Kvelertak - Nattesferd

Το 2010 που είχαν πρωτοεμφανιστεί οι Kvelertak ένας σχετικός ενθουσιασμός είχε κυριεύσει τα ηχεία μας. Μία άγνωστη, τότε, μπάντα από την Νορβηγία τραγουδούσε στίχους στη μητρική της γλώσσα, με τον ήχο της να μας φέρνει στο μυαλό μία πιθανή διασκευή των Turbonegro σε κομμάτια των Converge. Ή το αντίθετο. Κάποιες απορίες λύθηκαν όταν ανακαλύψαμε οτι παραγωγός τους είναι ο Kurt Ballou (Converge), ενώ αυτό το στυλ στο εξώφυλλο ήταν πολύ γνώριμο. Φυσικά ο σχεδιαστής ήταν ο John Dyer Baizley των Baroness. Όταν τους είδαμε εκείνο το καλοκαίρι ο ενθουσιασμός μας έγινε ακόμα μεγαλύτερος. Κατά το μεσημέρι σε μία μικρή κλειστή σκηνή του SouthSide Festival οι Νορβηγοί δεν άφησαν περιθώριο σε κανέναν να μείνει ακίνητος.

Η συνταγή έμεινε η ίδια στο Meir του 2013, με Ballou στην παραγωγή και Baizley ξανά στο εξώφυλλο. Πολύ καλό άλμπουμ αλλά κάπου ο ήχος αυτός άρχισε να μας κουράζει.

Με διστακτικότητα λοιπόν βάλαμε να ακούσουμε τη νέα τους δουλειά Nattesferd. Αλλά δικαιωθήκαμε! Οι Kvelertak έχουν να προσφέρουν κάτι πραγματικά διαφορετικό.

Βλέποντας κανείς το εξώφυλλο παρατηρεί οτι το πρώην Baroness ύφος έχει αντικατασταθεί από ένα στυλ που θυμίζει το Hard Attack (1972) των μεγάλων Dust! Παραπλήσιο σχεδιαστικό ύφος, κυρίαρχο μπλε χρώμα, βουνό στο υπόβαθρο...

Και αυτή είναι ακριβώς η αλλαγή και στον ήχο των Kvelertak. Τα βρόμικα φωνητικά, τα μεταλλικά στοιχεία και το groove των προηγούμενων δίσκων είναι εδώ. Αλλά αυτή τη φορά η μπάντα τα συνδυάζει με πολύ λιγότερη δόση converge και με περίσσια περάσματα 70s.

Ο δίσκος ξεκινάει με το Dendrofil for Yggdrasil. Μετά από αρκετά ακούσματα, το κομμάτι μοιάζει σαν να είναι ο συνδετικός κρίκος με το παρελθόν τους. Black metal riffs και drums, blastbeats, όπως αρμόζει σε μία νορβηγική μπάντα. Κάπου προς το τέλος όμως το ύφος αλλάζει και οι Kvelertak δίνουν μία μικρή γεύση για το τι θα ακολουθήσει. Με το κομμάτι 1985. Όπου ξαφνικά μπαίνουν στην εικόνα The Who στοιχεία, εποχής Quadrophenia! Ή Tommy! Κυρίως μέσω της κιθάρας (του ήχου της, των riff, κάποιων background solo) αλλά και των χορωδιακών φωνητικών περασμάτων. Καθώς και κάποια Fucked Up στοιχεία εποχής David Comes To Life. Μέχρι το τέλος του κομματιού οπού οι Kvelertak αλλάζουν ξανά και πηγαίνουν πιο κοντά στο κοφτό παίξιμο του πρώιμου Ted Nugent. Ένα παίξιμο που γίνεται ακόμα πιο ορατό στο καταπληκτικό 9άλεπτο Heksebrann. Κομμάτι το οποίο, σε ένα παράλληλο σύμπαν, θα μπορούσε να συμπεριλαμβάνεται στο πρώτο ομώνυμο LP Ted Nugent.

Ο όλος συνδυασμός δουλεύει τέλεια στο δίσκο, σε ένα αποτέλεσμα που αρχικά προκαλεί έκπληξη και ύστερα απλή απόλαυση. Η εναλλαγές converge / black metal / the who / ted nugent / Fucked Up κτλ συνεχίζονται καθ’ όλη τη διάρκεια του δίσκου, δημιουργώντας ένα έργο το οποίο δεν κουράζει. Ένα έργο πολυδιάστατο, ειδικά συγκρινόμενο με το παρελθόν των Νορβηγών. Ένας δίσκος που θεωρούμε οτι θα αγκαλιαστεί από το metal και rock κοινό.

Roadrunner Records, 13.05.2016