Release Athens 2018 - Richard Ashcroft, Rag 'n' Bone Man, Kid Moxie, Sworr, Lip Forensics (Day 1)
To Release κλείνει φέτος τα τρία του χρόνια, με ορισμένες μνημειώδεις βραδιές στο ιστορικό του, έχοντας βάλει τη σφραγίδα του στον χάρτη των μεγάλων εγχώριων φεστιβάλ. Το ClockSound, πιστό στο ραντεβού του, έδωσε και φέτος το παρόν και θα σας παρουσιάσει τις εντυπώσεις τον συντακτών του για κάθε βραδιά του φεστιβάλ.
Στο οργανωτικό κομμάτι, φέτος υπήρξε μία αστοχία. Οι πόρτες ήταν προγραμματισμένο να ανοίξουν στις 5μμ και τελικά άνοιξαν στις 6μμ, χωρίς να έχει ενημερωθεί ο κόσμος, με αποτέλεσμα κάποιοι να περιμένουν στον ήλιο για σχεδόν μία ώρα. Παράλληλα, αν και οι πόρτες ήταν κλειστές, οι Lip Forensics είχαν ήδη βγει στη σκηνή, παίζοντας χωρίς κοινό (!).
Φέτος μας άρεσαν πολύ τα ακόμα περισσότερα περίπτερα και η feel good διάθεση των παιδιών που δουλεύουν εκεί, βοηθώντας στο καλύτερο κλίμα από τη μεριά τους. Επίσης σημαντικό, είναι ότι τα συγκροτήματα βγήκαν στην ώρα τους (πράγμα το οποίο πρόσεχε πολύ το Release από την πρώτη χρονιά), με εξαίρεση μία μικρή καθυστέρηση στον εμφάνιση του Richard Ashcroft, η οποία όμως δεν επηρέαζε αλυσιδωτά άλλες.
Ας περάσουμε όμως στις εντυπώσεις μας από το καθαρά μουσικό κομμάτι της πρώτης βραδιάς του φεστιβάλ.
Lip Forensics
Η εμφάνιση των Lip Forensics διεκδικεί το βραβείο της πιο σουρεαλιστικής και αδικημένης εμφάνισης συγκροτήματος, σε φεστιβάλ τα τελευταία χρόνια. Ενώ βγήκαν στη σκηνή στην ώρα τους, οι πόρτες του φεστιβάλ δεν είχαν ανοίξει. Έτσι, το κοινό που είχε φτάσει από νωρίς στην Πλατεία Νερού, άκουγε από έξω τους ατμοσφαιρικούς ηλεκτρονικούς ήχους του electro ντουέτου ενώ μπόρεσε να τους δει μόλις για 10 λεπτά στο τέλος της εμφάνισής τους.
Ο συνδυασμός του κυματιστού μελωδικού υποβάθρου μαζί με τα κοφτά beats ήταν απόλυτα ταιριαστός, ενώ ο ήχος ήταν καθαρότατος και δυναμικός. Σίγουρα μας κέντρισαν το ενδιαφέρον και θα επιδιώξουμε να τους δούμε ξανά με την πρώτη ευκαιρία.
(Alexis Karahalios)
Photo by G. Krikos Photography
Sworr.
Οι Sworr. είναι ένα τριμελές συγκρότημα από την Πάτρα, του οποίου ο ήχος βασίζεται σε ηλεκτρονικά στοιχεία με pop μελωδίες, αλλά εμπεριέχει αρκετά alternative στοιχεία, όπως κιθάρα, αλλά και σκοτεινές πινελιές. Τον Μάρτιο κυκλοφόρησαν το πρώτο τους, ομότιτλο album, το οποίο ήταν αρκετά ενδιαφέρον τόσο από πλευράς ενορχηστρώσεων όσο και από πλευράς φωνητικών. Η ώρα που κλήθηκαν να εμφανιστούν στη σκηνή του Release Festival ήταν μάλλον δύσκολη, καθώς η χαμηλή προσέλευση της πρώτης ημέρας, σε συνδυασμό με την ώρα εμφάνισής τους, περίπου 18:30, οδήγησε στο να παρουσιάσουν το υλικό τους μπροστά σε σχετικά περιορισμένο κοινό, το οποίο κυρίως προσπαθούσε να εγκλιματιστεί παρά να δώσει σημασία στη σκηνή.
Παρόλα αυτά όμως, οι Sworr. παρουσίασαν ένα ημίωρο set με τα highlights από το πρώτο τους album και θεωρώ ότι αντάμειψαν όσους εστίασαν στην εμφάνισή τους. Ενδιαφέροντα κομμάτια, downtempo διάθεση και συνολικά όμορφη ατμόσφαιρα, η οποία θα λειτουργούσε σίγουρα ακόμα καλύτερα εάν ο ήλιος ήταν λίγο πιο χαμηλά. Τα φωνητικά ήταν πάρα πολύ καλά και η συνολική εικόνα δεν έχει να ζηλέψει κάτι από διεθνείς παραγωγές αντίστοιχων υφολογικά συγκροτημάτων. Το Closer είναι ένα πολύ όμορφο κομμάτι, το οποίο ξεχωρίζει από το υλικό τους, στο οποίο και το κοινό ανταποκρίθηκε θετικά. Συνολικά ήταν μία αξιόλογη και τίμια εμφάνιση, η οποία δεν βρήκε την αποδοχή που της άξιζε, αλλά σίγουρα έδωσε κίνητρο προκειμένου να ασχοληθούμε με το συμπαθές τρίο στο μέλλον.
(Iraklis Skoteinos)
Photo by G. Krikos Photography
Kid Moxie
Η Kid Moxie είναι ένα από τα πιο ανερχόμενα ονόματα της ελληνικής electro pop σκηνής και την Πέμπτη είχαμε την ευκαιρία να τη δούμε από κοντά. Παρουσίασε μία σφιχτοδεμένη, καλοδουλεμένη και ταυτόχρονα μη επιτηδευμένη εμφάνιση, κερδίζοντας το κοινό του Release.
Ο ήχος ήταν καθαρότατος και αναδείκνυε τόσο τα μουσικά επίπεδα πάνω στα οποία πάταγε, όσο και την ομολογουμένως υπέροχη φωνή της. Το setlist περιελάμβανε τραγούδια από το “1888” (2014) και το “Perfect Shadow” (2017) σε έξυπνες εναλλαγές μεταξύ ατμοσφαιρικών electro dream pop και up tempo κομματιών. Το ατμοσφαιρικό Mysteries of Love του Angelo Badalamenti και το Still High αποτέλεσαν αναμενόμενα τα highlights της εμφάνισής της.
Η Kid Moxie ήταν κατά τη γνώμη μου από τα ονόματα που ξεχώρισαν την 1η βραδιά του φετινού Release ακόμα και αν η μουσική της ταιριάζει πολύ καλύτερα σε μικρότερα και πιο «ζεστά» venues.
(Alexis Karahalios)
Photo by G. Krikos Photography
Rag ‘n’ Bone Man
Τον τελευταίο καιρό, ο Rag ‘n’ Bone Man έχει κερδίσει το ελληνικό κοινό, αφού το Human είναι ένα από τα πιο πολυπαιγμένα κομμάτια, τους τελευταίους μήνες στα ραδιόφωνα. Πριν την εμφάνισή του, είχα τις αμφιβολίες μου, όσον αφορά το μουσικό του ανάστημα. Θα μπορέσει να σταθεί ως δεύτερο όνομα σε ένα φεστιβάλ, χωρίς να έχει ιδιαίτερη εμπειρία από μεγάλα φεστιβάλ του εξωτερικού; Μπορεί ένα one hit wonder να κρατήσει ζεστό το κοινό; Τελικά οι φόβοι μου επιβεβαιώθηκαν.
O Rag’n’Bone Man πραγματοποίησε μία άνευρη και τελείως flat εμφάνιση, χωρίς να έρθει σε επαφή με τη μεγαλύτερη μερίδα του κοινού του Release σε κανένα σημείο. Ομολογουμένως, το μεγάλο του όπλο είναι η φωνή του, η οποία όμως δεν αναδείχθηκε λόγω του κακού και «μπουκωμένου» ήχου. Και σαν να μην έφταναν αυτά, η σκηνική του παρουσία ήταν άψυχη και η προσπάθειά του να μεταδώσει το συναίσθημα στο κοινό απελπιστικά ανεπιτυχής.
Παίζοντας σχεδόν όλα τα κομμάτια από το μοναδικό του άλμπουμ, δεν μας κέρδισε σχεδόν σε κανένα σημείο, ακόμα και στο «αγαπημένο» (αν το ξανακούσω θα κόψω τις φλέβες μου) Human, το «πείραγμα» του οποίου κρίθηκε βαρετό, ακόμα και από τους fan του.
Ας είμαστε ειλικρινείς. Όταν παίζει ένας καλλιτέχνης στη σκηνή και βλέπεις τον κόσμο να ρωτάει πότε βγαίνει ο επόμενος, ποιος θα φέρει μπύρες και να πηγαίνει να ξεκουραστεί στα πουφ, τότε είναι σίγουρο ότι η μάχη έχει χαθεί.
Όπως τα ράσα δεν κάνουν τον παπά, έτσι και η μπλούζα Shaquille ο’Neal δε σε κάνει οδοστρωτήρα στο «γήπεδο».
(Alexis Karahalios)
Photo by G. Krikos Photography
Richard Ashcroft
Είναι αλήθεια πως όταν είχε ανακοινωθεί το όνομα του Richard Aschroft ως headliner της πρώτης ημέρας του Release Festival αναρωτήθηκα, αλήθεια τι κάνει αυτός πλέον; Ως τραγουδιστής των Verve μας πρόσφερε τρία πολύ καλά album κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του ’90 (“A Storm in Heaven”, “A Northern Soul” και “Urban Humns”), καθώς και ένα συμπαθητικό album με την επανένωση του συγκροτήματος το 2008 (“Forth”). Τα album αυτά έβγαλαν κομμάτια που αγαπήθηκαν πολύ τόσο από το βρετανικό κοινό, όσο και από το διεθνές και έχουν διαποτίσει τις αναμνήσεις μας από τη δεκαετία αυτή. Ο Aschroft συνέχισε να παράγει υλικό και solo, ενώ έκανε εμφανίσεις και σε album άλλων καλλιτεχνών, αλλά πλην του ιδιαίτερα δημοφιλούς single A Song For The Lovers το 2000, δεν κατάφερε να επανακτήσει την αίγλη του παρελθόντος, με εξαίρεση τη Βρετανία, στην οποία συνεχίζει να τα πηγαίνει συμπαθητικά. Επομένως, πριν την εμφάνισή του υπήρχε αμφισβήτηση για το τι μπορεί να προσφέρει πλέον αυτός ο παλαίμαχος της brit pop.
Με τις εναρκτήριες νότες του Sonnet οι αμφιβολίες φεύγουν και ταξιδεύουμε απότομα πίσω στον χρόνο γεμίζοντας από αναμνήσεις. Η χροιά της φωνής του Ashcroft έχει μείνει αναλλοίωτη, παρόλο που η ίδια η φωνή έχει σίγουρα χάσει κάποιο από το εύρος της και όταν στην εκτέλεση του κομματιού μπαίνει και το υπόλοιπο συγκρότημα, σχεδόν τίποτα δεν μοιάζει να έχει αλλάξει. Συνέχεια με το This Is How it Feels από το τελευταίο του album “These People” και το Break The Night With Colour από το “Keys To The World” του 2006, τα οποία παρόλο που μελωδικά είναι κατώτερα του υλικού των Verve, δεν παύουν να ακούγονται πολύ ευχάριστα. Το Song For The Lovers παρουσιάζεται σε ελαφρώς διαφοροποιημένη εκδοχή από τη studio ηχογράφηση με το κοινό να ανταποκρίνεται θερμά.
Photo by G. Krikos Photography
Ο Ashcroft τακτικά κατά τη διάρκεια της εμφάνισής του αναφέρεται στο ότι ήθελε να εμφανιστεί στη χώρα μας καιρό τώρα και παρόλο που η δήλωση αυτή ακούγεται αρκετά cliché και την έχουμε ακούσει πολλές φορές, φαίνεται αρκετά ειλικρινής, δεδομένης της διάθεσης του καλλιτέχνη επί σκηνής. Στο Music Is The Power προτρέπει το κοινό να συμμετάσχει ενεργά και πραγματικά είναι αεικίνητος και ευδιάθετος επί σκηνής, αντιμετωπίζοντας έξυπνα ακόμα και το τεχνικό πρόβλημα που προέκυψε στον μπασίστα του συγκροτήματος που τον πλαισίωνε, χωρίς να χαλάσει τη ροή του κομματιού. Το Velvet Morning είναι μία ακόμα όμορφη στιγμή από το παρελθόν, στο οποίο όμως ο ηχητικός όγκος στα δυνατά σημεία είναι μικρότερος από αυτόν της studio ηχογράφησης. Μπορεί το συγκρότημα που βλέπουμε επί σκηνής να μην είναι οι Verve και ο συμπαθής κιθαρίστας να μην έχει το playstyle του Nick McCabe, αλλά παρόλα αυτά δίνει τα δικά του στοιχεία στα κομμάτια και οι εκτελέσεις όλων των κομματιών κυλάνε όμορφα, ακόμα και όταν επεκτείνονται για τις ανάγκες του live, όπως συνέβη στην εκτέλεση του Science Of Silence.
Το κύριο set του Ashcroft κλείνει με δύο ιδιαίτερα αγαπημένα κομμάτια των Verve, Space and Time και Lucky Man, μεταφέροντας μας μία ακόμα φορά στο παρελθόν και ξυπνώντας όμορφες εφηβικές αισθήσεις, ξεχνώντας ότι από τότε έχουν περάσει λίγο πολύ είκοσι χρόνια. Μετά από μία ολιγόλεπτη αναμονή, ο Ashcroft εμφανίζεται και πάλι στη σκηνή με την κιθάρα του για ένα ακόμα αγαπημένο κομμάτι, το Drugs Don’t Work, το οποίο εκτελεί στην αρχή αποκλειστικά solo, μέχρι να προστεθεί και το υπόλοιπο συγκρότημα προσφέροντας την απαραίτητη κορύφωση και ίσως την πιο ιδιαίτερη στιγμή της βραδιάς. Ακολουθεί το Hold On από το “These People” και η ελπίδα ότι μπορεί να ακούγαμε το Rolling People εξανεμίζεται όταν μετά από ένα σύντομο πρόλογο ακούμε τις πρώτες νότες του Bittersweet Symphony, ενός από τα πιο αναγνωρίσιμα κομμάτια των ‘90s. Το κοινό πραγματικά ξεσηκώνεται, ακόμα και όσοι ήταν καθιστοί στο πίσω μέρος του συναυλιακού χώρου και ενώνεται στο ευφορικό παραλήρημα του κομματιού, το οποίο κλείνει πολύ όμορφα την πρώτη ημέρα του Release Festival.
Μία ημέρα η οποία έμοιαζε να απευθύνεται σε δύο κόσμους, αφενός σε νεότερο κοινό το οποίο είχε έρθει για την εμφάνιση του ταλαντούχου και ανερχόμενου Rag ‘n’ Bone Man και αφετέρου σε κοινό μεγαλύτερης ηλικίας το οποίο ενδιαφερόταν για την εμφάνιση του Ashcroft. Χαρακτηριστικό είναι μάλιστα ότι κατά τη διάρκειά της, υπήρξαν αρκετές αποχωρήσεις από τον συναυλιακό χώρο, κάτι που είναι κρίμα καθώς ο Ashcroft και το συγκρότημά του έδωσαν μία πραγματικά όμορφη εμφάνιση με θετική διάθεση, αναιρώντας τις αρχικές μας αμφιβολίες.
(Iraklis Skoteinos)
Photo by G. Krikos Photography
Venue: Plateia Nerou, Faliron
Date: 31.05.2018
Photos by G. Krikos Photography
*Ευχαριστούμε ιδιαιτέρως την Fuzz Productions που για 3η συνεχή χρονιά μας προσκάλεσε για να καλύψουμε επίσημα το φεστιβάλ.
