Rufus Wainwright - Live @ Odeon of Herodes Atticus

Στα πλαίσια του φεστιβάλ Αθηνών, στο επιβλητικό Ηρώδειο, την Τρίτη 15 Σεπτεμβρίου, με την συνοδεία της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών, εμφανίστηκε ο Rufus Wainwright. Διευθυντής ορχήστρας, εξαιρετικός εκείνη την βραδιά, ο αρχιμουσικός Γιώργος Πέτρου. 

Στο πρώτο μέρος της συναυλίας είδαμε concertante αποσπάσματα από την όπερά του "Prima Donna", που πρωτοπαρουσιάστηκε στο Μάντσεστερ πριν 6 χρόνια, με σολίστ τις Ελληνίδες Τσέλια Κοστέα και Βασιλική Καραγιάννη, και τον τενόρο Antonio Figueroa. 

Εντυπωσιακότατοι οι σολίστ. Και δυσκολότατα τα μέρη τους. Ευκίνητος σε όλες τους τις περιοχές ο τενόρος, αιθέρια η Καραγιάννη, και ουσιώδης και πειστική στην ερμηνεία της, ως Κάλλας, η Κοστέα. Δεν με συνεπήρε το έργο, στο σύνολό του, κάτι το κρύο στο Ηρώδειο, κάτι η σπονδυλωτή μορφή του, κάτι η όχι και τόσο ταιριαστή, κατ' εμέ, πάντα, προβολή, αλλά ξεχώρισα το ντουέτο του Figueroa και της Κοστέα, για την ομορφιά και την λυρικότητά του, και το εναρκτήριο σόλο της Καραγιάννη. Την ορχήστρα δεν την ευχαριστήθηκα, να είμαι ειλικρινής, σαν να προσπαθούσαν να μην απογοητεύσουν τον μαέστρο τους, και το έργο, με νύχια και με δόντια. 

Η περιγραφή για το πρόγραμμα του δεύτερου μέρους στην ιστοσελίδα του φεστιβάλ Αθηνών: 

Στο δεύτερο μέρος της βραδιάς, ο Rufus Wainwright θα ερμηνεύσει μερικά από τα πιο γνωστά τραγούδια του, κάποιες αγαπημένες μελωδίες του Μπρόντγουεϋ και λίγη όπερα. Η εκτέλεση που γίνεται με τη συνοδεία ορχήστρας και με την έκτακτη εμφάνιση της Νένας Βενετσάνου, στοχεύει στη δημιουργία ανάλαφρης ατμόσφαιρας που θα προσδώσει στη βραδιά εορταστικό χαρακτήρα. «Ακούγοντας τις γνωστές μελωδίες μου, οι θεατές μπορούν να απολαύσουν και – αν το επιθυμούν - να ταξιδέψουν στον παράδοξο και θαυμαστό κόσμο της Όπερας, σ' ένα ταξίδι που εκείνη τη βραδιά θα έχουμε κάνει όλοι μαζί.»

Πάμε λοιπόν. Η Νένα Βενετσάνου, επιβλητική, ήταν γλυκύτατη, και τραγουδούσε μέσα στην καρδιά μου στο ντουέτο της με τον Rufus, στο Anthem του Leonard Cohen. Τα δύο τραγούδια που προηγήθηκαν από αυτή, ειλικρινά, ούτε με συνεπήραν, ούτε κατάλαβα γιατί υπήρξαν στο πρόγραμμα. (Cohen και για το κλείσιμο, στα encore, με το Hallelujah, και τον Figueroa στα μισά verses). 

To Mozart τρίο, των 2 λυρικών γυναικών και του Rufus, με εμφανή... α-προετοιμασία, να το χειροκροτήσω, αν και πάλι δεν κατάλαβα γιατί ήταν εκεί. 

Long story short. Στο δεύτερο μέρος, οι στιγμές που αλληλοκοιταχτήκαμε με χαμόγελο, στις κερκίδες, που ανατριχιάσαμε, που κάναμε μορφασμούς ικανοποίησης, ήταν στα δικά του κομμάτια, είτε τα έπαιξε μόνος του στο πιάνο, είτε με τις ευφάνταστες ενορχηστρώσεις και την κρατική. 

Δυο συναυλίες σε μια, λοιπόν, εκείνη την βραδιά.

Ένα μουδιαστικό αποσπασματικό οπερατικό μεγαθηριάκι, και μία μάλλον προχειροφτιαγμένη συναυλία, ενός τραγουδοποιού, που τον αγαπάμε εδώ (και όλο του το σόι), τα ξέρουμε τα κομμάτια του, και τις διασκευές του, αλλά μας τα έδινε φειδωλά.

Εν κατακλείδι: καλή συναυλία. Αλλά θα μπορούσε να ήταν υπέροχη. Να μην έχει τόσο πολύ από όλα τα άλλα, και να είχε, αυτά που συγκίνησαν, τον τραγουδοποιό, το πιάνο του, τα τραγούδια του και την ορχήστρα.