Róisín Murphy - Live @ Gazi Music Hall, Athens

Η εμφάνιση της Ιρλανδής Roisin Murphy στο Gazi Music Hall ήταν αδιαμφισβήτητα ένα από τα πιο πολύ-αναμενόμενα live του χειμώνα, φέτος. Η ίδια ως σόλο καλλιτέχνης, αλλά και ως φωνή των Moloko είναι εδώ και χρόνια πολύ αγαπητή στο ελληνικό κοινό. Το Gazi Music Hall ήταν φυσικά κατάμεστο ασφυκτικά, και από πολύχρωμο κόσμο, LGBT, fashion cravers, κόσμος της μόδας και της μουσικής, όλη η Αθήνα, και όχι μόνο, ήταν εκεί.

Ως μουσικό χαλί πριν την εμφάνιση της Roisin Murphy δεν υπήρχε κάποιο μουσικό σχήμα, αλλά επιλογές από γνωστό ραδιοφωνικό, DJ πράγμα που συμβαίνει συχνά πλέον, και με στεναχωρεί ιδιαίτερα. Αυτό συνδράμει αρκετά στην γενικότερη στεναχώρια με την οποία συνήθως φεύγω από τέτοιες διοργανώσεις. Σαν γεγονός δεν είναι κάτι από μόνο του, αλλά, όταν ξεκινάς να πας σε ένα live, call me oldschool, θές να είναι live – at least, I do.

 

 

Στο δια ταύτα, όμως, το show άρχισε ακριβώς στην προγραμματισμένη του ώρα. Στο δια ταύτα, αν και το Gazi Music Hall διαθέτει τεράστια δυνατότητα προβολής βίντεο κλπ (βλέπε πρόσφατο σοκαριστικό live, Moderat), οι προβολές ήταν τέτοιες, που αν δεν είχες την δυνατότητα να δεις την Roisin (που οι περισσότεροι στο ground floor δεν την είχαν λόγω ασφυκτικότητας) αυτό που έβλεπες δεν μπορούσε να σε παρασύρει.

 

 

Και εξηγώ: στο πρώτο κομμάτι μόνο, η Ιρλανδή ιέρεια του στυλ άλλαξε (δεν υπερβάλλω) 4 διαφορετικά outfits, γάντια, καπέλα μάσκες και γυαλιά, προκαλώντας την ηχηρό ενθουσιασμό του κοινού. Αν όμως δεν έβλεπες τι συμβαίνει στο stage, απλά άκουγες τον κόσμο να ενθουσιάζεται.

 

 

Το θέμα αυτό συνεχίστηκε σε όλη την διάρκεια του live, το οποίο αποτελούταν από την καινούρια της δισκογραφική δουλειά κατά βάση, και πολύ λίγες, και σίγουρα όχι οι πιο γνωστές, παλιότερες επιτυχίες της.

Δεν μπορώ να πω ότι με άφησε άναυδη ο ήχος της μπάντας. Δεν ήταν κακός αλλά δεν ήταν και καλός, με βάση αυτά που έβλεπα να παίζονται και αυτά που έφταναν στα αυτιά μου. Στα συν της βραδιάς, ότι η Roisin άφησε την μπάντα της να παίζει για ένα γεμάτο δεκάλεπτο. Στα μείον ότι κατάντησε βαρετό, αφού ήταν ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο με ελάχιστο build up.

 

 

Μιλώντας τώρα για το show εν γένει, αντιλαμβάνομαι ότι αυτό είναι αυτό που κάνει, το στυλιστικό approach μιας σχεδόν παντομίμας των στίχων με κουστούμια, μάσκες, γυαλιά, περουκοειδή καπέλα, και λογής πουκάμισα και ρούχα, αλλά δεν το ευχαριστήθηκα.

Θα μπορούσα να ρίξω το φταίξιμο στον χώρο, αλλά ο χώρος είναι υπέροχος και έχει φανεί αντάξιος για πολλά και διαφορετικά δρώμενα. Θα ήθελα π.χ., να υποστηρίζεται το δρώμενο της σκηνής από κατάλληλες προβολές στο video wall, ή να προβάλλεται εκεί το επί σκηνής. Δεν με ξένισε το ότι επέλεξε να παίξει την νέα της μουσική και όχι τα χίτ της. Με κούρασε όμως, ο τρόπος αυτός της σκηνικής.. μμμ.. απόδοσης(?).

Στα συν, ότι ο κόσμος φάνηκε να το διασκεδάζει και να το χειροκροτεί, και ότι στα encore έπαιξαν τα πιο grooveάτα κομμάτια της. Και ότι ήταν μιας χορταστικής διάρκειας συναυλία, με ωραίο κόσμο, ευδιάθετο, χαρούμενο και με όρεξη να χορέψει, κιας αρκέστηκε να λικνίζεται.

 

 

Στο εν κατακλείδι, η Ιρλανδή αγαπημένη ήρθε, και μεις ήμασταν εκεί σύσσωμοι. Και αν ξαναέρθει, θα ξαναπάμε, γιατί αγαπάμε αυτό που κάνει, όπως και να το παρουσιάζει. Επικροτώ την απόφαση για τον ήχο και την παρουσίαση του live, απλά για ένα τόσο αποδοτικά καλό χώρο, και ένα γενικά τσουχτερό εισιτήριο, θα ήθελα να υπάρχει η πρόνοια, αφού είναι τόσο σκηνικό αυτό που θα συμβεί, και απαιτεί από το κοινό να αγκαλιάσει τον νέο ήχο και την νέα δουλειά, να υπάρχει η σχετική σκέψη για το πώς θα φτάσει αυτό να το χορτάσει ο καθένας στο venue. Γενική εντύπωση λοιπόν, παραπονιάρικη και μάλλον σφιγμένη.

Venue: Gazi Music Hall, Athens

Date: 25.03.2017