Motel Mozaique Festival @ Rotterdam, Holland
“Europe is our playground” έλεγαν οι Suede πριν αρκετά χρόνια. Και είχαν απόλυτο δίκιο!
Ειδικότερα το μουσικόφιλο κοινό, πέρα από την καλοκαιρινή περίοδο των μεγάλων φεστιβάλ, μπορεί να ανακαλύψει όλο το χρόνο πολύ ενδιαφέρουσες εκδηλώσεις. Εκδηλώσεις τις οποίες αξίζει κανείς να ταξιδέψει κάπου για μερικές μέρες και να τις ζήσει.
Μία από αυτές είναι και το Motel Mozaique. Όπως λέγαμε και εδώ, ο συνδυασμός αρκετών ονομάτων σε πάνω από 10 μουσικές σκηνές στην, πολύ όμορφη, πόλη του Rotterdam ήταν αρκετοί λόγοι για να ταξιδέψουμε εκεί. Και αυτό που ζήσαμε μας αποζημίωσε απόλυτα!
Με ένα μόνο πάσο μπορούσε κανείς να επισκεφτεί αρκετά μπαρ-live venues αλλά και υπαίθριες σκηνές, όλα διασκορπισμένα κοντά στο κέντρο της πόλης. Φτάσαμε το απόγευμα της Παρασκευής στην πλατεία Schouwburgplein όπου χωρίς καμία αναμονή πήραμε τα βραχιολάκια μας και ξεκινήσαμε. Ο καιρός ήταν με το μέρος μας, με την πρώτη πραγματικά ζεστή μέρα του έτους (!). Ότι καλύτερο για να απολαύσουμε και τις εξωτερικές σκηνές αλλά και τις μετακινήσεις από stage σε stage με το ποδήλατο.
Το Motel Mozaique είχε πάρα πολλά ονόματα. Δεν θα περιγράψουμε ένα ένα όλα όσα είδαμε γιατί θα πρέπει να εκδοθεί το άρθρο ύστερα ως βιβλίο. Θα αναφέρουμε όμως τους καλλιτέχνες που μας έκαναν την περισσότερη εντύπωση.
Το Σάββατο στο Rotterdamse Schouwburg έπαιζαν οι Γερμανοί The Notwist. Την μπάντα τη γνώριζα χρόνια αλλά ποτέ δεν είχα ασχοληθεί πραγματικά. Ούτε τους είχα δει live ποτέ και ας έπαιζαν σε φεστιβάλ που είχαμε παραβρεθεί στο παρελθόν. Μεγάλο λάθος. Ήταν η καλύτερη εμφάνιση του φεστιβάλ, κατά τη γνώμη μας. Σε ένα χώρο με απίστευτα καλό ήχο, η μπάντα απέδωσε τέλεια τους ηλεκτρονικούς/ροκ ήχους. Ο συνδυασμός της μουσικής τους αλλά και του επιβλητικού και εντυπωσιακού φωτισμού, συνεπήρε ακόμα και αυτούς (εμάς) που δεν κατάφεραν να αναγνωρίσουν ούτε ένα κομμάτι. Και αυτό είναι η απόλυτη επιτυχία ενός live.
Μετά τους The Notwist, σειρά είχε ένα από τα πιο γνωστά ονόματα του φεστιβάλ, ο Will Butler, των Arcade Fire. Με ένα αρκετά ενδιαφέρον προσωπικό άλμπουμ στις αποσκευές του, έκανε ένα άκρως διασκεδαστικό live. Στη σκηνή βρίσκονταν μόνο αυτός και δύο κοπέλες, οι οποίες έπαιζαν πλήκτρα και έκαναν και backing vocals. Ο ίδιος ήταν αρκετά απασχολημένος με την κιθάρα ή τα πλήκτρα αλλά και τα φωνητικά. Τα κατάφερε μια χαρά όμως. Δυνατές εκτελέσεις κάνοντάς μέρος του κοινού να χορεύει χωρίς να νοιάζεται για το αν οι χορευτικές του κινήσεις δείχνουν γελοίες (για εμάς λέω πάλι!). Η έλλειψη μπάντας όμως είχε ως αποτέλεσμα ένα μεγάλο μέρος του κοινού να χάσει το ενδιαφέρον του κάπου στα μισά του live και να αρχίσει να μιλάει για το τι έφαγε εχθές, πότε έβαλε μπουγάδα τελευταία φορά και ότι άλλο ακατάλληλο για τη στιγμή θα μπορούσε ο καθένας να σκεφτεί. Προσωπικά δεν έχω την ίδια άποψη, αλλά η συμπεριφορά του κοινού υπερισχύει.
Πριν από τους The Notwist είδαμε τους ολλανδούς Rats On Rafts. Αυτή ήταν ίσως η μπάντα που θέλαμε πιο πολύ να δούμε. Garage/psych ήχοι, με τον καινούριο τους δίσκο να τον προτείνουμε ανεπιφύλακτα σε οποιονδήποτε οπαδό της μουσικής αυτής (Ty Segall, Bass Drum of Death κτλ). Η μπάντα ήταν πολύ δεμένη. Έπαιξαν δυνατά, χωρίς πολλές παύσεις και αναμονές, αλλάζοντας λίγο κάποιες φορές τα κομμάτια. Ειδική αναφορά πρέπει να γίνει στην φανερή ηγετική φυσιογνωμία της μπάντας, τον τραγουδιστή David Fagan, ο οποίος με την ερμηνεία του αλλά και το στυλ του και την συμπεριφορά του δίνει ένα ιδιαίτερο χαρακτήρα στους Rats On Rafts. Θα χαρούμε να τους ξαναδούμε στο μέλλον.
Τέλος, την πρώτη μέρα του φεστιβάλ κάποιες μπάντες που θέλαμε και πήγαμε να δούμε δεν θα έπρεπε (πχ The Districts) γιατί ήταν όχι κακοί αλλά αδιάφοροι. Λάθος επιλογές είχαν ως αποτέλεσμα να προλάβουμε τους Ολλανδούς De Wolff μόνο για 15 λεπτά. 15 λεπτά διαβολεμένου παλιομοδίτικού ροκ, στα χνάρια των Deep Purple, Uriah Heep κτλ παιγμένο από τρεις πιτσιρικάδες (έτσι φαινόντουσαν δηλαδή). Αφού απογοητευτήκαμε που απολαύσαμε μόνο για τόσο λίγο κάτι τόσο καλό, υποσχεθήκαμε στον εαυτό μας να τους ξαναδούμε κάποια άλλη στιγμή. Στο μεταξύ, σας προτείνουμε να ακούσετε το τελευταίο τους άλμπουμ Grand Southern Electric.
Τελικά, με το τέλος του Motel Mozaique, για μία ακόμα φορά σκεφτόμασταν πόσο ωραία πράγματα μπορεί να προσφέρει η Ευρώπη για τον κάθε μουσικόφιλο. Δύο μέρες γεμάτες μουσική, τέχνη, μπύρες και βόλτες με ποδήλατο στον «παιδότοπο των αρχιτεκτόνων». Τίποτα καλύτερο από αυτό!
*Θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε τους διοργανωτές, και ιδιαίτερα τον Derrick Smittenaar, για την πρόσκλησή τους να καλύψουμε το φετινό Motel Mozaique.
