Foo Fighters – Concrete And Gold

Έφτασαν αισίως στο άλμπουμ νούμερο 9 οι Foo Fighters. Μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια, η συνεχόμενη σκληρή δουλειά οδήγησε σε αδιάκοπη αύξηση της δημοτικότητά τους, ανεξαρτήτως της ποιότητας κάθε κυκλοφορίας, η οποία έχει κυμανθεί από μέτρια έως πολύ καλά επίπεδα. Τελικά οι Foo Fighters έγιναν μία από τις μεγαλύτερες stadium rock μπάντες της εποχής μας, ένα ρόλο που μπορούν άνετα να στηρίξουν με τις ζωντανές εμφανίσεις τους. Αντίθετα με πολλές άλλες μπάντες που τους ρουφάει το μέγεθος της αρένας και τα χιλιάδες του κοινού. Ήρθε η ώρα λοιπόν να αγκαλιάσουν αυτή τους την ιδιότητα και στο στούντιο.

Μετά το άμεσο δυνατό ροκ του "Wasting Light" και το μπέρδεμα που έγινε με το "Sonic Highways" (δείτε εδώ την άποψή μας), το "Concrete And Gold" αποτελεί αυτό ακριβώς που οι ίδιοι πλέον αντιπροσωπεύουν. Απομακρύνεται ακόμα περισσότερο από τις πιο απλές punk/rock/pop φόρμες, κλίνοντας προς τις επιρροές που κατά καιρούς έχουν εκφράσει τα μέλη της, όπως Beatles, Pink Floyd, Led Zeppelin, αλλά και ZZ Top, NIN κ.α., περασμένα μέσα από μία προσπάθεια να δοθεί πιο «μεγαλειώδης αίσθηση» θα έλεγε κανείς.

Η έναρξη γίνεται με το intro T-Shirt στο οποίο το mellow soul ψιθύρισμα του Grohl διακόπτεται από μία Floyd-ική έξαρση, οδηγώντας στο πρώτο single του δίσκου Run, ένα από τα πιο επιθετικά κομμάτια που έχουν γράψει και ένα από τα καλύτερα του δίσκου. Οι εναλλαγές καθαρών μελωδικών με τα σχιστά φωνητικά είναι απόδειξη οτι αυτό το στυλ μπορεί ακόμα να ακουστεί μη παρωχημένο αν γίνει σωστά και εμπνευσμένα.

Το Make It Rock που ακολουθεί είναι κάτι εντελώς νέο για τη μπάντα, με southern boogie rock 70s ύφος, ωραία riff και κιθαριστικά περάσματα, επαναλαμβανόμενα Βeatles-style background vocals. Στο Sky Is A Neighborhood οι Foos μας προσφέρουν μία μπαλάντα με εκρήξεις με φαινομενικά μοναδικό σκοπό την δημιουργία ενός σταδιακού ύμνου. Το γεγονός δεν είναι κακό. Το οτι 1-2 φορές μπήκε αυτό το κομμάτι την ώρα που ήμουν απορροφημένος με κάτι άλλο και ασυνείδητα ξεκίνησα να το τραγουδάω δείχνει οτι η αποστολή εξετελέσθη.

Στο La Dee Da μας εκπλήσσουν εκ νέου, με τα ηλεκτρονικά στοιχεία να δίνουν ένα πιο industrial χαρακτήρα, ενώ οι φωνητικές μελωδίες θυμίζουν ένα μοτίβο-μίξη των παλαιότερων Duran Duran με Trent Reznor!

Στο Dirty Water επανέρχονται με ένα ακουστικό αρχικά-ηλεκτρικό στη συνέχεια συναισθηματικό μεσαίας ταχύτητας κομμάτι, όπως αυτά που μας έχουν συνηθίσει στο παρελθόν, ενώ το Arrows θα μπορούσε να είναι ένα από αυτα που έμειναν έξω από το "Like Clockwork" των QOTSA γιατί δεν ήταν αρκετά καλό ώστε να συμπεριληφθεί.

Το Happy Ever After είναι η πιο Paul McCartney στιγμή των Foo Fighters (με λίγο από She Came In Through The Bathroom Window), με τον τελευταίο να παίζει τύμπανα στο επόμενο κομμάτι Sunday Rain, γράφοντάς τα έχοντας ακούσει μόνο μία αρχική εκδοχή του κομματιού, παιγμένη ακουστικά από τον Grohl. Τα φωνητικά είναι, για πρώτη φορά, από τον Taylor Hawkins, σε ένα καθόλου άσχημο mid-tempo ξανά beatles-influenced κομμάτι με μερικά 80s hard rock περάσματα.

Το The Line κυμαίνεται σε πιο pop φόρμες, με ωραίες αλλά σχετικά ανούσιες μελωδίες, σε ένα κομμάτι κάπως βαρετό. Ο δίσκος κλείνει με το ομώνυμο Concrete And Gold, το οποίο ξεκινά με ένα μακρόσυρτο σκοτεινό riff και εξελίσσεται σε ένα prog εποχής late 70s Pink Floyd. Πολύ ωραίο κομμάτι, εκφραστικότατα φωνητικά από τον Grohl και τον Stockman των Boyz II Men, συνθέτοντας ξανά κάτι εντελώς νέο για τους Foos.

Γενικά με το νέο δίσκο κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει τους Foo Fighters για στασιμότητα. Το καινούριο βήμα τους αποτελεί κάτι νέο που εκπλήσσει αν το συγκρίνει κανείς με τα προηγούμενα, αλλά όχι αν κάποιος παρακολουθεί την εξέλιξη του leader της μπάντας, τις συνεργασίες που έχει κάνει επί σκηνής, τις συνεντεύξεις. Η εξέλιξη αυτή είναι όχι μόνο καλοδεχούμενη αλλά και επιθυμητή.

Είναι προφανές οτι η εγγραφή είναι αποτέλεσμα μεγάλης και σοβαρής προσπάθειας εμβάθυνσης στην τεχνική πολλών επιρροών. Το αποτέλεσμα είναι πολυπρόσωπο αλλά όχι συνδετικό. Κάθε κομμάτι ακούγεται ως μέρος του δικού του και μόνο κόσμου συνθέτοντας ένα δίσκο χωρίς ξεκάθαρο προσανατολισμό. Μάλλον μπερδεύει τον ακροατή. Η δύναμη του κάθε κομματιού ξεχωριστά είναι μεγαλύτερη του συνόλου (για την πλειοψηφία τουλάχιστον). Και αυτό είναι ένα βασικό μειονέκτημα για το κοινό που δεν επαναπαύεται στην ακρόαση singles.

Δεν μπορούμε να μην παραδεχτούμε όμως οτι οι Foo Fighters πραγματικά προσφέρουν κάποιες εμπνευσμένες στιγμές, ενώ άλλες πιο ευκολόπεπτες βγάζουν τον sing-along εαυτό από μέσα μας ξανά. Και αυτό είναι επιτυχία.

15.09.2017, RCA