Release Athens 2018 - Thievery Corporation, UB40, Golan, Angelika Dusk, Magenta Flaws (Day 2)
To Release κλείνει φέτος τα τρία του χρόνια, με ορισμένες μνημειώδεις βραδιές στο ιστορικό του, έχοντας βάλει τη σφραγίδα του στον χάρτη των μεγάλων εγχώριων φεστιβάλ. Το ClockSound, πιστό στο ραντεβού του, έδωσε και φέτος το παρόν και παρουσιάσει τις εντυπώσεις τον συντακτών του για κάθε βραδιά του φεστιβάλ.
Μας άρεσαν πολύ τα ακόμα περισσότερα περίπτερα και η feelgood διάθεση των παιδιών που δουλεύουν εκεί, βοηθώντας στο καλύτερο κλίμα από τη μεριά τους. Επίσης σημαντικό, είναι ότι τα συγκροτήματα βγήκαν στην ώρα τους (πράγμα το οποίο πρόσεχε πολύ το Release από την πρώτη χρονιά).
Η δεύτερη μέρα του Release πραγματοποιήθηκε χωρίς το παραμικρό πρόβλημα στο οργανωτικό κομμάτι και με αρκετά περισσότερο κόσμο από την πρώτη βραδιά του φεστιβάλ, γεγονός που οφείλεται κυρίως στους Τhievery Corporation και τους UB40.
Ας δούμε όμως αναλυτικά τι είδαμε τη δεύτερη μέρα του φεστιβάλ.
Magenta Flaws
Το εναρκτήριο λάκτισμα για τη δεύτερη μέρα του φετινού Release έδωσαν με συνέπεια οι Μagenta Flaws, μια ολόφρεσκη συναυλιακά μπάντα από την Αθήνα, στις 17:45. Αν και η Πλατεία Νερού ήταν ακόμα αρκετά άδεια, όπως είθισται δυστυχώς να συμβαίνει, η ambient μουσική των Magenta Flaws κατάφερε να αγγίξει και να κερδίσει την προσοχή των παρευρισκομένων.
Ο ιδιαίτερος και καθαρός ήχος τους ήταν αυτό που χρειαζόταν να ακουστεί σε αυτόν τον καλοκαιρινό συναυλιακό χώρο και να προετοιμάσει το κοινό για το υπόλοιπο line-up. Ατμοσφαιρικοί, παθιασμένοι αλλά και σοβαροί στη σκηνή, οι Magenta Flaws μας παρουσίασαν μερικά κομμάτια του ντεμπούτου άλμπουμ τους, “Corridor” (2016).
Ηλεκτρονικοί ήχοι με trip-hop και post-rock πινελιές, συνδυάστηκαν αρμονικά με τα σχεδόν αυστηρά φωνητικά τους, δημιουργώντας μια βαθιά αίσθηση ηρεμίας κι έντασης ταυτόχρονα. Παίζοντας κομμάτια όπως τα Her Flame, Whorehouse ή το αγαπημένο Cutting Loose, έδωσαν στο μαγκωμένο ακόμη κοινό την ευκαιρία να τους γνωρίσει καλύτερα και να προετοιμαστεί σωστά για το υπόλοιπο φεστιβάλ.
(Sevi Stavrianakoy)
Photo by G. Krikos Photography
Angelika Dusk
Αμέσως μετά τους Magenta Flaws ανέβηκε στη σκηνή η Ελληνοκύπρια Angelika Dusk. Με καθαρότατο ήχο, ο οποίος ανέδειξε την πολύ καλή φωνή της, ακούσαμε ένα όμορφο set list με indie pop-rock επιρροές. Μας άρεσε η ζωντάνια και η ορεξάτη εμφάνισή της στη σκηνή, ζεσταίνοντας το λιγοστό κοινό της Πλατείας Νερού. Αγαπημένες στιγμές τα κομμάτια της Catfight, Scream και Every Kiss, από το φετινό της άλμπουμ “Beautiful Mess”, καθώς και η πολύ δυνατή διασκευή του Big in Japan, των Alphaville.
Αν και θεωρώ ότι είναι πολύ δύσκολο για έναν καλλιτέχνη που η μουσική του ταιριάζει σε μικρά venues, να βγει σε έναν ανοικτό χώρο, με ελάχιστο κοινό, κάτω από τον ήλιο, η Angelika Dusk τα κατάφερε περίφημα. Μας ανέβασε τη διάθεση και επιβεβαίωσε ότι όλα τα φετινά ελληνικά acts είχαν ένα πολύ καλό επίπεδο και κέρδισαν την «μάχη» από ορισμένα πολυδιαφημισμένα μεγάλα ονόματα του φεστιβάλ.
(Alexis Karahalios)
Photo by G. Krikos Photography
Golan
Τρίτοι στη σειρά ήταν οι Ρουμάνοι Golan, που -όπως διαισθανόμασταν- μας χάρισαν μια πολύ δυνατή μουσική εμπειρία. To τρίο που έχει ξεκινήσει την πολλά υποσχόμενη πορεία του από το 2007, επισκέπτεται για πρώτη φορά τη χώρα μας με σκοπό να μας παρουσιάσει τη δουλειά του και να μας προθερμάνει για να υποδεχτούμε τους headliners της βραδιάς.
Ελαφρώς απογοητευμένη από τη χαμηλή προσέλευση του κόσμου, η μαυροφορεμένη -μες στο λιοπύρι- μπάντα ανέλαβε αμέσως δράση ξεκινώντας δυναμικά τη συναυλία της. Η χρήση των πνευστών οργάνων έδωσε μια ορχηστρική σχεδόν μελωδία που συνόδευσε μοναδικά την deep house μουσική τους, τραβώντας σημαντικά την προσοχή του κοινού. Όλο και περισσότεροι θεατές που άραζαν στον ίσκιο, άρχισαν να μαζεύονται κοντά στη σκηνή και να κινούνται στο ρυθμό της μουσικής των Golan. Αν και δεν υπήρξαν ιδιαίτερα ομιλητικοί, κατάφεραν περίτεχνα να παίξουν και να αλληλεπιδράσουν με το κοινό, δημιουργώντας την κατάλληλη καλοκαιρινή και σίγουρα χορευτική διάθεση που χρειαζόμασταν. Η απόδοσή τους βελτιώθηκε σημαντικά, μόλις έπεσε λίγο ο ήλιος και κατάφεραν να έρθουν σε πιο οικείες για αυτούς θερμοκρασίες, δίνοντας ένα ακόμα πιο χορευτικό ύφος στη συναυλία τους.
Το αποκορύφωμα ήρθε με την εκτέλεση του Sapphire, το οποίο απαιτούσε τη χρήση του hang drum, ένα όργανο που από μόνο του παράγει έναν σχεδόν διαστημικό ήχο. Έτσι λοιπόν, φωτίζοντας το κέντρο της σκηνής, όπου βρισκόταν το μαγευτικό αυτό μουσικό όργανο, ακολούθησε ένα ονειρικό αποτέλεσμα, σε συνοδεία ηλεκτρονικών ήχων. Δεν θα μπορούσαμε παρά να εντυπωσιαστούμε. Για λίγο ακόμη έπαιξαν την καλοδουλεμένη μουσική τους, ώσπου τους θύμισαν ότι πρέπει να κλείσουν τη συναυλία τους, αφήνοντάς μας διψασμένους για λίγο ακόμη απ' αυτή τη μοναδική εμπειρία κι έτοιμους πια για τα μεγάλα ονόματα.
(Sevi Stavrianakoy)
Photo by G. Krikos Photography
UB40
Μεγάλη μερίδα του κοινού είχε μαζευτεί στην Πλατεία Νερού, περιμένοντας την εμφάνιση των UB40 και αυτό το καταλάβαινες τόσο από τον ενθουσιασμό που έδειξαν όταν βγήκαν στη σκηνή, όσο και από τον μεγαλύτερο μέσο όρο ηλικίας. Η ανυπομονησία για την εμφάνισή τους τελείωσε, όταν η 8-μελής μπάντα ανέβηκε στη σκηνή και ξεκίνησε με την πολύ ωραία διασκευή του Here I Am (Come And Take Me). Ο κόσμος ενθουσιάστηκε από τις πρώτες νότες και έδειξε ότι έχει όρεξη για πάρτυ.
Ακολούθησαν τα Homely Girl, Version Girl και One In Ten. Ακούσαμε πολλές μεγάλες τους επιτυχίες και το live τους έκλεισε με τα αγαπημένα Kingston Town και Many Rivers To Cross. Στο (χλιαρό) encore προστέθηκαν και τα Food For Thought, How Could I Leave, (I Can’t Help) Falling In Love και Red Red Wine.
Αυτά όσον αφορά το setlist. Δεν είναι αυτό όμως το ζητούμενο. Όσο πέρναγε η ώρα διαπίστωνα ότι η μπάντα είναι κουρασμένη και χωρίς πραγματική όρεξη πάνω στη σκηνή. Ενώ είχαμε ένα τυπικά καλό και επαγγελματικό live, κάπου έλειπε η ψυχή. Είχα την εντύπωση ότι περισσότερο προσπαθούσε να διασκεδάσει ο κόσμος από μόνος του, παρά το ότι κατάφερε να τους ξεσηκώσει πραγματικά το συγκρότημα.
Θεωρώ πολύ σημαντική την επαφή του καλλιτέχνη με το κοινό, εδώ όμως κάτι τέτοιο δε συνέβη. Η εμφάνιση των UB40 θύμιζε εμφάνιση συγκροτήματος σε all inclusive τουριστικό θέρετρο του Ακαπούλκο, με τον κόσμο από κάτω να προσπαθεί να διασκεδάσει (νωχελικά) μόνο και μόνο λόγω του καλού ρεπερτορίου και του γεγονότος ότι έχει δώσει τόσα λεφτά για να φτάσει ως εκεί. Αυτό που έσωσε την εμφάνιση της μπάντας είναι το πολύ καλό μουσικό παρελθόν της και τα τραγούδια που τόσο πολύ αγαπάει το κοινό.
Όμως τι είναι αυτό που θέλουμε να δούμε από μία μεγάλη μπάντα σε ένα φεστιβάλ; Μία τυπική παράθεση των κομματιών ή μία εμφάνιση που θα μας αρπάξει από τα μούτρα και θα μας κάψει τα εγκεφαλικά κύτταρα; Η απάντηση είναι αυτονόητη, όμως οι UB40 την ξέχασαν. Και αυτός ο άνευρος μουσικός αντικατοπτρισμός είναι λυπηρός για μία μπάντα που καθόρισε σε μεγάλο βαθμό την pop-reggae σκηνή της δεκαετίας του ’80, έχοντας ορισμένα θρυλικά live στο ιστορικό της.
(Alexis Karahalios)
Photo by G. Krikos Photography
Thievery Corporation
Για δεύτερη χρονιά headliners της δεύτερης μέρας του Release κι έχοντας πάλι ένα νέο άλμπουμ στη φαρέτρα τους, οι Thievery Corporation μας δείχνουν για ακόμη μια φορά την αγάπη τους προς τη χώρα μας. Έχοντας ζήσει την περσινή τους συναυλία και έχοντας ακούσει το νέο τους άλμπουμ, ήμουν αρνητικά προϊδεασμένη ως προς τη φετινή τους απόδοση. Τελικά όμως η έκπληξη που ακολούθησε ήταν τουλάχιστον ευχάριστη.
Αφού ανέβηκαν στη σκηνή ο Rob Garza και οι βασικοί του παίκτες, ξεκίνησε μια πολύ δυναμική εισαγωγή προετοιμάζοντάς μας για κάτι που σίγουρα δεν περιμέναμε. Με τους αγαπημένους τους καλλιτέχνες να παρελαύνουν εναλλάξ, άρχισαν να παίζουν με το κοινό τους δείχνοντας πόσο έμπειροι είναι πλέον γι' αυτό. Η συναυλία απογειώθηκε με την ξεσηκωτική παρουσία του Notch, ο οποίος απ' την πρώτη κιόλας στιγμή θέλησε να αλληλεπιδράσει με το κοινό, ζητώντας από μας να κραυγάσουμε όπως μας προστάζει. Ενέργεια, χορός και κραυγές γέμισαν την Πλατεία Νερού. Πότε η αγαπημένη όλων Loulou Ghelichkhani μας μάγευε με τη φινέτσα της και μας παρέσυρε σε πιο συναισθηματικά μονοπάτια, πότε η Natalia Clavier μας μαγνήτιζε με τη βαθιά φωνή της, πότε χορεύαμε στους σχεδόν hip-hop ρυθμούς που συνόδευαν τις ρίμες της τζαμαϊκανής θεάς Racquel Jones, πότε απλά χανόμασταν στον κόσμο των Thievery.
Το κοινό τους αποθέωνε κομμάτι προς κομμάτι, που σημειωτέον το setlist για πρώτη φορά δε βασίστηκε στο πιο πρόσφατο άλμπουμ, αλλά έμοιαζε πιο πολύ με αφιέρωμα στα αγαπημένα τους και πιο χαρακτηριστικά κομμάτια. Τη μια στιγμή έβλεπες τα ζευγάρια να αγκαλιάζονται και να ερωτεύονται και την άλλη στιγμή παρέες από δω κι από κει χοροπηδούσαν μανιωδώς. Όλοι, μια παρέα πλέον, χορεύαμε υπό τους εξωτικούς ήχους των Thievery.
Photo by G. Krikos Photography
Ένα από τα highlights της βραδιάς ήταν η στιγμή του Illumination, το κομμάτι που ανέδειξε τον ήχο του σιτάρ και κατάφερε να μας στείλει με απευθείας πτήση κάπου στο Μαρόκο. Ασταμάτητοι μας έπαιζαν κομμάτια από κάθε δίσκο, κάτι που δε σου άφηνε κανένα περιθώριο να βαρεθείς. Έκλεισαν -και καλά- με ένα ανεπανάληπτα μαζικό Warning Shots. Τραγουδούσαν και χοροπηδούσαν πάνω στη σκηνή. Τραγουδούσαμε και χορεύαμε κάτω απ' τη σκηνή. Μας αποχαιρετούν θερμά και αποχωρούν. Όμως συναυλία των Thievery χωρίς encore δεν υφίσταται. Ανεβαίνει ξανά λοιπόν στη σκηνή η Loulou για να μας υπνωτίσει με το υπέροχο Sweet Tides και οι υπόλοιποι για να συμπληρώσουν τη βραδιά με το παραδοσιακό Lebanese Blonde κι αφού μας τραγούδησαν λίγο ακόμη, κατέβηκαν απ' τη σκηνή.
Όμως πάλι κάτι έλειπε, δε δύναται να μην ακουστεί το κλασικό και πολυαναμενόμενο The Richest Man in Babylon. Έτσι κι έγινε λοιπόν, με την μουσική αυτή κολλεκτίβα να ανεβαίνει για τελευταία φορά στη σκηνή και να μας προσφέρει ένα πολύ σωστό κλείσιμο, ώστε ακόμα και ο πιο απαιτητικός φαν να μην έχει να σχολιάσει κάτι αρνητικό.
Το τέλος σήμανε επίσημα ο Rob Garza που άρχισε να μας συστήνει έναν προς έναν τους καλλιτέχνες, τους οποίους αποθέωσε πάλι το κοινό κι αυτοί με τη σειρά τους σύστησαν τον μέγιστο ιδρυτή των Thievery Corporation και αφού μας ευχαρίστησαν ολόψυχα για την συνεχή αγάπη που τους δείχνουμε, κατέβηκαν απ' τη σκηνή αφήνοντάς μας εξουθενωμένους και πλήρως ικανοποιημένους απ' την παρουσία τους.
(Sevi Stavrianakoy)
Photo by G. Krikos Photography
Venue: Plateia Nerou, Faliron
Date: 01.06.2018
Photos by G. Krikos Photography
*Ευχαριστούμε ιδιαιτέρως τη Fuzz Productions που για 3η συνεχή χρονιά μας προσκάλεσε για να καλύψουμε επίσημα το φεστιβάλ.
