Faith No More - Sol Invictus

Αυτή η κριτική πρέπει να ξεκινήσει λέγοντας το, κατά την άποψή μου, αυτονόητο. Οι Faith No More είναι μία από τις σημαντικότερες μπάντες των τελευταίων τριάντα και βάλε ετών. Κυκλοφόρησαν έναν από τους καλύτερους και πιο πολυδιάστατους δίσκους των 90s (King For A Day). Πήγαν τον σκληρό ήχο αρκετά βήματα μπροστά, ανοίγοντας νέους δρόμους ως προς τον πειραματισμό στο είδος αυτό.

Στο 99% των περιπτώσεων κατά τις οποίες ένα συγκρότημα επιστρέφει με νέα δουλειά πολλά χρόνια μετά, το αποτέλεσμα είναι αδιάφορο. Ή δεν συνάδει με την εποχή του. Οι Faith No More όμως ανήκουν στο 1%. Και όχι εξ’ αιτίας όσων γράφουμε παραπάνω. Αλλά εξ’ αιτίας της πορείας που είχαν τα μέλη τους όλα αυτά τα χρόνια, και ειδικά τις πολυάριθμες και πολύ ποιοτικές δουλειές του Mike Patton (Fantomas, Tomahawk, Peeping Tom κτλ).

Το νέο τους άλμπουμ Sol Invictus λοιπόν ακούγεται ως το επόμενο λογικό βήμα του Album Of The Year του 1997, το οποίο όμως οι ίδιοι ποτέ δεν θα έκαναν αν δεν είχαν περάσει όλα αυτά τα χρόνια!

Είναι ξεκάθαρα ένα Faith No More άλμπουμ. Συγχρόνως όμως ακούγεται τόσο φρέσκο, κάνοντάς μας να αναρωτιόμαστε αν τελικά αυτοί οι τύποι ήταν πολύ μπροστά από την εποχή τους τότε στα 90s.

Το ομώνυμο κομμάτι αποτελεί την εισαγωγή του άλμπουμ, με τον Patton να ψιθυρίζει αρχικά πάνω στη μελωδία του πιάνου. Σκοτεινή ατμόσφαιρα αλλά και νοσταλγική στο ρεφρέν, βάζει τον ακροατή αμέσως στο κλίμα του δίσκου.

Σειρά έχει το Superhero και ναι! Αυτοί είναι οι Faith No More που ξέρουμε. Παράξενα creepy Pattonικά φωνητικά, πολλές εναλλαγές, riffάρες, σόλο μέσα από την κρύπτη και drums που διαλύουν ένα ζευγάρι μπαγκέτες σε κάθε χτύπημα.

Το Separation Anxiety θα μπορούσε να αποτελούσε μέρος ενός Tomahawk δίσκου, με την παρουσία του τρελού να επισκιάζει οτιδήποτε άλλο συμβαίνει στο κομμάτι. Ένα ύφος στο οποίο οφείλουν την καριέρα τους μπάντες όπως οι Dillinger Escape Plan (τους οποίους εκτιμούμε δεόντως φυσικά).

Το Rise Of The Fall είναι κάτι πραγματικά νέο για τον ήχο αυτής της μπάντας. Λίγο πιο pop αισθητική, προσαρμοσμένη στα διεστραμμένα μέτρα των FNM, με μία άκρως εμπνευσμένη μελωδία στα πλήκτρα. Από τα καλύτερα τραγούδια του άλμπουμ.

Νέο στοιχείο είναι επίσης η ακουστική κιθάρα του Black Friday. Chords πιο χαρούμενα, τα οποία όταν συμπληρωθούν από τα φωνητικά γίνονται ένα με την γενικότερη σκοτεινή ατμόσφαιρα του Sol Invictus.

Τέλος, ειδική αναφορά πρέπει να γίνει στο Motherfucker. Το πρώτο κομμάτι που κυκλοφόρησαν οι Faith No More από το άλμπουμ και, προσωπικά, με είχε απογοητεύσει. Ακούγοντάς το όμως ως μέρος του συνόλου, διαπιστώνει κανείς ότι ταιριάζει απόλυτα, κάνοντάς το πολύ πιο συμπαθητικό.

Για τους στίχους δεν θα αναφέρουμε τίποτα, γιατί ο ίδιος ο Patton έχει πει στο παρελθόν ότι το κριτήριο για την επιλογή των λέξεων είναι ο συνδυασμός τους με την μουσική και με τα φωνητικά που χρησιμοποιεί. Οπότε μην επιχειρήσει κανείς να εξηγήσει τους στίχους. Πολλές φορές δεν κρύβουν κανένα νόημα.

Κλείνοντας, το Sol Invictus αξίζει και με το παραπάνω να είναι μέρος αυτής της σπουδαίας δισκογραφίας. Οι Faith No More επέστρεψαν γιατί είχαν πραγματικά κάτι να πουν! Και αυτό μας κάνει πολύ χαρούμενους. Γιατί όπως και να το κάνουμε έχουμε περάσει ατέλειωτες ώρες με αυτήν την μπάντα στο παρελθόν και δεν θα θέλαμε να μας το χαλάσουν τόσα χρόνια μετά.

Reclamation, 19.05.2015