στον κόσμο ο οποίος σύντομα σηκώνεται όρθιος, ειδικά στον δυναμίτη All My Life (επίσης από το “One by One”) και στο hit Learn To Fly. Η φωνή του Grohl δεν είναι το ίδιο άρτια όσο στις studio ηχογραφήσεις αλλά διατηρείται σε ικανοποιητικά επίπεδα. Ο ήχος του συγκροτήματος είναι κατά τη γνώμη μου μέτριος. Οι τρεις κιθάρες είναι μεν διακριτές, κυρίως λόγω της χρήσης διαφορετικών παραμορφώσεων, τα drums και το μπάσο ικανοποιητικά, αλλά τα πλήκτρα στα περισσότερα κομμάτια είναι σχετικά χαμένα.

 

 

Στο επίσης hit Pretender, οι Foo Fighters παρουσιάζουν το τετράλεπτο κομμάτι σε μία εκτέλεση που υπερβαίνει τα δέκα λεπτά, στην οποία το οπτικό θέαμα δυστυχώς είναι εις βάρος του ουσιαστικού μουσικού τμήματος. Θεωρώ ότι η δυναμική του κομματιού χάθηκε με το show του Grohlο οποίος πηγαίνει στις δύο άκρες της σκηνής ποζάροντας με την κιθάρα του και απλά αυξομειώνει τις δυναμικές του βασικού riff του κομματιού, πάνω στο οποίο ακούμε μερικά αρκετά τραβηγμένα solo. Η επικοινωνία του Grohl με τον κόσμο είναι μεν συνεχής αλλά προσωπικά θεωρώ ότι περισσότερο εξυπηρετεί τη βιντεοσκόπηση και όχι το συνολικό μουσικό αποτέλεσμα. Η κοιλιά που δημιουργείται εντείνεται από την απόφαση του Grohl να παρουσιάσει στη συνέχεια τη μπάντα προσφέροντας λίγα λεπτά στον κάθε μουσικό να παίξει με ένα γνώριμο θέμα και να επικοινωνήσει με τον κόσμο. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα τα επόμενα κομμάτια να μην περάσουν τόσο δυναμικά.

Ευτυχώς λίγο αργότερα έρχεται το πολύ καλό My Hero και εκεί που κάτι πάει να γίνει πάλι, ο Grohl φωνάζει στη σκηνή την κόρη του Harper, για να παίξουν ένα σύντομο απόσπασμα από το We Will Rock You (αλήθεια πόσο ανέμπνευστη επιλογή). Αυτό είναι κάτι που ο Dave κάνει αρκετά συχνά και ίσως να θεωρηθεί γλυκό σαν κίνηση, αλλά πραγματικά χάνει το ενδιαφέρον του με σχόλια περί του καλύτερου επαγγέλματος στον κόσμο (αυτό του διάσημου μουσικού), το οποίο μπορεί να "εξασφαλίσει ένα ωραίο σπίτι στους γονείς του μουσικού". Την νέα κοιλιά δεν σώζει το καινούριο Dirty Water, αν και ακολουθείται από την καλύτερη στιγμή της βραδιάς το This Is A Call από την πρώτη τους κυκλοφορία το 1995.

 

 

Ο Grohl σε όλη τη διάρκεια της συναυλίας είναι ομιλητικός και επικοινωνιακός αν και θεωρώ ότι όλη η συμπεριφορά είναι σε κάποιο βαθμό στημένη. Ατάκες του στυλ «εμείς τα δίνουμε όλα στο κυρίως σετ και δεν παίζουμε encore», «έχουμε τόσα καλά κομμάτια αλλά θα σας παίξουμε και καινούρια κομμάτια», «τελικά ο χρόνος περνάει και παρόλο που θέλουμε να παίξουμε πέντε ώρες έχουμε περιορισμό» (ήδη η πολυλογία αυτή κόβει ουσιαστικό χρόνο από το καλό γνώριμο υλικό τους), δεν δίνουν πολλά στην εμφάνιση του συγκροτήματος. Και σίγουρα δεν είναι ιδιαίτερα ουσιαστικό το χιούμορ της επικοινωνίας του Grohl με το room service του ξενοδοχείου του (αμφιβάλω εάν ένας υπάλληλος του Grand Resort in Lagonissi επικοινωνεί με τους πελάτες του με άναρθρες κραυγές), το οποίο αποπειράται να διαμορφώσει «αυθόρμητα» σε κομμάτι επί σκηνής, ή το «ακούσιο» ρέψιμο επί σκηνής. Ο κόσμος παρόλα αυτά μοιάζει να διασκεδάζει αρκετά έστω και ημιόρθιοι ή ημικαθιστοί, αν και θα είχε ενδιαφέρον να δει κανείς τις αντιδράσεις του κοινού σε αυτήν την αχρείαστη φλυαρία σε συνθήκες «κανονικού» live. Συνολικά το επικοινωνιακό τμήμα έμοιαζε αρκετά προσαρμοσμένο στις ανάγκες της βιντεοσκόπησης της συναυλίας και όχι τόσο σε μία κανονική συναυλία, μη έχοντας ξαναδεί βέβαια τους Foo Fighters στο παρελθόν επιφυλάσσομαι.

 

 

Συνέχεια στο live με τα Arlandria και Rope από το “Wasting Light”, το οποίο μαζί με το καινούριο “Concrete and Gold” που θα κυκλοφορήσει το Σεπτέμβριο, είχαν την τιμητική τους, από το οποίο ακούσαμε ακόμα ένα καινούριο κομμάτι σε παγκόσμια πρεμιέρα, το Arrows. Στο εξαιρετικό Monkey Wrench στη συνέχεια, η μπάντα ανεβάζει πάλι την απόδοσή της και ακολουθεί σκωτσέζικο ντους με ακόμα ένα νέο κομμάτι, ώσπου να εκτελέσουν το ίσως πιο δημοφιλές τους κομμάτι Best Of You, ακολουθούμενο από το καινούριο συμπαθές Run, το διασκεδαστικό video clip του οποίου σας είχαμε παρουσιάσει πριν λίγο καιρό. Τη βραδιά κλείνουν μετά από ένα γεμάτο δίωρο με το πολύ όμορφο Everlong.

Ακούγοντας μετά τη συναυλία αυτόνομα τη setlist της συναυλίας από τα studio album τους, Οk, πατώντας skip σε ένα-δύο λιγότερο ενδιαφέροντα νέα κομμάτια, προσπαθώ να καταλάβω τι πήγε στραβά, καθώς οι προδιαγραφές ήταν ιδανικές για ένα εξαιρετικό live. Όμορφος χώρος, καλή συναυλιακή μπάντα με πολύχρονη εμπειρία, θετικός κόσμος με απωθημένο να τους δει επιτέλους μετά από 22 χρόνια, σχετικά ισορροπημένη setlist. Θεωρώ ότι εκεί που οι Foo Fighters χάσανε τελικά, ήταν παραδόξως στο επικοινωνιακό. Στην προσπάθεια να παρουσιάσουν μία συναυλία της οποίας το βιντεοσκοπημένο υλικό θα αποτελέσει μία ομολογουμένως καλή τηλεοπτική παραγωγή, χάσανε το ουσιαστικό αυθόρμητο feeling της στιγμής.

Οι Foo Fighters παρόλο που δεν αποτελούν μία συναρπαστική ή πρωτότυπη μπάντα, έχουν στις πολυάριθμες κυκλοφορίες τους μερικά πολύ δυνατά κομμάτια και εμπορικά όχι αναγκαστικά με την κακή έννοια, τα οποία από μόνα τους αρκούν για να χτίσουν ένα ξεσηκωτικό live. Αυτό που είδαμε στη Ηρώδειο δυστυχώς ήταν ένα μέτριο live, με ορισμένες καλές στιγμές, αρκετά αχρείαστα σημεία και πραγματικά με αφήνουν με την ανάγκη να τους δω υπό κανονικές συναυλιακές συνθήκες για να μπορέσω να βιώσω αυτό που τους κάνει να θεωρούνται ως ένα πολύ καλό συναυλιακό act.

(ΗΣ)

 

 

 

Review #4

 

... γυρνούσα πίσω και δεξιά το κεφάλι μου, κάθε τόσο, και

αντίκριζα τον ιερό βράχο της Ακρόπολης

 

Το 1998 οι Smashing Pumpkings είχαν αιτηθεί στο Υπουργείο Πολιτισμού να παίξουν στην Πνύκα και να τιμήσουν με τον δικό τους τρόπο την Ελλάδα και ταυτόχρονα να έρθουν από τα μέρη μας στα καλύτερά τους. Τελικά το αίτημα απορρίφθηκε και εμφανίστηκαν στο Λυκαβηττό σε μια από τις πιο θρυλικές συναυλίες εν Ελλάδι, στην οποία είχαμε και ρίψη πετρών από τους "φαν" που είχαν βρεθεί στα "δενδράκια" (ακούστε όλη την ηχογράφηση εδώ).

Σχεδόν 20 χρόνια μετά γίνεται αποδεκτό, με το ανάλογο και εύλογο περιορισμό στα ντεσιμπέλ, ανάλογο αίτημα για μια από τις πιο δημοφιλείς ροκ μπάντες στον κόσμο αυτή τη στιγμή, η οποία τότε διήνυε τα πρώτα της μουσικά βήματα.

 

 

Οι συνθήκες το απόγευμα της Δευτέρας λοιπόν ήταν εξαιρετικές για να γίνει το ιστορικό αυτό live κάτω από τον Παρθενώνα. Ζέστη βέβαια αλλά ανεκτή με την αναγκαία, σε τακτικά διαστήματα εφίδρωση. Φθάσαμε πέντε φίλοι και συνάδελφοι στην Διονυσίου Αρεοπαγίτου γύρω στις 19:30 και περιμένοντας αρκετή ώρα για να μπούμε βρεθήκαμε μέσα στο θέατρο χώρο λίγο πριν τις 9 το βράδυ.

 

 

Είχα καιρό να βρεθώ στον μοναδικό χώρο του Ηρωδείου, αν δεν κάνω λάθος τελευταία φορά ήταν στη συναυλία του Jean Michel Jarre το 2001. 

Οι Foo Fighters είναι από τις λίγες μπάντες που δεν είχα ενδιαφερθεί ποτέ να ασχοληθώ και να ακούσω ιδιαίτερα. Δεδομένου όμως ότι ανήκουν στο εύρος των ακουσμάτων μου, θεώρησα ιστορική μου "υποχρέωσή" προς τη μουσική που αγαπώ το να βρεθώ τη βραδιά αυτή στον χώρο αυτό.

Πέραν του γεγονότος ότι από τη στιγμή που μπήκαμε στο θέατρο με διακατείχε ένα συνεχές ρίγος ενθουσιασμού, το οποίο παρέμεινε καθ' ολη τη διάρκεια της βραδιάς, ιδιαίτερα όταν διαπίστωνα και ξαναδιαπίστωνα ότι - όντως - βρισκόμουν στο Ηρώδειο και όχι στο Λυκαβηττό, όχι στην Πλατεία Νερού, όχι στο Terra Vibe...

 

 

Με λίγα λόγια και παραθέτοντας απλά και αβίαστα αυτά που ένιωσα, δεν μπορούσα απλά να πιστέψω:

• ότι σε αυτόν τον χώρο παρακολουθούσα μια από τις μπάντες που έχει κατακτήσει σχεδόν τα πάντα (πριν λίγες ημέρες αποτελούσε έναν εκ των headliners στο Glastonbury Festival)
• ότι παρακολουθούσα μια κανονική ροκ συναυλία στο Ηρώδειο
• ότι ο Grohl είναι ο πάλε ποτέ bandmate του Kurt Cobain στους Nirvana
• ότι τα ντεσιμπέλ, περιορισμένα μεν, ήταν αρκετά δε και μας "συνεπήραν"
• ότι η ιστορικότητα του Ηρωδείου "κάλυπτε" την όποια δημοφιλία / αναγνωρισιμότητα των Foo Fighters
• ότι καθόμουν σε μάρμαρα ιστορίας 2000 περίπου ετών και απέναντί μου αντίκριζα ένα από τα music icons της σημερινής ροκ μουσικής 
• ότι δίπλα στη μπάντα καθόταν η οικογένεια του Grohl θαυμάζοντάς τον που κατάφερε να βρεθεί και να παίξει σε αυτό το χώρο.
• ότι μάλλον βρισκόμαστε ενώπιον μιας ιστορικής και ανεπανάληπτης συναυλίας που έσπασε το ταμπού του να βρεθεί η ροκ μουσική εντός του Ηρωδείου
• ότι γυρνούσα πίσω και δεξιά το κεφάλι μου κάθε τόσο και αντίκριζα τον ιερό βράχο της Ακρόπολης, ιστορίας 2500 ετών

 

Η συναυλία αυτή - δεδομένου του γεγονότος ότι δεν είχε προβλήματα άξια λόγου - περνάει στην ιστορία των παγκοσμίων event που θα αποτελούν μόνιμα σημεία αναφοράς και ίσως να ανήκει στην κατηγορία των υπεράνω κριτικής εμφανίσεων.

Νομίζω ότι όσοι βρεθήκαμε την 10η Ιουλίου 2017 εκεί είμαστε πολύ τυχεροί και όσο περνάει ο καιρός θα συνειδητοποιήσουμε και εκτιμήσουμε ακόμα περισσότερο τι ζήσαμε κάτω από τον Παρθενώνα. Ευελπιστούμε αυτό το live να αποτελέσει την αρχή και άλλων αντίστοιχων στο μέλλον.

(ΥΖ)

 

 

 

 

 

 

 

Venue: Odeon of Herodes Atticus, Athens

Date: 10.07.2017