The National - Sleep Well Beast
Οι National είναι αδιαμφισβήτητα μια από τις μεγαλύτερες εν ενεργεία μπάντες της εποχής μας. Από τις πιο απασχολημένες μάλιστα, αφού τα μέλη τους λαμβάνουν μέρος σε πολλαπλά παράλληλα πρότζεκτ και φεστιβάλ. Ενδεικτικά:
- Tribute για τους Greatful Dead
- LNZNDRF
- EL VY
- Eaux Claires Festival, Wisconsin
- "Planetarium" Sufjan Stevens, Bryce Dessner, κ.α.
- Bryce Dessner @ Cross Linx
Έχουν μάλιστα μια σπάνια ιδιαιτερότητα για πως αναπτύχθηκαν και έγιναν πασίγνωστοι, πλέον, στο χώρο της indie rock. Για πολλά χρόνια, και ειδικά στα πιο δημιουργικά τους, δεν ήταν ευρέως γνωστοί, ή τουλάχιστον δεν ήταν γνωστοί στο μέγεθος που συχνά συμβαίνει με μπάντες που παράγουν σημαντικά άλμπουμ.
Είναι άλλωστε σεμνοί και χαμηλού προφίλ άνθρωποι και σίγουρα δεν αποζητούν τα φώτα της δημοσιότητας, αλλά συχνά αφήνουν αυτά να έρθουν σε αυτούς...
Θυμάμαι, όταν ακόμα αγοράζαμε CD από το ιστορικό Metropolis στην Πανεπιστημίου, το εν λόγω μαγαζί είχε τοποθετήσει το "Sad Songs For Dirty Lovers" (2003) για αρκετό χρονικό διάστημα στις μπροστινές προθήκες, με αποτέλεσμα να ενδώσω κάποια στιγμή και να το αγοράσω. Αν και το συγκεκριμένο - που περιέχει το καταπληπτικό Lucky You - δεν με απασχόλησε ποτέ ιδιαίτερα, αποτέλεσε όμως την αιτία να συνεχίσω να τους ακούω και με αποτέλεσμα να υποστώ αλλεπάλληλα μουσικά "σοκ" με τις κυκλοφορίες τριών από τα καλύτερα άλμπουμ όχι μόνο δικά τους αλλά και της ίδιας της ροκ μουσικής.
Και δεν αναφέρομαι σε τίποτε παραπάνω, τίποτε λιγότερο από τα "Alligator" (2005), "Boxer" (2007) και του κορυφαίου τους "High Violet" (2010).
Το 2007 είχα την τύχη / ατυχία να τους δω στο Καραϊσκάκη σε μια ταλαίπωρη μεσημεριανο-απογευματινή εμφάνιση με πολύ λίγο κόσμο και άσχημο ήχο, κάτι που όμως που "διορθώθηκε" στις 16 Νοεμβρίου του 2010 όταν και τους είδα στο Alcatraz του Μιλάνου, όπου και έζησα μια από τις πιο συγκλονιστικές βραδιές της ζωής μου, στην κορυφαία τους περίοδο ή αλλιώς εποχή "High Violet".
Εκείνη την εποχή οι National αποτελούσαν την κορυφαία μου μπάντα η οποία ειδικά από το 2010 και μετά μεγάλωσε πολύ και ως γνήσιος φαν θεωρώ πλέον ότι δεν διαθέτει το μαγικό άγγιγμα που είχε μέχρι τότε.
Χωρίς να απογοητεύει τους λάτρεις της καλής indie rock, απογοητεύει πιστεύουμε τους φαν που τους είχαν γνωρίσει την προηγούμενη δεκαετία και σε στιγμές που παρήγαγαν τραγούδια όπως τα About Today, Slow Show, Guest Room, Secret Meeting, Fake Empire, και πολλά άλλα.
Θεωρώ λοιπόν ότι ο πήχης είχε τεθεί τόσο ψηλά που τόσο η προσπάθεια του 2013 με το "Trouble Will Find Me" όσο και η καινούρια με το " Sleep Well Beast" αποτελούν φιλότιμες και άξιες προσοχής δουλειές, αλλά σε καμιά περίπτωση ίδιας ποιότητας και δημιουργικότητας.
Δεν τολμούν πλέον να δοκιμάσουν νέα μονοπάτια, να πειραματιστούν με νέους ήχους και να προσδώσουν το κάτι νέο, που τόσο στους φαν όσο και στους ίδιους θα μπορούσε να δώσει μια νέα ώθηση δημιουργίας. Άλλωστε το παράδειγμα το έχουν από τον καλό φίλο τους Justin Vernon, ο οποίος σε κάθε άλμπουμ των Bon Iver καταφέρνει να προχωρήσει ένα βήμα παραπέρα μουσικά (βλ. "22, A Million", 2016).
Το The System Only Dreams In Total Darkness, ακούγοντας το αρκετές φορές, θεωρώ ότι αποτελεί ένα πολύ συμβατικό τραγούδι στο οποίο θαρρείς ότι εκβιάζεται να προκύψει η όποια μελωδία με τα φωνητικά και την κιθάρα να ακολουθούν την ίδια λογική.
Το Day I Die ενώ πιστεύω ότι επίσης είναι ένα mashup των παλιών συνθέσεων, σίγουρα θα αποτελέσει ένα εντυπωσιακό "χαρτί" για τις ζωντανές τους εμφανίσεις.
Μου άρεσαν αρκετά οι μελωδίες των Nobody Else Will Be There και Walk It Back.
Το Turtleneck φέρνει μνήμες ροκ δεκαετίας 60's με κάποια στοιχεία από τους Velvet Underground. Ένα κομμάτι στο οποίο δοκίμασαν κάτι έξω από τα συνηθισμένα τους.
Το Empire Line μας ταξίδεψε όπως μόνο οι National ξέρουν με μελωδίες σαν και αυτές, αποτελώντας ένα από τα highlights του δίσκου.
Το Guilty Party είναι μια από τις εξαιρέσεις όπου η μπάντα δοκιμάζει κάποια ηλεκτρονικά στοιχεία.
Το Carin At The Liquor Store, από τα κομμάτια που ακούσαμε προ της κυκλοφορίας του άλμπουμ φέρνει σε πρώτο πλάνο τα πάντα ιδιαίτερα φωνητικά του Matt Berninger. Ακούμε κατ' αντιπαράσταση και προς απόδειξη των παραπάνω λεγομένων το Runaway από το "High Violet".
Σε συμβατικά επίπεδα και το Dark Side Of The Gym, με το ομώνυμο και πολύ καλό Sleep Well Beast να κλείνει εκ νέου με "ηλεκτρονικό" τρόπο το δίσκο.
Τα συναισθήματα μετά από αρκετά ακούσματα είναι ανάμεικτα. Μου δίνεται η αίσθηση ότι αν αυτό ήταν το νέο άλμπουμ μιας μπάντας που δεν ήξερα θα ενθουσιαζόμουν. Ξέροντας όμως ότι πρόκειται για τους National και έχοντας συνηθίσει σε κομμάτια όπως το England, δε μπορώ παρά να έχω τον πήχη πολύ ψηλότερα και εν τέλει να απογοητεύομαι μέχρι ενός σημείου.
Στο "Sleep Well Beast" οι National συνολικά κινούνται στην comfort zone τους παράγοντας μερικές πολύ καλές μελωδίες, στις οποίες όμως βρίσκω σχεδόν παντού αναφορές από τα προηγούμενα άλμπουμ τους.
Οι National είναι αρκετά έμπειροι και πολύ καλοί μουσικοί ώστε να κυκλοφορήσουν ένα δεμένο και καλό άλμπουμ, δεν έχουν όμως το ανάλογο ταλέντο (;) ώστε να επανεφεύρουν το ήχο τους και να δώσουν μια νέα πνοή σε αυτή την όχι και τόσο ελκυστική πλέον φάση της καριέρας τους.
4AD, 08.09.2017
