Eaux Claires Festival, USA - Bon Iver, Sufjan Stevens, Indigo Girls (Day 2)
Eaux Claires – Day 2 – Bon Iver, Sufjan Stevens, Indigo Girls, etc
Ragnar Kjartansson's Forever Love
H δεύτερη μέρα του Eaux Claires ξεκίνησε με το σετ του Ragnar Kjartansson που μαζί με τα αδέλφια, και μέλη των National, Aaron και Bryce Dessner και, 2 πρώην μέλη του ισλανδικού συγκροτήματος των Múm, Gyða και Kristín Anna Valtýsdóttir προσέφεραν ένα υπέροχο live στη λιλιπούτεια "Forever Love" σκηνή σε μια άκρη του χώρου του φεστιβάλ.
Οι Gyða και Kristín Anna με την διφωνία τους μας μάγεψαν κάτω από το μεσημεριανό ήλιο διασκευάζοντας στο τέλος του σετ το River Sings Praises.
Στο τέλος του σετ από δεξιά και αριστερά μας εμφανίστηκε η No BS! Brass Band δημιουργώντας ένα μουσικά απλό, λιτό και πανέμορφο σκηνικό. Νιώσαμε στη σκηνή αυτή πως βρισκόμασταν σε μια μουσική Disneyland.
Phil Cook
Αμέσως μετά ανέβηκε στην κεντρική σκηνή ο Phil Cook, που επίσης είχαμε δει την ημέρα προθέρμανσης του φεστιβάλ στο χώρο του camping. Το live του διήρκεσε γύρω στα 45 λεπτά και ήταν εξαιρετικό.
O Phil Cook, που κατάγεται και αυτός από το Eaux Claire, αποτελεί ένα εξαιρετικό παράδειγμα μουσικού της σύγχρονης country και αποτέλεσε μια παρουσία που στο 3-μερο αυτό μας έβαλε για τα καλά στο κλίμα της μουσικής αυτής! Αξίζει να τον ακούσετε και ειδικά στο τελευταίο του δίσκο "Southland Mission".
S. Carey
Η σειρά του no2 των Bon Iver κατά την άποψή μας, multi-instrumentalist και καταπληκτικού μουσικού Stanton Carey. Αν και η προσωπική του δουλειά δε μας είχε κρατήσεις το ενδιαφέρον, η ζωντανή του εμφάνιση ήταν το κάτι άλλο. Ήταν η αφορμή να εκτιμήσουμε περισσότερο το τελευταίο του άλμπουμ "Range Of Light".
Σε συνεργασία με τη 12-μελή Eau Claire Jazz Ensemble Orchestra του University of Wisconsin, ο Carey μας κράτησε όρθιους καταμεσήμερο και με αρκετή ζέστη παίζοντας κυρίως πιάνο (στους Bon Iver είναι κυρίως στα τύμπανα) και τραγουδώντας με την χαρακτηριστική του φωνή.
Αμέσως μετά και για 15 περίπου λεπτά πήγαμε στη σκηνή "The Dells" και στο σαξοφωνίστα Colin Stetson που είχε ακολουθήσει τους Bon Iver στην τελευταία τους περιοδεία βάζοντας τη δική του πινελιά στο όλο ηχητικό αποτέλεσμα. Προλάβαμε να εντυπωσιαστούμε βλέποντας τον να παίζει μόνος του και να σου δίνει την αίσθηση ότι ακούς μια ολόκληρη μπάντα από πίσω! Απολαυστικός...
Chris Rosenau
Αμέσως μετά δε θα μπορούσαμε να χάσουμε το ειδικά διαμορφωμένο σετ του Chris Rosenau των Collections Of Colonies of Bees και των Volcano Choir.
Όπως και την προηγούμενη μέρα με τον John Muller, ο Rosenau χρησιμοποιώντας τον ίδιο εξοπλισμό (έπαιξε πίσω από το πλέγμα και μας παρείχε ακουστικά) έπαιξε ένα μοναδικό σετ με τον John Mueller να τον συνοδεύει στο τέλος στα τύμπανα (video).
Μας εξήγησε ότι του πήρε πολύ καιρό για να καταφέρει ετοιμάσει αυτό το οπτικοακουστικό performance, ευχαριστώντας ιδιαιτέρως τη γυναίκα του για την υπομονή που έδειξε τον τελευταίο καιρό και τον στήριξε για να δημιουργήσει αυτό στο οποίο γίναμε μάρτυρες μεις στο Eaux Claires. Αξέχαστο, μοναδικό.
Charles Bradley
Γύρω στις 16:00 έφθασε η σειρά του Charles Bradley, του legend της soul που έδωσε τη δική του διαφορετική χροιά στο Eaux Claires αποτελώντας προσωπική επιλογή του διευθυντή παραγωγής του φεστιβάλ .......
Χωρίς να ανήκει στα ακούσματά μας τον απολαύσαμε και στείλαμε σε μια φίλη στην Ελλάδα και τον συνάδελφο V. στο Rotterdam τα ανάλογα βίντεο για να μοιραστούν μαζί μας – κατά το δυνατό – την εμπειρία μας.
Melt Banana
Στη συνέχεια είδαμε – μαζί με τον φαν τους Justin Vernon – τους Ιάπωνες Melt Banana, που αποτέλεσαν προσωπική του επιλογή, μιας και τους είχε δει μικρός και αποτελούσε διακαή του πόθο να τους ξαναδεί ζωντανά και ιδιαίτερα στο δικό του Eaux Claires Festival και στη γενέτειρά του. Μπορεί να έπαιξαν μόνο για μισή ώρα, ξεσήκωσαν όμως με το noise - rock ήχο τους και συνεπήραν το κοινό σε μια ασυνήθιστα επιθετική ηλεκτρονική μουσική.
Poliça
Κατά τις 6 και στη σκηνή Flambaeu, έπαιξαν οι Poliça από τη Μινεάπολη. Συμπαθητική μπάντα και με την τραγουδίστριά τους Channy Leaneagh να βρίσκεται σε "ενδιαφέρουσα" ήταν απολαυστικοί στη πιο όμορφη στιγμή της ημέρας, το ηλιοβασίλεμα, συνοδεία εξαιρετικού και αρκούντως ζεστού κλίματος.
Indigo Girls
Πριν τους Sufjan Stevens και τους Bon Iver και γύρω στις 19:00 ήρθε η ώρα να εμφανιστούν οι Indigo Girls για την full album concert του - all time favorite - δίσκου του Justin Vernon "Swamp Ophelia". Αποτέλεσαν μια από τις προσωπικές του επιλογές για το πρώτο αυτό φεστιβαλικό του δημιούργημα.
Έτυχε να τις παρακολουθήσουμε το live δίπλα στον Francis Farewell Starlite των Francis And The Lights που βρέθηκε ανάμεσα στο κοινό.
Εδώ πρέπει να σημειώσουμε ότι στο Eaux Claires είδαμε αρκετές φορές να κυκλοφορούν οι μουσικοί των συγκροτημάτων ανάμεσα στο κοινό και να παρακολουθούν μαζί μας τις συναυλίες. Αυτό ήταν το πιο προσωπικό κλίμα που επικρατούσε στην Chippewa Valley του Eau Claire, όπου οι μουσικοί ξέφευγαν από το σύνηθες πιο σύντομο και απρόσωπο πέρασμα από τα φεστιβάλ. Πέραν αυτού στο Eaux Claires αποτελούσε σχεδόν κανόνα μουσικοί να συμμετέχουν σε live άλλων καλλιτεχνών (βλ. The National, Bon Iver, κλπ.).
Οι Indigo Girls, τις οποίες δε γνωρίζαμε μέχρι να μάθουμε το line up του φεστιβάλ, μας άρεσαν παίζοντας μια παραδοσιακή folk - rock για περίπου μια ώρα.
Sufjan Stevens
Σε αυτό το σημείο πρέπει να παραδεχθώ ότι οι Bon Iver και οι National αποτελούν τις πιο σημαντικές μπάντες της μουσικής μου πραγματικότητας και ακουσμάτων τα τελευταία 10 περίπου χρόνια. Σε συνέχεια της παραδοχής μου αυτής μπορώ άφοβα και με περισσή αντικειμενικότητα, να σας δηλώσω ότι η καλύτερη εμφάνιση του φεστιβάλ έγινε από τον Sufjan Stevens.
Όπως αναφέραμε και στην ανάρτησή μας με τις φωτογραφίες (βλ. photos), γίναμε μάρτυρες μιας πραγματικά μυσταγωγικής συναυλίας από αυτόν τον ξεχωριστό μουσικό - τροβαδούρο των ημερών μας.
Ενώπιον κοινού 20.000 ατόμων, την στιγμή που τραγουδούσε – με μια από τις πιο άψογες φωνές που έχουμε ακούσει ποτέ μας ζωντανά – δεν έπεφτε ούτε καρφίτσα, αλλά και ούτε κανείς διανοείτο να μιλήσει ή να ψιθυρίσει οτιδήποτε στον διπλανό του.
Ξεκινώντας με το Death With Dignity, συνεχίζοντας με τα Should Have Known Better, τραγούδια που σχεδόν ήδη μπορούν να χαρακτηριστούν κλασικά, μας μάγεψε.
Κατά τη διάρκεια του live εμφανίστηκαν τα αδέλφια Dessner και η No BS! Brass Band για την εκτέλεση του Come On! Feel the Illinoise! (video)
Απίστευτος, ευγενικός, απολογητικός, άμεσος ο Sufjan που ανήκει στην κατηγορία αυτών των καλλιτεχνών που διαθέτουν το μαγικό άγγιγμα στη μουσική δημιουργία. Μας κάνει και αναρωτιόμαστε πως είναι δυνατόν 10 χρόνια μετά το αριστούργημα "Ilinoise" να κυκλοφορεί το Carrie & Lowell, ένα άλμπουμ τόσο απλό, ωμό, άμεσο, απολογητικό, τέλειο. Το να το ζει κανείς να εκτελείται μπροστά του είναι κάτι που με δυσκολία μπορεί να περιγραφεί.
Αλήθεια, ανατριχιάσαμε όταν ακούσαμε να παίζει τα Fourth Of July, Carrie & Lowell, Death With Dignity, Should Have Known Better κομμάτια άμεσα συνδεδεμένα με τον πρόσφατο χαμό των γονιών του.
Στα Fourth Of July και Blue Bucket Of Gold τον συνόδευσε ο Bryce Dessner στην κιθάρα.
Στο κλείσιμο του σετ του, Sufjan μας άφησε με την σχεδόν απαγγελία του για το Blue Bucket Of Gold (video). Ένα από τα πιο αψεγάδιαστα - αν ο όρος είναι δόκιμος - live της ζωής μας έφθασε στο τέλος του...
Bon Iver
Την αυλαία του φεστιβάλ έμελε να κλείσουν οι Bon Iver, η μπάντα των δύο μόλις άλμπουμ που έχει καταφέρει να γίνει σχεδόν θρύλος στη μουσική, η μπάντα που επέλεξε 3 χρόνια μετά την τελευταία της ζωντανή εμφανίσει να παίξει για μια μόνο φορά στη μητέρα πατρίδα του δημιουργού της, η μπάντα που μας ανάγκασε εδώ και μερικά χρόνια να την ακολουθήσουμε σε 5 διαφορετικά σημεία του κόσμου (Paris, Berlin, Coachella, San Francisco, Berlin).
Ο Vernon με ακουστικά συνεχώς στα αυτιά του για το τέλειο tuning, o Carey πάντα δραστήριος στα κρουστά και με καθήκοντα ανάλογα με του Vernon στη σκηνή, με κοινό στόχο να οργανώσουν αυτή την πολυτάλαντη ορχήστρα και να μας παραδώσουν τελικά αυτό που είδαμε.
Ξεκίνησαν με το Heavenly Father με το πλήθος στο φεστιβάλ να βρίσκεται όλο συγκεντρωμένο μπροστά στη κεντρική σκηνή!
Ο ήχος κρυστάλλινος, πάντα τέλεια ενορχηστρωμένος και η φωνή του Vernon με το σήμα κατατεθέν φαλτσέτο της.
Η εμπειρία, όπως αναμένονταν, αβάσταχτα συγκλονιστική. Οι ήχοι των Perth, Calgary, Holocene μας ταξίδεψαν σε παρελθοντικά μοναδικά venues και φεστιβάλ, μνήμες που φαίνονταν σαν να είναι παιδικής υφής.
Ευτυχώς για όλους μας ένας θεατής θυσιάστηκε βιντεοσκοπούσε όλο το live που μπορείτε να δείτε εδώ.
Οι Staves, τις οποίες ο Vernon αποκάλεσε μέλη πλέον της οικογένειας του, συνοδοιπόροι με τις εξαιρετικές φωνές τους στο ταξίδι αυτό.
Το live έκλεισε με το τραγούδι - σήμα κατατεθέν του Skinny Love και τον Vernon καθισμένο σε μια καρέκλα, κάτι που μας ξύνισε λιγάκι περιμένωντας κάτι πιο μεγαλοπρεπές σε ήχο, π.χ. το Beth/Rest που το θεωρούμε ίσως το καλύτερό του κομμάτι.
Τελευταία λόγια του Vernon και αναφερόμενος στα πλάνα των Bon Iver ήταν:
"It's good to be humbled by things, it's good to be inspired by things, we'll see what happens after this."
