Dekmantel 2017 Amsterdam - ClockSound Review
Dekmantel σημαίνει πρόσχημα.
Η ακρόαση της μουσικής ήταν ένα "πρόσχημα" για μια πολυήμερη συνάντηση.
Άνοιξε με την συναυλία με έργα του Steve Reich, μια από τις κεντρικές μορφές της μινιμαλιστικής μουσικής, ενώ, κατά τα άλλα, φιλοξένησε καλλιτέχνες της ηλεκτρονικής σκηνής.
photo by Bart Heemskerk
Τις πρώτες μέρες δόθηκαν συναυλίες σε διάφορους χώρους στην πόλη του Άμστερνταμ και το κυρίως μέρος του φεστιβάλ ήταν το τριήμερο συναυλιών στο δάσος, δίπλα στην Ολλανδική πρωτεύουσα.
Το φεστιβάλ Dekmantel έγινε φέτος για 10η χρονιά. Η εξέλιξη της διοργάνωσης κατά τη διάρκεια αυτής της δεκαετίας ήταν σημαντική. Ξεκινώντας από μικρούς υπόγειους χώρους, έχει φτάσει σε ένα πολύ μεγάλο μέγεθος.
Οι θεατές ήταν αρκετές χιλιάδες και ειδικά την τελευταία μέρα ο αριθμός τους ήταν εντυπωσιακός, καθώς υπήρχε η αίσθηση της πληρότητας σε έναν χώρο, που αρχικά φαινόταν αδύνατο να γεμίσει.
photo by Bart Heemskerk
Ο κόσμος, που γέμισε τον χώρο, προσέφερε μια άλλη αίσθηση στο χώρο και δικαιολόγησε το μέγεθος της κεντρικής και της κλειστής σκηνής. Η διοργάνωση ήταν ιδιαίτερα προσεγμένη, με ηχητικούς εξοπλισμούς, που υποστήριξαν τους μουσικούς και το μέγεθος του χώρου.
photo by Bart Heemskerk
photo by Bart Heemskerk
Η πυκνότητα του προγράμματος ήταν μεγάλη και, εκτός από την προσφορά μουσικής, το φεστιβάλ παρείχε, σαν μικρή αγορά, τα βασικά σε φαγητό και ποτό. Αυτή η πλευρά του φεστιβάλ, αν και θα μπορούσε να είναι πιο φιλικό στους θεατές, που έμειναν για πολλές ώρες στο δάσος του Αμστερντάμσε Μπος, ήταν η πιο κερδοφόρο, πιθανόν επιχείρηση εντός του χώρου, και ανέβασε αρκετά το απαραίτητο μπάτζετ.
Κάθε μια από τις έξι σκηνές είχε ιδιαίτερο χαρακτήρα: η κεντρική ήταν τεράστια, φιλοξενώντας μερικούς από τους πιο καταξιωμένους συμμετέχοντες μουσικούς, όπως ο Robert Hood και ο Jon Hopkins.
photo by Niels Cornelis Meijer
Η σκηνή "Πράσινο Σπίτι" ήταν ημιυπαίθρια, κατάλληλη για τα σχήματα με ιδιαίτερο χαρακτήρα.
photo by Yannick Van de Wijngaert
photo by Bart Heemskerk
Η σκηνή Selectors φιλοξένησε περισσότερους djs, παρά μουσικούς παραγωγούς και προσέφερε την κατάλληλη ατμόσφαιρα μέσα στα δέντρα για πάρτυ και χορό.
photo by Yannick Van de Wijngaert
Στο Boiler Room, και αυτό ημιυπαίθριο, ο DJ βρισκόταν μέσα στο κοινό, το οποίο τον περίκλειε. Αυτή η τοποθέτηση δημιουργεί την αίσθηση της εγγύτητας στο κοινό και, εκτός από τα δυναμικά set, βοήθησε και αυτή, ώστε να γίνεται περισσότερο πάρτυ, παρά συναυλία. Η κλειστή σκηνή, με το όνομα UFO, αν και είχε την μικρότερη ποικιλία στο πρόγραμμα, προσέφερε έναν πιο συμπαγή ήχο και την απόλαυση του κλασικού πάρτυ, στα υπόγεια και τις αποθήκες στο Detroit κυρίως, αλλά και αλλού, όπου γεννήθηκε το techno.
photo by Yannick Van de Wijngaert
Το φεστιβάλ δεν είχε περιθωριακά ή ακραία χαρακτηριστικά. Ήταν μια ακόμη επιβεβαίωση ότι η ηλεκτρονική μουσική έχει καθιερωθεί εδώ και χρόνια και απευθύνεται και σε ένα πιο αποκατεστημένο / ενταγμένο κοινό.
Ήταν πολύ ευχάριστο, ωστόσο, ότι δεν έβρισκε κανείς πολλούς θεατές παραδομένους στην υπερκατανάλωση ποτού και λοιπών ουσιών, πράγμα σύνηθες και διόλου ευχάριστο, σε συναντήσεις ηλεκτρονικής μουσικής. Σε αυτό, θα πρέπει να βοήθησε, εκτός από την σύνθεση του κοινού, ο τόπος διεξαγωγής του φεστιβάλ και η σχετική εκπαίδευση των ανθρώπων.
Στις πολύ θετικές εμπειρίες από αυτή την διοργάνωση, ήταν η δυνατότητα ακρόασης ηλεκτρονικής μουσικής για πολλές ώρες, υπό το φως της μέρας, χωρίς την ταλαιπωρία του ξενυχτιού και την θολή και έξαλλη κατάσταση, που δημιουργείται όταν το κοινό παραδίδεται σε διάφορες ουσίες κλπ.
Στο βορρά το καλοκαίρι, η μέρα διαρκεί πολύ, με αποτέλεσμα να γίνουν τα περισσότερα live υπό το φως του ήλιου. Έτσι η αίσθηση ήταν πιο ελαφριά ενδεχομένως και για τους ίδιους τους μουσικούς. Για όσους, ωστόσο, επιθυμούσαν την κλασική αίσθηση ενός rave party, υπήρχε η σκηνή UFO. Σε αυτόν τον χώρο συγκεντρώθηκαν και σχεδόν όλοι οι θεατές, όταν στο μέσο της δεύτερης μέρας η βροχή δυνάμωσε και κράτησε για μερικές ώρες και η κατάσταση άλλαξε για μερικές ώρες, ενώ βρισκόμασταν όλοι στριμωγμένοι κάτω από τα υπόστεγα.
Μερικές από τις συναυλίες του τριημέρου που διάλεξα να σας μεταφέρω εντυπώσεις:
Robert Hood: Έκανε μια εμφάνιση στο ύφος και τον ήχο, που έχει συνηθίσει το κοινό του και τον έχει καθιερώσει, χωρίς κάποια εμφανή εξέλιξη. Δυνατό live, πολύ καλά υποστηριζόμενο από τις υποδομές της κεντρικής σκηνής. Ευθείς και αιχμηροί ήχοι, με διαρκή χορευτική κατεύθυνση.
Η παρουσία πολλών ανθρώπων πίσω από τον dj έφτιαχνε την εικόνα της σκηνής και υποστηρίζονταν οι είσοδοι και οι αλλαγές της μουσικής. Αυτή η διαρκής παρουσία περισσότερων προσώπων άμβλυνε την προβολή του dj και υπενθύμιζε την συνεργασία, περιθωριακών έστω ομάδων, που ξεκίνησαν τα techno πάρτυ.
photo by Bart Heemskerk
Jeff Mills & Tony Allen: Μουσικοί με σημαντική πορεία και οι δυο, δεν προσέφεραν ένα ιδιαίτερα ενδιαφέρον αποτέλεσμα. Δουλεμένη δουλειά, που ωστόσο δεν άφησε έντονες μνήμες.
Από τις λίγες μη χορευτικές εμφανίσεις, δημιούργησε μια ελαφρά αμηχανία, που ενδεχομένως συνδέεται με τον σχετικά αδιάφορο και επιφανειακό χαρακτήρα της συνεργασίας.
Καλό είναι να μην παραβλέπεται η δυσκολία να ενωθούν ο ηλεκτρονικός με τον ήχο τον τυμπάνων. Παρ' όλα αυτά το αποτέλεσμα δεν ήταν αντίστοιχο της άθροισης της αναγνώρισης των δύο μουσικών.
photo by Bart Heemskerk
Jon Hopkins: Ο μουσικός έχει δώσει ωραίες δουλειές τα τελευταία χρόνια, και αντίστοιχης ποιότητας ήταν και η εμφάνισή του στο Dekmantel. Με ενθουσιώδεις στιγμές και πολλή ενέργεια, κράτησε ζωντανό το ενδιαφέρον του κοινού.
Η κεντρική σκηνή είχε μια από τις καλύτερές της στιγμές. Ο ήχος συνοδεύτηκε υπέροχα από τους φωτισμούς.
Ακούγοντας προσεκτικότερα τη δουλειά του Jon Hopkins, θα μπορούσε να υποτεθεί ότι θα μπορούσε να είχε δώσει μια πιο πλούσια και διαφοροποιημένη συναυλία, αν δεν πειθαρχούσε διαρκώς στο αίτημα να έχει ένα κοινό, που χορεύει χωρίς σταματημό.
photo by Bart Heemskerk
Lena Willikens: Λίγοι μπόρεσαν να κρατήσουν το κοινό, όπως η Lena Willikens. Ήχοι διαλεγμένοι με πολύ γούστο και συνθέσεις με ενέργεια και άποψη. Η ροή της ήταν αξιοθαύμαστη, κράτησε τη δυναμικότητά της, ενώ παράλληλα δεν προσπάθησε να διατηρήσει μια διάθεση αισιοδοξίας, κινούμενη για μεγάλο μέρος του live στον χώρο του επιθετικού, του φοβισμένου και του αγωνιώδους.
Ο χορός προέκυπτε και από την ροή και την δυναμική της μουσικής, χωρίς η dj να μείνει προσκολλημένη στις υψηλές ταχύτητες και την dance ατμόσφαιρα.
Η εμφάνιση της Γερμανίδας ήταν αντίστοιχη της πληρότητας του προγράμματός της και δικαιολογεί την προτίμηση που της δείχνουν οι καλύτεροι χώροι και διοργανώσεις στην Ευρώπη.
Χωρίς να εισάγει πολλά καινούργια στοιχεία, η επεξεργασία στον ήχο της και οι στυλιστικές της επιλογές την καθιστούν μια από τις πιο ενδιαφέρουσες παρουσίες αυτή τη στιγμή.
Photo by Resident Advisor
Omar S: παίζοντας ένα απά τα αρχικά set του τριημέρου, επιβεβαίωσε πως αν και δεν είναι από τις διασημότερες μορφές του detroit techno, είναι σίγουρα ένα καλλιτέχνης σοβαρών διαστάσεων, με συνέχεια και ποιότητα. Η χαρακτηριστική καθαρότητα και οξύτητα του ήχου του ήταν εκεί, χωρίς να δίνεται η αίσθηση της αναπαραγωγής ήδη παιγμένων πραγμάτων.
Υποστηριζόμενος από τους υπόλοιπους στην σκηνή, κατάφερε να ανεβάσει αρκετές φορές την διάθεση, ενώ μας χάρισε ωραίες στιγμές στις πολύ υψηλές ταχύτητες και την ένταση.
Έχοντας την ευκαιρία να ακούσουμε χαρακτηριστικές μορφές του detroit techno σε μερικές μέρες, μπορούσε κανείς να ξεχωρίσει τις ιδιαίτερες επιλογές του κάθε παραγωγού και να παρατηρήσει, εντός του είδους, τον τρόπο, που διαφοροποιούνται αυτοί οι σπουδαίοι παραγωγοί.
Αν και οι "μεγαλύτεροι", Robert Hood και Jeff Mills, δεν προσέθεσαν κάποια σπουδαία εμφάνιση στο ενεργητικό τους, ήταν ο Omar S που έδειξε να συνεχίζει επάξια την παράδοση.
photo by Bart Heemskerk
Θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε το τμήμα επικοινωνίας της Hustle PR του Dekmantel, και ειδικότερα τις Jessica και Jennifer που με εξαιρετικά συνεπή τρόπο ανταποκρίθηκαν στο αίτημα τελευταίας στιγμής για να καλύψουμε επίσημα το κορυφαίο αυτό φεστιβάλ.
Dekmantel Festival Amsterdam 2017
Photos by Bart Heemskerk, Yannick van de Wijngaert, Niels Cornelis Meijer
