Depeche Mode - Spirit

Αισίως οι Depeche Mode έφτασαν τα 14 στούντιο άλμπουμ, με την κυκλοφορία του Spirit. Αλλά μπορεί μία μπάντα που κυριάρχησε στα 80s και στις αρχές των 90s να έχει δισκογραφικό λόγο ύπαρξης στην εποχή μας?

Σε συζητήσεις, το ερώτημα αυτό φυσικά διατυπώνεται και για πολλούς άλλους καλλιτέχνες, όπως για παράδειγμα τους U2. Αλλά στην περίπτωση των Depeche Mode, μεγάλο μέρος των απαντήσεων είναι το ίδιο. «Δισκογραφικά τελείωσαν στο Ultra του 1997». Μία άποψη την οποία δεν συμμερίζομαι.

Οι Depeche Mode συνεχίζουν μέχρι και τώρα να παρουσιάζουν πάρα πολύ ενδιαφέρουσες δουλειές, διαφορετικές μουσικές προτάσεις, αλλαγές στο ύφος και ιδιαίτερη προσέγγιση στην ηλεκτρονική μουσική. Σημαντικότερο παράδειγμα ίσως είνα το Playing The Angel του 2005, το οποίο παρήγαγε αξιομνημόνευτα κομμάτια.

Με το νέο δίσκο Spirit, οι Depeche φαίνεται οτι έχουν ως βασικό στόχο να προσφέρουν μία κυκλοφορία-δήλωση στην κοινωνικοπολιτική κατάσταση της εποχής μας. Μία προσέγγιση η οποία προκύπτει αναπόφευκτα ίσως, από τα όσα διαδραματίζονται στον πλανήτη. Από το εξώφυλλο του δίσκου με τις σημαίες και την πορεία, αλλά κυρίως τους στίχους.

Το εναρκτήριο Going Backwards αποτελεί μία σκληρή κριτική της συμπεριφοράς που θυμίζει ίσως εποχές Αρχαίας Ρώμης και Κολοσσαίο:

«We can track it all with satellites

See it all in plain sight

Watch men die in real time

But we have nothing inside

We feel nothing inside»

Έξυπνη μουσική από τον Gore και φωνητικές μελωδίες στα καλύτερά τους από τον Gahan συνθέτουν ένα από τα καλύτερα κομμάτια του δίσκου. Στη συνέχεια βρίσκεται το πρώτο single Where’s The Revolution. Ένα κομμάτι που φάνηκε περίεργη ως επιλογή για single και μας ακούστηκε κάπως αδύναμο, αλλά αποκτά απόλυτο νόημα όταν κανείς το ακούει μέσα στο άλμπουμ. Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ένα electro-gospel κομμάτι, με τον Gahan να παρουσιάζεται με περίσσιο πάθος ως ο ηγέτης ο οποίος κριτικάρει τους οπαδούς του για την απάθεια και τα πιστεύω τους, μέχρι την παρακίνηση για δράση.

Στο The Worst Crime οι ρυθμοί πέφτουν ακόμα περισσότερο με τη φωνή στο επίκεντρο να συνοδεύεται διακριτικά από την μουσική των υπολοίπων, ενώ στη συνέχεια είναι το Scum, το οποίο παρά τον υποσχόμενο τίτλο του τελικά απογοητεύει. Όπως δυστυχώς και το μεγαλύτερο μέρος του υπόλοιπου άλμπουμ. Τα μουσικά θέματα του Gore (κυρίως) αλλά και οι μελωδίες της φωνής του Gahan είναι αρκετά κάτω των προσδοκιών και των ικανοτήτων τους. Με ελάχιστες εξαιρέσεις φυσικά. Όπως το instrumental μέρος του Cover Me από το 3o λεπτό και μετά όπου θυμίζει ένα συνδυασμό Jean Michel Jarre με Pink Floyd. Ή το Poison Heart, το οποίο ηχεί ως η Depeche εκδοχή του Last Shadow Puppets ύφους.

Συνολικά, με το Spirit οι Depeche αποδεικνύουν για μία ακόμα φορά οτι αξίζουν να υπάρχουν στην εποχή μας, μέσω ενός δίσκου που διατηρεί μία συγκεκριμένη ατμόσφαιρα και μας παραδίδει επίκαιρους και αρκετά σκληρούς στίχους. Στο σύνολό του όμως οι πραγματικά εμπνευσμένες στιγμές είναι πολύ λίγες, συνθέτοντας μια κυκλοφορία που λογικά θα ξεχάσουμε και δεν θα ξανακούσουμε μετά τη συναυλία τους στο Terra Vibe στις 17 Μαίου.

Το ClockSound θα είναι φυσικά εκεί!

Mute, 17.03.2017