Roadburn Festival 2018, Tilburg: GY!BE, Converge, etc (Part 1)
Το ClockSound προσκλήθηκε φέτος και κάλυψε επίσημα το Roadburn Festival στην Ολλανδία. Πρόκειται για ένα φεστιβάλ που σκεφτόμασταν να επισκεφτούμε για χρόνια τώρα, αλλά για διάφορους λόγους αυτό δεν έγινε ποτέ. Φέτος όμως το lineup μας «εξανάγκασε» να παραβρεθούμε στο Tilburg, στις 19-22 Απριλίου.
Διοργάνωση
Θα ξεκινήσουμε με το γεγονός οτι, έχοντας επισκεφθεί για τόσα χρόνια ένα πολύ μεγάλο αριθμό (χειμερινών ή καλοκαιρινών) φεστιβάλ ανά τον κόσμο, μας αρκεί απλά πλέον να περάσουμε καλά, χωρίς ταλαιπωρία. Αυτό όμως που βιώσαμε στο Tilburg ξεπέρασε κάθε προσδοκία!
Ξεκινώντας το 1999, με τα πρώτα χρόνια να αποτελεί ένα μικρό μονοήμερο live με 3-4 ονόματα, εξελίχθηκε στο σημαντικότερο φεστιβάλ για τον πιο «underground» ήχο στον κόσμο. Φέτος, μεγαλύτερο από ποτέ, έλαβε χώρα σε 6 stages, δύο στον πολυχώρο 013 (Main Stage, Green Room) και σε 4 ακόμα δίπλα ή σε πολύ κοντινή απόσταση στο κέντρο της πόλης (με το πιο μακρινό να είναι 5 λεπτά με τα πόδια). Το μικρό κέντρο του Tilburg έσφυζε για 4 μέρες από ζωή, με επισκέπτες από όλο τον κόσμο, καλή διάθεση, χαμογελαστά πρόσωπα, μουσικές συζητήσεις, πολλές νέες γνωριμίες. Και σε αντίθεση με πολλά άλλα φεστιβάλ, δεν είδαμε ούτε μία στιγμή να δημιουργείται κάποια δυσάρεστη κατάσταση, κάποια προσβλητική συμπεριφορά. Ένα τέλειο κλίμα για να απολαύσει κανείς το βασικό λόγο που ήταν εκεί. Τη μουσική.
Οι διοργανωτές έλαβαν όλα τα απαραίτητα μέτρα για να δημιουργήσουν τις τέλειες προυποθέσεις. Εύκολη είσοδο/έξοδο σε όλα τα venues, εκτός από τις κλασικές ουρές κάποιες στιγμές μόνο στο Het Patronaat, μετά το τέλος μιας μεγάλης μπάντας στο Main Stage. Beer garden στυλ τραπέζια στα δρομάκια στο κέντρο του Tilburg, πολλές καντίνες για μπίρες, κρασί ή φαγητό (με λίγο τσιμπημένες τιμές όμως). Και ενώ η αγορά γίνονταν με μάρκες, οι διοργανωτές τοποθέτησαν πολλά (πάρα πολλά!) μηχανήματα στα οποία μπορούσε κανείς άμεσα να βγάλει μάρκες με μετρητά ή κάρτα. Αποφεύγοντας τις τεράστιες ουρές στα γκισέ που δημιουργούνται κάθε φορά στα φεστιβάλ. Ειδικά στα μεγάλα. Ένα παράδειγμα που πρέπει οπωσδήποτε να ακολουθήσουν όλοι!
Να προσθέσουμε στην περιγραφή μας, έξω από το Koepelhal, τη μεγαλύτερη συλλογή merchandise που έχουμε δει σε φεστιβάλ, με ρούχα, δίσκους, accessories κτλ από το Roadburn και τις μπάντες, συν 3-4 πάγκους από δισκοπωλεία και από την Southern Lord.
Για το τέλος αφήσαμε το σημαντικότερο. Το lineup! Ίσως το πιο δύσκολο, από πλευράς διοργάνωσης, lineup που έχουμε βιώσει. Όχι λόγο του αριθμού των καλλιτεχνών, αλλά λόγω της ιδιαιτερότητάς του. Ειδικά θεματικά live, πολλές προγραμματισμένες συμπράξεις επί σκηνής (Waste Of Space Orchestra, Damo Suzuki w. Earthless and w. Minami Deutsch, Earthless w. Kikagaku Moyo κτλ), live-έκπληξη (πχ Stephen Brodsky & Adam McGrath paying Cave In), προβολές ταινιών, θεματικά πάνελ με καλεσμένους κ.α. Και όλα εξελίχθηκαν αβίαστα, σύμφωνα με το χρονοδιάγραμμα, χωρίς προβλήματα...
Όσον αφορά τα live, το άρθρο μας θα γίνονταν βιβλίο αν γράφαμε για όλους τους καλλιτέχνες που είδαμε. Σας παρουσιάζουμε λοιπόν, στο πρώτο αυτό μέρος και στο δεύτερο τις προσεχείς ημέρες, μερικά από τα highlights.
Godspeed You! Black Emperor
Οι Godspeed (οι οποίοι εμφανίζονται στο Gazi Music Hall στην Αθήνα στις 29 Απριλίου) έκαναν δύο δίωρα live στο Roadburn, την 3η και 4η μέρα του φεστιβάλ. Παίζοντας 8 κομμάτια σε κάθε εμφάνιση, με τα 4 να επαναλαμβάνονται και τις δύο μέρες, γεγονός για το οποίο έχουμε μία μικρή ένσταση, καθώς θα περιμέναμε εντελώς διαφορετικά σετ. Η ένσταση όμως είναι μικρή, καθώς η εμπειρία που μας προσέφεραν ήταν άκρως ικανοποιητική!
Οι οκτώ μουσικοί ανεβαίνουν στη σκηνή σε σχεδόν κυκλική διάταξη και κάθονται στις θέσεις τους. Ένας κύκλος ο οποίος θα συμπληρώνονταν ύστερα από την προσθήκη της Mette Rasmussen στο σαξόφωνο. Ένα τεράστιο video wall πίσω τους τρεμοπαίζει, με τη λέξη Hope να αναβοσβήνει σε στιγμές, καθώς το Hope Drone αρχίζει να ξετυλίγεται. Οι GY!BE χτίζουν σταθερά έναν στιβαρό ηχητικό τοίχο, μέχρι την κλιμάκωση η οποία χρωματίζεται από το τσέλο, το βιολί και την κιθάρα. Οι τόνοι πέφτουν ξανά και το βιολί περνά έντεχνα, και χωρίς παύση, στο πρώτο θέμα του Bosses Hang από το “Luciferian Towers”. Τέλεια απόδοση, υποβλητική ατμόσφαιρα και εικόνες από γυμνά μισοτελειωμένα κτίρια να προβάλλονται πίσω τους. Πριν το τελευταίο και πιο γρήγορο μέρος του κομματιού όπου επαναλαμβανόμενες εικόνες αριθμών, χρηματιστηρίων συνοδεύουν τη μουσική, μέχρι το τέλος της πρώτης μισής ώρας (σχεδόν) της συναυλίας.
Οι Godspeed δεν είναι μία μπάντα. Είναι μια ορχήστρα, η οποία ενδιαφέρεται μόνο να αποδώσει τέλεια τα πολύ δύσκολα έργα της. Και ενώ όλοι μας έχουμε τη συνήθεια να παρακολουθούμε τους καλλιτέχνες όταν παίζουν, η εμπειρία γίνεται πολύ πιο έντονη όταν κοιτά κανείς το video wall. Οι εικόνες και τα βίντεο αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της ζωντανής προσφοράς τους, απορροφώντας τον επισκέπτη που είναι έτοιμος να δοθεί ψυχικά στην δύναμη της τέχνης τους. Και για δύο ώρες μεταφέρεται κανείς στον κόσμο τους. Έναν κόσμο κάπως ίσως λυπηρό, αλλά αληθινό. Με τον τρόπο τους στέκονται κριτικοί απέναντι σε πολλές πλευρές της κοινωνίας μας ή άλλοτε γίνονται νοσταλγικοί. Και περνούν αυτή τη νοσταλγία σε εμάς, δίνοντας χώρο στον καθένα να τη συνδέσει με δικές του εμπειρίες, να τη ζήσει μοναδικά και ξεχωριστά από τον διπλανό του. Και αυτή είναι η δύναμη της τέχνης (τους). Για αυτό και ο καθένας είμαι σίγουρος θα έχει δικές του αγαπημένες στιγμές από το κάθε liveτους. Οι δικές μου ήταν τα Monhaim, Anthem For No State και Mladic. Αλλά αυτό μικρή σημασία έχει...
Damo Suzuki
with Earthless
Ο Damo Suzuki, των θρυλικών Can, είχε προγραμματίσει δύο εμφανίσεις στο Roadburn, διατηρώντας το concept που έχει διαλέξει τα τελευταία χρόνια, αυτοσχεδιάζοντας στη σκηνή υποστηριζόμενος από μία μπάντα.
Την Παρασκευή, αυτή η μπάντα ήταν οι Earthless, σε μία σύμπραξη πρωτοφανής που το γεγονός και μόνο οτι έγινε θα μείνει στην ιστορία. Στις 9:30 τα φώτα κλείνουν και ανεβαίνουν στη σκηνή οι 3 Earthless, ο Damo συν ένας μουσικός ακόμα, παίζοντας ηλεκτρικό σιτάρ και πλήκτρα και, αν δεν κάνουμε λάθος, ήταν το ένα μέλος των Ιαπώνων Kikagaki Moyo.
Το όλο set διήρκεσε μία ώρα. Στο μεγαλύτερο μέρος, οι Earthless κρατούσαν το γνωστό stoner jam ύφος τους, το οποίο χρωματίζονταν πανέμορφα από το σιτάρ ή τα πλήκτρα. Ο Damo πατούσε πάνω τους και ξετύλιγε τον αυτοσχεδιασμό του, με επαναλαμβανόμενες εκφράσεις και μονότονο ύφος. Πολύ καλές αλλαγές από την μπάντα, με τις στιγμές που ο drummer έδινε το σήμα για πιο krautrock jamming, εμπλουτισμένο με multi-layered feedbackκαι ταξιδιάρικα πλήκτρα να είναι οι καλύτερες.
with Minami Deutsch
Μία ημέρα μετά, στις 16:40, ήρθε η ώρα για το δεύτερο set. Αυτή τη φορά υποστηρικτικό ρόλο είχαν οι Minami Deutsch. Δεν μπορούμε καν να φανταστούμε πόσο μεγάλη τιμή θα ένιωσαν να παίζουν μαζί με τον συμπατριώτη τους και έναν από τους βασικούς δημιουργούς της μουσικής που παίζουν και οι ίδιοι.
Το live ξεκίνησε με τον Damo να επαναλαμβάνει πολύ γρήγορα (φανταστικές ίσως?) λέξεις και λαρυγγισμούς, ενώ η μπάντα πολύ χαμηλά τον συνόδευε με γρήγορα αλλά απαλά χτυπήματα στα τύμπανα και διακριτικές κιθάρες. Σιγά σιγά η ένταση της μουσικής ανέβαινε, όσο ο ίδιος έδινε το σήμα με τις θεματικές φωνητικές αλλαγές. Σε μία εμφάνιση πολύ διαφορετική από αυτή με τους Earthless, οι Minami Deutsch υποστήριζαν με αυτό που ξέρουν να κάνουν καλύτερα. Krautrock (Can-influenced φυσικά) ύφος, με σταθερά χτισίματα, jazz τύμπανα και μπάσο, καθαρές κυρίως κιθάρες με πολύ βάθος, καταπληκτικά επαναλαμβανόμενα θέματα, παύσεις, πολύ δυναμικά ξεσπάσματα και συχνές αλλαγές. Άφηναν την μουσική να αναπνεύσει αλλά και τον ίδιο, ο οποίος είχε τη δυνατότητα, ως ιδιότυπος crooner, να παίξει πολύ περισσότερο με διαφορετικές φωνητικές εντάσεις. Το τελικό αποτέλεσμα ήταν πολύ ενδιαφέρον, αν και σε στιγμές σκεφτόμουν οτι ίσως να ήταν ακόμα πιο απολαυστικό χωρίς φωνητικά καθόλου. Το jamming των Minami Deutsch ήταν τόσο καλό που θεωρούμε οτι ο Damo θα έπρεπε να κάνει περισσότερες παύσεις.
Earthless
Για τους Earthless δεν έχουμε να πούμε πολλά. Οι πατέρες της φοβερής σκηνής του San Diego, με τις 70s επιρροές, το έντονο jamming στοιχείο, ήταν μία από τις μπάντες που θέλαμε να δούμε πιο πολύ στο φετινό Roadburn.
Έχοντας κυκλοφορήσει ένα καταπληκτικό άλμπουμ ένα μήνα πριν, βασίσανε το μισό live τους σε αυτό και το άλλο μισό με τα Uluru Rock και Violence Of The Red Sea από το “From The Ages”, διάρκειας 14 λεπτά το καθένα (στο στούντιο, στο live ακόμα πιο πολύ). Η εντάσεις ανεβασμένες, το μπάσο και τα τύμπανα να αντηχούν μέσα στο σώμα μας, η κιθάρα αστείρευτη με συνεχείς αλλαγές, φοβερά riff και solo και εντελώς παλιομοδίτικο ήχο. Οι Earthelss είναι εξαντλητικοί επί σκηνής, μία συνεχόμενη ηχητική επίθεση που αφήνει το κοινό αποσβολωμένο. Τα φωνητικά δεν ήταν τόσο ποιοτικά όσο ακούμε στο δίσκο, αλλά αυτό μικρή σημασία έχει. Μία συναυλία-εμπειρία για όσους αγαπούν αυτό το είδος και όχι μόνο.
Wreck And Reference
Περνώντας για ένα 5άλεπτο από τους Arabrot, και το unsane ύφος τους, φύγαμε για το Green Roomστο οποίο ξεκινούσαν οι Wreck And Reference. Το duoαπό το Los Angeles ανέβηκε στη σκηνή καλυμμένο από ένα παχύ στρώμα καπνού, το οποίο διατηρήθηκε καθ’ όλη τη διάρκεια του live. Κανένας extra session μουσικός επί σκηνής, με τον “frontman” να κρατά ένα sampling pad, έχοντας πίσω του και αριστερά τον drummer. Χωρίς να ξεφεύγουν από τις στούντιο ηχογραφήσεις, παρέδωσαν ένα άψογο live, με τις φωνές να ακούγονται όσο απεγνωσμένες ακούγονται και στους δίσκους. Αυτό σε συνδυασμό με τον καπνό, τα (πότε μοβ, πότε ροζ, πότε μπλε) φώτα και τις εικόνες στο υπόβαθρο συνέθεταν ένα ζοφερό σκηνικό. Παρατηρώντας το κοινό, άλλους τους συνεπήρε, άλλους τους άφησε παγερό αδιάφορους. Προσωπικά το ευχαριστήθηκα, αν και δεν θα πήγαινα να τους δω ξανά σε κάποια δική τους headlining εμφάνιση. Ως μέρος φεστιβάλ ναι.
Converge
Ο Jacob Bannon των Converge ήταν ο βασικός curator του φετινού Roadburn. Η ίδια η μπάντα έκανε δύο πολύ ξεχωριστές εμφανίσεις, παίζοντας ολόκληρα τα “The Dusk In Us” (δείτε εδώ το review μας) και “You Fail Me”, την πρώτη και δεύτερη μέρα του φεστιβάλ αντίστοιχα. Μια συμμετοχή δώρο για εμένα προσωπικά, με τους Converge να είναι από τις αγαπημένες μου μπάντες.
“Roadburn you make us nervous!”, αναφώνησε ο Bannon μόλις ανέβηκαν στη σκηνή. Το main venue του 013 ήταν γεμάτο, διαμορφώνοντας ίσως ένα από τα πιο μεγάλα live που έχουν κάνει, όσον αφορά το μέγεθος του κοινού. Με περίσσια όρεξη και ένταση, το τέλεια δομημένο χάος ξεκινά. Ο Bannon να μην σταματά ούτε λεπτό να πηγαινοέρχεται, με τις γνωστές του ξαφνικές κινήσεις των χεριών, να «καταπίνει» το μικρόφωνο και να τραγουδά με αμέριστο πάθος. Η μπάντα ήταν στατική, προσηλωμένη στο δύσκολο έργο της να αποδώσει τέλεια τα δύσκολα αυτά κομμάτια, κάτι που φυσικά κατάφερε. Ειδική μνεία πρέπει να γίνει στα φωνητικά του Nate Newton, τα οποία συμπληρώνουν απόλυτα τον Bannon, τα ουρλιαχτά του οποίου σε μερικές στιγμές έβγαιναν πιο ψηλά, ίσως εξ’ αιτίας την τεράστιας έντασής του πάνω στη σκηνή.
Φοβερή η στιγμή του ομώνυμου The Dusk In Us, για το οποίο ο Bannon είπε πόσο σημαντικό κομμάτι είναι, λέγοντας οτι πρέπει να έχει ο καθένας δύναμη να συνεχίζει στη ζωή του, να ξεπερνά προβλήματα. Από την δύναμη των συνανθρώπων γύρω του αντλεί και ο ίδιος τη δική του. Μυστικιστική ατμόσφαιρα, πολύ πάθος, με το κοινό να μένει αποσβολωμένο πραγματικά.
Τη δεύτερη μέρα, σειρά είχε το “You Fail Me” του 2004, με το σκηνικό να επαναλαμβάνεται, σε ένα καταπληκτικό ακόμα live. Και για το κλείσιμο, οι Converge μας επιφύλασσαν ένα ακόμα δώρο, φέρνοντας τους Tomas Lindberg των At The Gates και τον Kevin Baker των All Pigs Must Die στη σκηνή, διασκευάζοντας το Wolverine Blues των Entombed, το οποίο μπορείτε να δείτε πιο κάτω.
Hallas
Με το τέλος των Converge πήγαμε γρήγορα απέναντι στο Het Patronaat να προλάβουμε λίγο τους Σουηδούς Hallas. Με μόνο 20 λεπτά για το τέλος του live, πήραμε μια γεύση, από μία μπάντα η δημοτικότητα της οποίας έχει αρχίσει και ανεβαίνει αισθητά. Παλιομοδίτικο 70s ροκ, χωρίς κανένα stoner στοιχείο. Οι κιθάρες και τα πλήκτρα μας μετέφεραν προς πρώιμους Uriah Heep. Ποιοτική και δεμένη μπάντα, με πολύ καλές φωνές, σίγουρα θα τους βλέπαμε ξανά στο μέλλον.
Τις επόμενες μέρες θα δημισιεύσουμε και το δεύτερο μέρος του άρθρου μας για το φετινό Roadburn Festival, με τις εντυπώσεις μας από το καλύτερο live του τετραημέρου κατά τη γνώμη μας, αυτού των Boris με τον Stephen O’ Malley των Sunn O, αλλά και από άλλα όπως Cult Of Luna & Julie Christmas, Grave Pleasures, Godflesh, Bell Witch, The Heads κ.α.
*Θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε τους διοργανωτές, και ιδιαίτερα την Becky Laverty, για την πρόσκλησή τους να καλύψουμε για πρώτη φορά το Roadburn Festival, αλλά και για την τέλεια φεστιβαλική εμπειρία που κατάφεραν να προσφέρουν σε εμάς και τους υπόλοιπους επισκέπτες.
*Ευχαριστούμε επίσης τους φωτογράφους για το υλικό που πρόσφεραν και την καταπληκτική δουλειά που έκαναν. Μπορείτε παρακάτω να δείτε τα στοιχεία τους. Για περισσότερο φωτογραφικό υλικό, μπορείτε να επισκεφτείτε τις σελίδες τους.
*Η φωτογραφία τίτλου ανήκει στον Niels Vinck.
PAUL VERHAGEN:
Paul Verhagen Photography
Email: achromemoments@live.nl
Website: www.paulverhagen.com
Facebook: http://www.facebook.com/verhagenpaul
Page: http://www.facebook.com/AchromeMoments
Instagram: https://www.instagram.com/paul_verhagen_photo/
JOSTIJN LIGTVOET:
Jostijn Ligtvoet Fotografie
+31 (0)6 10779206
Twitter | Instagram | Facebook
NIELS VINCK:
https://www.instagram.com/nielsvinck/
https://twitter.com/nielsvinck
https://www.facebook.com/nielsvinckphoto/
+31(0)614357184
