Eaux Claires Festival, USA - The National, Spoon, The Tallest Man On Earth (Day 1)
Πριν ξεκινήσω τη συγγραφή αυτού του άρθρου (που χωρίζεται σε Day 1 & 2) θα ήθελα να σας εξομολογηθώ ότι τα παρακάτω σίγουρα επηρεάζονται από το γεγονός ότι οι δύο καλύτερες μπάντες της πρόσφατης ζωής μου είναι οι Bon Iver και οι The National. Οι λόγοι πολλοί και διάφοροι, και όχι απαραίτητα του παρόντος.
Στα μέσα Ιουλίου προσκληθήκαμε από τη διοργάνωση του Eaux Claires Festival και ταξιδέψαμε στην πολιτεία του Wisconsin στις Η.Π.Α., στο γραφικό Eau Claire, για να παρακολουθήσουμε και να σας μεταφέρουμε τις εντυπώσεις μας από το πρώτο Eaux Claires (17-18/07). Του πρώτου φεστιβάλ - δημιουργήματος του Justin Vernon των Bon Iver και του Aaron Dessner των The National.
Ζήσαμε, ίσως, την πιο ιδιαίτερη live εμπειρία της ζωής μας σε μια περίοδο που στην Ελλάδα το θερμόμετρο βρισκόταν στα ύψη και ο κόσμος στις παραλίες. Στο εξωτερικό όμως, και δη σε Ευρώπη και Βόρεια Αμερική, την περίοδο αυτή λάμβαναν χώρα μερικά από τα πιο σημαντικά φεστιβάλ της χρονιάς.
Όλα χρειάζονται μέτρο, αλλά είναι - ιστορικές - στιγμές που δημιουργούνται φεστιβάλ, σαν αυτό του Eaux Claires στις Ηνωμένες Πολιτείες, που μπορούν να προσελκύσουν κοινό ακόμα και την πιο ζεστή εποχή του χρόνου, τη στιγμή δηλαδή που για τα δικά μας δεδομένα θα έπρεπε να βρισκόμαστε σε κάποια παραλία της πανέμορφης χώρας μας και να λιαζόμαστε αναλόγως.
Πετάξαμε στη Μινεάπολη, αρχικά, και δύο μέρες ύστερα αφιχθήκαμε στη μικρή πόλη του Eau Claire (περίπου 65.000 κατοίκων) όπου έχει μια από τις έδρες του το University Of Wisconsin.
Γιατί στο Eau Claire και όχι κάπου αλλού?
Η απάντηση στο ερώτημα είναι ο Justin Vernon και το γεγονός ότι το Eau Claire είναι η πόλη που γεννήθηκε και μεγάλωσε. Αποφάσισε, με συνοδοιπόρους τον Aaron Dessner, τον αφηγητή του φεστιβάλ Mike Perry και τον καλλιτεχνικό διευθυντή Michael Brown, να δημιουργήσει ένα ξεχωριστό φεστιβάλ στη γεννέτειρά του, διαφορετικό από τα άλλα...
Με την άφιξή μας στα ειδικά διαμορφωμένα δωμάτια για τον τύπο, βρήκαμε εκτός από το πολύ εξυπηρετικό προσωπικό - φοιτητές του University of Wisconcin, τα παρακάτω πολύ προσωπικά gadgets με το καρτελάκι να περιέχει τους στίχους του κομματιού Towers των Bon iver (!).
Eaux Claires - Day 0 - Phil Cook, Mike Perry, etc.
Βολέψαμε τα πράγματά μας, παραλάβαμε τις διαπιστεύσεις μας, από τους πολύ εξυπηρετικούς υπεύθυνους παραγωγής Chris και Alexandra, και χωρίς δεύτερη σκέψη μπήκαμε σε ένα ταξί για να πάμε στο χώρο του κύριου Camping όπου τις τελευταίες μέρες πριν την έναρξη, η παραγωγή αποφάσισε να διοργανώσει τη Day 0, με τους Eau Claire residents Phil Cook και Mike Perry.
Grandma's Boyfriend
Η zero day ήταν μια ημέρα - έκπληξη με τα σετ να ξεκινούν γύρω στις 5 το απόγευμα με το alt / punk συγκρότημα Gramma’s Boyfriend, με frontwoman τη Haley Bonar, να δίνουν ένα δυναμικό live κατά τη διάρκεια μιας βροχερής ημέρας, εν μέσω λάσπης και ότι άλλο συνεπάγονται όλα αυτά. Αποτέλεσαν τον θετικό οιωνό για μια βραδιά που, χωρίς να το περιμένουμε, μας έμεινε αξέχαστη.
Mike Perry & The Long Beds
Γύρω στις 18:30 ανέβηκε στη σκηνή ο narrator του φεστιβάλ Mike Perry, που μαζί με τους ντόπιους Long Beds και τη βοήθεια του Phil Cook στην κιθάρα, μας "ταξίδεψαν" για μια ώρα σε ρυθμούς γνήσιας country μουσικής, παιγμένης στον τόπο της και σε ένα άκρως οικογενειακό κλίμα.
Οι οικογένειες και φίλοι των μουσικών βρίσκονταν ανάμεσά μας, αλληλεπιδρούσαν μαζί τους σαν να βρίσκονταν σπίτι τους και πραγματικά βρεθήκαμε σε μια ατμόσφαιρα παρέας με σχετικά λίγο κόσμο και ζήσαμε μια απρόσμενα όμορφη μουσική βραδιά.
Phil Cook & The Guitarheels
Μετά από ένα διάλειμμα κατά τις 20:00, ανέβηκε ο Phil Cook στη σκηνή, πρώην μέλος των Megafaun. Σε ένα σετ που κράτησε μια-μιση ώρα περίπου, ο Phil Cook μας διασκέδασε πολύ με γνήσια folk-rock αμερικάνικη μουσική.
Μετά από αρκετά encore άφησε πίσω του ευδιάθετο κλίμα και μας προθέρμανε κατάλληλα για την επόμενη - μεγάλη - και πρώτη ημέρα του Eaux Claires.
Eaux Claires - Day 1 - The National, Spoon, etc.
Η πρώτη ημέρα του φεστιβάλ μπορούμε να πούμε ότι ήταν αφιερωμένη στην πλευρά του Aaron Dessner των National, του ενός δηλαδή από τους δύο curators του Eaux Claires.
Το Eaux Claires, και για να μη πολυλογούμε στη διάρκεια των γραφόμενων, σε όλες του τις εκφάνσεις ήταν κάτι παραπάνω από ένα συνηθισμένο φεστιβάλ. Όλα, όσα γράψαμε στο pre-event άρθρο μας, επιβεβαιώθηκαν και με το παραπάνω!
Field Report
Ακολουθώντας το πρόγραμμα που είχαμε προ-ανακοινώσει ξεκινήσαμε την πρώτη μέρα του φεστιβάλ με τους Field Report, στη σκηνή "The Bells", οι οποίοι χωρίς να ήταν κάτι το τρομερό, κατάφεραν να μας βάλουν για τα καλά στο κλίμα του φεστιβάλ τόσο με τη μουσική τους όσο και για το ότι κατάγονται από εκεί. Αποτελούν μια ανερχόμενη μπάντα που εκτελεστικά ήταν καλή και απολαυστική με τον frontman να έχει το ανάλογο – trying to be cool enough – στυλ.
Εδώ θέλουμε να σημειώσουμε ότι η αίσθηση του να βρίσκεται κανείς μεταξύ πολύ μεγάλων ονομάτων της μουσικής σκηνής, αλλά και ντόπιων μουσικών οι οποίοι είναι μεταξύ τους φίλοι και γνωστοί στο ειδικά διαμορφωμένο πρόγραμμα για να δώσουν όλοι το στίγμα τους, ήταν μοναδική και ήταν από τις κύριες αιτίες που κατέστησαν το Eaux Claires μοναδικό και ίσως αυτό που συνέβη στην πρώτη του έκδοση και με αυτόν τον τρόπο να μη συμβεί ξανά !!
Μετά τους Field Report μεταφερθήκαμε στην κεντρική σκηνή για 15 λεπτά περίπου για να δούμε τους ανεβαστικούς και ευδιάθετους The Lone Bellow.
Το γεγονός όμως ότι συνέπιπταν με τους Field Report δεν μας επέτρεψε να δούμε όλο τους το σετ. Παρόλα αυτά προλάβαμε να μπούμε στο κλίμα και χορεύψουμε κατά το δυνατόν.
The Staves
Στη συνέχεια βρεθήκαμε στην Press Area για να μιλήσουμε με τις γλυκύτατες The Staves, συνέντευξη που σύντομα θα έχετε τη δυνατότητα να διαβάσετε σε ειδικό άρθρο. Μας μίλησαν για τη νέα τους δουλειά, τη μεταξύ τους αδελφική σχέση και για την πολύ στενή συνεργασία που έχουν με τον Vernon τα τελευταία χρόνια.
Ακριβώς μετά τη συζήτησή μας τις είδαμε ζωντανά. Τρία χρόνια μετά το live τους στο Arena του Βερολίνου, πραγματικά μας εξέπληξαν!
Και για να είμαστε ειλικρινείς πριν τις δούμε αυτή τη φορά ζωντανά δεν τις είχαμε σε ιδιαίτερη εκτίμηση, άποψη που άλλαξε δραστικά μετά από αυτό το live.
Σίγουρα ρόλο στη μουσική τους εξέλιξη έχει διαδραματίσει ο Justin Vernon που συνέβαλε καταλυτικά στην παραγωγή του νέου τους άλμπουμ και τις "υπεραγαπά", αλλά στη σκηνή έπαιζαν τελικά οι ίδιες και αποτέλεσαν μια από τις καλύτερες εμφανίσεις του φεστιβάλ.
Ο ήχος τους κεφαλαιοποιεί με άψογο τρόπο τις φωνές τους και το ζωντανό αποτέλεσμα μας κάνει να θέλουμε να τις δούμε ξανά! Τις απολαύσαμε τόσο που αναγκαστήκαμε να κάνουμε ένα εκτενές διάλειμμα ξεκούρασης.
John Muller - Initiation
Λίγο πιο μετά, περάσαμε για να δούμε μια διαφορετική παράσταση με την παρουσία μιας οπτικοακουστικής εμπειρίας με ένα πικάπ που έπαιζε μπροστά μας στην κλειστή σκηνή "The Banks" με δημιουργό τον John Muller των Volcano Choir και την εκτέλεση του έργου του "Initiation".
Μια ηχητική και οπτική εμπειρία με τη συνοδεία ειδικών ακουστικών για μια σύνθεση που ο John Muller έφτιαξε ειδικά για να την παρουσιάσει εδώ!
Παράλληλα μπροστά από το καλυμένο με μεμβράνη χώρο του πικάπ έπαιζαν σκηνές βίντεο που κινούνταν παράλληλα με τη – χωρίς στίχους – μουσική.
Μοναδική εμπειρία και μια απόδειξη για το πως όλοι οι συντελεστές του φεστιβάλ ενήργησαν για να μας προσφέρουν μια διαφοροποιημένη από τα συνηθισμένα φεστιβαλική εμπειρία.
Ο John Mueller όπως και ο Chris Roseanau (που ήταν παρών στη μουσική παράσταση του φίλου και συνεργάτη του, βλ. αριστερά στην παραπάνω φωτογραφία) αποτελούν μέλη των Volcano Choir και είναι στενοί συνεργάτες του Justin Vernon.
Spoon
H συνέχεια είχε – τι άλλο? Τους Spoon
Η μπάντα όπου στο βιβλίο με το πρόγραμμα του φεστιβάλ ο Vernon έγραψε.
Category: American Rock Band
Category Closed. (!)
Τα γραφόμενα επιβεβαιώθηκαν και με το παραπάνω με την εμφάνισή τους στην κεντρική σκηνή.
Πέρασαν σαν ροκ σίφουνας παίζοντας για μια ώρα κομμάτια από τον τελευταίο τους αλλά από παλαιότερες δουλειές τους, μας άφησαν άφωνους με την ενέργεια που είχαν, την άψογη εκτελεστική τους ικανότητα, αλλά και την ξεχωριστή φωνή του Britt Daniel.
Η ημέρα με την εμφάνισή τους πήρε διαφορετική τροπή με ένα απαράμιλλου κάλους ηλιοβασίλεμα να μας σαγηνεύει, εν τω μεταξύ, στην κοιλάδα της Chipewa.
The Tallest Man On Earth
Αμέσως μετά, και πριν προλάβουμε να συνέλθουμε από τους Spoon, μεταφερθήκαμε στη, δεύτερη σε μέγεθος σκηνή, Flambeaux για να δούμε – τον πραγματικά πολύ κοντό – The Tallest Man On Earth.
Μια ώρα λυρικότητας και πανέμορφης μουσικής από έναν μουσικό που μπορεί να μην δημιουργεί, κατά τη άποψή μας, καινοτομική μουσική, μπορεί όμως μόνος του άνετα με μια κιθάρα να σαγηνεύσει με τη μουσική του και να μας βάλει με τον καλύτερο τρόπο στο κλίμα της επερχόμενης συναυλίας των National.
Μας άρεσαν ιδιαίτερα τα κομμάτια Sagres και Dark Bird is Home από τον πολύ καλό του τελευταίο δίσκο.
The National
Η ώρα 21:20 και, με ακρίβεια δευτερολέπτου, εμφανίστηκε ο Mike Perry, ο μουσικός και αφηγητής του φεστιβάλ προλογίζοντας με ποιητικό τρόπο την επικείμενη εμφάνιση των The National.
Οι National, "Εγγλέζοι" στο ραντεβού τους, άρχισαν τη συναυλία με ρυθμούς του Don't Swallow The Cap για ακολουθήσει η μακράν πιο ιστορική τους συναυλία (ever). Οι κύριοι λόγοι παρακάτω:
- Έπαιξαν στο φεστιβάλ που διοργάνωσε ο Aaron Dessner
- Στα μισά περίπου κομμάτια συμμετείχαν ο Sufjan Stevens, ο Justin Vernon ή και οι δυο μαζί (!).
Ο χώρος και το κλίμα μαγικά με 22.000 περίπου κόσμο να απολαμβάνει τους National.
Μια μπάντα που, πρέπει να αποδεχθούμε βέβαια ότι, δεν πρόκειται να ξαναδούμε εύκολα σε μικρό χώρο, εκεί δηλαδή που πραγματικά πιστεύουμε ότι αξίζει κανείς να ακούσει τη μουσική τους.
Όμως η βραδιά αυτή ήταν υπεράνω εκτιμήσεων και προσδοκιών.
Ανορθόδοξα ως προς τη σειρά των γεγονότων περιγράφω διάσπαρτα την εμπειρία του live.
- Η εκτέλεση του Terrible Love με τον Berninger να βρίσκεται μέσα στο πλήθος (ως συνήθως) και ο Vernon να παίζει μια απίστευτη κιθάρα και ειδικά στο κλείσιμο του τραγουδιού.
- Το ανεπανάληπτο φαλτσέτο του Vernon στο Slow Show (video).
- Η απαγγελία του - παραπάνω από το κανονικό χαρούμενου - Ragnar Kjartansson στο Sorrow (απίστευτη – μοναδική) που μόλις ολοκλήρωσε τα φωνητικά του, άρχισε να στριφογυρίζει στη σκηνή και ανάγκασε τον Berninger να του εξηγήσει ότι αυτό ένα ένα “sad song and he should not be happy" (!).
Από τις παρατηρήσεις του Berniger δεν ξέφυγε ούτε ο Vernon, ο οποίος ανέβηκε με σορτσάκι στη σκηνή σε αντίθεση με τους πάντα πιο "καλοντυμένους" National.
Ο Sufjan Stevens ο οποίος προσέφερε την άψογη φωνή του στα Afraid of Everyone, Squalor Victoria, I Need My Girl και στο Vanderlyle Crybaby Geeks (video).
Αν και ήταν σχετικά αναμενόμενη η παρουσία του Sufjan επί σκηνής, ο ενθουσιασμός ήταν τεράστιος.
Είναι τόσο καθαρή η φωνή του και η παρουσία του τόσο διακριτική αλλά ταυτόχρονα και εμβληματική στα όρια μιας συγκινητικής μυσταγωγίας.
Το κομμάτι About Today (video), που ίσως να αποτελεί αυτό με το οποίο είμαστε προσωπικά συναισθηματικά ταυτισμένοι, έπαιξαν λίγο πριν το κλείσιμο του σετ τους. Η ομορφιά του όλου σκηνικού δεν περιγράφεται εύκολα. Είναι από τα τραγούδια που αξίζει κανείς να ακούσει έστω μια φορά στη ζωή του ζωντανά.
Μοναδικές στιγμές ζήσαμε στα England, το Bloodbuzz Ohio (video) και Mr November.
Μετά το πέρας του live, συνάντησα το Aaron Dessner και βρήκα την ευκαιρία να του προσφέρω ελληνικό λάδι, ευχαριστώντας τον για τη φιλοξενία και αυτό το όλο τους δημιούργημα!
Η συνέχεια και το κλείσιμο της βραδιάς έγινε με την προβολή των κομμένων σκηνών από την ταινία του αδελφού του Matt Berniger, "Mistaken for Strangers".
Ξαπλωμένοι στο χορτάρι την παρακολουθήσαμε και ήταν η καλύτερη επιλογή για να χαλαρώσουμε στο τέλος της ημέρας και να συνειδηποιήσουμε όλο το live experience που προηγήθηκε μέσα στη μέρα.
