Kendrick Lamar - To Pimp A Butterfly

Πίσω ολοταχώς!

Αυτό είναι το σύνθημα της «μαύρης» μουσικής τα τελευταία δύο χρόνια τουλάχιστον. Από πιο pop καλλιτέχνες (Beyonce), μέχρι το τελευταίο αριστουργηματικό άλμπουμ του D’ Angelo (διαβάστε το review μας εδώ).

Λιγότερη χρήση ηλεκτρονικών οργάνων, λιγότερο DJing, sampling και scratching, τα οποία όμως αντικαθίσταται από φουλ μπάντα με ακουστικά ή ηλεκτρικά όργανα.

Κανείς δεν μπορεί να πει αν αυτό το κύμα είναι απλά μια περαστική μόδα ή ήρθε για να μείνει (ευχόμαστε το 2ο). Σε κάθε περίπτωση όμως, ακούγοντας και το νέο δίσκο του Kendrick Lamar, δεν γινόταν να μην σκεφτούμε τα λόγια που γεμίζουν το εσωτερικό του gatefold βινυλίου Naturally της Sharon Jones. Μεταξύ άλλων αναφέρεται «αυτό που υπνωτίζει το κοινό είναι κάτι που δεν μπορεί εύκολα να ειπωθεί. Είναι η ψυχή (Soul). Η οποία είναι τόσο κοινή όσο η καρδιά αλλά τόσο σπάνια όσο το πνεύμα. Τι κάναμε λάθος στην πορεία όταν κάτι τόσο απλό, που βρίσκεται μέσα σε όλους, έγινε μία ψευδαίσθηση και κάτι τόσο δύσκολο να επικοινωνηθεί?».

Αυτό το κείμενο θα μπορούσε να είχε διαβάσει και ο Kendrick Lamar και οδήγησε το hip-hop του σε βασικά funk μονοπάτια. Αυτά που άκουγε κανείς μέχρι και τις αρχές των 80s. Τότε που η μουσική αυτή παιζόταν σωστά από τύπους όπως ο George Clinton και οι Funkadelic (μεταξύ πολλών άλλων).

Το To Pimp A Butterfly ξεκινά με το Wesley’s Theory με πνευστά, τη φράση “Every nigga is a star” μέχρι το 0:44 όπου με ένα “hit me!” αρχίζει το παλιομοδίτικο funk πάρτι! Τα φωνητικά του Kendrick είναι στην καλύτερη φόρμα που έχουμε ακούσει μέχρι τώρα, δένοντας τέλεια με τη «βαριεστημένη» φωνή του δασκάλου του George Clinton.

Το King Kunta είναι το καλύτερο funk κομμάτι που έχουμε ακούσει τα τελευταία χρόνια. Ο Kendrick δεν ανακαλύπτει τον τροχό αλλά έχει μελετήσει ενδελεχώς κομμάτια όπως το Atomic Dog. Χρησιμοποιώντας αυτή τη γνώση δημιουργεί κάτι ξεχωριστό, κάτι δικό του, το οποία δεν μπορούμε να σταματήσουμε να ακούμε με τίποτα.

Στο institutionalized χαλαρώνουν οι ρυθμοί, με τον ίδιο να διηγείται την συνεχή επιστροφή στο γκέτο, παρόλη την επιτυχία (και τα λεφτά) που έχει κάνει. Σαν έγκλειστος. Η συμμετοχή του Snoop Dogg είναι παραδόξως πετυχημένη ως επιλογή. Όπως και το θυμωμένο και γρήγορο ραπάρισμα του Lamar (αρχικά) και το απελπισμένο ύφος ύστερα πάνω σε αργή ατμοσφαιρική jazz μουσική στο κομμάτι U, ένα από τα αγαπημένα μας του άλμπουμ.

Δεν θα περιγράψουμε περισσότερα κομμάτια, αφήνοντας τον ακροατή να ανακαλύψει και νιώσει μόνος του ότι κρύβεται σε αυτό το δίσκο. Ένα δίσκο έκπληξη από ένα καλλιτέχνη που προσωπικά δεν περίμενα ποτέ ότι θα περάσω τόσες ώρες και μέρες ακούγοντάς τον (κάτι το οποίο θα συνεχιστεί!).

Είναι από τα άλμπουμ που θα περίμενε κανείς στο μέλλον να μπουν στο πάνθεον των αριστουργημάτων αυτού του είδους. Το μόνο αρνητικό είναι ότι βγήκε την εποχή της μουσικής υπερ-προσφοράς και υπερ-κατανάλωσης, κάνοντάς μας να αναρωτιόμαστε αν το κοινό θα δώσει τον αρκετό χρόνο που χρειάζεται ένα τέτοιο άλμπουμ. Το ελπίζουμε.

Interscope, 16.03.2015