DeWolff @ Rotown, Rotterdam

Μερικές μέρες πριν είχαμε επισκεφτεί το Motel Mozaique festival στο Rotterdam. Όπως είχαμε γράψει εδώ, είδαμε αρκετές μπάντες τις οποίες ίσως να μην έπρεπε με αποτέλεσμα να χάσουμε κάτι πολύ καλύτερο σε κάποια άλλη σκηνή. Αυτό είναι το πιο συνηθισμένο παράπονο που κάνει κανείς μετά από κάποιο event με πολλαπλά stages. Πόσες φορές έχουμε πάει πίσω να δούμε το lineup ενός φεστιβάλ που είχαμε παραβρεθεί στο παρελθόν και δεν μπορούμε να πιστέψουμε πόσο καλές μπάντες χάσαμε.

Το σκηνικό επαναλήφθηκε (σχεδόν) στο Motel Mozaique. Γυρνώντας από κάποιο stage προλάβαμε μόνο 15 λεπτά από τους Ολλανδούς DeWolff. Η εντύπωση που μας έκαναν ήταν τόσο μεγάλη που έπρεπε να τους δούμε στην δική τους συναυλία στο πολύ ωραίο Rotown.

Πέμπτη 23 Απριλίου λοιπόν και κατά τις 8:00 ήμασταν έξω από το venue. Η συναυλία από ότι μάθαμε ήταν soldout, σημάδι του πόσο εκτιμούν την μπάντα αυτή αλλά και του πόσο στηρίζουν οι Ολλανδοί την εγχώρια σκηνή τους.

Κατά τις 8:30 βγαίνουν οι Joe Madman & The Sidewalkers. Μόνο και μόνο από το όνομα σκεφτήκαμε ότι πρέπει να τους δώσουμε μια ευκαιρία. Και τελικά, από το πρώτο κομμάτι φάνηκε ότι η μπάντα ήταν αυτή ουσιαστικά που μας έδινε την ευκαιρία να απολαύσουμε ατόφιο rock από τρεις τρελούς μουσικούς. Ο ίδιος ο Joe Madman (Mitchell Rivers) σε στιγμές μας έφερνε στο νου ίσως τον John Garcia των Kyuss αλλά με πιο ζεστή και blues φωνή. Το τελευταίο κομμάτι, Call of John, με τις επιρροές του από Doors, μας ταξίδεψε, όπως και όλο το set τους συνολικά. Δεν γινόταν να αντισταθούμε και να μην αγοράσουμε το άλμπουμ τους στο τέλος, το οποίο παίζει στη διαπασών καθώς γράφεται αυτό το άρθρο. Ο τίτλος του είναι Call Of Joe και το προτείνουμε ανεπιφύλακτα.

 

 

Σειρά είχαν οι DeWolff. Τρεις τύποι στα early twenties βγαίνουν στη σκηνή, με παλιομοδίτικα ρούχα του αμερικάνικου νότου, απόλυτα ταιριαστά με τη μουσική τους. Χωρίς λόγια παίρνουν τα όργανα και το riff του Evil Mothergrabber μας αρπάζει και μας βάζει αμέσως στο κλίμα. Ο ήχος ήταν πολύ καλός. Το κάθε όργανο και το κάθε μουσικό θέμα ακούγονταν πολύ καθαρά. Υψηλές εντάσεις, με την μπάντα να ζει απόλυτα τη μουσική που παίζει.

Μέσα σε λίγα λεπτά είχαμε μεταφερθεί στις αρχές των 70s. Το Rotown είχε μεταμορφωθεί στο Fillmore του San Francisco. Με ένα παίξιμο ελεύθερο, χωρίς αυστηρές φόρμες ή κάποια ανάγκη πιστής αναπαραγωγής των στούντιο versions, οι εκτελέσεις σε στιγμές διαρκούσαν αρκετά, χωρίς όμως καμία στιγμή να χάσουν το ενδιαφέρον τους. Ούτε λίγο! Αυτό είναι το αποτέλεσμα τριών πολύ καλών μουσικών που παίζουν με την ψυχή τους, και όχι ακολουθώντας τις παρτιτούρες. Γεγονός το οποίο γινόταν ξεκάθαρο, βλέποντας κανείς τις εκφράσεις του προσώπου του frontman Pablo Van De Poel κατά τη διάρκεια των solos του. Σε κάθε vibrato, σε κάθε bending.

 

Ο Hammond-ίστας Robin Piso απορούμε πως δεν έσπασε το σκαμνί στο οποίο καθόταν. Ζούσε τόσο τη μουσική που έβγαινε από το Hammond του, που τον περιόριζε το γεγονός ότι πρέπει να μείνει ακίνητος. Και δεν έμενε. Φυσικά οι επιρροές από Jon Lord και Ray Manzarek ήταν ξεκάθαρες. Γεγονός πολύ θετικό. Αν έπαιζα προσωπικά keyboards, αυτοί οι δύο θα ήταν οι μουσικοί από τους οποίους θα ήθελα να είχα επηρεαστεί!

 

 

Ειδική μνεία πρέπει να γίνει στον Luka Van De Poel, τον drummer των DeWolff. Κατά καιρούς έχουμε εκφράσει στο ClockSound την προτίμησή μας σε drummer που χτυπούν τα τύμπανα δυνατά. Πολύ δυνατά. Όπως έκανε εκείνος. Αυτό όμως που πρέπει να προσθέσουμε είναι ότι η προσέγγιση του δεν θύμιζε σε τίποτα τον υποστηρικτικό ρόλο που έχουν συνήθως τα drums τα τελευταία 20 χρόνια. Το παίξιμό του ήταν καθαρά 60s/70s, έχοντας ενεργό ρόλο στα μουσικά θέματα των κομματιών. Πολλά γεμίσματα και ιδιαίτερα, για την εποχή μας, μετρήματα. Μας μαγνήτιζε το βλέμμα πολλές φορές κατά τη διάρκεια του set.

 

 

Προς το τέλος του show o τραγουδιστής άφησε τη σκηνή και πήγε ανάμεσα στο κοινό να συνεχίσει το solo του, μέχρι που ανέβηκε πάνω στο bar, σε μία πολύ ωραία σκηνή αυθορμητισμού.

Το set τους έκλεισε με το εντυπωσιακό Deep Purlpe-ικό Gold And Seaweed. Και εμείς στο τέλος του live καθίσαμε αρκετή ώρα στο venue να συζητάμε το τι είδαμε, καταλήγοντας ότι πρέπει κανείς να δει ζωντανά τους DeWolff για να καταλάβει ακριβώς τι συμβαίνει με αυτή τη μπάντα. Για αυτό προτείνουμε ανεπιφύλακτα το live δίσκο τους Live & Outta Sight.

 

 

Τέλος, φεύγοντας, μία φράση υπήρχε μόνο στο μυαλό μας: Ίσως η καλύτερη 70s μπάντα των ‘10s!

 

 

*Ευχαριστούμε τον René Beerens, ατζέντη των DeWolff, για την πρόσκληση του να καλύψουμε το event, καθώς και τους DeWolff για τη συνέντευξη που μας παραχώρησαν, η οποία θα δημοσιευτεί τις επόμενες μέρες.