Florence & The Machine - Live @ Alexandra Palace, London

Με αφορμή την πρόσφατη εμφάνιση τους, στην Ελεν, μέσα σε μία ρηχή πισίνα νερό, πήρα θάρρος, να τελειώσω αυτό το review, που το στροβιλίζω στο κεφάλι μου από το βράδυ εκείνο.

Florence & The Machine, live at the Alexandra Palace, 24/09/15, London.

Opening act : the Staves. Κοριτσο-κατάσταση, με 3 αδελφές να τραγουδούν (η μία να παίζει και κιθάρα) δεμένη μπάντα, fitting style, ήρεμες, απλές, δυναμικές όμως, και σίγουρες. Μακάρι να τις μάθουμε σιγά-σιγά για τα δικά τους originals, που διόλου αδιάφορη δεν με άφησαν. Κάτι σαν θηλυκό - Mumford & Sons με λίγο από Dixie Chicks, αλλά καθαρότατα βρετανικό.

Οι Άγγλοι την περίμεναν πώς και πως. Το Παλάτι "Αλεξάνδρα" ασφυκτικά γεμάτο, και όλοι χαμογελαστοί και ελαφρώς πιωμένοι, με αναμονή ανάφλεξης.

Η κυρία Φλο, με ντύσιμο που παρέπεμπε λίγο σε Ελβις, λίγο σε 50’ς, λίγο σε Λας Βέγκας, αλλά φυσικά και το υποστήριξε, ανέβηκε τελευταία την σκηνή, μετα τους υπόλοιπους 11. Λευκό κουστούμι-γιλέκο-παντελόνι και πυρόξανθο, σαν τα μαλλιά της, πουκάμισο, βιντάζ. Εννοείται άρπα, χάλκινα από τα κορίτσια που ανέλαβαν και τα φωνητικά, και η φοβερή και τρομερή μπάντα. 

Η Φλο προλόγισε λέγοντας "Hello London, thank you so much for coming. We had wanted a choir with us tonight but were wondering if you would be our choir." Και με τα Shake It Out και Candi Staton cover στο υπερχιτάκι, πια, You've Got The Love το κοινό της έδωσε την χορωδία που ήθελε.

Ο οπτικός τοίχος πίσω έδειχνε θεματολογία έντονα βασισμένη στο υδάτινο στοιχείο, το στοιχειό της Florence: ηλιοβασίλεμα να σβήνει στο νερό, σελήνη να καθρεφτίζεται στο νερό, κύματα, τρικυμία, κλπ. Δεξιά και αριστερά, 2 τεράστιες οθόνες, να δείχνουν την Florence να στροβιλίζεται, να χοροπηδάει κυριολεκτικά, ξυπόλυτη, από άκρη σε άκρη της σκηνής, ασταμάτητα (φαντάζομαι, κάπως έτσι έσπασε το πόδι της το καλοκαίρι..).

Με φανερή αυτοπεποίθηση, ίσως λίγο παραπάνω από όσο θα την ήθελε η γραφούσα, προφανώς μετά τα γιγάντια stage/festivals που την αποθέωσαν το φετινό καλοκαίρι, με φανερά στιλιζαρισμένη εμφάνιση, σχεδόν "σκηνοθετημένα" πότε-θα-γίνει-τι, με σχεδόν μηδενική διάθεση αυτοσχεδιασμού στα κομμάτια, και σχεδόν χωρίς καθόλου φωνητικές υπερβολές, σε ένα (για τα δικά μας συνηθισμένα) σχετικό μικρό σετ (1 ωρίτσα και κάτι τις), τα είπε και τα έκανε όλα.

Προσκάλεσε το κοινό να αγκαλιαστεί, να βγάλει τα ρούχα του, και το έκανε και εκείνη, μένοντας μόνο με τον... στηθόδεσμο, πετώντας το πουκάμισο και γιλέκο στο κοινό. Συγκινήθηκε (μμμ? ίσως. Δεν ξέρω - πάντως έτσι φάνηκε), σκαρφάλωσε στο πιο ψηλό κάγκελο, τραγούδησε το What kind Of Man κυριολεκτικά στα μούτρα ενός έρμου ανήρ στο κοινό, και εν τέλει, κατέρρευσε τα πόδια του μπασίστα της, πριν την καληνύχτα.

Δεν υπάρχει κομμάτι της που δεν τραγούδησα. Και boy, oh boy, πως την περίμενα να την δω. "She’s f+++ing awesome, isn’t she?" είπε η διπλανή μου. Ναι. Αλλά, για κάποιο λόγο, δεν μου φάνηκε όσο αληθινή την περίμενα. Όσο εύθραυστη. Ίσως γιατί την επόμενη, και την επόμενη, θα έπρεπε να το ξανακάνει. Αλλά και πάλι. Αν δεν το κάνει από καρδιάς, και δεν το λάβω εγώ από κάτω, καλλιτέχνης σαν την Φλο, ποιος θα το κάνει?