Kanye West – Ye

Ο χαρακτήρας που ονομάζεται Kanye West είναι το Circus Freak της εποχής μας. Η τεράστια φήμη του, η ανυπαρξία νοητικού φιλτραρίσματος, μία συνεχής παρόρμηση να εκφράζει αμφιλεγόμενες απόψεις, η συχνή αλλαγή στάσης από εγωκεντρική και επιθετική σε απολογητική έχουν μεταναστεύσει το ενδιαφέρον μακριά από τη μουσική αυτή καθ’αυτή, κυρίως τα τελευταία 5 χρόνια. Και στον Καφκακικό κόσμο της «Δίκης» που ζούμε πλέον, το κάθε νέο του μουσικό βήμα αποτελεί κατά κάποιο τρόπο μια ακόμα δυνητική δικαιολογία επίθεσης κατά του χαρακτήρα του. Όταν όμως αυτό δεν μας το δίνει, όπως στο “Ye”, η απογοήτευση του κοινού είναι τέτοια που, σαν μικρό παιδί που του στέρησαν το παγωτό, αντιδρούν με απόψεις όπως «έγινε άτολμος», «χωρίς επιθετικότητα» και πολλά άλλα που έχουν μέχρι τώρα γραφτεί. Και όσο άτοπο είναι να κρίνει κανείς τους κριτές, άλλο τόσο είναι να κρίνει ένα δίσκο με μη μουσικά και στιχουργικά κριτήρια.

Στο “Ye”, ο Kanye αλλάζει στάση και αυτό μας το δείχνει πριν καν ακούσουμε το άλμπουμ. Από τον τίτλο, ο ίδιος παίρνει μια πιο «ταπεινή» θέση, σε σχέση με τα “Yeezus” και “Life Of Pablo”. Το “Ye”, του ονόματός του, υποδεικνύει το ye (you) της Αγίας Γραφής. Το Εσύ που αντανακλά το κακό, το καλό, τη σύγχυση αλλά και όλα όσα διακατέχουν το είναι του καθενός, όπως είπε ο ίδιος. Στο δε εξώφυλλο, γράφει “I hate being bi-polar, its awesome”.

Το άλμπουμ ξεκινά με το, κυρίως spoken word, κομμάτι I Thought About Killing You, στο οποίο συνεργάζεται με τους Mike Dean, Benny Blanco και Francis Starlite (a.k.a. Francis and the Lights). Ο τελευταίος είναι υπεύθυνος για τα background επαναλαμβανόμενα Bon Iver-ικά φωνητικά τα οποία συνοδεύουν την εξομολογητική στάση του Kanye προς, όπως φανταζόμαστε, μία έκδοση του εαυτού του:

“I love myself way more than I love you

And I think about killing myself

So, best believe, I thought about killing you today

Premeditated murder”

Ώσπου το κομμάτι αλλάζει. Η γνωστή στριγγλιά (από το “Yeezus”) συνοδεύει τα πλήκτρα και την πιο επιθετική πια φωνή του στην οποία «καταγγέλλει» την σημαντικότητα που έχει δοθεί στον χαρακτήρα Kanye West από τα μέσα και τον κόσμο.

Στο Yikes που ακολουθεί πατάει πάνω σε midtempo ρυθμούς γυρίζοντας στον γνωστό ραπάρισμα με, σε στιγμές ειρωνικούς, στίχους (“Russel Simmons wanna pray for me too, I’ma pray for him cause he got #MeToo’d”!). Το ύφος του μεταλλάσσεται συνεχώς από επιθετικό (κατά του Media circus), σε μελαγχολικό (“Shit could get menacing, frightening, find help”), μέχρι το δυναμικό κλείσιμο όπου λέει οτι είναι bi-polar, το οποίο αποφασίζει να εκλάβει ως superpower και όχι ως αναπηρία.

Το All Mine στη συνέχεια είναι ένα εντελώς αδιάφορο κομμάτι, στο ύφος του ευκολοχώνευτου σύγχρονου hip hop που με απογοήτευση βλέπουμε να επικρατεί, με guest απαράδεκτα φωνητικά από τους Ty Dolla Sign και Valee.

Επανερχόμαστε με το Wouldn’t Leave και το Bon Iver / James Blake ύφος. Καταπληκτικά φωνητικά από τους PARTYNEXTDOOR, Jeremih, με το κορυφαίο σημείο να ακούγεται πριν το τελικό verse, στο οποίο οι φωνές μιας χορωδίας, του PARTYNEXTDOOR και του Ty Dolla Sign αναμειγνύονται με τη μαεστρία του Justin Vernon.

Το No Mistakes ξεκινά με τη φωνή του Slick Rick και περνά σε soul, πιανιστικό, looping. Ο Kanye τραγουδά σε πιο old school ύφος το οποίο εμπλουτίζεται από το αρμονικότατο ντουέτο των Kid Cudi και Charlie Wilson στο ρεφρέν.

Το Ghost Town είναι ίσως το καλύτερο κομμάτι του δίσκου και αυτό που καλύτερα αντιπροσωπεύει την ξεχωριστή και φιλόδοξη συνθετική ικανότητα του Kanye. Η σύντομη παρουσία της φωνής της Shirley Ann Lee σηματοδοτεί ένα 60s Motown influenced φωνητικό ύφος από τους PARTYNEXTDOOR και Kid Cudi. Η αρχικά καθαρή μουσική κυριαρχείται λίγα δευτερόλεπτα μετά από την παραμορφωμένη κιθάρα, η οποία σιωπά όταν έρχεται η σειρά του Kanye, σε μία πραγματικά εμπνευσμένη αλλαγή. Το κομμάτι τελειώνει με την νέα rapper 070 Shake και εναλλασσόμενες εντάσεις. Σε κάποιο σημείο υποτίθεται οτι βρίσκεται και ο John Legend αλλά δεν καταφέραμε να διακρίνουμε που!

Η 070 Shake παραμένει στο μικρόφωνο, ανοίγοντας το επόμενο και τελευταίο κομμάτι του δίσκου Violent Crimes. Απαλές νότες στο αρμόνιο λειτουργούν ως χαλί στον Kanye, ο οποίος με κάπως μελαγχολικό ύφος μεταφέρει την αγωνία για τις κόρες του (με την δεύτερη να έχει γεννηθεί μόλις πριν λίγους μήνες), το μέλλον τους, τη συμπεριφορά των αντρών απέναντί τους, κρίνοντας τη στάση του στο παρελθόν απέναντι στις γυναίκες αλλά και γενικότερα της rap κοινότητας.

Εν κατακλείδι, το “Ye” είναι ένας φανερά πιο ομογενοποιημένος δίσκος, με συγκεκριμένη κατεύθυνση, θα λέγαμε όπως είχε κάνει με το “808s”, εκ διαμέτρου αντίθετος από άλμπουμ όπως τα “Life Of Pablo” ή “Dark Twisted Fantasy”. Αφήνει στην άκρη την υπέρμετρη φιλοδοξία του και δεν πάει τη μουσική του μπροστά, όπως έχει κάνει μέχρι στιγμής με όλα τα άλμπουμ του, και κυρίως από το “Graduation” μέχρι και το “Pablo”. Το γεγονός αυτό αντικατοπτρίζει την κατάσταση που βρίσκεται, όπου φαίνεται να κάνει ένα διάλειμμα για επαναπροσδιορισμό της στάσης του. Ακόμα και έτσι όμως, η μουσική, τα θέματα, το ύφος, οι χρωματισμοί στη φωνή του συνθέτουν ένα ξεχωριστό αποτέλεσμα, στο τέλος των 23 λεπτών του, προκαλεί τον ακροατή να πατήσει repeat.

GOOD / Def Jam, 01.06.2018