Pukkelpop Festival 2015 (part 1)
Σε μια προσπάθεια να ρουφήξουμε και τις τελευταίες σταγόνες της καλοκαιρινής φεστιβαλικής περιόδου, επισκεφτήκαμε το Pukkelpop festival στο Βέλγιο. Πρώτη μας φορά σε ένα φεστιβάλ θρυλικό για πολλούς λόγους, άλλοτε θετικούς (πχ το καταπληκτικό line up), άλλοτε αρνητικούς (την κατάρρευση της σκηνής λίγα χρόνια πριν).
Τα φετινά ονόματα συνέθεταν το κορυφαίο lineup στην Ευρώπη φέτος, με βάση τις προσωπικές μου προτιμήσεις, οπότε η επιλογή αυτήν ήταν, κατά κάποιο τρόπο, μονόδρομος.
Ας ξεκινήσουμε όμως από τη διοργάνωση.
Πολλές και κατατοπιστικότατες ταμπέλες στους δρόμους του μικρού αλλά γραφικού και πλούσιου βέλγικου χωριού Hasselt, μας κατεύθυναν εύκολα στο parking του φεστιβάλ. Εκεί αφήσαμε το αυτοκίνητο, φορτωθήκαμε με 200 πράγματα, (πλήρες σετ camping, μπύρες, κρασιά, φαγητά κτλ), γεμάτοι ενθουσιασμό. Υπερβολικά δύσκολη η μεταφορά όλων αυτών, αλλά περιμέναμε 5-10 λεπτά δρόμο το πολύ, κρίνοντας από τις προηγούμενες φεστιβαλικές μας εμπειρίες. Η απόσταση τελικά ήταν ΠΟΛΫ μεγαλύτερη, άνω της μισής ώρας, γεγονός απαράδεκτο! Όλος ο κόσμος ανακάλυπτε μυς που δεν ήξερε ότι είχε, με μηδέν πλέον ενέργεια, προχωρούσε κάτω από τον ήλιο φορτωμένος με εξοπλισμό για 4 μέρες. Φτάνοντας στο camping, το πρόωρο χαμόγελο σβήστηκε γρήγορα, καθώς πληροφορηθήκαμε ότι είναι γεμάτο και ας έχουμε πληρώσει extra για την κατασκήνωσή μας εκεί! Τελικά βρήκαμε ένα μικρό μέρος, παραβιάζοντας τις οριοθετημένες θέσεις με ελληνικότατο ψευτο-τσαμπουκά. Στήσαμε, πήραμε μια μπύρα και αρχίσαμε να χαλαρώνουμε. Μέχρι που ανακαλύψαμε ότι οι τουαλέτες ήταν ΠΟΛΥ μακριά και αυτές. Όλες συγκεντρωμένες σε ένα μόνο μέρος. Είναι η πρώτη φορά που το συναντάμε αυτό καθώς πάντα τα φεστιβάλ φροντίζουν να έχουν αρκετά ξεχωριστά σημεία με τουαλέτες τα οποία εξυπηρετούν εύκολα όλους τους επισκέπτες. Όλα τα ανωτέρω συνέθεταν με διαφορά τη χειρότερη camping εμπειρία που έχουμε βιώσει σε φεστιβάλ ever.
Όσον αφορά το ίδιο το φεστιβάλ:
Ο χώρος των συναυλιών, όπως διαπιστώνει κανείς και από τις φωτογραφίες πιο κάτω, ήταν πάρα πολύ καλός. Όμορφες και ιδιαίτερες κατασκευές στόλιζαν τον αρκετά μεγάλο χώρο και δημιουργούσαν μία πολύ γιορτινή ατμόσφαιρα. Η ύπαρξη 6 σκηνών είχε ως αποτέλεσμα τον διασκορπισμό του κοινού, γεγονός πολύ θετικό, αν σκεφτεί κανείς ότι το φεστιβάλ ήταν sold out καθ’ όλο το τριήμερο. Οι τουαλέτες ήταν άπειρες, ενώ τα food stands ήταν τα περισσότερα που έχουμε δει ποτέ, με πολύ μεγάλη ποικιλία για όλα τα γούστα και σε αρκετές περιπτώσεις εντυπωσιακή ποιότητα.
Πάρα πολλά τα ονόματα που έπαιζαν, αρκετά αυτά που είχαμε στοχεύσει να δούμε, αρκετά λιγότερα αυτά που είδαμε! Η υπερβολική ζέστη και ο καυτός ήλιος μας διέταζαν πολλές φορές να κρυφτούμε σε κάποια σκιά με μία παγωμένη μπύρα ή κρασί.
Από αυτά που τελικά είδαμε, το πρώτο όνομα στο οποίο πρέπει να αναφερθούμε είναι ο Charles Bradley! Η μπάντα του ήταν πολύ δεμένη, με ένα groove το οποίο έκανε όλα τα σημεία του σώματος να κουνιούνται από μόνα τους! Ξαφνικά γίναμε ειδικοί στα funky chicken, soul train, the robot κ.α. Ο ίδιος έλαμπε κάτω από τα φώτα με τον ιδρώτα του και το glitter κουστούμι του, ταξιδεύοντάς μας με μία από τις καλύτερες φωνές που έχουμε ακούσει ζωντανά στη ζωή μας! Ανατριχίλα και συγκίνηση για τον μεγάλο αυτό καλλιτέχνη, το πάθος με το οποίο ερμήνευε και την καθαρότητα της ψυχής (soul) και της τέχνης του. Η ευγνωμοσύνη στο πρόσωπό του ήταν εμφανής, κάνοντάς τον να ζει απόλυτα την κάθε στιγμή που βρίσκεται πάνω στη σκηνή. Οι χορευτικές του αρετές εντυπωσιακότατες για την ηλικία του. Ειδική μνεία πρέπει να γίνει στη στιγμή που έβαλε τη βάση του μικροφώνου στον ώμο του και άρχισε να περπατάει γονατιστός. Σαν τον Χριστό που κουβαλάει το σταυρό σχολίασε ένας φίλος και δεν θα μπορούσε να είχε πέσει πιο μέσα. Το λάιβ τελείωσε και εμείς ήμασταν ευγνώμονες για μία ακόμα φορά που αγαπάμε τόσο αυτή την τέχνη, που ονομάζεται μουσική!
Δείτε την εμφάνισή του εδώ.
Συνέχεια είχαν οι, προσωπικοί αγαπημένοι, Beatsteaks. Τους είχαμε δει δύο μήνες πριν στο Amsterdam, σε ένα sold out live δυναμίτη. Αυτή τη φορά, η σκηνή ήταν μισογεμάτη και οι ίδιοι, οι οποίοι έχουν συνηθίσει να παίζουν σε τριπλάσιο τουλάχιστον κόσμο, αποφάσισαν να κάνουν ένα πάρτι, αντί για την καθιερωμένη συναυλία! Καθόλου κακό για μας. Μετά τα πρώτα 4 κομμάτια, ο Arnim (τραγουδιστής) κατέβηκε κάτω από τη σκηνή και έκατσε μαζί μας μέχρι το τέλος. Setlist πλέον δεν υπήρχε, με τον ίδιο να ρωτάει την μπάντα «θέλετε να παίξουμε το Not Ready To Rock?” και ούτω καθεξής. Η διασκευή του So Lonely των Police ξεσήκωσε όλο το κοινό, όπως και τα δικά τους κομμάτια αλλά και η γερμανική διασκευή από Fu Manchu Frieda und die Bomben. Ένα live χωρίς κανόνες. Ένα party μεταξύ φίλων.
Νωρίτερα είχαμε δει τον Seasick Steve, σε ένα live χαλαρό. Αυθεντικότατος country τραγουδιστής, στο στυλ αυτών που θαυμάζουμε και όχι τις σκουπιδο-country που ακούν οι αμερικανοί τα τελευταία 20 χρόνια. Όμορφη στιγμή όταν ανέβασε στη σκηνή μία θαυμάστρια και της τραγούδησε το αγαπημένο της κομμάτι κοιτώντας την στα μάτια. Αντίστοιχα ωραία και χαλαρή συναυλία ήταν και αυτή του Michael Kiwanuka. Ο κόσμος ακίνητος παρακολουθούσε ένα τραγουδιστή με πολύ καλή φωνή και πάθος, ενώ στο “hit” του Come Home, ένα άσπρο μούσι γαργαλούσε την πλάτη μας. Ήταν ο Seasick Steve, ο οποίος καθόταν στο κοινό και τραγουδούσε μαζί μας!
Στις 20:30 ανέβηκαν στη μεγάλη σκηνή οι Limp Bizkit. Εμείς προτιμήσαμε να κάτσουμε κάπου να φάμε και μετά να δούμε 1-2 κομμάτια για να τιμήσουμε την μετεφηβική μας περίοδο! Τελικά φτάσαμε στην main stage την ώρα που άρχισε το Nookie. Το ακούσαμε, εκπληρώνοντας την υποχρέωση (δείτε ένα μικρό ερασιτεχνικό βίντεο πιο κάτω). Φύγαμε να πιάσουμε καλή θέση στην club stage για τους Future Islands, προτιμώντας τους από τους, πάντα κακούς ζωντανά, Interpol. Ταυτόχρονα, ακούγαμε από μακριά τους προαναφερθέντες να διασκευάζουν το Killing In The Name των RATM.
Για τις εμφανίσεις των Future Islands έχουν γραφτεί άπειρες γραμμές. Δεν έχουμε να πούμε πολλά, εκτός του ότι διαπιστώσαμε ότι είναι αλήθεια. Ο Samuel T. Herring με υπερβολικό πάθος, δείχνει ότι νιώθει τον κάθε στίχο που τραγουδάει. Πολύ διασκεδαστικό live και μια φοβερή παρουσία από ένα πολύ δυναμικό performer. Η, απόλυτα υποκειμενική μου, άποψη όμως είναι ότι απέχει αρκετά ως frontman από άλλους μεγάλους του σύγχρονου παρελθόντος, όπως Jarvis Cocker ή Brett Anderson.
Δείτε εδώ την εκτέλεση του νέου τους κομματιού The Chase.
Οι Linkin Park στη συνέχεια στη main stage έδειχναν να είναι σε φόρμα. Εμείς προτιμήσαμε να ακούσουμε μόνο 2 κομμάτια από αρκετά μακριά, πριν κατευθυνθούμε πίσω στις σκηνές μας, από μία μπάντα την οποία δεν εκτιμούσαμε ιδιαίτερα όταν ίσως έπρεπε. Πόσο μάλλον τώρα. Ο κόσμος όμως ήταν πάρα πολύς και έδειχνε να περνάει καλά.
Αυτό ήταν και το τέλος της πρώτης μέρας του Pukkelpop, όπως και του πρώτου μέρους του review μας. Τις επόμενες μέρες θα δημοσιεύσουμε και το δεύτερο μέρος, με τις εντυπώσεις μας από Tame Impala, FFS, Gaslight Anthem, Goat, Allah-Las, War On Drugs και άλλους.
