Foo Fighters – Sonic Highways

Οι Foo Fighters έχουν εξελιχθεί σε μία από τις μεγαλύτερες μπάντες της εποχής μας. Ίσως και η μεγαλύτερη αυτή τη στιγμή, από θέμα δημοτικότητας. Και όχι άδικα. Καθώς πρόκειται για μουσικούς με πάρα πολύ ταλέντο, οι οποίοι έχουν ρίξει πολύ δουλειά για σχεδόν 20 χρόνια για να καταφέρουν να φτάσουν στη θέση αυτή. Κοιτώντας κανείς την ιστορία τους καταλαβαίνει ότι η επιτυχία δεν τους προσφέρθηκε απλόχερα αλλά ήταν αποτέλεσμα συνεχών διεκδικήσεων και προσπαθειών. Και αυτός είναι και ο λόγος που μία μπάντα με σχετικά περιορισμένες συγγραφικές δυνατότητες (επιτυχίες όπως Breakout, Learning To Fly, Monkey Wrench κτλ δεν αποτελούν και την αποθέωση της τέχνης) κατάφερε και έφτασε μέχρι το Wasting Light. Ένα δίσκο καταπληκτικό, ο οποίος αποτελεί τον ορισμό της σύγχρονης μορφής του κλασικού ροκ, κατά τη γνώμη μας.

Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι οι Foo Fighters έγιναν ξαφνικά μουσικές ιδιοφυίες ή ότι εκτοξεύθηκε στα ύψη το συγγραφικό τους ταλέντο. Χρειάστηκε να «κλειδωθούν» για καιρό στο σπίτι του Grohl και να απαγάγουν τον Butch Vig για να έχουν αυτό το αποτέλεσμα. Μία διαδικασία που δεν επανέλαβαν στο Sonic Highways. Δυστυχώς.

Το αντίθετο μάλιστα. Βγήκαν στο δρόμο. Πήγαν σε οκτώ διαφορετικά στούντιο στην Αμερική. Συνεργάστηκαν με ισάριθμους παραγωγούς και ακόμα περισσότερους καλεσμένους και βιντεοσκόπησαν οκτώ διαφορετικά ντοκιμαντέρ για την μουσική σκηνή της κάθε πόλης που επισκέφθηκαν. Πολλά project μαζί για τον Grohl. Τα οποία αναπόφευκτα ρούφηξαν μεγάλο μέρος της δημιουργικής του ενέργειας μακριά από την συγγραφή κομματιών που είναι και το ζητούμενο. Με αποτέλεσμα τα τραγούδια του Sonic Highways να είναι εμφανώς αδύναμα για μία μπάντα που λίγα χρόνια πριν είχε κυκλοφορήσει ένα τόσο μεγάλο δίσκο. Λογικό κατά τη γνώμη μας. Οι Foo Fighters δεν είναι και ο Paul McCartney. Ο οποίος μπορεί να γράψει ένα καταπληκτικό κομμάτι την ώρα που παίζει Candy Crush στο κινητό και περιμένει να φορτώσει η πίστα.

Το άλμπουμ ανοίγει με το Something For Nothing, ένα rock κομμάτι με την κλασική Foo Fighters κορύφωση στο δεύτερο μισό του. Ενώ είναι από τα πιο απολαυστικά τραγούδια του δίσκου, δεν γίνεται κανείς να μην αναρωτηθεί αν ο Dio και ο Stevie Wonder αποτελούν μέλη των Foo Fighters. Γιατί τα songwriting credits αναφέρουν το όνομα της μπάντας μόνο, ενώ κάποια μέρη είναι εμφανώς «δανεισμένα» από αυτούς τους δύο μουσικούς.

Το The Feast And The Famine είναι και αυτό μια χαρά. Αλλά όπως είχαμε γράψει εδώ, δεν προκαλεί κάποια εντύπωση, λόγω των παράλογων προσδοκιών μας να ακούσουμε κάτι ξεχωριστό από μία μπάντα που έχει μεταλλάξει τον ήχο της ελάχιστα εδώ και 20 χρόνια.

Το Outside είναι ίσως το πιο απλό κομμάτι του δίσκου, αλλά το αγαπημένο μας, με ένα ταξιδιάρικο guitar solo από τον Joe Walsh των Eagles.

Τα Congregation, What Did I Do/God As My Witness, In The Clear, I Am A River…τα έχω ξεχάσει ήδη. Όπως λογικά θα κάνει και η ανθρωπότητα πολύ γρήγορα.

Όλα αυτά όμως δεν σημαίνουν ότι οι Foo Fighters έχασαν την αξία τους. Η μπάντα παραμένει μία από τους κύριους εκφραστές του ροκ σήμερα. Και αυτό είναι κάτι που το αποδεικνύουν πολύ εύκολα σε κάθε τους συναυλία. Παραβλέπουμε λοιπόν το γεγονός ότι κυκλοφόρησαν ένα μέτριο δίσκο και κοιτάμε με ανυπομονησία σε ποιο φεστιβάλ θα τους ξαναδούμε το ερχόμενο καλοκαίρι. Προτείνουμε το ίδιο και σε εσάς. Έχει ήδη ανακοινωθεί η συμμετοχή τους στα Rock Werchter, Rock-Am-Ring και Rock-Im-Park. 

RCA, 10.11.2014