Cross Linx Festival, Rotterdam (Mark Lanegan, Squarepusher κ.α.)
Στις 13 Φλεβάρη, το ClockSound βρέθηκε στο Cross-Linx Festival στο Rotterdam. Όπως λέγαμε και εδώ, το φεστιβάλ ήταν μονοήμερο και έλαβε χώρα διαδοχικά σε τέσσερις πόλεις στη χώρα. Η ιδιαιτερότητά του έγκειται κυρίως στη συνεργασία των δύο κυριότερων ονομάτων (Mark Lanegan, Squarepusher) με την Metropole Orkest, την παρουσία κλασικών ροκ και ηλεκτρονικών καλλιτεχνών στο lineup, αλλά και η επιλογή venues τα οποία φιλοξενούν κυρίως παραστάσεις κλασικής μουσικής, μπαλέτου κτλ.
Οι εμφανίσεις ξεκινούσαν στις 19:00. Ήμασταν στο χώρο όμως νωρίτερα, θέλοντας να εξερευνήσουμε το ιδιαίτερο De Doelen. Πρόκειται πραγματικά για ένα πολύ όμορφο χώρο. Η κυρίως αίθουσα ήταν στο μέγεθος του «δικού μας» μεγάρου μουσικής, με δύο ορόφους καθισμάτων και φυσικά τέλειο ήχο. Ποιότητα η οποία τηρούνταν και στις μικρότερες αίθουσες, σε μία από τις οποίες κατευθυνθήκαμε αρχικά για να δούμε τον Ολλανδό Binkbeats.
Ο δημοτικότητα του Binkbeats στην Ευρώπη τον τελευταίο καιρό αυξάνεται πολύ γρήγορα. Προσωπικά δεν γνώριζα την μουσική του και ήμουν αρκετά περίεργος να δω περί τίνος πρόκειται. Μπαίνοντας στο χώρο αντικρύσαμε μία σκηνή γεμάτη μουσικά όργανα αλλά και άλλες αυτοσχέδιες συσκευές, σε κυκλική διάταξη. Έχοντας δει κάποιες φορές τον δικό μας Larry Gus, έγινε φανερό ότι πρόκειται για ένα τύπο ο οποίος θα τρέχει πανικόβλητος στη σκηνή για να προλάβει να τα κάνει όλα μόνος του. Έτσι ήταν. Το αποτέλεσμα όμως ήταν πολύ ποιοτικό. Διατηρώντας μία σκοτεινή ατμόσφαιρα, έχτιζε τη μουσική του με καταπληκτικές λούπες θεμάτων που έπαιζε ο ίδιος και ενδιαφέροντα εφέ και beats, . Κατάφερε και μας κράτησε απόλυτα το ενδιαφέρον. Λίγο πριν το τέλος, μέρος του κόσμου έφυγε για να προλάβει να εξασφαλίσει μία καλή θέση στη κύρια σκηνή για τον Mark Lanegan. Ο ίδιος τους είπε να μην φύγουν γιατί θα χάσουν το καλύτερο μέρος! Και είχε δίκιο! Γιατί έκλεισε το set του με μία τέλεια διασκευή στο Windowlicker του Aphex Twin!
Μία στάση στο μπαρ για λίγο κρασί, το οποίο αποτελεί απαραίτητο αξεσουάρ για τέτοιου είδους συναυλίες, και κατευθυνθήκαμε προς την μεγάλη σκηνή για τον Mark Lanegan με την Metropole Orkest. Το live ξεκίνησε με το When Your Number Isn’t Up. Συνέχισε με το αγαπημένο One Way Street, στην καλύτερη εκτέλεση που έχουμε ακούσει ποτέ! Ο ήχος και η φωνή του Lanegan ήταν σε πολύ υψηλό επίπεδο και ο συνδυασμός με την ορχήστρα άκρως πετυχημένος. Όλα αυτά μας τράβηξαν απόλυτα το ενδιαφέρον. Το οποίο όμως πρέπει να ομολογήσουμε ότι σε κάποιες στιγμές στη συνέχεια χάθηκε. Ο συνεχής αργόσυρτος ρυθμός του ίδιου στο τέλος μας κούρασε. Ή κοίμησε. Αυτό σίγουρα δεν συνέβει όμως στους πραγματικούς οπαδούς του Lanegan, στους οποίους δεν μπορώ να πω οτι ανήκω.
Επόμενο act ήταν ο Bryce Dessner των National, ο οποίος δεν είχαμε την παραμικρή ιδέα τι θα έκανε στο Cross-Linx. Σε κάθε περίπτωση όμως περιμέναμε να τον δούμε να παίζει μουσική. Κάτι το οποίο όμως δεν έγινε! Στο, ομολογουμένως, σύντομο πέρασμά μας από την σκηνή αυτή, είδαμε τον ίδιο να κάθεται ανάμεσα στο κοινό και τέσσερις μουσικούς (βιολία, τσέλο) να αποδίδουν τα κλασικά κομμάτια τα οποία έχει γράψει εκείνος. Στο τέλος κάθε κομματιού-θέματος, ο Dessner ανέβαινε στη σκηνή να προλογίσει το επόμενο. Δεν αμφιβάλω για το πόσο ποιοτικό ίσως να ήταν αυτό. Δεν μείναμε όμως για περισσότερο από 2 κομμάτια, καθώς αποδείχθηκε ότι δεν είχαμε τελικά πιει αρκετό κρασί για να το αντέξουμε. Σόρρυ Bryce. Τα λέμε στο επόμενο live των National.
Η ώρα πλησίαζε 10 και φύγαμε για την main stage και τον Squarepusher. Είχα να ασχοληθώ με αυτόν τον μουσικό πολλά χρόνια είναι η αλήθεια και συγκεκριμένα από το Do You Know Squarepusher του 2002. Δε γνώριζα συνεπώς την εξέλιξη του ήχου του, αλλά οι έντονοι πειραματισμοί του παρελθόντος και η ποιότητα της ορχήστρας μας προδιέθεταν θετικά για ένα πετυχημένο συνδυασμό. Το οποίο αποδείχθηκε περίτρανα στην πράξη. Το αποτέλεσμα ήταν πέρα από κάθε προσδοκία! Παρανοϊκά beats και loops συμπληρώνονταν από μία ορχήστρα η οποία δεν είμαι σίγουρος αν είχε ξαναπαίξει ποτέ με τέτοιο τρόπο. Τα βιολιά σε στιγμές ήταν πολύ κοφτά, σαν να προετοιμάζουν τους θεατές για μια σκηνή τρόμου. Ύστερα μαλάκωναν και γίνονταν πιο μελωδικά, ισορροπώντας την σκοτεινή τρέλα που έβγαινε από τα decks του Squarepusher. Τα πνευστά, τα κρουστά αλλά και τα υπόλοιπα έγχορδα ήταν φυσικά σε ρομποτικό συγχρονισμό, υπό τις οδηγίες του μαέστρου. Του οποίου τα θέματα και η αισθητική που επέλεξε για τη μουσική του Squarepusher ήταν τέλεια, οδηγώντας σε ακόμα πιο πειραματικά μονοπάτια, τα οποία γινόντουσαν ακόμα πιο έντονα με την συνοδεία των γραφικών στη γιγαντοοθόνη στο φόντο. Η ώρα πέρασε πολύ γρήγορα. Το live έφτασε στο τέλος και εμείς νιώθαμε ότι θα θέλαμε τουλάχιστον άλλο τόσο. Το οποίο ίσως να ήταν καλύτερα που δεν ήρθε, γιατί δεν γνωρίζουμε αν θα βγαίναμε με σώας τας φρένας από εκεί.
Μετά τον Squarepusher, σειρά είχαν οι Aufgang (μεταξύ άλλων), τους οποίους δυστυχώς δεν παρακολουθήσαμε. Μείναμε στο De Doelen απλά για να απολαύσουμε τον ωραίο αυτό χώρο και να συζητήσουμε για το σπουδαίο live το οποίο μόλις παρακολουθήσαμε.
Να αναφέρουμε ότι κατά τη διάρκεια του φεστιβάλ και των κυρίων συναυλιών, μισάωρες μικρές παραστάσεις/εμφανίσεις λάμβαναν χώρα σε διάσπαρτα σημεία (στους διαδρόμους κτλ). Ονομάζονταν Music Mining και έπρεπε να πληρώσει κανείς κάτι extra για να έχει πρόσβαση σε αυτές. Μία πολύ καλή ιδέα πραγματικά.
Τέλος, θα θέλαμε να επισημάνουμε την πάρα πολύ καλή δουλειά από την πλευρά των διοργανωτών. Ο χώρος ήταν τέλεια διαμορφωμένος. Χωρίς ουρές ή συνωστισμό πουθενά. Το χρονοδιάγραμμα τηρήθηκε απόλυτα και συνολικά έγινε ότι ακριβώς έπρεπε για να μπορούν οι θεατές να απολαύσουν στο μέγιστο βαθμό αυτό για το οποίο πλήρωσαν. Τα παραπάνω δεν είναι αυτονόητα δυστυχώς στη χώρα μας, αν και θα έπρεπε.
Εν κατακλείδι, η ιδιαιτερότητα και η μοναδικότητα του Cross-Linx, το πολύ ενδιαφέρον lineup, η τέλεια διοργάνωση και μία όμορφη πόλη σαν το Rotterdam ήταν εγγύηση για ένα πολύ ωραίο ταξίδι. Το προτείνουμε ανεπιφύλαχτα σε όλους για το επόμενο έτος.
*Ευχαριστούμε τους διοργανωτές για την πρόσκλησή τους για την κάλυψη του φεστιβάλ.
