ClockSound
Search
facebook twitter youtube rss instagram

Mark Lanegan @ Teatro Lara, Madrid (25 Μαΐου 2016)

Ανοιξιάτικο απόβραδο Τετάρτης στο κέντρο της Μαδρίτης και έξω από το γραφικό κτίριο του θεάτρου Lara τίποτα δεν προμήνυε αυτό που επρόκειτο να συμβεί στην κεντρική αίθουσα˙. Καμία απολύτως ένδειξη στην μαρκίζα ή στις αφίσες της πρόσoψης, εκτός από ένα ταπεινό –αλλά κατηγορηματικό–χαρτάκι στο τζάμι της πόρτας: «Για την συναυλία του Mark Lanegan, από την κεντρική είσοδο». Ώσπου, λίγα μέτρα από την πόρτα, έξω από ένα μπαρ, μία μαυροντυμένη, γνώριμη φιγούρα έκανε την εμφάνισή της και κοντοστάθηκε αμήχανα, ενώ οι ξαφνιασμένοι (;) φανς άρχισαν να στενεύουν απειλητικά τον κλοιό με τα τηλέφωνα ανα χείρας...

Η ώρα είχε πάει πλέον 10 και η ουρά προχωρούσε αργά, με την απαραίτητη στάση στο μπαρ για μια κερασμένη μπυρίτσα από τον σπόνσορα. Κρίμα που δεν μπορούσαμε να πάρουμε ποτά μέσα στην αίθουσα, μιας και η περίσταση προφανώς το απαιτούσε. Όπως και να'χει, αυτή η καθυστέρηση μας στοίχισε τα πρώτα δυο κομμάτια του Duke Garwood, «αδελφού» και τακτικού συνεργάτη, τα τελευταία χρόνια, του Lanegan, που, εκτός από δεύτερη κιθάρα, είχε αναλάβει να ανοίξει τη βραδιά. Μόνος στη σκηνή, με μια κιθάρα και μια φωνή μελωδική και ανεπιτήδευτη, βάλθηκε να ζεστάνει την ατμόσφαιρα προσφέροντάς μας ένα δείγμα από τις μινιμαλιστικές americana/country δημιουργίες του. Λίγο άχαρος ο ρόλος του μάλλον υποτιμημένου Garwood, αφού ένα μεγάλο μέρος του κοινού δεν είχε καν βρει τη θέση του στην αίθουσα. Ένα κοινό ανάμεικτο –συνήθεις ύποπτοι και καινούρια πρόσωπα, ορκισμένοι φανς και λιγοστοί νεόφυτοι– που πάντως, στην πλειοψηφία του, κινούνταν σε περιορισμένο φασμα ηλικιών (30++).

Σύντομα η εισαγωγή έφτασε στο τέλος της και πριν καλά καλά το καταλάβουμε, ο πάλαι ποτέ ήρωας του grunge εμφανιστηκε σκυφτός στη σκηνή και έλαβε θέση μπροστά στο μικρόφωνο, συνοδευόμενος από τους Jeff Fielder (κιθάρα), Fred Lyenn (μπάσο) και, φυσικά, τον Garwood. Το εναρκτήριο When your number isn't up και το αγαπημένο One way street ξεκαθάρισαν ότι το ανοιξιάτικο tour θα είχε καθαρά αναδρομικό χαρακτήρα, αν και αυτό ήταν μάλλον σαφές από την αρχή. Παρά τους ευσεβείς πόθους και τις παραγγελιές των νοσταλγών της άγριας grunge νιότης του σκοτεινού αλλά "σωφρονισμένου" πλέον blues crooner, το μεγαλύτερο μέρος του setlist περιλάμβανανε κομμάτια από την σόλο δισκογραφική του πορεία καθώς και κάποιες από τις πολλές πρόσφατες αλλά και παλιότερες διασκευές, εύστοχα επιλεγμένες: Creeping coastline of lights, I'll take care of you, Deepest shade, You only live twice. Μια διαδοχή από μακρόσυρτους ρυθμούς και ζοφερές μελωδίες και η οικεία, βαρύτονη, ίσως κάπως κουρασμένη αλλά, με τον τρόπο της, εξαιρετικά αισθαντική φωνή. Μια διαδοχή σχεδόν αδιάκοπη, με εξαίρεση κάποια διάσπαρτα «ευχαριστώ» κάθε δυο-τρία κομμάτια. Εντάξει, ο Dark Mark δεν είναι ο πιο επικοινωνιακός τύπος επί σκηνής –και ενδεχομένως γενικότερα- αλλά αυτό δεν φάνηκε να ενόχλησε το θερμόαιμο ισπανικό κοινό, που παρόλα αυτά δεν έκρυψε στιγμή τον ενθουσιασμό του.

 

news/mark-lanegan-live-madrid-inside.jpg

 

Παρότι ο τίτλος του tour, An evening with Mark Lanegan, παρέπεμπε σε τελείως ακουστικές, ήρεμες εκτελέσεις, ή ακόμα και, με μία παρατραβηγμένη ερμηνεία, σε ρεσιτάλ ποίησης υπό τους ήχους άρπας και βιολοντσέλου (εξίσου ενδιαφέρουσα πρόταση, γιατί όχι;), έφτασε η στιγμή που ο Fielder άλλαξε την ακουστική του κιθάρα με μια ηλεκτρική, και τα πράγματα πήραν ελαφρώς άλλη τροπή. Χωρίς ντραμς και σινθεσάιζερ βέβαια, αλλά οι εκτελέσεις από εκεί και πέρα είχαν άλλη χροιά και η δεξιά πτέρυγα του εξώστη ήταν ευγνώμων για την αλλαγή. Πάντως, καθόλη τη διάρκεια του set, η αστείρευτη ενέργεια και υπερκινητικότητα του Fielderλειτουργούσε ως εξισορροποιητική δύναμη απέναντι στην άκαμπτη και υπνωτιστική φιγούρα του «μετρημένου» Lanegan. Και η καλύτερη στιγμή της συνέργειας αυτής ήταν βέβαια το Gravedigger's song, σε ακουστική εκτέλεση με μπόλικες...ηλεκτρικές εκκενώσεις από τον κιθαρίστα.

 

 

Πριν καλά-καλά ξεθυμάνει η τελευταία νότα του On Jesus' program, τηρώντας αυστηρά το μεσσιανικό πρόγραμμα,το μικρόφωνο είχε μείνει ορφανό και το γνωστό απαιτητικό χειρόκροτημα είχε ήδη πλημμυρίσει το θέατρο. Με συνοπτικές διαδιακασίες, η επιστροφή στη σκηνή και ένα αρκετά καλό encore, που κορυφώθηκε (αναπόφευκτα) με ένα καταιγιστικό και αναγκαίο Halo of ashes. Πολύ καλό κιθαριστικό σόλο, μια μικρή ανατριχίλα για τον αποχαιρετισμό και, ναι, χαμόγελα και αυθόρμητα χειροκροτήματα.

 

 

Συνολικά, η εντύπωση ήταν καλή και η γεύση που μας έμεινε κατά την έξοδο ευχάριστα μελαγχολική, ακριβώς όπως θα περίμενε κανείς. Ίσως να μην ήταν η πιο δυνατή από όλες τις εμφανίσεις του Lanegan στις οποίες έχουμε παρευρεθεί (και είναι πλέον αρκετές για να γίνει η σύγκριση!) και ίσως αυτή τη φορά το σημάδι να μην είναι ανεξίτηλο στην συναυλιακή μνήμη ακόμα και των πιο φανατικών θαυμαστών του˙ οι πιο κριτικοί ακροατές, από την άλλη, θα μπορούσαν εύκολα να μιλήσουν για μονοτονία, επανάληψη και έλλειψη δυνατών συγκινήσεων στις εκτελέσεις, άποψη σεβαστή και μάλλον βάσιμη. Το γεγονός είναι όμως ότι ο «λύκος χωρίς αγέλη», όχι μόνο κατάφερε να παραμείνει ζωντανός –παραδόξως και χωρίς ούτε ο ίδιος να ξέρει πώς ακριβώς– αλλά διατηρεί το πιστό ποίμνιό του, στο οποίο προσωπικά ανήκω. Αν κάτι μας δίδαξαν οι τελευταίοι μήνες είναι να αρπάζουμε κάθε ευκαιρία να δουμε τα μουσικά μας «είδωλα», γιατί μπορεί να είναι και η τελευταία...Οπότε περιμένουμε με ανυπομονησία το επόμενο ραντεβού για να περιπλανηθούμε ξανά στα ίδια δύσβατα μουσικά μονοπάτια όπου εξακολουθούν να μας παρασύρουν οι τραχιές μελωδίες του  βλοσυρού Mark Lanegan.   

 

Mark Lanegan Setlist Teatro Lara, Madrid, Spain 2016, An Evening With Mark Lanegan
 
 
*Ευχαριστούμε τον Jorge T. Gomez για την φωτογραφία του κειμένου

Σχετικά άρθρα

Banner
Banner