La Magnifique Society Festival - Air, Moderat, Fishbach, Boys Noize, κ.α.

Η πρώτη μας εντύπωση όταν φθάσαμε το πρώτο βράδυ του La Magnifique Society Festival, ήταν ότι πως μέρος ήταν πολύ άνετο και κάλλιστα θα μπορούσαμε να είχαμε πηδήξει από το τρένο χωρίς παπούτσια τρέχοντας στα festival grounds.

Εκτός από το πνεύμα κομψότητας και εξαιρετικής οργάνωσης των διοργανωτών (Cartonnerie και Césaré), ο ανοιξιάτικος ή ακόμα και καλοκαιρινός αέρας φύσαγε. Τα στέφανα των λουλουδιών είχαν ήδη διακοσμήσει τα μαλλιά των νεαρών κοριτσιών, με πολλά χαμόγελα. Οι θεατές πηγαινο-ερχόντουσαν καθώς ικανοποιούσαν τις επιθυμίες τους προς τις διάφορες σκηνές.

Όπως το τοπίο απαλά κυματιστό και τριγυρισμένο από πεύκα. Πήρα λοιπόν το "ρίσκο" για να προγραμματίσω το συγκεκριμένο Σαββατοκύριακο του Μάιου και να απολαύσω αυτές τις στιγμές ανάπαυλας από την Παριζιάνικη ζωή.

 

 

Day 1

Air 

Την Παρασκευή μας καλωσόρισαν οι Air με μερικές καλές μπύρες ανά χείρας και "rubies" στα χέρια, στο μέσο του σετ τους με τα Kelly Watch The Stars και Sexy Boy να ηχούν στα αυτιά μας με τα 3 όμορφα παιδιά από τη Γαλλία όπου τα μαλλιά τους τα παρέσερνε ο άνεμος επί σκηνής..

Άνοιξαν τα riffs της κιθάρας σε μελαγχολικούς post air και electronica ρυθμούς που ήταν χαρακτηριστικοί της γαλλικής πινελιάς και εμφανίστηκαν με μεγάλη μουσική δεξιοτεχνία στη σκηνή, παρά τη δειλή παρουσία και χωρίς υπερβολική απόκλιση από τις ηχογραφήσεις τους.

 

 

Ένα σύντομο πέρασμα από την "Tokyo Space Odd", μια σκηνή που ήταν αφιερωμένη στην Ιαπωνική σκηνή με μαγαζιά που πουλούσαν γλυκά, τσίχλες, λεμονάδες "Ramune", vintage βιντεοπαιχνίδια (Sega, Nintendo, Tetris, Street Fighter), ανακαλύψαμε τον Πινόκιο με με τρομακτικές μάσκες και φύγαμε για τον Trentemoller...

 

Trentemoller

Ήταν πράγματι η σκοτεινή και κρύα ηλεκτρονική πινελιά της βραδιάς λίγο πριν τους πολυαναμενόμενους Moderat. Αν και οι εκτελέσεις του ήταν πολύ μακριά από τις εκδόσεις του στούντιο, η εμφάνισή του το απόγευμα μας άφησε ικανοποιημένους.

 

 

Moderat

Αλλά κατά τη διάρκεια της παράστασης των Moderat εμφανίστηκε η απογοήτευση.. όχι ότι το τρίο Apparat - Modeslektor έχασε την είσοδό τους στην ιερή πόλη, αλλά ο ήχος δεν ήταν καλός, το μικρόφωνο δε λειτουργούσε καλά. Σε κάθε περίπτωση το τρίο δεν έπαιξε εξαιρετικά όπως στο Pitchfork Paris λίγους μήνες νωρίτερα.

 Even if their faces discovered beautiful smiles out of respect for the fans, they left the stage quickly enough to prove their own disappointment. 

Ακόμη και οι ίδιοι προσπαθώντας να καλύψουν τα προβλήματα με όμορφα χαμόγελα από σεβασμό για τους οπαδούς, έφυγαν από τη σκηνή αρκετά γρήγορα για να δείξουν και τη δική τους απογοήτευση.

 

 

Day 2

Paradis

Το Σάββατο φθάσαμε λίγο καθυστερημένα με τους Γάλλους Paradis, που είχαμε προαναφέρει και στην προεπισκόπησή μας (διαβάστε εδώ), μια μικρή house - styled ανακάλυψη από το Latin Quarter του Παρισιού, που αναδείχθηκε πρόσφατα στη Γαλλία, κυρίως χάρη στον Agoria, με τη γλυκιά φωνή που τραγουδά στα γαλλικά προσκαλεί ντροπαλές ψυχές να αποκαλύψουν τον εαυτό τους,

Όλα με χορευτική και ψυχαγωγική μουσική, με έξυπνες μελωδίες στο μισό της διαδρομής ανάμεσα κάπου ανάμεσα στους Ghost Culture και τους Porches. Η χαλαρή εικόνα τους εκρήγνυται στη σκηνή, με απελευθερωμένα φωνητικά, τα οποία, δυστυχώς, δεν ήταν ανάλογα της εμφάνισης.

 

 

Jacques

Ο Jacques, εν τω μεταξύ, αφημένος στη μοίρα της τύχης, φτάνοντας με το τόνο του "να κάνει το αντίθετο του επιτρεπτού", με χιούμορ και μερικές φορές ακόμη και με ακροβατικά, καταδεικνύει ότι με λίγους ήχους γεμάτους μακιγιάζ και μερικές λούπες κάνει τους ανθρώπους να χορεύουν χωρίς πάρα πολύ υλικό.

Μια ρακέτα, ένα ξύλινο κουτάλι, μια κατσαρόλα, ένας υπολογιστής και μικρόφωνα και ... φύγαμε! Χορέψαμε κατά τη διάρκεια του μακρού του σετ με house ήχους και προηχογραφημένα, ενώ ο ήλιος έδυε.

 

Black Bones και Puzupuzu

Οι τοπικές μπάντες (τις οποίες είχα ήδη δει στην πόλη καταγωγής μου, Reims), οι Black Bones και οι Puzupuzu έπαιξαν συναυλίες που εκτιμήθηκαν ιδιαίτερα με το afro και καινοτόμο ύφος τους για τους μεν και από τη σκηνική απόδοση για τους δεύτερους.

 

 

Μια σύντομη βόλτα στο Tokyo Space Odd για να δούμε το hiphop σετ του Sam Tiba από Club Cheval, το ραπ του προικισμένου Dotama, που ντυνόταν σαν ζωντανός και με ριγέ κοστούμι παρουσιαστής της τηλεόρασης, είδαμε λίγο τον Dédé Mouse, και να 'μαστε πίσω στη μεγάλη σκηνή.

 

 

Boys Noize

Αν ήσασταν οπαδός των Atari Teenage Riot, όπως και εγώ, ως ψευδοαναρχική έφηβη, είναι για σας. Φορτισμένος με πολλή ενέργεια, ο Γερμανός παρέδωσε εκείνο το απόγευμα ένα σετ IDM, με μεγάλη δύναμη και πολύ "καταστροφικό".

Υπήρξε "βία" άξια του καλύτερου hardcore και χορός για εκείνους που θέλουν να λιώσουν τα γόνατά τους (θυμίζοντας το ρωσικό βίντεο των Prodigy που κυκλοφόρησε πρόσφατα), αλλά και το χαμογελαστό πρόσωπο του καλλιτέχνη κατέδειξε το πόσο απολάμβανε την εμπειρία μαζί μας. Όπως η ενέργεια μιας νέας διαδηλωτικής αλλά εποικοδομητικής νεολαίας, ο Boys Noize προσέφερε τα καλύτερα χάπια για να κρατήσει όλη τη νύχτα.

 

 

Vitalic

Ο Vitalic συνέχισε στο πνεύμα του ηλεκτρονικού Σαββατόβραδου. Ένα συγκλονιστικό σετ, με μια υπέροχη γεωμετρική εγκατάσταση, λαμπρή, κατευθυνόμενη πάνω από τον μοναδικό πλοίαρχο του διαστημοπλοίου..

Μόνο που το κοινό, μερικές φορές νέοι και γαλβανισμένοι, δεν κράτησε το ανάλογο θετικό πνεύμα και δεν ανταποκρίθηκε. Αποχωρήσαμε λίγο πριν το τέλος της εμφάνισής του.

 

 

 

Day 3

Μετά από ένα αρκετά κουραστικό Σάββατο, τίποτα καλύτερο από το να ξεκουραστούμε λιγάκι κάτω από τον ήλιο! Μικρή επίσκεψη των διαφορετικών εργαστηρίων: μεμβράνες για τσάντες, ηλεκτρονικές μετατροπές για mecano, δημιουργώντας στεφάνια λουλουδιών, δημιουργία BPM με μπαταρία, και ξεκούραση στις ξαπλώστρες, δοκιμάζοντας νερό από καρύδα ... τέλεια!

Μια μικρή περιήγηση στις στοές και μπροστά στο 2080 (επιμελητής του "Tokio Space Odd") και στον πολύ αστείο τραγουδιστή Wednesday Campanella που συνοδευόταν από γιγαντιαία μπαλόνια ... Όπως περιβαλλόμασταν από παιδιά, θυμηθήκαμε τις Κυριακές της παιδικής μας ηλικίας ..

 

Στη συνέχεια, κατευθυνόμενοι στην κρυστάλλινη σκηνή, εξακολουθούμε να έχουμε tokens στις τσέπες μας για να αγοράσουμε κάποιες μπύρες, τις τελευταίες μπροστά από τον Γάλλο Lescop, τον ηλιόλουστο ήρωα Juliette Armanet και την Fishbach ενώ η μπάντα Her, παραδίδουν ένα αριστοκρατικό σύνολο τραγουδιών στη μεγάλη σκηνή.

Οι οπαδοί, λίγοι σε αριθμό (το κοινό έφτασε αργά αυτή την Κυριακή), έσπευσαν ολοένα και περισσότερο γύρω από την κρυστάλλινη σκηνή.

 

Fishbach

Η κορυφαία στιγμή του φεστιβάλ για μένα ήταν η νεαρή Fishbach, μια ντόπια της περιοχής, η οποία έγινε αρχικά γνωστή στη Ρέιμς. Προφανώς μετακόμισε για να είναι εκεί, έδωσε να δει ταυτόχρονα μια πολλά υποσχόμενη γραφική παρουσία στα 25 χρόνια της, αλλά και για όσους δεν την γνώριζαν, ενθουσιώδεις και όμορφες μελωδίες.

Ο θεατρικός μιμητισμός της, οι αναφορές της στα τραγούδια της δεκαετίας του '80 και η ψυχραιμία (μερικές συγκρίνουν την με την Catherine Ringer και τη Rita Mitsouko) και οι στίχοι της μας οδηγούν σε ένα τρένο φάντασμα. Κοντά στο στυλ του Flavien Berger που ήταν παρόν στο φεστιβάλ Pitchfork Paris, αυτός ο γαλλικός νεο ρομαντισμός που εμφανίζεται σε αυτό το κορίτσι την κάνει να αξιόλογη προσωπικότητα που αξίζει να ακολουθήσει κανείς.

 

 

Τέλος, με ελαφρώς καμένο δέρμα και το κομμάτι "Eternité" της Fishabch, αναχώρησα σχετικά γρήγορα για να πάρω το τρένο για το Παρίσι, λίγο απογοητευμένη που πρέπει να φύγω από τη γενέτειρά μου στην οποία θα ήθελα να συνεχίσω το απόγευμα…

Ενώ ακολουθεί η aftermovie του φετινού La Magnifique, θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε ιδιαίτερα την Delphine και τον για την πρόσκλησή τους στη όμορφη Reims για να καλύψουμε την 1η έκδοση του φεστιβάλ. Τους ευχόμαστε ότι καλύτερό.

Merci Beaucoup et a bientot !