Pitchfork Music Festival Paris 2016 - M.I.A., Explosions In The Sky, DJ Shadow

Γνωρίζοντας μόνο κατά ένα μέρος τους καλλιτέχνες του φετινού Pitchfork φεστιβάλ Παρίσι, βρέθηκα σε μια απρόσμενη περιπέτεια ως ρεπόρτερ σε ένα διεθνούς φήμης φεστιβάλ.

Δεν ήθελα επίσης να προκαταβάλω τον εαυτό μου και να επηρεαστώ από τη φήμη των καλλιτεχνών, ακόμα και για αυτούς που δεν τους έχω σε ιδιαίτερη εκτίμηση. Από τη M.I.A., της οποίας οι δάφνες είναι αδιαμφησβήτητες έως τους Explosions In The Sky τους οποίους είχα την τύχη να δω πριν 10 χρόνια!

Το φετινό Pitchfork Paris πρότεινε στο κοινό του μια μεγαλύτερη ποικιλία μουσικών και με γνώμονα την ανακάλυψη για νέων και περίεργων τάσεων για έναν κόσμο που αδημονεί και την ποιότητα και νέους ήχους.

Αυτό θεωρούμε ότι είναι και ένα στοίχημα που κέρδισε: δεν υπήρξε καλλιτέχνης, ο οποίος δε στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων, και δεν τιμήθηκε ανάλογα με την παρουσία του στο φεστιβάλ, στο οποίο εγώ ως λάτρης της μουσικής είχα την τύχη να παρεβρίσκομαι, μεταξύ του πολύ ποιοτικού και συνειδητοιποιημεπνου κοινού.

Είδαμε ένα φεστιβάλ το οποίο παρέκλινε με τους καλλιτέχνες που συμμετείχαν από τους "κλασικούς" σχηματισμούς (τραγουδιστής / μπασίστας / κιθαρίστας / ντράμερ) και ανέδειξε διαφορετικούς τρόπους μουσικής έκφρασης με το αδιαμφισβήτητο ταλέντο. Στο line-up παράλληλα με λιγότερο ή περισσότερο προφανή τρόπο αναμειξε όλα τα είδη μουσικής.

Day 1: Επιστροφή στη σωστή μουσική των 70's

Aldous RH

Η πρώτη βραδιά περιλάμβανε την οξεία φωνή του Aldous RH, ο οποίος φορώντας το μεγάλο μαύρο καπέλο του, και ένα στυλ hippie απατηλά νωχελικό, πήγε να αξιοποιήσει την funk ενέργεια και ήθελε να μας κάνει να χορέψουμε μεν, αλλά ταυτόχρονα μας μετέφερε και σε μια πιο υποτονική κατάσταση: το στοίχημα πέτυχε κατά κάποιον τρόπο... υπό την έννοια ότι "υπάρχει ακόμα αγάπη", χαμόγελο, και μας έκανε να νιώσουμε ότι ξαναζήσαμε σε μια εποχή όπου το μότο είναι "η αγάπη ήταν δύναμη"...

Suuns

Από τους Parquet Courts με το πολύ αποτελεσματικό NYC punk, ως τους Suuns με τους οποίους νιώθαμε ότι έπαιζαν σαν να βρίσκονται στο φεγγάρι σε συνθήκες χωρίς βαρύτητα που μας κρατούσαν με ένα περίεργο τρόπο σε μια ηλεκτρισμένη αναμονή, τις ισχυρές και μακρόσυρτες λούπες και εκρηκτικές κιθάρες.

Το show τους ήταν μεγάλο και άξιζε τον κόπο με εξαιρετικά θετικό αποτέλεσμα, χαμένοι στο χρόνο, με βαθιές αναπνοές και αδύναμους στίχους έκαναν την ατμόσφαιρα με ένα περίεργο τρόπο ερωτική.

Floating Points

Σειρά ο Floating Points τον οποίο ανέμενε με προσμονή το κοινό και ειδικά οι φαν του που δεν ήταν λίγοι: η ατμόσφαιρα πιο «μαθηματική ροκ» με γεωμετρικά σχήματα στον προτζέκτορα μας έκαναν να πιστεύουμε στη "λογική" με έναν διαφορετικό τρόπο από αυτόν που ξέρουμε.

Στο live του αισθανθήκαμε ένα προφανές πάθος για την τζαζ και την πειραματική μουσική, όπως και στον Brandt Bauer Frick, ο οποίος παρουσίασε στο κοινό διαφορετικά μουσικά είδη.

Η ακρόαση των στούντιο ηχογραφήσεων του Floating Points δημιουργούν στον ακροατή μια αιθέρια και ήρεμη ατμόσφαιρα, σε αντίθεση με τη ζωντανή του εμφάνιση όπου μας παρουσιάζει γρήγορα και τεχνικά drums, ενώ οι νότες από τα πλήκτρα ή την κιθάρα καλύπτονταν από μια προοδευτική συσσώρευση των ηχητικών στρωμάτων από όργανα όπου το καθένα χειριζόταν από μουσικούς που ήταν πολύ συγκεντρωμένοι στα καθηκόντά τους.

Ο Floating Points μας έκανε να μη συγκεντρωνόμαστε όχι μόνο στους πολύ μελετημένους ήχους αλλά και στα visuals.

Ο Sam Shepherd αν και προέρχεται από τα ηλεκτρονική σκηνή, στη ζωντανή του έκδοση αποκαλύπτει μια μάλλον πιο progressive rock και τονίζει πολύ μουσικούς στη σκηνή και τη συσσώρευση των ρυθμών και ήχων.

Το ίδιο θα λέγαμε ότι ίσχυσε και με τον Todd Terje την επόμενη ημέρα, ο οποίος θα μπορούσε να επικριθεί για στρατηγικό λάθος από το μέλλον: μετά από μια εμφάνιση όπως αυτή, αναρωτιέται κανείς πώς θα μπορούσε να επιστρέψει στο δικό του εξοπλισμό, όταν με τόσο πετυχημένο τρόπο με αυτούς τους μουσικούς που τον συνόδευαν (The Olsens) πετυχαίνει ένα τόσο ζωντανό live αποτέλεσμα;

Επίσης, δεν ήταν η πρώτη συνεργασία της βραδιάς. Το ερώτημα που τίθεται εδώ επίσης, στην περίπτωσή του είναι αν πρέπει να εξετάσουμε την ποιότητα του έργου του από μόνο του ή σε ποια σειρά βρίσκεται το όνομα του καλλιτέχνη στις συνεργασίες και προς τα που είναι οι προβολείς στραμμένοι. (Drop The Game σε συνεργασία με τον Flume), το πόσοι μουσικοί είναι στη σκηνή (μουσικοί, πολλοί, και ταλαντούχοι), οι διασκευές (No Diggity από Blackstreet) ή η φωνή;

Ο καλλιτέχνης που δεν επιθυμεί πλέον να μόνο να "ο τύπος με τα samples", ξεκίνησε την εμφάνισή του με 3 διαιρούμενες οθόνες , αντάξιες των καλύτερων ταινιών επιστημονικής φαντασίας και με μουσικές που μας θύμισαν Boards of Cananda και Stars of the Lid που καλύπτονται στη συνέχεια big beats, χαρακτηριστικά του DJ για να μας βάλει στο δικό του σύμπαν.

DJ Shadow, ο παππούς της electro? οπως Υπό το φως του Laurent Garnier εξελίσσεται το στυλ του και ο Shadow συνεχίζει να πέρνει ρίσκο, κάτι που επιβεβαιώνεται από το mix / "σκάνδαλο" στο Μαϊάμι 2012, το οποίο κριθηκε ακατάλληλο το σύνολο "άτοπο" από τον διοργανωτή της εκδήλωσης. Αυτό αποδεικνύει ότι από την άποψη του DJ-ing παραμένει στην πρώτη γραμμή, ξέρει πώς να ανανεώνεται, γνωρίζει τις τάσεις, ενώ παραμένει πιστός στο στυλ του.

Το μόνο αρνητικό είναι ότι ακούγοντας ζωντανά το άλμπουμ του, διαπιστώσαμε ότι το εκτέλεσε όπως και στη στούντιο ηχογράφηση, με εξαίρεση κάποια scratches για να του προσδόσει μια πιο ζωντανή μορφή. Στο Pitchfork Paris είχε περιορισμένο χρόνο και ίσως δε μπορύσε να απλώσει πολύ το σετ του. Ωστόσο, το πλαίσιο παρέμεινε ιδανικό για ζωντανή, κινηματογραφική ατμόσφαιρα.

Porches, μία από τις θετικές εκπλήξεις του φεστιβάλ αυτό! Μια μπάντα από το Κλίβελαντ του Ohio... ενός από τα "Swing" states που πρόσφατα κάνει τη διαφορά. Το λευκό Midwest καλά κρατεί εκεί. Η εμφάνιση του τραγουδιστή Aaron Maine στο Augustine του New Yorker Blood Orange πέρασε απαρατήρητη.

Με μια vintage αισθητική αλλά αποτελεσματική, κάτι που επιβεβαίωσαν τα Be Appart και Lynchien. Σαν να επιστρέψαμε στη δεκαετία του '90 σε μια ομάδα μαθητών γυμνασίου, αλλά μόνο μικρούς σε φυσική όψη..

Η φωνή του Aaron Maine θυμίζει αυτή του Mark Kozelek κατά μια οκτάβα πιο πάνω και ακόμα περισσότερο (!), τα πλήκτρα με μπλουζάκι κοκαλιάρη, ενώ ο μπασίστας θύμιζε την διάσημη D'arcy Wretzky των Smashing Pumpkins. Ο τραγουδιστής ξεκινά κάποια αστεία και καταφέρνει να προσελκύσει την προσοχή με ειλικρινή απλότητα και μελωδίες καλά παιγμένες και αβίαστες.

Παίζοντας με τον ήχο κατεστραμμένων κασετών ήχου, η ομάδα σπάει το επιφανειακό και κιτς κλίμα να φέρει ένα άγγιγμα νοσταλγικής μελαγχολίας, παίζοντας ήχους που θυμίζουν την Ghost Culture του Λονδίνου.

Brandt Brauer Frick

Explosions In The Sky

Bat for Lashes

Οι Bat for Lashes Bat έφτασαν απλά, χωρίς αναμονή, με μερικά κεριά σαν σκηνικό ... Στη σκηνή, η Natasha Khan συνοδευόμενη από τον chiorist / keyboardist, με πολλούς φαν, φοράει τα διάσημα κόκκινα φορέματα και με όργανα που θυμίζουν την Kate Bush στο Wuthering Heights.

Ο Joey Purp άνοιξε το χωρό της 3ης ημέρας με μια παράσταση άξια καλής αμερικάνικης hip hop και σημείο αναφοράς για κάθε οπαδό του είδους. Οι καλλιτέχνες που ακολούθησαν όπως η Bonzai ήξεραν πώς να μοιράζονται με το κοινό τη φωνή τους και την ευχαρίστησή τους να είναι εκεί! Το Σάββατο και τελευταία ημέρα του φεστιβάλ είναι πολλά υποσχόμενη. Αλλά με το πλήθος που συσσωρεύτηκε, ειδικά κατά τη διάρκεια της συναυλίας του ΜΙΑ, αισθανόμασταν πολύ γρήγορα ότι αυτή μια καλή θέση μπροστά στη σκηνή θα είναι ήταν πολύ δύσκολη...

Joey Purp - Bonzai

Ο Joey Purp που ήταν ενθουσιασμένος που ήταν στο πρώτο μέρος της εμφάνισής του, εκμεταλλεύτηκε την ευκαιρία να σφίξει χέρια και να «νιώσει το πλήθος». Η Bonzai, μια φωνή που θυμίζει την Kelela, μας έκανε να χορέψουμε, ακολουθώντας της τους ρυθμούς της, με ποτήρια μπύρας να εκτοξεύονται και πέφτουν πάνω σε κεφάλια των θεατών.

Ωστόσο, αυτό δεν με εμποδίζει να σκέφτομαι ότι είναι μια σπουδαία καλλιτέχνης. Παραμένει μια έξυπνη και ανεξάρτητη επιχειρηματικά καλλιτέχνης, ικανή να εφεύρει τον εαυτό της ως ταυτότητα και ταυτόχρονα να διατηρήσει τη δημοτικότητά της χάρη σε μια μεγάλη ειλικρίνεια όσον αφορά τις πεποιθήσεις της.

Η αναμονή για το live της ήταν ίσως πολύ πιο μεγάλη από την πλευρά των οπαδών, απ' ότι αναμενόταν, ώστε να το ικανοποιήσει.

Το MIA δε με έκανε να χορεύψω (αλλά και το κοινό με εμπόδισε επίσης, πρέπει να παραδεχτώ), αλλά άνοιξε τον χωρό για τους Acid Arab στο Ανατολικό techno, τον Motor City Drum Ensemble, τον Daphni και τους Tale of Us. Αναμφίβολα, μια νύχτα για όλους, ένα φεστιβάλ χορού, με αλκοόλ και συναντήσεις. 

Photos by Yu Chieh Chan

Photos on Facebook: Day 1 | Day 2 | Day 3

*Ευχαριστούμε ιδιαίτερα την Super! και την Anne-Lise από το τμήμα επικοινωνίας του κορυφαίου Pitchfork Festival, για την πρόσκλησή τους για να καλύψουμε επίσημα και αποκλειστικά για την Ελλάδα την φετινή έκδοση του φεστιβάλ.