Pukkelpop Festival 2015 (part 2)

Με μια μικρή (ή μεγάλη?) καθυστέρηση, παρουσιάζουμε τις εντυπώσεις μας από την δεύτερη και Τρίτη μέρα του φετινού Pukkelpop festival στο Βέλγιο. Στο πρώτο μας άρθρο είχαμε σχολιάσει την διοργάνωση (με τα αρκετά προβλήματά της) και την πρώτη μέρα. Μπορείτε να το διαβάσετε εδώ.

Παρασκευή πρωί λοιπόν, με την αφόρητη ζέστη να συνεχίζει ακάθεκτη και, όσο και αν παραπονιόμασταν για αυτό, δεν μπορούσαμε να μην σκεφτούμε το πόσο προτιμότερη είναι από την βροχή. Βροχή, η οποία μας έχει ακολουθήσει σχεδόν σε όλα τα φεστιβάλ που έχουμε βρεθεί όλα τα χρόνια.

Ο κύριος στόχος ήταν να δούμε τους αμερικάνους garage/punk πιτσιρικάδες Radkey. Δυστυχώς όμως, έχοντας μία πολύ κακή αίσθηση αυτού που λέγεται χρόνος, φτάσαμε αφού τελείωσαν. Αφού προσποιηθήκαμε ότι ξενερώσαμε, πήγαμε στη main stage για τους De Jeugd Van Tegenwoordig, οι οποίοι μάζεψαν ένα απίστευτο αριθμό θεατών! Ολλανδική μπάντα, ολλανδικοί στίχοι και χαβαλεδιάρικο ραπ στο ύφος των Ημισκούμπρια. Αφού χορέψαμε λίγο για πλάκα, καθίσαμε κάτω και περιμέναμε να τελειώσει το ανούσιο αυτό θέαμα που βλέπαμε. Σειρά είχαν οι Districts στην μικρή Club stage, σε ένα live γεμάτο ενέργεια, δυνατό ήχο και ένα μείγμα neo-psych με Arctic Monkeys. Απολαυστικότατοι και πολύ καλύτεροι από το live που είχαμε δει μερικούς μήνες πριν στο Rotterdam.

Ο Passenger στην κύρια σκηνή λίγο πιο μετά έδωσε τροφή για άπειρα αστεία, με την φωνή του, να μη μας χαιδεύει, αλλά να μας γαργαλάει τα αυτιά, με ένα μείγμα corny και cheesy κλάψας (προσωπική εντύπωση). Σειρά είχε η Courtney Barnett. Μία καλλιτέχνης που έχει κάνει μεγάλη εντύπωση εδώ και ένα χρόνο. Στα χνάρια των PJ Harvey αλλά και Liz Phair, έδωσε ένα απλό αλλά αυθεντικό ροκ σόου. Η φωνή της ήταν δυνατή και καθαρή, αιχμαλωτίζοντας τον θεατή. Χωρίς «κοιλιά» το live της, μας κράτησε το ενδιαφέρον σε υψηλά επίπεδα, αντίθετα με το ίδιο το άλμπουμ της.

 

 

Σειρά είχαν οι μεγάλοι πρωταγωνιστές της βραδιάς. Μια μπάντα που προσωπικά ανυπομονούσα να δω. Πρόκειται για τους Franz Ferdinand και τους Sparks, ή αλλιώς FFS. Με ένα πολύ καλό άλμπουμ στις αποσκευές τους, ένα τέλειο μείγμα ‘80s και glam αισθητικής, περιμέναμε να δούμε πώς αυτή η ξεχωριστή συνεργασία θα δουλέψει επί σκηνής. Τα φώτα κλείνουν και οι FFS καταλαμβάνουν τη σκηνή υπό τους ήχους του Johnny Delusional. Δυνατός και πεντακάθαρος ήχος και μία μπάντα περιέργως τέλεια δεμένη. Οι δύο frontmen να αλωνίζουν την σκηνή, να χορεύουν με περίσσια όρεξη και εμείς από κάτω να μην σταματάμε να χορεύουμε επίσης! Η απόλυτα διασκεδαστική συναυλία, με αστείες στιγμές, όπως η έκπληξη με τις τρελές χορευτικές φιγούρες του, κατά τα άλλα μονίμως ακίνητου, πληκτρά Ron Mael. Πέρα από τα FFS κομμάτια, ακούστηκαν και τα Do You Want To, Michael, Take Me Out των FF και τα When Do I Get To Sing My Way, The Number One Song In Heaven, This Town Ain’t Big Enough των S. Εν κατακλείδι, η καλύτερη disco, funk, glam συναυλία που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια.

 

 

 

Οι Gaslight Anthem στη συνέχεια έκαναν αυτό ακριβώς που κάνουν τόσα χρόνια. Ατόφιο ροκ από το New Jersey. Τους έχουμε δει αρκετές φορές στο παρελθόν, αλλά αυτό το live είχε ξεχωριστό χαρακτήρα, όντας μερικές μέρες πριν το επ’ αορίστου διάλλειμα της μπάντας. Τους ευχαριστούμε για όλες τις μεγάλες στιγμές που μας έχουν χαρίσει.

 

 

 

Τέλος, κλείσαμε τη βραδιά μας με τους Σουηδούς Goat! Απόλυτη ψυχεδέλεια! Δύο τραγουδίστριες και αρκετά άτομα πάνω στη σκηνή, μας ρούφηξαν στη δίνη της υπνωτικής και εκστατικής τους τελετουργίας. Δεν υπάρχει κάτι άλλο να πούμε, παρά να προτίνουμε να μην τους χάσει κανείς στην Αθήνα στις 17/10!

 

 

 

Από την τελευταία μέρα του φεστιβάλ, θα αναφερθούμε σε ένα από τα πιο hot ονόματα της σημερινής μουσικής σκηνής, τους Tame Impala. Προσωπικά δεν μου άρεσε το καινούριο τους άλμπουμ, πέρα από 2-3 κομμάτια. Παρόλα αυτά, ήταν ένας από τους κύριους στόχους μας σε αυτό το φεστιβάλ. Το λάιβ ξεκίνησε με το Let It Happen, με μία τέλεια ψυχεδελική εισαγωγή, πριν αρχίσουν οι dance ρυθμοί. Καταπληκτική εκτέλεση. Όλος ο κόσμος χόρευε σαν τρελός. Συνέχεια είχε το Mind Mischief από το Lonerism. Και κάπου εκεί αρχίσαμε να χαλαρώνουμε (από το δεύτερο κομμάτι!) και να βαριόμαστε, με μία έκφραση απορίας στο πρόσωπό μας. Ενώ η μπάντα έπαιζε ΤΕΛΕΙΑ, ενώ η ήχος ήταν ΤΕΛΕΙΟΣ, το feeling που απέπνεαν οι Tame Impala ήταν αυτό μιας μπάντας τσιχλόφουσκας φτιαγμένη για να διασκεδάσει δεκαπεντάχρονους τηλεθεατές του σημερινού Mtv. Την ίδια ακριβώς αίσθηση είχαν όσοι ήταν μαζί μας, με αποτέλεσμα να φύγουμε και να κάτσουμε στο γρασίδι, βλέποντάς τους από την οθόνη. Μεγάλη απογοήτευση από ένα λάιβ με μεγάλες προσδοκίες.

 

 

 

 

Από τις υπόλοιπες συναυλίες της ημέρας, συνοπτικά θα αναφέρουμε την σταθερή αξία που λέγεται The War On Drugs, τους βαρετούς αλλά παρ’ ολίγον διασκεδαστικούς Offspring, τους δυναμίτες Viet Cong, τους σχεδόν στα επίπεδα των Growlers καλούς Allah-Las, και το τέρας που ονομάζεται Baroness! Έπαιξαν όπως ακριβώς θα έπαιζαν οι Mastodon αν ήταν καλοί στα live. Ηχητικός τοίχος ο οποίος συνεπήρε τον καθένα εκεί μέσα. Μία μπάντα που αξίζει 100% να βρίσκεται στις πρώτες θέσεις του σημερινού μεταλλικού στερεώματος.

 

Και κάπου εκεί το φεστιβάλ έπρεπε να τελειώσει για εμάς, χάνοντας τους Alt-J και τους Underworld. Την επόμενη φορά...