Day for Night, Houston - St. Vincent, GY!BE, Thom Yorke, κ.α. (Day 3)
Το Day For Night αποτελεί παράδειγμα για το πώς ένα σύγχρονο φεστιβάλ πρέπει να δημιουργεί συνθήκες για να μεταφέρει στο κοινό όχι μόνο τη μουσική μέσω των καλύτερων επιλογών της τρέχουσας σκηνής, αλλά και μέσω διαφορετικών μέσων καλλιτεχνικής και μη σύγχρονης έκφρασης.
Παράδειγμα η 1η ημέρα προθέρμανσης του Day For Night, κατά την οποία παρακουλουθήσαμε συζητήσεις από σημαντικά πρόσωπα που τα τελεταία χρόνια έχουν απασχολήσει την κοινή γνώμη (Nadya Tolokonnikova & Chelsea Manning) όπως και καλλιτέχνες οι οποίοι ο καθένας στο χώρο του έχουν αξιοσημείωτη επιτυχία (Earl Sweatshirt, Jenny Hval, Boots).
Η 2η ημέρα του φεστιβάλ ήταν εξίσου επιτυχημένη και στη διάρκειά της παρακολουθήσαμε εξαιρετικούς καλλιτέχνες όπως τους Nine Inch Nails, τις Pussy Riot, τον James Blake, τον Perfume Genius, αλλά και πολλούς ακόμα σε πολύ καλές εμφανίσεις.
Την 3η ημέρα, Κυριακή 18 Δεκεμβρίου, το πρόγραμμα ήταν εξίσου γεμάτο και εντυπωσιακό:
The Album Leaf
Η 3η και τελευταία ημέρα μας ξεκίνησε με μια μπάντα που βρισκόταν για χρόνια στην check list μας για να δούμε κάποια στιγμή ζωντανά.
Το σχήμα του Jimmy LaValle από το San Diego έχει ποστ ροκ και ambient στοιχεία και με πολύ ενδιαφέρον τρόπο διοχετεύει μερικά ηλεκτρονικά στοιχεία στον ήχο που παράγει.
Εμφανίστηκαν στην Green Stage, τη 2η μεγαλύτερη και εξωτερική του φεστιβάλ, και στο σετ τους είχαν μερικές καλές στιγμές. Η ώρα και το επίπεδο έντασης που έπαιξαν δεν μας ενθουσίασαν ιδιαίτερα. Ίσως μια εμφάνιση στην εσωτερική Blue Stage να αναδεικνύει περισσότερο το σετ που είχαν ετοιμάσει για μας.
Αμέσως μετά περάσαμε από τα food tracks για το απαραίτητο μεσημεριανό ενδυνάμωσης και περάσαμε από την κεντρική σκηνή που εμφανιζόταν η Rezz.
(YZ)
Rezz
Την DJ και παραγωγό Rezz - κατά κόσμον Isabelle Rezazadeh - είδαμε μόνο για ένα κομμάτι το οποίο ήταν και αυτό που έκλεινε το σετ.
Δεν την γνωρίζαμε και η "στιγμιαία συνάντηση" μας μαζί της μας άφησε πολύ καλή εντύπωση.
(YZ)
Ryoji Ikeda
Ο Ryoji Ikeda είναι ένας Ιάπωνας μουσικός γνωστός για τον ιδιόμορφο πειραματικό του ήχο. Οι συνθέσεις του βασίζονται πρωτίστως στην επεξεργασία πρωτογενών ψηφιακών ηχητικών κυματομορφών μέσω τεχνικών διαμόρφωσης χρονικών και τονικών συχνοτήτων και χρήσης πολλαπλών φίλτρων. Εκτός από τη μουσική, έχει επίσης ασχοληθεί με installations, πολλά εκ των οποίων μεγάλης κλίμακας, τα οποία συνδυάζουν τη μουσική του με visuals και φωτισμό.
Η εμφάνισή του στην blue stage του φεστιβάλ φαίνεται ότι αναμενόταν από το κοινό, σημειώνοντας εντυπωσιακή προσέλευση για την απογευματινή ώρα εμφάνισής του, πριν τις πέντε. Ο μικρόσωμος πενηντάχρονος Ιάπωνας εμφανίστηκε στη σκηνή φορώντας μαύρα ρούχα, μαύρο σκούφο και μαύρα γυαλιά, αφήνοντας μόνο ένα μικρό μέρος του προσώπου του να φαίνεται. Παίρνοντας θέση μπροστά στο laptop του αντιληφθήκαμε τον λόγο, καθώς απέναντί του είχε τοποθετηθεί ειδικά για την εμφάνισή του ένας μεγάλος προβολέας ο οποίος σχημάτιζε visuals πίσω του, χωρίζοντας τη σκηνή ακριβώς στη μέση, συμμετρία που φάνηκε να επιδιώκει και ο ίδιος ακόμα και με την ακριβή τοποθέτηση του σώματός του και την θέση του laptop του.
Οι ήχοι που παρήγαγε κατά τη διάρκεια της σαραντάλεπτης εμφάνισής του ήταν πραγματικά μοναδικοί. Θόρυβοι επεξεργασμένοι ξανά και ξανά, οι οποίοι συνδυάζονται και δημιουργούν ρυθμικά σχήματα, χωρίς να υπάρχει μελωδία, διατηρώντας ουσιαστικά μόνο εναλλαγή συχνοτήτων, δίνοντας με αυτό τον τρόπο μία ακατέργαστη industrial αισθητική στο έργο του.
Ουσιαστικά αυτό που κάνει ο Ikeda είναι αμιγώς τεχνικό, επεξεργάζεται ψηφιακά ηχητικά σήματα, κυρίως square, triangle και sawtooth κυματομορφές, τεμαχίζοντάς τες και φιλτράροντας συχνότητες. Αυτό όμως που μπορεί να μοιάζει μία άσκηση φυσικής, στην πραγματικότητα έχει τόσο μεγάλη ένταση, που δημιουργεί μία ιδιαίτερη αίσθηση στον ακροατή, σε συνδυασμό με τα visuals τα οποία ακολουθούν με ακρίβεια το τονικό ύψος των ήχων και τις ρυθμικές τους εναλλαγές, θέτοντάς τον σε μόνιμη εγρήγορση και δημιουργώντας τελικά μία αμιγώς καλλιτεχνική αίσθηση.
Η εμφάνισή του ήταν μία πραγματικά έντονη εμπειρία που δεν άφησε ασυγκίνητο το κοινό, το οποίο επευφημούσε έντονα τον καλλιτέχνη κατά όλη τη διάρκεια του set του.
(Iraklis Skoteinos)
Godspeed You! Black Emeror
Μετά την έντονη εμπειρία του Ryoji Ikeda, πολλοί (σε μια ελληνική τυχαία παρέα) βιάστηκαν να χαρακτηρίσουν πρόωρα την εμφάνισή του ως την καλύτερη της βραδιάς. Παρόλα αυτά, η εμφάνιση των post rockers Godspeed You! Black Emperor στην μικρή εξωτερική σκηνή green stage του φεστιβάλ λίγο πριν τις 6 το απόγευμα θα ανέτρεπε γρήγορα τον ισχυρισμό αυτό. Το οκταμελές καναδικό συγκρότημα (drums, κρουστά, τέσσερις κιθάρες, μπάσο, βιολί) ανέβηκε στην σκηνή ενώ στα ηχεία έπαιζε ένα εισαγωγικό drone, το οποίο σύντομα εξελίχθηκε στη γνωστή εισαγωγή των περισσότερων εμφανίσεων του συγκροτήματος, γνωστό και ως Hope Drone.
Η σκηνική παρουσία των GY!BE είναι λιτή, χαρακτηριστικό είναι ότι οι κιθαρίστες είναι καθιστοί αντικριστά στη σκηνή, ενώ η επικοινωνία με τον κόσμο είναι σχεδόν ανύπαρκτη, καθώς το συγκρότημα εστιάζει περισσότερο στην εκτέλεση των κομματιών. Την, όχι αναγκαστικά αρνητική, έλλειψη σκηνικής παρουσίας αντισταθμίζουν τα πολύ όμορφα βίντεο τα οποία προβάλλονται σε πανί στο πίσω μέρος της σκηνής, μέσω μίας ρετρό κάμερας που είναι τοποθετημένη δίπλα στην κονσόλα των ηχοληπτών.
Η εισαγωγή στο set τους αρχίζει από το drone και καθώς εξελίσσεται ένα ένα προστίθενται όλα τα όργανα, σε ένα crescendo το οποίο καταλήγει στην προβολή της λέξης Hope η οποία τρεμοπαίζει, κλείνοντας θεαματικά αυτό το intro. Στη συνέχεια ακούμε τις πρώτες νότες του καλύτερου κομματιού του νέου τους δίσκου, του τριμερούς Bosses Hang. Από το πρώτο κιόλας, λυρικό μέρος του κομματιού στο οποίο παρουσιάζεται η βασική μελωδία γίνονται αντιληπτά τόσο το εξαιρετικό δέσιμο της μπάντας, όσο και ο απόλυτος έλεγχος που έχουν στον ήχο τους. Είναι πραγματικά σπάνιο συγκρότημα που αποτελείται από τόσα πολλά μέλη να έχει τόσο καθαρό ήχο και όλες οι λεπτομέρειες που προσθέτει κάθε όργανο να γίνονται αντιληπτές από τον ακροατή. Καθώς το κομμάτι εξελίσσεται, τα μέλη του συγκροτήματος αφοσιώνονται ακόμα περισσότερο στην εκτέλεσή του και περνώντας από ένα έντονα Philip Glass-ικό πέρασμα, έχοντας ανεβάσει τόσο ένταση όσο και ταχύτητα καταλήγουν για ακόμα μία φορά στην επανεκτέλεση της βασικής μελωδίας του κομματιού, αυτή τη φορά θριαμβευτική και λυτρωτική. Ένα πραγματικά δυνατό τελείωμα για μία εξαιρετική σύνθεση.
Στη συνέχεια, μία ακόμα τριμερής σύνθεση από το “Luciferian Towers”, το Anthem For No State, με δομή αντίστοιχη με το Bosses Hang. Η εισαγωγή είναι πιο λυρική και οι μελωδίες της κιθάρας και του βιολιού μπλέκονται με ονειρικό τρόπο, στην πορεία τα ηχοχρώματα εμπλουτίζονται και για ακόμα μία φορά η κορύφωση του κλεισίματος έχει έντονη αίσθηση, συνδυαζόμενη με τις προβαλλόμενες εικόνες και την έκφραση των μουσικών.
Για το τελείωμα, οι GY!BE επιλέγουν ένα αγαπημένο κομμάτι από το EP “Slow Riot for New Zero Kanada”, το Blaise Bailey Finnegan III (γνωστό και ως BBFIII), το οποίο συνοδεύεται από το πιο όμορφο ίσως οπτικό υλικό που ξεκινάει από τρένα που ταξιδεύουν και φτάνει σε πόλεις όπου διαδηλωτές συγκρούονται με δυνάμεις της αστυνομίας, ενώ η προηχογραφημένη απαγγελία που συνοδεύει το κομμάτι εντείνει την κινηματογραφική αίσθηση.
Μετά από μία ώρα οι GY!BE αποχωρούν από την Green Stage του φεστιβάλ καταχειροκροτούμενοι και αποτελώντας ίσως την καλύτερη εμφάνιση της βραδιάς, έχοντας δώσει παράλληλα σε εμάς ένα μικρό δείγμα για την επερχόμενη συναυλία τους στο Fuzz Club στις 29 Απριλίου, στην Αθήνα, αλλά και ως headliners στη σκηνή του Roadburn Festival ’17 στις 21 Απριλίου.
(Iraklis Skoteinos)
Solange
Τη Solange είδαμε για περίπου 10 λεπτά, αφού προτεραιότητα για μας ήταν να δούμε τους Jesus Lizard. Η αδελφή της Beyonce είχε εντυπωσιακά σκηνικά και για τη σύντομη συνάντησή μας συμπεράναμε / επιβεβαιώσαμε για ποιο λόγο δεν μπορούμε να δεχθούμε το όλο hype γύρω από το όνομά της.
Πέρσι είχε κατακλύσει τα τσαρτ και τις (θετικές) κριτικές των μεγαλύτερων περιοδικών παγκοσμίως για ένα άλμπουμ που έχει υπερεκτιμηθεί.
Η μουσική της είναι ευχάριστη sophisticated r'n'b soul η οποία δεν έχει προσθέσει καινοτόμα στοιχεία σε αυτά που έχουμε ακούσει γενικά. Παρουσιάζει πλέον ζωντανά ένα (και) χορευτικό show φανερά επηρεασμένη από αυτά της αδελφής της, σε μια πιο "slow" μορφή βέβαια που συνάδει και με το διαφορετικό στυλ μουσικής τους.
(YZ)
The Jesus Lizard
Η εμφάνιση των Jesus Lizard στο Day For Night ήταν ενδεχομένως η πιο παράταιρη στο πρόγραμμα του φεστιβάλ, αλλά παρόλα αυτά η δεύτερη επανένωση των γερόλυκων του post hardcore, τεξανών εκ του Austin, αποτέλεσε ένα από τα σημαντικά highlights της βραδιάς και αυτό φάνηκε πολύ από το αναπάντεχα μεγάλο μέγεθος του ακροατηρίου αλλά και της πολύ καλής γνώσης του υλικού του συγκροτήματος.
Οι πλέον άνω των πενήντα ετών Jesus Lizard μπορεί εμφανισιακά να μοιάζουν λίγο με θείους που έχουμε στο οικογενειακό μας περιβάλλον, ειδικά ο τραγουδιστής τους David Yow μοιάζει με μεθυσμένο μπακάλη της γειτονιάς, αλλά η διάθεσή τους στη σκηνή είναι όσο πιο χύμα γίνεται. Πώς θα χαρακτήριζε κανείς διαφορετικά έναν τραγουδιστή ο οποίος τα πρώτα δευτερόλεπτα που αρχίζει το εναρκτήριο Puss κάνει stage diving και τραγουδάει με το πουκάμισό του ανοιχτό και μία ιδρωμένη τριχωτή μπυροκοιλιά εκτεθειμένη σε κοινή θέα.
Αφού επανέλθει στη σκηνή φροντίζει να μας ενημερώσει “Hello, we are Godspeed You! Black Emperor”, ενώ λίγο αργότερα μετά το Glamorous, τέταρτο κομμάτι που παίζουν μας ενημερώνει “That’s it, time for St. Vincent”, ευτυχώς χωρίς να το εννοεί. Τα κομμάτια που παίζουν οι Jesus Lizard είναι ένα best of από τη δισκογραφία τους, από τα οποία θεωρώ ως highlights την εκτέλεση του Nub και του Monkey Trick, και τα παρουσιάζουν με πολύ μεγάλη ενέργεια, με τον Yow να βρίσκεται οπουδήποτε ανά πάσα στιγμή ουρλιάζοντας, το συγκρότημα επί σκηνής να είναι πολύ δεμένο και δυνατό και με τον drummer να έχει χύσει τόνους ιδρώτα. Σε κάποιο άλλο σημείο της συναυλίας ο Yow μας ενημερώνει “Hello, we’re Led Zeppelin”, γενικά είναι ένας sui generis διασκεδαστής, με τον δικό του ίσως χονδροειδή τρόπο, αλλά το κοινό το απολαμβάνει και συχνά τραγουδάει στίχους, δείχνοντας ότι το κοινό στο Τέξας μπορεί να είναι πραγματικά απρόβλεπτο.
Μετά από 16 κομμάτια, πολύ θόρυβο, κραυγές, ουρλιαχτά, διαρκή stage diving και crowd surfing, μέτρια αλλά και κακά αστεία, αλλά πάντα διατηρώντας μία αγνή τραχιά rock‘n’ roll διάθεση, κλείνουν την εμφάνισή τους με το 7 vs. 8, στο οποίο ο Yaw εξαφανίζεται από τη σκηνή και παρασύρεται, ενώ τραγουδάει, κυριολεκτικά μέχρι τον ηχολήπτη, κλείνοντας με αυτόν τον τρόπο την παρανοϊκή και τελευταία ever, όπως μας πληροφόρησε ο ίδιος ο Yow, εμφάνιση των συμπαθών αλλά και ελαφρώς προβληματικών Jesus Lizard.
(Iraklis Skoteinos)
St. Vincent
Οι μνήμες μας νωπές από την εμφάνισή της στο Παρίσι και το Le Trianon στα τέλη του Οκτώβρη. Αμέσως μετά από την βραδιά εκείνη συζητήσαμε με μια φίλη που είχε ακολουθήσει ότι η εμφάνιση είχε αφήσει μια πικρή γεύση. Οι λόγοι ήταν το προηχογραφημένο πρόγραμμα (πλην κιθάρας) και το over conceptual σκηνικό της.
Τελικά μετά από αρκετές ακροάσεις εκτίμησα πάρα πολύ το "Masseduction" και μεταξύ του Οκτώβρη αυτής της φοράς που την είδα ωρίμασε μέσα μου το συμπέρασμα ότι τελικά αποτελεί μια από τις πλέον χαρισματικές γυναίκες μουσικούς των ημερών μας.
Η Τεξανή μουσικός παίζοντας "εντός έδρας" ήταν λιγομίλητη, πάντα ευγενική και γλυκύτατη. Το πρόγραμμα που έπαιξε ήταν σχεδόν το ίδιο με αυτό του Trianon και για μια ακόμα φορά απέδειξε ότι εκτελεστικά και φωνητικά μπορεί με άψογο τρόπο να μεταφέρει όλα τα μουσικά και στιχουργικά της δημιουργήματα.
Η ίδια έχει σπουδάσει μουσική στην κορυφαία σχολή του Berklee College of Music και εκτελεστικά και στο μέτρο που μπορώ προσωπικά να κρίνω, αποτελεί μια φοβερή κιθαρίστρια, ενώ οι μελωδίες των κομματιών της είναι crystal clear πράγμα που δείχνει πόσο έχει προσέξει την ενορχήστρωση αλλά και την συγγραφή των μελωδιών.
Κομμάτια όπως το Now, Now, Los Ageless, New York, Marry Me και Pills είναι μερικά δείγματα των γραφομένων.
Από την άλλη είναι ξεκάθαρο ότι προβοκάρει συνεχώς με τους στίχους της. Ειδικά στο New York το "you're the only motherfucker in the city who can stand me" δεν μπορούσε να αποτελεί από τα highlight lyrics της χρονιάς και η εμπειρία του να το ακούς ενώπιόν της είναι φοβερή.
Σε μια περίοδο όπου παίζουν κυρίαρχο ρόλο στα media οι στιγμιαίες εντυπώσεις, η St. Vincent καταφέρνει να τραβάει με απλό, προσβάσιμο, καλλιτεχνικό και άμεσο τρόπο τις εντυπώσεις περνώντας μέσω της δισκογραφίας και των εμφανίσεων της πολλαπλά κοινωνικά κυρίως μηνύματα.
Μας μάγεψε και λογικά για καιρό θα μείνει στο μυαλό μας (και) αυτή η εμφάνισή της, η οποία μαζί με αυτές των Godspeed You! Black Emeror και Ryoji Ikeda ήταν από τις κορυφαίες της βραδιάς.
(YZ)
Tim Hecker
Τον Tim Hecker είχαμε παρακολουθήσει πριν μερικούς μήνες στα St Paul’s Sessions, σε μία πραγματικά εξαιρετική εμφάνιση. Έχοντας στο νου τη σύγκριση της εμφάνισης της Jlin το προηγούμενο βράδυ ανάμεσα στα St Paul’s Sessions και τη blue stage του Day For Night, ήμουν σχετικά προκατειλημμένος ότι η εμφάνιση του Hecker δε θα ήταν εφάμιλλη αυτής που είχα ήδη βιώσει, κυρίως λόγω του ότι η μουσική του είναι περισσότερο εσωτερική και προβληματιζόμουν για το πώς θα λειτουργούσε σε ανοιχτό χώρο με πολυπληθές κοινό.
Ευτυχώς διαψεύσθηκα από τον εξαιρετικά καθαρό ήχο, ο οποίος δεν άφηνε περιθώρια να μην ακολουθήσεις το ηχητικό ταξίδι στο οποίο σε βυθίζει η μουσική του Hecker. Επέλεξα να κάτσω κάτω και να κλείσω τα μάτια μου βυθιζόμενος στους ήχους του Hecker, καθώς ούτως ή άλλως η σκηνική παρουσία του συμπαθούς Καναδού είναι από ελάχιστη έως ανύπαρκτη.
Η μουσική που έπαιξε βασίστηκε κυρίως στο περσινό του album “Love Streams”, με τη χρήση των βασικών δομικών στοιχείων που χτίζουν τα κομμάτια του album. Ήχοι από το Obsidian Counterpoint, το Music of the Air ή το Violet Monumental μπλέκονται μεταξύ τους δημιουργώντας υπέροχες ambient ατμόσφαιρες, οι οποίες εμπλουτίζονται με ήχους φυσικών οργάνων και ονειρικές φωνές.
Το ταξίδι στο οποίο σε βάζει η μουσική του Ηecker είναι αδιάκοπα ενδοσκοπικό, μοιάζει με μία μορφή διαλογισμού, στη διάρκεια του οποίου το μυαλό καθαρίζει σταδιακά από σκέψεις, αφοσιώνεται στη μουσική, μέχρι να συμβεί το μοναδικό, η μουσική να μετουσιωθεί σε εικόνες βγαλμένες απευθείας από το ανθρώπινο υποσυνείδητο.
Μία πραγματικά υπερβατική, σχεδόν μεταφυσική εμπειρία. Μετά από μία ώρα, που έμοιαζε να διαρκεί πολύ περισσότερο, ο Hecker ολοκληρώνει το set του, και ανοίγοντας τα μάτια βλέπω ότι μεγάλο μέρος του κοινού έχει επιλέξει τον ίδιο τρόπο ακρόασής του με εμένα, έχοντας αφεθεί στα μοναδικά ηχητικά τοπία που δημιούργησε ο Καναδός καλλιτέχνης.
(Iraklis Skoteinos)
Nina Kraviz
Ναι... το παρουσιαστικό της βοηθάει για να τραβήξει την προσοχή.
Πέραν αυτού όμως και βλέποντάς της για περίπου 2 ώρες στο κλείσιμο του Day for Night περάσαμε εξαιρετικά χορεύοντας σχεδόν ασταμάτητα, αν και σχετικά εξαντλημένοι από το 3-μερο, ακούγοντας τοπ ποιότητας techno ήχους σε μια κυκλική σκηνή με απίστευτο ήχο που ήταν πολύ δυνατός και χωρίς να ενοχλεί την ακοή.
Θυσίασα προσωπικά την - υποτονική - εμφάνιση του Thom Yorke για να δω από κοντά προς τι όλος ο ντόρος για την Ρωσίδα DJ.
Δεδομένου ότι δεν μπορώ να κρίνω σωστά το συγκεκριμένο είδος μουσικής, μπορώ να μεταφέρω ότι το σετ της Kraviz ήταν ότι ακριβώς χρειαζόμουν για να φύγω από το φεστιβάλ με τις καλύτερες εντυπώσεις και ψυχολογία ή αν θέλετε ότι χρειαζόταν το Day for Night για να κλείσει.
(YZ)
Thom Yorke
Η εμφάνιση του Thom Yorke στο κλείσιμο του Day For Night αποτελούσε ένα σημαντικό πόλο έλξης για το κοινό του σπουδαίου αυτού φεστιβάλ, ειδικά εφόσον η μόνη εναλλακτική επιλογή ήταν η Nina Kraviz, η οποία απευθυνόταν σε περισσότερο ηλεκτρονικό κοινό. Επομένως, όπως ήταν αναμενόμενο, η εσωτερική σκηνή του blue stage κατακλύστηκε ασφυκτικά από κόσμο, αναγκάζοντάς μας σε μία αρκετά απομακρυσμένη ακρόαση του set του τραγουδιστή των Radiohead. Ο Yorke εμφανίστηκε στη σκηνή συνοδευόμενος από τους συνεργάτες του, Nigel Godric, μουσικό και παραγωγό και Tarik Barri, visual artist. Το υλικό που παρουσιάζει στις σποραδικές εμφανίσεις του με αυτό το setup αποτελείται αποκλειστικά από συνθέσεις που προέρχονται από τα δύο solo albums του, “The Eraser” και “Tomorrow’s Modern Boxes”, αλλά και από το album του συνεργατικού super-group “Atoms For Peace”.
Η εμφάνιση του συμπαθούς αλλά και σχετικά ιδιόρρυθμου καλλιτέχνη ξεκίνησε με τα Interference και A Brain In A Bottle, από το τελευταίο του album, στα οποία η καθαρότητα της φωνής του πραγματικά εντυπωσιάζει. Απαλλαγμένος ίσως από τη δυναμική των live εμφανίσεων των Radiohead και όντας ίσως πιο ξεκούραστος αποδίδει τις φωνητικές εύθραυστες μελωδίες των κομματιών του αψεγάδιαστα. Πριν ακριβώς παίξει το I Am A Very Rude Person, σχεδόν προφητικά, εκνευρίζεται με ένα πλαστικό ντέφι που κάποιος εκσφενδονίζει προς τη σκηνή και τα ψέλνει αρκετά βρετανικά προς την κατεύθυνση του δράστη, τον οποίο όπως αποδείχτηκε αργότερα στη βραδιά γνωρίζαμε ήδη και ουδόλως είχε πρόθεση να εκνευρίσει, τον μάλλον υπερβολικό, τραγουδιστή. Το συμβάν πάντως τελικά δεν λειτουργεί αρνητικά, καθώς σύντομα ο Yorke αφοσιώνεται και πάλι στην ερμηνεία του, το κοινό χαλαρώνει αντίστοιχα και αφήνεται στις δυστοπικές συνθέσεις του καλλιτέχνη, ενώ αρκετοί που έχουν μείνει από περιέργεια αποχωρούν αφήνοντας ένα μεγάλο, αλλά πιστό μέρος του κοινού πίσω να απολαμβάνει το υπόλοιπο της συναυλίας.
Η εκτέλεση του Amok των Atoms For Piece ξεσηκώνει το κοινό και παρόλο που το υλικό του Yorke είναι σχετικά εκ φύσεως υποτονικό, δεν χάνει ευκαιρία να λικνίζεται, ενώ συνεχώς επευφημεί έντονα στο τελείωμα κάθε κομματιού. Από τη setlist του παρέλασαν υλικό από όλους τους δίσκους του και προσωπικά βρήκα ως highlights την εκτέλεση του Nose Grows Some και στη συνέχεια του Cymbal Rush, με το οποίο έκλεισε τυπικά το κύριο μέρος της συναυλίας, πριν ο Yorke μας προσφέρει τρία ακόμα κομμάτια, Black Swan, Atoms For Peace και Default, κλείνοντας όμορφα την εμφάνισή του.
Συνολικά πρέπει να ομολογήσω πως είχα υψηλότερες προσδοκίες για την εμφάνιση του Thom Yorke, η οποία ήταν άρτια και αρκετά εσωτερική, αλλά η υψηλή συγκέντρωση κόσμου περιόρισε σε κάποιο βαθμό την εμπειρία, ειδικά στο πρώτο μισό της συναυλίας. Πάντως, στο δεύτερο μισό πρόσφερε σε ένα απόλυτα αφοσιωμένο κοινό μία πολύ όμορφη εμπειρία, χωρίς να καταφέρει όμως να αποτελέσει το highlight της τελευταίας ημέρας του φεστιβάλ.
(Iraklis Skoteinos)
Event: Day For Night Festival '17
Date: 17.12.2017
Venue: Post HTX, Houston, Texas U.S.A.
