Jon Hopkins - Singularity

O Jon Hopkins προσγειώθηκε στο σύγχρονο μουσικό στερέωμα “φτύνοντας” με ρυθμό ημιαυτόματου μελωδικά ηλεκτρονικά διαμαντάκια με χαρακτηριστική άνεση. Η μεγάλη του όμως δύναμη ήταν το γεγονός ότι η σφυρηλάτησή του στην μουσική θεωρία με μανδύα κλασικού συνθέτη του έδωσε την δυνατότητα να παίζει παράλληλα σε πάρα πολλά ταμπλό. Από το εξαιρετικό “Immunity” (2013) που έδωσε στα dance floors το δαιμονισμένο Open Eye Signal, που έλιωσε στην κυριολεξία στα decks αναρίθμητων sets, στο ταξιδιάρικο νανούρισμα του “Asleep Versions” (2014) με την βοήθεια του King Creosote, στην πιο παλιά αλλά εμφατική breakbeat σονάτα του Vessel και τη γαλήνια προσέγγιση του soundtrack του indie sci-fi “Monsters”, ο Ηοpkins έχει καταφέρει να πλασαριστεί ως ένας παραγωγικός χαμαιλέοντας με κοινό γνώμονα στο έργο του την καθαρότητα του ήχου του και την παραγωγή βγαλμένη από υγρά όνειρα audiophiles.

Το “Singularity” παρόλο που παίχτηκε αποσπασματικά και πειραματικά σε πολλές από τις εκατοντάδες εμφανίσεις και sets του Hopkins το τελευταίο διάστημα ήρθε ολοκληρωμένο 5 χρόνια μετά από την τελευταία του δουλειά και η αλήθεια είναι ότι η κορύφωση για την κυκλοφορία του έκανε πολύ κόσμο, συμπεριλαμβανομένου και εμού να περιμένουμε στην γωνία με χαμόγελα μικρού παιδιού.

Σαν δίσκος το "Singularity" βγάζει εμφατικά μια πολύ δυναμική προσέγγιση χωρίς περιττές εισαγωγές. Το ομώνυμο track αρπάζει απο τα μούτρα με μια μικρή μελωδική γέφυρα να δίνει τη σκυτάλη στα γνώριμα breaks του Hopkins που σχηματίζουν στην ουσία την πρώτη επαφή με το χαρακτηριστικό αναλογικό θόρυβο που παίζει πρώτο ρόλο στους ρυθμούς του.

Κάπου στην ρυθμική έκρηξη του Singularity μπλέκει το Emerald Rush κάνοντας μια επίδειξη των ικανοτήτων του Hopkins στο πιάνο και στο χτίσιμο ατμόσφαιρας. Το αιθέριο 4beat μπλέκεται όμορφα με κάποια φιλτραρισμένα back vocals, όλα κρυστάλλινα και τακτοποιημένα με εξαιρετικό production value, κάτι που ούτως η άλλως μας έχει συνηθίσει ο Λονδρέζος παραγωγός.

Το επικό στοιχείο είναι διάχυτο στα περισσότερα κομμάτια και ίσως η κορύφωση αυτής της λογικής έρχεται με το δέσιμο των Neon Pattern Drum και Everything Connected. Το ανελέητο όμως σφυροκόπημα με τα μελωδικά κοψίματα αρχίζει κάπου εδώ (μέχρι να το μετριάσει κάπως το vανούρισμα του Feel First Life) να δημιουργεί ένα μοτίβο που πολλές φορές ακούγεται προβλέψιμο. Ίσως η ενδιαφέρουσα “χασούρα” του C O S M να δίνει κάποια δείγματα διαφορετικότητας όπως το κλείσιμο του 11-λεπτου Luminous Beings (που είναι και στα δικά μου αυτιά το κομμάτι του δίσκου) παρόλα αυτά το μεγαλύτερο κομμάτι του Singularity επιβεβαιώνει ότι ο δίσκος αυτός έχει γραφτεί πιθανόν με μια μικρή σκοπιμότητα.

Και εξηγώ: χωρίς να μειώνει την καλλιτεχνική αξία προφανώς του Hopkins αφού σαν παραγωγή αλλά και αποσπασματικά η “δουλειά” γίνεται και με το παραπάνω, είναι όμως προφανές πίσω από τα πολυπληθή build ups, τσιτάτα των πλήκτρων και επιμονή στα patterns που κάνανε το “Open Eye Signal” ένα club anthem, ότι στο μυαλό του δημιουργού η εκτέλεση του "Singularity" ταιριάζει σε φεστιβάλ, αρένες κλπ.

Το απότομο κόψιμο της big room tech house λογικής κάπου στα μέσα του LP λειτουργεί πιο πολύ αποπροσανατολιστικά παρά σαν κατεύθυνση προς κάτι διαφορετικό ενώ παράλληλα τo ανελέητο κυνήγι για το επικό αλλά και ένα μικρό άγχος για την επαφή με τις μουσικές ρίζες του Hopkins, με τη νηνεμία του πιάνου του και τα άριστα στημένα echoes να προωθούν το καθαρό ambient, βγαίνει κάπως άκομψα σαν επίγευση. Και η συγκεκριμένη προσέγγιση είναι που δημιούργησε στην ακρόαση μου ίσως μια κάποια φθορά στις επαναλήψεις. H μεγάλη ικανότητα του Hopkins είναι ότι μπορεί να εκφράζει την μελωδικότητά του μέσα σε μια σχεδόν πολύ στενή δέσμη από ρυθμικούς καταιγισμούς. Και εδώ η συνταγή δοκιμάζεται από μια πιο σίγουρη πλευρά, με όχι τόσους πολλούς πειραματισμούς.

To “Singularity” μπορεί στην “μοναδικότητά” του να λειτουργεί σαν δίσκος, όμως σαν συνέχεια της δημιουργικότητας του Hopkins δεν καταφέρνει να παραδώσει κάποια ηχητική καινοτομία που θα καθηλώσει το κοινό του. Και είναι τα δείγματα διάνοιας του δημιουργού που πολλές φορές βγάζουν και στα δικά μας αυτιά μια παραπάνω αυστηρότητα. Θα το απολαύσουμε σε αρένες φέτος το καλοκαίρι σε συνδυασμό με μια προσμονή για το τι θα ακολουθήσει.

Domino Records, 04.05.2018